Sırdan bir gündü. Amié olan süprizim dışında. Bu günümü hayatımın anlamı olan Amié’e ve süprizime ayırmak istiyordum. Bütün işlerimi yine o zavallı asistanıma bıraktım ve bakanlıktan çıktım. Bakanlıktan çıkarken Amié’yi aradım. Telefonu çalıyordu ama cevap veren yoktu. Endişelenmiştim. Sonra onun sesini duyunca rahatladım ve:

- Hayatım seni çok özledim. Bu akşam sinemaya ne dersin ? diye sordum. Neden hemen sordum ki ?

İlk önce hal hatır sormalıydım. Muhtemelen , Amié buna kızmıştı ama bir kerecik hoş görebilirdi.

Amié’nin cevabı benim için çok önemliydi. Vereceği cevap hayatımı etkileyecekti. Hayatımın en kötü günü mü yoksa bir sonun başlangıcı mı olacaktı ? Bunun cevabını Amié verecekti.

Yorucu bir gündü. Önce Hogwarts'daki odamı temizledim daha sonra Oxford'daki evime gittim ve orayı düzenlemeye karar verdim. Nedense tüm işlerimi mugglelar gibi yapıyordum bugün. Ve bunun sonucunda çok yorulmuştum.

Mutfakla başım beladayken telefonum çaldı ve ben az sonra susar diyerek bakmamaya karar verdim. Ama susmadı. Daha sonra, koşarak oturma odasına gittim ve telefonuma baktım. O anda kalbim hızlı hızlı atmaya başladı. Telefonu yavaşça kulağıma götürdüm ve ben daha "Alo!" demeden:

- Hayatım seni çok özledim. Bu akşam sinemaya ne dersin ? dedi John.

Onun beni özlemesine bayılıyordum. Özellikle de bu şekilde heycanlı bir şekilde. Ona olan sevgim bin kart artıyordu...

- Ben de seni özledim. Akşam uygunum ama şuan kapatmalıyım hiç uygun bir durumda değilim dedim ve kahkaha attım.

- Ben de seni özledim. Akşam uygunum ama şuan kapatmalıyım hiç uygun bir durum da değilim diye cevapladı sorumu.
- Peki , tamam bebeğim. Akşam 20:00'da alırım seni dedim ve elimde telefonla geriye kalan işlerimi tamamlıyordum.
Süprizim için sinema, birkaç kadeh şarap ve süprizin ana parçasından oluşanları ayarlıyordum. Herşey hazırdı. Sadece tek şey eksitti. O da ana parça. Aslın da tamamdı ana parça ama son anda kararımı değiştirince herşey birazcık karıştı. Umarım yetiştirebilirdim herşeyi.

Akşam saat 6 olduğunda ben de hazırlanmaya başlamıştım. Tam bir saat boyunca ne giysem diye düşündükten sonra, siyah deri elbisede karar kıldım. Geçen ay Chanel'den almıştım onu ve açıkçası hiç de giyme fırsatım olmamıştı. Elbiseyi kılıfından çıkardım ve giydim. Sanki biraz mini olmuştu. Ama yine de değiştirmemeye karar verdim. Biraz kıskanması iyiydi. Saçlarıma düz fön çektirdim ve hazırdım... Blackberry Classic'i de sıktıktan sonra hazırdım.

Aşağıda kapı çaldı ve çaldı... Uzun süre çalmasını bekledim ve en sonunda yüzümde sıcacık bir gülümsemeyle kapıyı açtım. Muhteşem görünüyordu. Şaşkınlığımı gizleyemedim. Belli ki çok hazırlanmıştı.

- Hayatım, diyebildim sadece ve uzanıp onu öptüm.

Yine herzamanki gibi takım elbislerimi giydim. Siyah bir takım elbise, beyaz bir gömlek ve kravat... Özel günler için kullandığım Or Black'i sıktım ve Amié'nin evine yol aldım.
Evinin kapısını önüne geldiğimde çok heycanlanmıştım. Heycandan neredeyse merdivenlere takılıp düşüyordum. Şaşkın gözlerle bakarak:

- Hayatım diyebildi ve uzanıp beni öptü. Öpmesini beklemediğim için bu sefer ben şaşırmıştım.

-Hazırsan çıkalım dedim sonra gülümseyerek farklı olmuşsun ama güzelsin dedim. Elinden tutarak sinema salonun yolunu tutmaya başladık. Bu sıralar muggle dünyasına çok gidiyorduk. Romantik bir film seçmiştim. Ona sormadan yapmıştım buna ama planımın işlemesi için gerekliydi bu.

- Hazırsan çıkalım dedi ve sonra hayatımda hiç görmediğim kadar güzel bir şekilde gülerek "farklı olmuşsun ama güzelsin" dedi. Acaba beğenmemiş miydi? Kesin beğenmemişti. İlk önce tereddüt ettim yola devam etmek konusunda. Dönüp kıyafetimi değiştirebilirdim ama daha sonra geç kalmayı göze alamayacağıma karar verdim ve uzanıp John'un elini tuttum:

- Ne gibi planlarınız var sevgili bakanım dedim ciddi bir ifadeyle.

Ciddi olmamın tek nedeni o sırada kıyafetimin ne kadar aptalca olduğunu düşünüyor olmamdı. Umarım gideceğimiz yere uygun bir şeyler giymişimdir diye düşündüm.

- Nereye gidiyoruz hayatım? diye sordum.

Meraklanmıştım Çok heycanlı görünüyordu...

- Nereye gidiyoruz hayatım ? diye sordu. Ona şimdi mi söylemeliydim yoksa oraya gittiğinde mi öğrenmeliydi ? Bu sorunun cevabını bulmaya çalışırken arabaya doğru yürüyorduk. Sonuçta muggların bizi fark etmesini istemem. Zaten babamın ününden dolayı korkuyorlardı. Bir de büyücü olduğumu öğrenseler olur acaba ? Arabaya bindiğimizde Amié sorusunu yenilemede ben cevaplamaya başladım.

- Sinemaya gideriz diye düşünmüştüm. Romantik bir film izleriz. Nedersin ? diye soru sordum. Acaba çok mu aceleci davranmıştım ? Benim düşüncem Amié ile başbaşa bir film izlemekti. Romantik filmleri pek sevmem ama Amié bu tür filmlere bayılırdı.
Ben onu çok seviyordum ve 1,5 saatlik bir filme katlanabilirdim. Aslında bazen güzel filmler oluyordu. Açıkçası o zaman ben de etkileniveriyordum filmden.

- Sinemaya gideriz diye düşünmüştüm. Romantik bir film izleriz. Ne dersin ? dedi.

Romantik film ve John? hahaha. Bunu söylediği anda gülmeye başlamıştım. Dört yıldır birlikteydik ve sanırım ya bir ya da iki kez romantik bir film izlemiştik. İkisinde de salya sümük ağladığım için açıkçası ben de istemiyordum onunla romantik film izlemek.

El mahkum dedim ve arabaya bindim. Kim bilir aklından neler geçiyordu? Bu akşamın normal bir gece olmayacağını arabaya binmiş olmamızdan anlamıştım.

- Bugün yıldönümümüz falan değil diye biliyorum ama, sen bir hayli hazırlık yapmışsın dedim.

- Bugün yıldönümümüz falan değil diye biliyorum ama, sen bir hayli hazırlık yapmışsın dedi. Sorusuna cevap vermek istiyordum ama veremezdim.

Seçtiğim filme girmiştik sonunda. Amié yine kollarımda. Filme bakışlarından anlaşıldığı kadarıyla o romantizime boğulmuş gibiydi. Orada olan olaylar onun başından geçmişcesine ağlıyordu. Ara sıra parmaklarımı gözünün altında gezdirip göz yaşlarını siliyordum. Bunu onu gülümsetiyordu muhtemelen, beni ise hayata bağlıyordu.
Film o kadar romantikti ki ben de dikkatimi filme versem ben de ağlayacaktım. Neyseki dikkatimi dağıtan bir güzellik vardı. Amié...

Filme girdiğimizde John'a doğru yaklaştım ve filmi izlemeye başladık. Tanrım, o kadar duygusaldı ki, bir ara gözyaşlarına boğulmuştum... Arasıra gözyaşlarımı siliyordu ve ben yanımda olduğu için çok müteşekkirdim. Sinirli, üzgün, çirkin, güzel, mutlu... Her halimi görmüştü ve hala benden nefret etmiyordu. Bu nasıl olabilir diye düşünüyordum sürekli.

Filmden pek zevk alıyor gibi durmuyordu. ne zaman kafamı çevirsem bana bakıyor oluyordu. Ben omzuna kafamı koymuş kendimi filme bırakmıştım. O ise sanırım sırf benim için böylesine aptalca bir filme katlanıyordu. Bir an için, tüm hayatımı onunla birlikte geçirmek nasıl olurdu diye düşündüm. Bu düşünce bile kalbimi yerinden fırlatmaya yetti. Sabah iş içinden evden çıkıyoruz, akşam o geliyor ben ona yemekler yapmışım. Sonra akşam filmler izliyoruz ben onun omzunda...

Akşama doğru filmden çıkmıştık. Gözleri hala yaşlıydı ve film hakkındaki düşüncelerime yönelik sorular soruyordu.

- Bir yemeğe ne dersin ? En iyisinden diye sordum. Süprizimin son noktalarına geliyorduk. Süprize yaklaştıkça benim de kalbim duracak gibi oluyordu.
Arabaya bindiğimizde ortam sessizleşmişti. Sessizliğin nedeni belliydi yavaş yavaş ona yaklaşan dudaklarımdı. Bu onu susturmaya yetmişti. Beni mutlu eden Amié'nin gülümsemesi ve tek bir öpücüktü. Daha sonra arabayı kullanmaya başladım. Amié'nin cevabını tahminen bildiğim için restorantın yolunu tutmuştum.

- Bir yemeğe ne dersin ? En iyisinden dedi.

Ben yemeği düşünmüyordum. Yalnızca düşündüğüm şey film ve John ile geçireceğimiz bir akşamdı. Onunla birlikte dışarıda olmayı seviyordum fakat, bugün çok yorgundum. Hiç mecalim yoktu. Arabaya bindiğimizde ortam sessizleşmişti. Yavaşça bana doğru yaklaştı ve kibarca öptü. O kadar romantikti ki... Beynimdeki her düşünce bir anda yok oldu. Ne düşündüğümü bile bilmiyordum. Yalnızca onun ne kadar mükemmel olduğunu düşünüyordum. Sürekli beni şaşırtıyordu, sürprizler yapıyordu. Bense ona yalnızca ona sevgimi verebiliyordum.

- Fark etmez. O kadar yorgunum ki şuracıkta bile uyuyabilirim dedim kısık bir sesle.

Bunu söylerek galiba tüm hevesini kırmıştım ama gerçekten de çok yorgundum. Tüm gün boyunca muggle gibi yaşamak cidden zordu.

Gecenin karanlığında neler yapmaya çalıştığını anlamadan Oxford'daki evimin oraya cisimlenmiştik. Ben şaşkınlıktan arabadan bile inmeden arabadan indi ve nazikçe kapıyı bana açtı. İşte bu tür kibarlıkları yüzünden onu seviyordum. Beni kucağına aldı ve odama kadar bana eşlik etti. Neler döndüğünü anlamaya çalışıyordum ki, konuşmaya başladı:

- Odana kadar eşlik etmemin bir sakıncası var mı ?

Bunu o kadar tatlı bir ses tonuyla söylemişti ki, kesinlikle hiçbir kadın hayır diyemezdi. Zaten John hayır denebilecek türden erkeklerden de değildi.

- Çok kibarsınız beyfendi dedim ve yanağına bir öpücük kondurdum.