"Ah, Merlin aşkına!"Miranda aynadaki görüntüsüne bakarak somurttu ve saçlarını tepeden topladıktan sonra üzerine yeşil, dar bir kazak geçirdi. Son zamanlarda aşırı yorgun görünen bedeni ve yüzü, kendine güvenmesini engelliyordu. Genç kız her zaman yüzü ve bedeni ile başarı elde ederdi. Modellik yapmasını sağlayan, capcanlı yüzü ve bedeniydi, her zaman öyle kalması gerekiyordu. Ancak son günlerde ter giden bir şeyler vardı. Miranda, daha fazla kendine acımaması gerektiğini düşünerek derin bir iç çekti ve odasından dışarı çıktı. Slytherin Ortak Salonu'nda, birkaç kız toplanmış heyecanla bir konuyu konuşuyorlardı. Miranda kızların ne konuştuklarını merak etmekle beraber, en yakın arkadaşı Rox'un da nerelerde olduğunu düşündü. Her zaman meşgul olurdu zaten, Rox Miranda gibi tembel ve sürekli oturan biri değildi. Gerçi, Miranda gerçek hayatta asla 'tembel biri' olarak tanıtılamazdı, ancak okulda olduğu zamanlar bunun tam tersi oluyordu. Genç kız yavaş adımlarla kız grubuna ilerledi. Tam ne konuştuklarını soracakken, bir kız Miranda'dan önce davrandı. "Hey, Miranda! Neler oldu duydun mu? Okulumuza Iron Mask gitaristi Andreas Wexler gelmiş!" "Tanrııım, çok yakışıklı! Ama kimseye yüz vermediği söyleniyor. Keşke, keşke bana bir şans verse!"

Miranda kaşlarını çattı, Andreas Wexler'ın Hogwarts'a gelmiş olması her ne kadar ilgisini çekse de, bunu karşısındaki küçük sınıftan kızlara belli etmedi. Kızlara Andreas'ın nerede olduğunu sorduktan ve yerini öğrendikten sonra, hızlı adımlarla gitaristin olduğu yere doğru yürümeye başladı Miranda. Iron Mask, en sevdiği gruptu ve dağıldığını öğrendiğinde cidden çok üzülmüştü. Ancak sonra grubun tekrar toplanmıştı ve Miranda bu sefer, üzüldüğü kadar çok sevinmişti. Dürüst olmak gerekirse, en sevdiği grubun gitaristi ile tanışmak için can atıyordu, ancak diğer her duygusu gibi bunu da belli etmeyecekti elbette. Koridorlarda ilerlerken, kulaklarını dört açtı ve en çok sesin geldiği yönü takip etti. Sonunda, bir sürü kızın ortasında kendine güvenen bir gülümsemeyle etrafa mükemmellik saçan Andreas'ı gördü. Halinden oldukça memnundu. Elbette memnun olacak, diye düşündü Miranda. Grubun olduğu yere doğru biraz daha ilerledi ve yüzüne sevimli, flörtöz bir gülümseme yerleştirdikten sonra Andreas'a baktı. Onunla göz göze gelene kadar bunu devam ettirecekti, zaten Andreas onu bir defa gördü mü, bir daha başkasını görmeyecekti. Evet, kendine sonuna kadar güvenen tek kişi Andreas değildi.

Miranda orada öylece dururken, bir anda kendini Andreas Wexler'ın etrafındaki kızlar kalabalığının tam ortasında nasıl bulduğunu bir türlü anlayamamıştı. Yüzünde gergin ve somurtan bir ifadeyle, kızların arasından sıvışarak geçmeye çalıştı, ancak bu mümkün değil gibiydi. Neden buraya gelmiş olduğunu da anlayabilmiş değildi ya, neyse. Bu kalabalık ve onun için her şeyi yapabilecek kızlar topluluğunun içinde, Andreas göre göre onu mu görecekti? Hayır, genç kız kendine güvensiz değildi ve üstelik erkeklerin zor kızları sevdiklerini diğer birçok kız gibi biliyordu. Ancak Andreas gibi erkeklerin zevklerinin, bu şekilde olduklarından emin değildi Miranda. Buraya gelmekle hata etmişti, belki bir barda ya da bir lokantada karşılaşsalar, Anreas ile aralarında bir şeyler olabilirdi ancak bugün, Miranda'nın başka işlerle meşgul olması gerekiyordu. "Alın bakalım! İşte... Resim çekilmek mi istiyorsun? Hadi, gelsene!" Kızlar tarafından ezilmemek için cebelleşirken bir yandan da yavaş adımlarla yürümeye başlamıştı. Kendini bir labirent ya da bir mısır tarlasında gibi hissediyordu genç kız, oldukça gergindi ve saçının kızların sırtlarına ve göğüslerine ikide bir sürtünüp elektiriklenerek bozulması canını sıkmaya başlamıştı. Saçlarındaki tokayı çıkardı ve hacimli saçlarının omuzlarının gerisine düşmesine izin verdi. Bir anda kendini bir açıklıkta bulduğunda, şaşkınlıkla derin bir nefes aldı. Kurtulmuştu! Güçlü bir kolun onu omzundan tutup kendisine çekmesiyle ve gözlerinin önünde flaşların patlamasıyla, Miranda kurtulmadığını, aslında işkencenin tam ortasına ayak basmış olduğunu fark etti. Ona sarılmış olan Andreas'a somurtan bir yüz ifadesiyle baktı ve başını birkaç saniyeliğine başka yöne çevirdi. Utançtan yerin dibine girmiş olduğunu kimsenin fark etmemesini istiyordu; ancak bu yine imkansız gibi bir şeydi. Etrafı kızlarla çevriliydi; manyak, ergen ve Andreas'ı yeyip bitirmek isteyen kızlar... Miranda kendini bayılacakmış gibi hissetti.

"Sizi rahatsız ettiğim için üzgünüm Bayan-" "Sorun değil. Rahatsız etmedin." Miranda iki elini havaya kaldırdıktan hemen sonra bunları söyledi. Sinirden ve gerginlikten konuşması bir saniye bile sürmemişti. Andreas'a yapışıp, ona sarılan kızların zavallı hallerine birkaç saniye daha baktıktan sonra, genç adamın biraz dinlenmeye ihtiyacı olduğunu düşündü. Derin bir nefes aldı ve sinirinin iyice geçtiğinden emin olduğunda hızla birkaç parşömen imzalamakta olan Andreas'ın elini tuttu. Ona şaşkınlıkla bakan adama verdiği cevap ise, son derece netti. "Sakın soru sorma, bu yaptığımdan sonra bana teşekkür edeceksin. Tanrım, senin kurtarılmaya ihtiyacın var ve bil bakalım, kurtarıcı meleğin kim? Ben elbette!" Yüzünde şirin bir gülümsemeyle adama baktı ve ardından manyamış kız grubuna ithafen konuşmaya başladı. "Üzgünüm kızlar, bugünlük bu kadar!" Andreas'ı kolundan tuttuğu gibi arkasını döndü ve hızlı adımlarla yürümeye başladı. Kızların hepsinin üzüntüyle iç çekmekte olduklarını duyabiliyordu. Kimse ona karşı çıkamamıştı, Miranda Valentine'ye kimse karşı çıkamazdı. Sessiz bir koridora geldiklerinde, Miranda durdu ve Andreas'a baktı. Ne diyecekti ona? 'Cidden çok hoşsun, e ben de çok hoşum. Bence birlikte vakit geçirmeliyiz' mi? Cık. Bu fazla iddialı olurdu ve Miranda aslında o kadar da iddialı biri değildi. Tamam... O kadar iddialıydı ama Andreas'ın, geldiği ailenin ona aşılamış olduğu egoist genlerden dolayı onu yanlış anlamasını istemiyordu. "Şey... Ben Miranda. Slytherin altıncı sınıf öğrencisiyim. Dile benden ne dilersen!" Peri ya da meleklerin-her ne haltsa artık- yaptıkları hareketlere benzer bir reverans yaptı ve güldü. Eh, bu da bir başlangıç sayılırdı. Ah, Merlin... Can sıkıntısı başa belaydı.

"Senin bu okulda lakabın ne? Ice Queen mi?" Miranda kollarını göğsünde birleştirmiş bir şekilde çocuğun yüzüne baktı. Espri mi yapmıştı? Genç kız gülmek için kendini zorlamış, ancak ne yazık ki yapmacık bir kahkaha bile atamamıştı. Daha önce birçok lakapla ona seslenilmişti ve bu... Onların arasında en masum ve en iyisi sayılırdı. Miranda kendi esprisine gülen Andreas'a baktı. Cidden çok yakışıklı sayılırdı, ancak genç kız ikisinin de ayrı dünyalara ait olduğunu bildiğinden, onun hakkındaki hisleri yalnızca bu seviyede kalacaktı. Ya da en azından, genç kız böyle olacağını sanıyordu. Başını önce öne eğdi, sonra da ona açıklama yapmak üzere konuşmaya devam eden Andreas'a baktı tekrar. "Kötü bir şey kastetmedim. Sana itaat etmeleri güzel tabi." Miranda kaşlarını kaldırdı. Andreas her geçen dakika kendisini daha da çok şaşırtıyordu. Genç kız derin bir nefes aldı ve şaşkınlıktan kahkaha atmamak için kendini zor tuttu. Doğrusu, o günkü planları arasında en sevdiği grubun gitaristi ile böyle tuhaf bir konuşma yapmak yoktu. Ancak ne zaman ne olacağı hiç belli olmuyordu ve bu Miranda'nın hoşuna gitmeyen bir şeydi. Ne zaman başına ne geleceğini bilememek. Hayat boyu mükemmel olmak için yetiştirilmiş-üstelik genç kızın mükemmel olmasında ne annesi, ne de babası rol oynuyordu- biri için, plansız ve anlık şeyler yaşamak gerçekten zordu. Ama belki de, Miranda'nın ihtiyacı olan şey buydu. Genç kız yıllarca içinde bir şeylerin eksikliğini hissetmişti ve belki de bunun sebebi omuzlarına binmiş olan yüklerdi. Bu kadar varlıklı bir ailenin çocuğu olmak ve bu kadar refah içinde doğmak, geri kalan yaşamına fazla etki etmiyordu. Kimse, dışarıdan gözüktüğü gibi değildi ve Miranda da bunun en büyük örneğiydi.

"Dileğimi gerçekleştirmiş sayılırsın. Sadece küçük bir kısım kaldı ve bence onu uzun bir zamana yaymak daha eğlenceli olur." Miranda şaşkınlıkla Andreas'a bakarken, bir yandan da neden 'Dile benden ne dilersen!' gibi aptal bir cümle söylemiş olduğunu anlamaya çalışıyordu. 'Evet, sonra görüşürüz!' demek, ya da 'Pekala, memnun oldum. Hoşçakal!' demek varken ve oradan uzaklaşıp gitmek varken, şimdi de bu kendine son derece güvenen espritüel gitaristin dileğini gerçekleştirmek zorundaydı. "Başlangıç olarak, yarıyıl tatilinde benimle Londra'da buluşmaya ne dersin? Evet, dileğim bu." Miranda bu son söz üzerine yere çakılıp kalacağını sandı, ancak nedense öyle olmadı. Genç kız hafifçe güldü, heyecanlandığını belli etmemeye çalışıyordu ve başarılı olduğundan da emindi. Andreas ile buluşmak elbette kabul etmek istediği bir şeydi ancak elbette her kız gibi o da kendini ağırdan satacaktı. Rox'un bu konudaki kesin nasihatları geldi genç kızın aklına, en yakın dostunun sözleri ona yoldaşlık edecekti. Miranda Andreas'a doğru bir adım daha attı ve yüzünde içten bir gülümsemeyle konuştu. "Bir kez daha söylüyorum, ama bu sefer daha mantıklı bir dilekte bulun. Dile benden ne dilersen!" Gözleri kocaman açılmış bir şekilde Andreas'a baktı. Lütfen yeniden buluşmak istesin, lütfen lütfen lütfen.

"Eğer benimle Londra'da buluşmayı kabul etmezsen tam burada zorunlu bir randevu gerçekleştiririz. Manzarası da var, bak!" Andreas'ın onu kolundan tutup Quidditch sahasına bakan pencereye çekmesiyle, Miranda'nın şaşkınlıkla bir sahaya, bir genç adama bakmaya başlaması bir oldu. Blöf yapıyordu. Blöf yapıyordu değil mi? Genç kız hiçbir şey söylemeden öylece durdu, Andreas da konuşmaya devam etti. Miranda iyice gerilmişti ve bu işin sonunun nasıl biteceğini bilmiyordu. Ancak içinde bir coşku, heyecan ve mutluluk hissettiğinden de emindi. Dilediği olmuştu, Andreas, Miranda'nın onu reddetmesi üzerine buluşmaları konusunda ısrarcı davranmıştı. Genç kız şansını fazla zorlamak istemiyordu, ancak bir yandan da Londra'da Andreas Wexler ile buluşma fikrinin üprermesine neden olmasını engelleyemiyordu. Uzun zamandır ne birine karşı bir heyecan, ne de bir aşk hissetmişti. Erkeklerle uzun zamandır ilgilenmiyordu ve o anki davranışları da bunu fazlasıyla açıklıyordu.

Ancak, Andreas'ı gördüğü andan itibaren ruh halindeki değişikliğin şimdi farkına varmaya başlıyordu ve genç adamla buluşmayı gerçekten çok istiyordu. Andreas asasını kaldırdı ve bu Miranda'nın gözlerinin iri iri açılmasına neden oldu. "Yiyecek ve içeceklerden de benden. Profesörlere yakalanırsak beni zorladığını söylerim." Miranda önce şaşkınlıkla Andreas'a baktı, ardından aynı şaşkınlıkla, yüzünde büyük bir sırıtışla ona meydan okurcasına kaşlarını kaldırdı. Gerçekten böyle bir şey yapacağına ihtimal vermiyordu. "Sen seç." Miranda yüzünde içten bir gülümsemeyle Andreas'a doğru yürüdü. Gözlerinin içine bakıyordu ve doğruyu söylemek gerekirse oralarda kaybolmamak çok zordu. "Yapamazsın," dedi iyice kısık bir sesle. Biraz daha Andreas'ın gözlerine baktı ve sonra arkasını dönüp tekrar pencereye doğru gitti. "Ama eğer o kadar deliysen," dedi Andreas'a bakmadan. "Yap öyleyse. Birlikte burada yiyelim. Profesörlerim olur da sana inanırsa, kaybedeceğim şey en fazla binamdan düşürülen puanlar olur. Kazanacağım şey ise..." Miranda dönüp Andreas'a baktı. Ardından gülümsedi.