Ne olduğunu anlayamadan yanımda Kath ile içki içmem ayrı bir konuydu tabii. Az önce şöminenin önünde oturmuyor muydum ben? Elimdeki şişeden büyük bir yudum aldım parmak uçlarıma kadar beni yakmasının tadını çıkardım. Sonrasında Üstümdeki hırkaya iyice sarıldım ve Kath'e dönüp gülümsedim. "Beni buraya sürüklediğine inanamıyorum." dedim ve şişenin tamamını kafama diktim. Sonrasında hafif bulanık kafayla terasın trabzanlarına yaslandım ve Kath diğer şişeyi bana uzatırken konuştum. "Bu aralar sarhoş olmak çok işe yarıyor."dedim ve kahkaha attım. Yarı şarhoş haldeyken bile çekilmez haldeydi zaten. Sonrasında kafamı geriye attım ve ciğerlerime çam ve toprak kokusuyla ağırlaşmış kestin havayı çektim. Kath'de benden pek farklı değildi. Çakırkeyf bir şekilde gülümsüyordu. Başımı yana yatırdım ve ona kısık gözlerle baktım. "Kath, sence neden herkesin kendimden nefret etmesine neden oluyorum?"dedim ve yarım bir şekilde acımı bastırmak için gülümsedim. Nasıl bir halde olduğumu biliyordu, ama bu geceyi kendime acımakla geçirmeyecektim.

Üstümdeki hırkayı Kath'in onaylamaz bakışları altında çıkardım. İçki etkisini gösteriyordu. Üstümdeki siyah kazakla kalmıştım. Kazağın kollarını biraz daha indirdim ve parmaklarımı kapatacak bir şekle getirdim. Sonrasında nerin bir nefes daha aldım ve gözümü ormanın çok iyi bildiğim bir noktasına diktim. Gölle birleştiği yere, benim her zaman sığınağım olan yere. Ama şu an orası bile korunaklı gelmiyordu. Hiç bir yer ne güven verici ne de sıcaktı.

Konuşmaları bastırmak için çabalıyormuş gibi görünen rüzgar terasta uğulduyordu. Genç kızın buraya çıkma amacı belki biraz eğlenmekti. Bastet'in durgun hali ortama kasvet katmıştı. Viskisi ağzından sonra izlediği yolu sıcacık etmişti fakat genç kızın parmakları hala buz gibiydi. Eğilip aşağı baktı ve sonra, ağırlığını trabzana verdi. "Beni buraya sürüklediğine inanamıyorum." dedi Bastet. O sırada kendisine uzatılan içki dolu şişeyi geri çevirmedi. "Bu aralar sarhoş olmak çok işe yarıyor." hoş tınıyla kulaklara dolan kahkaha bir anlığına bile olsa rüzgarın uğultusunu bastırmış gibiydi. Kath şişirilmiş, ve belli yerlerinden dikilip bombeli hale getirilmiş montuna biraz daha sarıldı. Nedendir bilinmez -belki çakırkeyifliliktendir- üşümesine rağmen o şapşal gülümsemesi yüzünden eksik olmuyordu. Viski o kadar ağırdı ki acı bile denebilirdi fakat bıraktığı etki tartışılmasız güzeldi. Derken Bastet endişelendirici bir şekilde başını yana eğip gözlerini kıstı. Bu hareketiyle sarı saçları ay ışığını daha fazla yansıtmaya başlamıştı. "Kath, sence neden herkesin kendimden nefret etmesine neden oluyorum?" Acı bir gülümseme belirdi yüzünde. Gözleri bir yere odaklanıp gitmişti.

Kath ayaklarına bakıp birini diğerinin yanına getirdi. Saçları yüzünü okşuyordu, kafasını kaldırıp hepsinin kendiliğinden geriye gitmesine izin verdi. Dirseğini diğer koluna yaslayıp eliyle çenesine destek yaptı. "Ah," mırıldandığında gerçekten etki bırakacak bir söz arıyordu. Bastet'in odaklandığı yere çevirdi gözlerini fakat dikkat ettiği tek şey uzun yılardır burada olan Yarı Dev Hargrid'in tahta klubesiydi. Penceresinden çıkan altın ışık süzmesi, bacasından tüten duman ve çatısındaki karlarla tam bir kış tablosunu andırıyordu. "Ya sen aptalsın, ya da insanlar." deyiverdi birden. Bunu başkası söylese arkadaşı kızabilirdi belki ama onunla ilişkileri oldukça iyiydi. Bastet başını tekrar genç kıza döndü. "Yani, bilmiyorum. Her ne yapıyorsan bir düşün. Özellikle konu sevgiyse aklını bir kenara bırak. İzin ver kalbin düşünme görevini üstlensin." Bu sözler bir Slytherin öğrencisinden beklenmezdi. Sonuçta onlar insanları küçük düşürmeye bayılan, sevgi nedir bilmeyen ve arkadaşlarına güvenmeyen tiplerdi. Yalnız takılırlardı. En azından diğerleri böyle düşünüyordu fakat Kath farklı olduğunu biliyordu. Tamam, onu gıcık edenlere acı çektirmesi gayet cazipti. Kendisine zarar veren insanları ölürken bile izlemekten zevk alırdı. Belkide onu 'ben karanlığı seçtim' demeye alıştıran şey lanetlere olan merakıydı. Ama sevgi nedir bilirdi. Bunu arkadaşları sayesinde öğrenmişti. Sürekli kişilik değiştirirdi Katheryn. Ailesinin yanında Boryenkalar'a yakışacak, asil karanlığa deli gibi ilgi duyan biriydi. Hogwarts'ta ise duyguları öğrenmiş, karanlığa deli gibi ilgi duyan çelişkili kızdı. "Belkide insanlar seni nasıl istiyorsa öyle olmalısın. Böylece üzülmezsin. Sadece kendin olmazsın o kadar." Bitirdikleri şişeler çoktan siyah kumaş torbada yerini bulmuştu. Yenileriyle beraber gelen hararet sonunda vücudunu ısıtmış gibiydi.

"Belkide insanlar seni nasıl istiyorsa öyle olmalısın. Böylece üzülmezsin. Sadece kendin olmazsın o kadar." Katheryn'in sözlerini kafamda ölçüyordum ama bu son söylediklerinden sonra büyük bir kahkaha attım. Bana şaşkınca bakan Kath'e gözlerimi devirdim ve elimdeki şişeden bir yudum aldım. Sonrasında şişeyi Kath'e attım. Kaç şişe içmiştim? Bilmiyordum. "Bebeğim bunu en son söyleyeceğin kişi benim." Trabzanların üzerine oturdum. Sonrasında derin bir nefes aldım. Yüzüme düşen saçlara gıcık olduğumdan elimdeki tokayla hızlıca topladım. Sonrasında bana verdiği şişeyi geri çevirdim. Trabzanlardan aşağı sarkmak gibi bir delilik yapmak istiyordum, sarkmak yerine ince parmakların üstünde ayağa kalktım ve Kath'in dehşete düşmüş bakışları üzerimdeyken ince demirde yürümeye başladım.

"Kimseye ihtiyacım yok benim!" diye bağırdım boşluğa doğru. Bunu söylemem gerekliydi, hissetmiştim. Kath beni ayağımdan çekiştirince yeniden yanına indim. Sonrasında Kath'in bana buruk bir gülümsemeyle baktığını görünce dayanamadım, sarıldım. "Sarıldığımı birine söylersen sarhoş olduğumu iddaa ederim."

Spoiler:

Felsefe yaptığını düşünmüş, tamda böbürlenmeye başlayacakken Bastet Thomas, genç cadının iyice şişmiş ego balonuna kusursuz kahkahasıyla bir iğne batırmıştı. Gözleri şaşkın, kaşlarının ortasında bir çizgiyle arkadaşına döndü Katheryn. Aşağı doğru kayan bir çift gözle karşılaştı. Birinin kendisine göz devirmesinden hiç hoşlanmazdı fakat karşısındaki çok değerli arkadaşı Bastet olduğu için aldırmadı bile. "Bebeğim bunu en son söyleyeceğin kişi benim." Bastet'e uzattığı içki ona geri verilince arkasını dönmüş, hala içkiyle dolu koca şişeyi küçüklerine boşaltıyordu. Tekrar doğrulup üzerini düzelttikten sonra kafasını kaldırdığında ince demirin üstünde adım atmaya hazırlanan biriyle karşılaştı. Ağzından çıkan hayret nidasıyla birlikte içmek için hazırladığı şişe parmaklarından kayıp, daha yeni ölü gibi sessizleşen gecede karların üstüne düştü. Başını eğip şişenin ardından kısa bir süre baktıktan sonra kendine gelip Bastet'ın ayak bileğine yapıştı.

"Kimseye ihtiyacım yok benim!" Karanlığın içine doğru bağıran arkadaşına hızla cevap verdi. "Evet Bastet, kimseye ihtiyacın yok. Hadi in şuradan!" Sonunda Bastet'ı yanına indirebilmişti, büyük bir rahatlama hissiyle dolarken etrafına dolanan kollarla birlikte kalakaldı. Adı gibi bildiği Bastet, ona sarılıyor muydu? Bastet Thomas birine sarılıyor muydu gerçekten? Hemen karşılık verip o da ona sarıldı. "Sarıldığımı birine söylersen sarhoş olduğumu iddaa ederim." İki kızın kahkahaları birbirine karıştı. Kath bu anı bir daha bulamayacağını düşündüğü için kollarını daha çok sıktı. "Senin kimseye ihtiyacın yok. Az önce kendine geldin. Tanıdığım katil ruhlu Bastet'ı arıyordum. Ayrılık sonrası depresif olanı değil. Merak etme sarıldığını kimseye söylemem." Slytherin öğrencisine yakışmayacak şekilde sıcacık ve hızlıca konuşmuştu. Kendini bir Hufflepuff gibi hissediyordu. Tiksintiyle başını iki yana salladı. Arkadaşından ayrılıp bir kol boyu uzakta durdu. Sarhoş olduğundan mı bilinmez, buz gibi soğukta gözlerini yakacak kadar sıcak göz yaşı damlası, ay ışığında bir elmas gibi parlayarak yanağından aşağı süzüldü. Neden ağladığını bilmiyordu bile. Ya da neden güldüğünü. İkisini birden yapabilmesine şaşırdı. Göz yaşlarını çabucak silip arkadaşına söylendi. "Senin yüzünden içkim aşağı düştü Bast!"