Belki de uzun zamandır ilk defa, Aaron kendini ağlayacak gibi hissediyordu. Bu çok saçma, utanç verici ve aptalcaydı. Ancak öyleydi işte. Ailesinin ona olan kayıtsız tavırlarından ve yapayalnız geçen küçüklüğünden dolayı hep psikolojisi bozuk bir çocuk olmuştu. Psikologu da ona zaman zaman böyle dengesizlikler yaşayabileceğini söylemişti. İşte o sırada da bu dengesizliklerinden birini yaşıyordu ve başkalarının onu görmemesi ve sakinleşmek için gidebileceği tek yer yasak ormandı. Genç adam hızlı adımlarla, soğuk rüzgarın yüzünü yalaması eşliğinde yürümeye başladı. Bir yandan da ailesini; annesini ve babasını düşünüyordu. Bir anne ve baba nasıl bu kadar sevgisiz ve ilgisiz olabilirdi? İşin en kötü yanı da, Aaron'ın da gittikçe onlara benziyor oluşuydu. Kimseye karşı bir sevgi besleyemiyordu ve bunun tek sebebi yeterince sevgi görmemiş olmasıydı. Aaron'ın en çok merak ettiği şey de, ailesi ondan bu kadar nefret ediyorsa neden hala onu evde tutup, isteklerini yerine getirdikleriydi. Ah, Merlin. Hayatı berbattı.

Aaron yürümeye devam etti, ta ki bir kayanın üzerinde yatmakta olan kızı görene kadar. Kız gözüne çok tanıdık geliyordu. Acaba ona sarkmış mıydı? Gözyaşları ile dolmuş olan gözlerini sildi ve yüzüne her zamanki kendine güvenen, sert ifadesini yerleştirdi. Kız da onu fark etmişti; doğruldu ve Aaron'a baktı. Aaron karşısında durmakta olan kızı sonunda tanımıştı. Bastet. Bastet Thomas. Doğruyu söylemek gerekirse, Bastet Aaron'ın ilgi alanında olan bir kızdı. O ulaşılmaz havaları ve erkeksi yanı genç adamı fazlasıyla etkiliyordu. "Yolunu kaybettiğini sanmıyorum." Genç kızın sakin çıkan sesi, Aaron'ın hafifçe gülümsemesine neden olmuştu. Genelde herkese karşı saldırgan olan Bastet, Aaron'la gayet sakin bir şekilde konuşmuştu. Galiba, ben cidden mükemmelim. Bastet'e rastlamak, Aaron'ın o dengesiz ve bunalım ruh halinden çıkmasını sağlamış, eski haline geri dönmesine yardımcı olmuştu. Eh, geriye bu gecelik Bastet'ın gönlünü çalmak geliyordu. "Sen daha çok kızların olduğu ortamlarda takılmaz mıydın?" Aaron güldü, ardından Bastet'e doğru yürüdü. Yatmakta olduğu kayanın üzerine hiç zorlanmadan çıktı ve genç kızın yanına uzandı. Gökyüzündeki parlak yıldızlara bakarak "Belki de seni takip etmişimdir, Thomas," dedi kendinden emin bir sesle.

"Beni izlemedin, sonradan geldin. Ayağındaki bot ve yürüyüşünle anca bir hipogrif kadar sessizsin Anderson." Aaron kaşlarını kaldırdı ve yüzünde muzip bir gülümsemeyle bağdaş kurarak oturan Bastet'e baktı. Ardından derin bir nefes alıp gözlerini kapattı. "O dediğin şey her neyse, Thomas," dedi ve gözlerini açarak konuşmaya devam etti. "Umarım mükemmel, yakışıklı, tatlı, reddedilemez ve efsanevi gibi kelimelerin eş anlamlısıdır. Aksi bir kelimeyi bana söylemeni istemem." Aaron bir kahkaha attı ve gökyüzüne bakmaya devam etti. Uzun zamandır yalnız kalamıyordu, gerçi şimdi de yalnız olduğu söylenemezdi ancak ormanı evi gibi gören biriyle olmanın bir fark yaratacağını düşünmüyordu. En azından oraya buraya iğrenerek bakan, küçücük bir böcekten korkan aptal kızlar gibi değildi. Ayrıca, ilk defa onun uysal ve saldırgan olmayan yanıyla muhatap oluyordu. Bu sanırım yalnız olmaktan daha iyiydi. Aaron başını Bastet'e çevirdi.

"Ee, Bastet. Anlat bakalım. Francisco ile olanları duydum. Üzülmüş olmalısın. Ben asla bir kıza öyle davranmam." Aaron söylediğinin kulağa biraz saçma geldiğinin farkındaydı, ancak doğruydu. Genç adam bir öküz, hödük ve buna benzer her şey olabilirdi ancak bir kızla asla gereğinden fazla ileri gidip, sonra onu bırakmazdı. Gerçi, son zamanlarda Melanié ile fazla ileri gittiğini düşünmeye başlamıştı ancak o sırada bunu görmezden gelmeyi tercih etti. Bastet'ın bu sözleri üzerine öfkelenmesi durumunda, ne söyleyeceğine ya da ne yapacağına karar vermesi gerekiyordu. Ormanın ortasında bir kızla boğuşmak istemiyordu. Yani... Şey anlamında. Öbür türlü anlamda isterdi elbet, ama... Her neyse. Bastet'ın vereceği cevabı beklerken bakışlarını yine gökyüzüne dikti Aaron.

"Üzüldüğümü söyleyemem. Duyguları arkada bırakalı çok oldu. En azından saçma ve insanı yavaşlatan duyguları." Aaron bunu söylerken bile kızın acı çektiğini görebiliyordu. Genç adam, Bastet'ı anladığını söyleyemezdi. Kendisi böyle şeyler hissetmeye alışık değildi. Aslında, bir şeyler hissetmeye de alışık olduğu söylenemezdi. Aaron derin bir nefes aldı. Ne zaman bu hale gelmişti? Elbette çok eskiye dayanıyordu böyle hissiz, umursamaz biri oluşunun başlangıcı. Sebebi de ailesiydi. Asla yaşadıklarını sorgulamamışlar, asla Aaron üzgün olduğunda bunun nedenini öğrenmek istememişlerdi. Aaron böyle olan iki insanın çocuğuydu, muhtemelen annesi ve babası mantık evliliği yapmışlar ve Aaron da bir hata sonucu dünyaya gelmişti. Genç adam bunları düşünerek daha fazla kendine acımayacağına karar verdi. Her ne olursa olsun, Aaron olanları değiştiremezdi. Küçükken çekmiş olduğu acıları ve ailesinin katı, sevgisiz bakışlarını... Onun yerine, geçmişe takılıp kalmak yerine önüne bakabilirdi ve öyle yapacaktı da. "Her neyse, umrumda değil. Zaten olayın aşk olduğunu düşünmeyi bırakalı çok oluyor." Aaron güldü. Bastet'ın kendisine söylediği sözler, genç adamın geçmişe gitmesine neden olmuştu. İçinden çıkamadı o sevimsiz anılar silsilesine.

"Bastet, dürüst olmak gerekirse, senin gibi birinin bazı duyguları geride bırakıyor olduğuna inanmak her ne kadar kolay olsa da, nedense içimden bir ses öyle yapmadığını söylüyor. Yalan söylemek de en az hissetmemek kadar kolay. Hatta ondan bile daha kolay." Aaron derin bir nefes aldı ve yattığı yerde Bastet'e döndü. "Her neyse, belki de gerçekten duygusuz psikopatın tekisindir." Aaron yüzünde muzip bir gülümsemeyle Bastet'e baktı ve rüzgarın etkisiyle kızın ağzına girmiş olan birkaç saç telini kibarca dışarı çıkardı. "Duygusuz psikopatları çok severim."

"Sen çizebileceğin ve kafalayabileceğin her kızı seversin Anderson." Ona bakarak gülümseyen Bastet'a, kaşlarını kaldırarak karşılık verdi Aaron. Aaron'ı nasıl da iyi tanıyordu. Aaron gözlerini yine gökyüzüne çevirdi ve yıldızları seyretti bir süre. Ah, belki de kızları çizmeyi bırakıp gökyüzü ve ormanı çizmeye başlamalıydı genç adam, çok daha güzel şeyler yakalayacağı kesindi. Ayrıca, yıldızlar ve ormanın, Aaron onları çizdikten sonra kendisinin arkasından ileri geri konuşacağını da hiç zannetmiyordu. Genç adam anlam veremiyordu, nasıl bu kadar parlak ve bu kadar göz alıcı olabiliyorlardı? Bir yıldız olmayı istediğini düşündü Aaron. Gerçi, zaten mecazi anlamda bir yıldız sayılırdı. Onu herkes tanırdı ve herkes ona hayranlıkla karışık bir kıskançlık duyardı. Ancak, Aaron hiçbir zaman gerçek anlamda, gökyüzünden zavallı insanoğlunu izleyen bir yıldız olamamıştı. Olabileceğini de sanmıyordu. Belki bir gün öldüğünde, yalnızca yeterince şanslıysa gökyüzündeki yıldızlardan birine dönüşürdü Aaron. Sadece şansına güveniyordu çünkü, iyi niyet ya da yapmış olduğu iyilikler göz önünde bulundurularak Aaron'ın o yıldızlardan biri olup olamayacağına karar verilirse, bu karar Aaron'ın pek de hoşuna gitmeyecek olan bir karar olurdu. "Öyleyse sen bir istisna oluyorsun galiba, Thomas." Aaron yattığı yerde yine Bastet'e döndü ve gülümsedi. Şimdi bir yıldız olmayı hayal etmenin ya da insanlara acımanın zamanı değildi. Şimdi tek yapması gereken yanındaki vahşi güzelliğe ilgi göstermekti, ta ki o güzelliği uysallaştırıp, kendisine alıştırana kadar.

[color=green]"Bakıyorum gözlerini alamadım Anderson." Aaron güldü ve yattığı yerde doğrulup Bastet'ın yüzüne baktı. Bu kızda bir şeyler vardı, Aaron'ı çeken. Yabani olması mıydı, sert olması mıydı, yoksa bu kadar güzel olması mıydı bilmiyordu. Genç adam derin bir nefes aldı ve yüzünde her zamanki o gülümsemelerinden biriyle genç kıza bakmaya devam etti. Zaten fazlasıyla acı çekmiş olan kıza daha fazla acı çektirmek istemiyordu, ancak içinden bir ses, onu öpmesi gerektiğini söylüyordu. Hem, ne zaman bu kadar duyarlı birine dönüşmüştü ki Aaron? Belki de onu öperek iyileştirirdi, kim bilirdi? Aaron kendi kendine kıkırdamamak için kendini zor tutarak Bastet'ın yüzüne yüzünü yaklaştırdı. "Haklısın, Bastet." Kıza ilk kez soyadı yerine adıyla seslenmişti. Bu da, Aaron'ın gecenin bu saatinden sonra centilmen erkek moduna girdiği anlamına geliyordu. İşleri ciddileştirmek istediği zamanlar hep böyle bir değişim yaşardı. Bu kızları daha çok etkilemesini, daha rahat ve hoş bir gece geçirmelerini sağlardı. Gerçi, Bastet'ın diğer kızlar gibi olmadığı farkında olduğu bir gerçekti. Bastet da Melanié gibiydi aslında, farklı, güzel ve etkileyici. Aaron durduk yerde aklına neden Melanié'nin geldiğini anlamayarak Bastet'e bakmaya devam etti. "Gözlerimi senden alamıyorum. Ama senin de benimle aynı durumda olduğunu biliyorum." Aaron güldü ve Bastet'ın dudaklarına bir öpücük kondurdu. Kızın nasıl bir tepki verdiğini görmek üzere geri çekildi, hiç de kızmış gibi görünmüyordu. Bu Aaron'a yeterdi. Tekrar eğildi ve kızı öpmeye başladı. Olabildiğince kibar ve hoş olmaya çalışıyordu. Bastet'ın da karşılık verdiğini görmek Aaron'ın hoşuna gitmişti.