Gözlerini hafifçe kapattı ve yalnızlığın tadını çıkardı. Duyabildiği tek şey rüzgârın uğultusu ve yaprakların hışırtısıydı. Rüzgâr saçlarının arasında önce gezindi ve ardından ona toprağın o eşsiz kokusunu getirdi. Angela derin bir nefes alarak doğanın bu eşsiz kokusunu ciğerlerine çekti. Bulunduğu yeri seviyordu. Burası ona ömründe neredeyse hiçbir zaman hissedemediği huzuru veriyordu. Yalnız olmanın aslında çok daha iyi olduğunu; rahatlığı, huzuru ve sessizliği sadece yalnız kalarak bulabileceğini hissettiriyordu. Peşi sıra aldığı derin nefes alışlarının sonunda gözlerini araladı ve önündeki muazzam manzarayı seyre koyuldu. Altında boylu boyunca uzanan bir uçurum olmasına rağmen kendini güvende hissediyordu. Evet, her an çökme ihtimali olan bir köprünün üzerinde kendi güvende hissediyordu. Okulun ilk gününde de buraya kaçmıştı. Çıkardığı onca huzursuzluktan sonra burada kendini rahatlamış ve güvende hissetmişti. O zamandan beri kendini ne zaman kötü hissetse buraya gelirdi. Önce gözlerini kapatıp aklını boşaltırdı, sonra ise huzurlu ve sessizcene manzarayı seyre koyulurdu. Ama bugün diğerlerinden farklıydı. İçinde derin bir hüzün vardı. Aslında o hissettiği şeyin hüzün olduğunu düşünmeye çalışıyordu. Gerçekte hissettiği ise pişmanlıktı veya değildi. Hislerine tam olarak bir anlam veremiyordu. Onları anlamakta güçlük çekiyordu veya bunlara kafa yormamaya çalışıyordu. Hisler konusunda her zaman zayıf biri olmuştu.

Bugün, tam dört yıl önce öldürdüğü ancak kimse tarafından bilinmeyen ve ölümü örtbas edilen kızın ölüm yıldönümüydü. Her sene olduğu gibi gün boyunca hiç kimseye sataşmamış veya üzerinde büyü kullanmamıştı. Tüm gün hayalet gibi okulda dolanmıştı. Gün ağarınca ise kız için her yıl bir tane kuruttuğu güllü alarak çok sevdiği köprüye gelmişti. Şimdi yapması gereken tek şey kurumuş gülü köprüden aşağıya atmaktı. Ancak ondan önce kafasını boşaltıp içinin huzurla dolması gerekiyordu. Böyle bir durumda başkası olsa gözyaşlarına boğulup Tanrı’dan af dilerlerdi. Ancak Angela asla ağlamazdı ve Tanrı’ya inandığı da yoktu. Ağlamak hiçbir şeyi değiştirmezdi. Olan olmuştu ve geçmişe dönmesi imkânsızdı. Geçmişe dönse dahi yine aynı şeyi yapardı. Yani yine de hiçbir şey değişmeyecekti. Düşüncelerinden sıyrıldı ve derin bir nefes aldı. Kurumuş gülü uçurumda aşağıya attı. Ölmüş birine canlı bir gül vermek ona saçma hatta ahmakça geldiği için önceden gülleri kurutuyordu. Belki bu yaptığı da başkalarına aptalca geliyordu ama bu umurunda değildi. Hem böyle bir şey yaptığından kimsenin haberi de yoktu. Onun yaptığı işin aptalca olduğunu söyleyen birinin sonunda tıpkı öldürdüğü kız gibi olacağı da kesindi. Düşüncelerini ve öfkelerini bir tarafa attı. Bu günü sorunsuz bitirmek istiyordu. Hem böyle sessiz ve sakin bir ortamda sorun olması imkânsızdı. İşte tamda o sırada tahta gıcırtısı işitti. Öfkeyle ve bir o kadar merakla başını hışımla köprünün düğer ucana çevirdi. Slytherin cübbeli bir kız çıkardığı sese aldırış etmeden yürüyordu. Böylesine huzurlu bir ortam için gereksiz bir parça gibi göründü, Angela’ya. Sert bakışlarını kıza çevirdi. Ancak bugün herhangi bir sorun yaşamaması gerektiği aklına gelince ifadesiz bir yüzle kıza baktı. Kız Angela’nın bakışlarını fark edince duraksadı ve ona baktı. ''Öyle bakıp durma ve hemen buradan toz ol!'' Angela’nın dudaklarından zehir gibi dökülen bu sözler karşısında kızın ne yapacağını az çok tahmin ediyordu. Her Hogwarts öğrencisinin yapması gerekeni yani hemen toz olmak. Ancak karşısındaki bir slytherindi ve böyle bir durumda dik kafalık edebilirdi. Ama eğer Angela’yı kanıyorsa fazla üstelemezdi.

Kod:

Angela tepkisinin cadıyı sinirlendireceğini biliyordu. En azından onu kışkırtacak bir şeyler söylerse veya yaparsa onunla kapışması için bir fırsat olurdu. Hem zaten zamanın gece yarısına doğru ilerlediğinden emindi. Yani yeni bir güne geçmişlerdi ve onunla kavga etmesi veya ona benzer bir şeyler yapması artık sorun olmazdı. Bunun verdiği rahatlamayla kızın boynunu biraz daha sıktı. Genç kız boynunu saran ele rağmen büyük bir gayret göstererek sakin ama sert bir üslup ile konuşmayı başarmıştı. ''Bırakman için iki saniyen var.'' Bu sözler Angela'da hiç bir tepki yaratmamıştı. Ne yani bu yeni yetme onu tehdit mi ediyordu. Bak işte bu komikti. Genç cadı sevimli bir gülümseme takınarak ''Saçlarımı bozuyorsun seni büyük bla bla Slytherin öğrencisi.'' Onunla dalga geçmesi onu pataklaması için yeterli bir sebepti. Tam genç cadının gözlerinin içine bakıp tehditler savuracağı sırada gözlerine takıldı. Koyu kahve gözleri tıpkı öldürdüğü muggle kızın gözlerine benziyordu. Şuan da sanki muggle kızın gözlerinin içine bakıyor gibiydi. Genç cadının boynunu kavrayan eli gevşemişti. Kızın söylediği hiçbir şeyi işitmiyor ve algılayamıyordu. Gözlerinin içinde adeta kaybolmuştu. Cadının gözleri onu tam da geçmişe doğru bir yolculuğa çıkaracağı sırada geriye doğru itilmesiyle kendine geldi. Bir anlık boşluk onu küçük düşürmüştü. Namına yakışmayacak bir durumdu. Ancak şuan da namını düşünemeyecek kadar kafası karışıktı. Daha üzerine bile yürümeden karşısındaki cadı ellerini kaldırdı ve durmasını işaret etti. ''Hey, tamam sakin ol şampiyon. İkimizde Slytherin kızıyız. Kavga bizim için, en azından iki Slytherin arasında, olmamalı.'' Cadının bu sözleri ona mantıklı gelmişti. Her ne kadar düşünme yetisine tam olarak hakim değilse de mantıklı gelmişti. Hem Angela hiç bir zaman binadaşlarından biriyle kavga etmemişi. En azından ufak tefek atışmalar dışında. ''Bu yüzden rahatla şimdi. Bu arada iyiydin.'' Kızın yüzüne samimi bir gülümseme yayıldı. Ne yani şimdi de onu övüyor muydu? Angela'nın kara büyü ve kavga konusunda en iyisi olduğu bilinen bir şeydi. Ancak az önce neredeyse gırtlakladığı birinden duymak şaşırtıcıydı. Angela tek bir kelime dahi etmeden sadece cadıya bakıyordu. Dostça denecek bir samimiyetle elini uzattı Angela'ya. ''Roselinda Sumner. Ama sen Lana de Angel.'' Uzunca bir süre kızın eline baktı. Ne yani şimdide el sıkışıp dost mu olacaktık? Oldu olacak sarılıp ağlasaydık. Angela her ne kadar böyle cıvık şeylerden nefret etse de geçmişte öldürdüğü muggle kız ile olan benzerliği için hafifçe elini sıktı ve hemen elini geri çekti. Kollarını göğsünde birleştirdi ve cadıyı süzdü. Aslında muggle kıza hiç benzemiyordu. Onun aksine saçları siyahtı. Yani gece siyah gibi görünüyordu. Belki gündüz gözüyle koyu kahvedir. Muggle kızın teni bembeyazdı. Lana'nın ise onun teninin yanında oldukça koyuydu. Benzer tek yanları gözleri ve ukala tavırlarıydı. Neyse ki Lana'nın sonu onun ki gibi olmamıştı. Yoksa Angela'nın ilk durağı Azkaban olurdu. Angela düşüncelerinden sıyrıldı ve cadıya çok az da olsa gülümsedi. ''Lana. Hm, telaffuzu hoşuma gitti.'' Cadıya öğüt vermekten kendini alamadı. ''Yalnız Lana sana bir tavsiyem olacak. Aslında bir abla tavsiyesi de diyebiliriz. Eğer ki karşında öfkeden deliye dönmüş bir büyücü veya cadı varsa bence hiçbir şey demeden oradan uzaklaş. Bu seferki kadar şanslı olmayabilirsin.''Doğrusu Lana'nın da sonunun Muggle kızın ki gibi olmasını istemezdi. Dudağının kenarında neredeyse fark edilemeyecek kadar küçük bir gülümseme belirdi ve her ne kadar kabul etmek istemese de sonunda söyledi. ''Her ne kadar boş bir anıma gelse de sende oldukça iyiydin.''