[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] - David M. Palahniuk -



Yer: Küçük bir kısmı büyük salonda gerisi kütüphanede
Zaman: Sömestr sonrası ilk sınavlardan hemen önce.

Sabah kahvaltısı (Büyük salon)
Sabahın erken saatlerinde kalmış, çoktan hazırlanmış hatta üzerimi bile giyinmiştim. Tam herşey tamam diyecektimki karnımın gurultusu bir şeyin eksik olduğunu fark ettirdi. Evet, yemek yemeliydim. Öncelikle yapmam gereken bir şey daha varmı diye etrafa bir göz attım. Sahi ya benim Hogwarts Tarihi kitabına bakmam gerekiyordu. Kütüphanemi yoksa yemekmi diye düşünürken, karnımın gurultusu tekrar duyuldu. Evet o galip gelmişti. Yemek yemeli, enerjimi toplamalı ve kütüphaneye inmeliydim. Bugün iki saat boyunca dersim yoktu, keyfini çıkartmalıydım. Aslında Yasak orman daha cazip geliyordu, fakat öncelikle yapmam gereken görevler beni bekliyordu. Ağır adımlarla aşağıya iniyordum. Tepsimi almıştım. Ara ara gözüm tablolara takılıyordu. Bir tanesi çok fazla dikkatimi çekmişti. Üç tane adam yanyana oturuyorlardı ve tartışıyorlardı. Benim baktığımı görünce üçüde aynı ses tonuyla, aynı anda "Neye bakıyosun be!" diye bağırdılar. Anlaşılan bugün ters tarafından kalkanlar vardı. Hiç sesimi çıkartmadan hızlı hızlı büyük salona yöneldim. Dikkatli bakmama gerek yoktu. Fazlasıyla dikkat çeken elbisesiyle Profesör Castro önümde duruyordu. Hızla yanından geçiyorken arkamı döndüm ve tam selam verecekken kendimi yerde buldum. Anlaşılan bir büyücüye çarpmıştım. Kahretsin! Sırasımıydı şimdi? Bir Ravenclaw öğrencisiydi armasından anladığım kadarıyla. "Önüne baksana!" Eh çocuk haklıydı. Allahtan daha hiç bir yemeğin üzerindeki kapaklar ellenmemiştide, fazla dökülmedi yere. Çocuk bana bakıyordu bense büyük salonda duran profesöre. Demek akşam iki derse giremiyor ve kütüphanede kitap diziyordu ha. İşte bu! Süperdi, süper. Bugünde hiç çekilmezdi dersler. Girdiğim her ders saatinde aklıma son iki ders geliyordu. Sonunda girecektik son iki derse. Onlar derse ben kütüp haneye.

Kütüphane vakti.(Son iki ders)

Burayı seviyordum. Tabi ceza almadığım zamanlarda. Gerçi benimde bulmam gereken bir kitap vardı, ve bu ceza bulmasını kolaylaştırabilirdi. Daha önemli bir şeyi unutmuştum. Çocuktan özür dilemek. Hayatımda fazla özür dileyeceğim birşey yapmamıştım. Dolayısıyla alışıkta değildim. Acaba nasıl bir tepki verirdi. Kötü bir tepki gösterir ve bana vurmaya falan kalkma ihtimali oldukça yüksekti. Tabi o ihtimalde çocuğu öldürme ihtimalimde vardı. Nede olsa herşey yumuşak kalpli olmamdan oluyordu. Merdivenin üzerinde asamla raftaki kitapları yerleştiriyordu. Çokta zor değildi tabiki. Sadece kitapların ismini ve gideceği rafı söylüyordum. Aşağıya çocuğa baktım benden iki kitaplık geride kitapları yerleştiriyordu. 'Evet kesinlikle özür dilemeliydim' . Aşağıya inip onu süze bilirdim. Biraz sonra aşağıya indim ve yeni kitapları alma bahanesiyle çocuğu izliyordum. Ardından hiç pas vermeden yukarıya çıkmaya kalkıştım. Ardından çocuğun sesi oldukça yüksek bir tonda "Hey, dursana!",dedi. Yüzümü döndürdüm ve ona bakmaya başladım. İçimden 'Biraz daha bağır öğretmenler odasına sesin gitmedi' demek geliyordu. Fırsat vermeden tekrar atıldı "Ben, özür dilemek istiyorum. Üzgünüm,". Ne? Benden özürmü diliyordu? Hahah. Ya çocuk fazlasıyla korkaktı. Korkuyordu ve özür diledi. Yada oda önüne bakmamıştı. Halsiz bir hali vardı çocuğun. Lafa atılmak için ağzımı açıcaktım, fakat buna bile fırsat vermedi ve tekrar başladı "Ben -Leo. Leonardo Moralies, V. sınıf Ravenclaw." Çocuk bayağı iyi birisiydi. Burada doğru düzgün birisiyle tanışamamıştım. Fakat bu çocuk çarpışmamıza rağmen tanışmak istiyordu. Ardından güzelde bir gülücük hali aldı, Leo'nun dudakları. Bende afiften gülümsedim ve başladım konuşmaya."Öncelikle sende suçlusun demek. Ama her ne kadar sen suçluysan bende en a senin kadar suçluyum. Hatta senden daha fazla. Çarpışma esnasında bir profesöre selam vermek için kafamı çevirmiştim. Ve yerdeyim. Ondan dolayı ben de özür dilerim.", oh be. Rahatlamıştım. İlk defa bu kadar uzun bir özür cümlesi kullanmıştım. Çocuk bana bakmaya devam ediyordu "A, evet. İsmim David Madison Palahniuk. Ama Dav demen yeterli.", ardından manasızda elimi uzattım ve onunda tokalaşmak için elini uzatmasını bekledim.

Sözlerimden sonra beni dövecekmiş gibi bakıyordu. Sonunda elimi sıktı ve tokalaştık. Sıcak bir tokalaşmaydı. Ardından hemen ktiaplara yöneldik. Ahh.. Kitaplar. Keşke kendileri kendi yerlerine gidebilseler. Hahah ne kadar muhteşem olurdu. Eh, bir yerden sonrada sihrinde dozunu aşmamak lazım değilmi ? Kitapları hızlı hızlı yerleştiriyordum. Sıkılmıştım. Elimle yerleştirmekte bir yere kadar. Ben bir sihirbazım ama. Eh, asamı çıkarttım "Locomotor" kitapları bu şekilde seri bir halde yerleştiriyordum.

Bir anda Leo "Hangi bina", deyi verdi. Sessizliği sonunda bozulmuştu. Ama garip bir cümleydi. Sanki başka laf yokmuş gibi. Bu kadar düşünmesine rağmen iki kelimecik mi ? "Gryffindor. Ama bu soruya ihtiyaç duyman biraz garip değilmi. Sonuçta armam görüynüyor.", deyip hafifçe gülümsedi. Leo'da gülüyordu. Sanırım ilk ve iyi bir arkadaşım olacaktı. Kırk dakika kadar sonra neredeyse ilk dersin bitiminde kitaplar yerleştirilmişti. Leo ile avluya çıkıp oturduk. Bir süre sonra aklıma neden burada bir ders boyunca oturacağımız geldi. "Leo, baksana. Neden oturuyoruzki ? Daha bir ders var. Ve biz derse girmiyoruz. Sencede biraz anormal değilmi ?". Evet sözlerimi çok iyi seçmiştim. Artık Leo kesinlikle nereye söylesem gelirdi diye umuyordum. "Yani demek istediğim... Yasak ormana gitsek. Biraz macera yaşasak. Şimdi diyeceksinki ya Hogwarts görevlisi gelirse. Merak etme hiç bir şey olmayacak. Ben her seferinde, her boş zamanımda gidiyorum. Hadi kırmada beni gel gidelim. Hem bildiğim çok güzel yerler var. Olurmu ? Eh... Tabi korkuyorsan orasını bilmiyorum." Ah evet. Süper konuşmuştum. Umarım gelirdi benimle.