Gözlerimi ışığın rahatsız edici parıltısı eşliğinde açtım ve yeni bir güne merhaba demek için henüz yeni kapadığım -yaklaşık yarım saat önce- gözlerimi, kırpıştırarak açtım. Kış güneşi, kış mevsiminin sevdiğim yönlerindendi. Ağlarken uyuya kaldığım için yanaklarımda kuruyan gözyaşları ve kirpiklerime yapışıp kalmış olan su damlaları yüzümü gerginleştirmişti. Karnım ile göğsümün arasına yüzüstü koyduğum fotoğraf albümünü, yanıma koydum. Ellerimden destek alarak yatağımdan doğrultum, yanıma koyduğum fotoğraf albümünden rastgele bir sayfa açtım. Patlayan flashlar arasında gülümseyen minik yüzüm ve bana sevgiyle bakmakta olan annem Elouise.. Yüzümdeki gülümsemenin tüm organlarımı etkilediği su götürmez bir gerçekti. Akan burnumu çektim ve sayfayı yavaşça çevirdim. Bir aylık bir bebek ve yirmi üç yaşlarında güzel bir çift. Fotoğrafa akan ve fotoğrafa yayılan gözyaşımı baş parmağımla yavaşça silip fotoğraf albümünü kapadım. Gerçekten rahatlamaya ihtiyacım vardı ve beni bu rahatlığa ulaştırabilecek şeylerden biri de müzikti. Ayaklarımı yere sürüyerek giysi dolabıma ulaştım. Mavi, eteğinde çiçek desenleri olan mini elbisemi dolabımdan çıkartarak çıplak vücudumun üzerine yavaşça geçirdim. Üzerime aldığım salaş hırkanın iyi bir görüntü olduğunu düşünüyordum. Gerçi şuan iyi bir görüntü de istemiyordum. Normal günlerde yeterince sarkılan (!) bir kız olduğumdandı herhalde.. Yataktan hızla aldığım fotoğraf albümüyle birlikte dışarı fırladım ve müzik odasına doğru yöneldim.
Müzik odasından içeri girdiğimde dikkatimi çeken ilk şey, camın hemen önünde duran piyanoydu. Altı yıl öncesine baktığımda, küçük ellerimi piyanoda nasıl kullanacağımı öğrenen annem aklıma geliyordu.Yavaş adımlarla piyanonun yanına doğru ilerledim ve sağ elimde tuttuğum fotoğraf albümünü piyanonun yanında bulunan ve üzeri nota yazılı kağıtlarla kaplı olan masanın üzerine bıraktım. Piyano sandalyesine oturup, önüme dökülen saçları kulağımın arkasına sıkıştırarak annemin anısına, onun en sevdiği şarkıyı çalmaya başladım.

Şarkı bittiğinde alkış yerine duyduğu sinir bozucu ses -ki bu kesinlikle Ronan'a aitti- sinirlerimin bozulma oranını daha da arttırmıştı. "Demek, bana olan ölümsüz aşkını dile getirmek için besteler yapıyorsun artık?" Alaycı gülümsemesi bile midemde kelebeklerin tepişmesini sağlamamıştı. Aslında, o her zaman büyülendiğim sesi de büyülememişti beni. Belki uzun zamandır görmediğim yüzü artık yabancıydı, belki ona olan hislerim bitmişti, belki de moralim gerçekten ölücü derecede bozuktu. Hiçbir şey söylemeden oturduğum piyano sandalyesinden kalktım ve masaya bıraktığım fotoğraf albümünü hızlıca alıp, sıkıca göğsüme bastırdım. Umursamaz yüz ifademle karışmış mutsuzluğum ses tonumu bile iğrenç bir hale getirmişti. "Aşk? Hem de sana. Hayal dünyanın bu kadar geniş olması güzel bir şey. Ama, o iğrenç dünyanı benim üzerimde deneme." Yüzüne hiç bakmadan müzik odasının kapısına doğru ilerledim. Ama bir şey benim durmamı engellemişti ve o kapıyı direk açmamıştım, açamamıştım. Çok bilmiş yüz ifademle arkama dönüp, "Bu arada, bilgin olsun diye söylüyorum; Yann Tiersen. Dinlemeni öneririm. Belki katılaşmış kalbin, az da olsa yumuşar." Gözlerimi gözlerine odaklamamam gerekiyordu yoksa bu odadan çıkamayacaktım. Sersemlemiş bir halde tekrar arkamı döndüm ve "Şimdi düşündüm de," yutkunup gözlerimi sıkıca kapattıktan sonra devam ettim. "senin beyninden bile kalın ve katı olan kalbin asla yumuşamaz." Kafamı iki yana sallayıp, dönen başımın rahatlamasını sağlamaya çalıştım. Pek etkili olmamıştı ki saniyeler sonra kendimi yere çömelmiş bir şekilde bulmuştum. Tanrı aşkına! Neden ergenliği bu kadar ağır yaşamak zorundaydım? Ha sahi, neden bu çocuğa bu kadar atarlıydım? Benim olmadığı için mi? Iı, hiç sanmam!

Gözlerimi açtığımda -kısa süreli baygınlık falan geçirmiştim herhalde- bir sıraya otururken bulmuştum kendimi. Yanımda 'şirin' gözükmeye çalışan ama azıcık ucundan becerebilen Ronan'ı görünce mal gülümsemesi -mal gülümsemesi böyle zorla olanlardan, bilirsiniz- yüzümde yayılmıştı. "Hadi ama, Mel. Kimse göründüğü gibi değildir. Ayrıca, ben Yann Tiersen dinliyorum, tamam mı? Bir sanatçıyım ben, unuttun mu? En yumuşak kalp bende var." Başımı 'Eminim öyledir,' şeklinde salladıktan sonra cidden sessizliğe ihtiyacım olduğunu bir kez daha düşünmüştüm. Şuan hiç düşünmeden buradan gidebilirdim. Ama bu salak çocukta -lafın gelişi tabii, yenilesi bir çocuk falan hani- beni çeken bir şeyler vardı. Aslında bütün yakışıklılarda beni çeken bir şey vardı. Mesela Julius. Tanrım, yenilesi şey! Dikkatimi toparlamak için kısa kısa öksürdüm ve Ronan'ın yüzüne masumca bakmaya başladım. Bana yaklaşan yüzü ve nefesi kalbimin hızlanmasından çok midemin bulanmasına yol açıyordu. Sonuçta moralim eksi bilmem kaçtı ve bu zamanlarda ergenlik belirtisi olarak 'seks'i bile düşünemiyordum. "Sorun ne? Anlatmak ister misin? Yani, elbette beni çok özlediğini ve benim için öleceğini biliyorum. Ama belki bundan başka sorunlar da vardır ve... Bilirsin, birileriyle konuşmak istiyorsundur." Tanrım, bu kadar belirgin miydi şu berbat durumum? 'Çok güzel, gerçekten çok güzel!' Her zamankinden daha tiz olan sesimi ayarlamak için kısa kısa öksürdüm ve elimdeki fotoğraf albümünün bakılmaktan eskimiş olan sayfasını açtım. Yaklaşık beş yaşındayken piyanonun başında çekilmiş olan fotoğrafıma gülümseyerek baktıktan sonra Ronan'a dönüp "Ha, öyle mi? Yann Tiersen'in hangi şarkısını seversin bakalım? Emin ol yutmadım. Hatta, dinlememenin iyi olduğunu düşünüyorum. Bu tür müzikler senin kulağına dolmamalı." Şu sıralar çok atarlı falan mıydım? Aslında, hayır. Ona bu atar az bile gelirdi. Kişilik bozukluğundan çok intikam falandı. Sonuçta şuan zaten başım oldukça doluydu. Bir de kalp ağrısı falan açmak istemiyordum başıma. Bu yüzden kafasına torba falan geçirebilirdim. Fotoğraf albümündeki sayfaları tek tek çevirirken, Ronan'la konuşmaya devam ediyordum. "Evet, moralim bozuk olabilir. Ama bu seni ilgilendirmez. Öyle değil mi? Seni özlemek ve sana ölmek konusunda da her zamanki gibi yanılıyorsun Bay Çok Bilmiş. Senin gibi bir budalaya neden bu kadar.." Aslında konuştuğum her an gözlerim doluyordu ve böğürerek ağlama ihtiyacı duyuyordum. Cümlemi yarıda kesmemin nedeni 'Mutlu Aile Tablomuz'un olduğu sayfada kalmış olmamdı. Şu sıralar ne iğrenç biri olmuştum, ne çekilmez biri olmuştum.. Hepsinin farkındaydım ama.. Amalarım hiç bitmiyordu. Sorun da buydu zaten. Kafamı daha fazla dik tutamayacağımı anlayıp Ronan'ın kaslı, kafamdan büyük olan, yastık gibi yumuşacık (...) omzuna yasladım. Bunu yapmamın nedeni ona yakın olmak değildi! Sadece destek veren bir omuz arıyordum ben, cidden.

Şuan kafamı yaslamış olduğum omuzdan daha rahat bir şey tanımıyordum. Öküzümün bana altığı su yatağı dışında tabii. Ronan'ın derin nefes almasıyla hareketlenen göğsü bile içimi kıpır kıpır etmişti. "Eğer istersen sana bir Yann Tiersen şarkısı söyleyebilirim! Cidden," dedi ve kısa kısa öksürerek boğazını temizledi. O muhteşem(!) sesinden bir şeyler mırıldanmaya başladı. "Maybe i'm wrong dreaming of you, dreaming the lonely night thru." Biraz daha düşününce sesinin gerçekten iyi olduğu kanaatine varmıştım. "If it's a crime then, i'm guilty, guilty of dreaming of you." Isırılası sesiyle, -etkilenmiyordum tabii ki!- şeker şeker bana bakan Ronan'a bugün ilk defa gülümsüyordum. "Eveet, bir daha bu konuda bir şey söyleyecek misin bakalım?" Ronan'ın gözleri elimdeki albümdeydi ve çok geçmeden ellerimi fotoğraf albümünden uzaklaştırıp kendi avuçlarının içine aldı. Güm güm atan kalbimin sesini duyduğunu biliyordum, bunu önemseyecek kadar vaktim de yoktu. "Anlat, bana Melanié. Anlat," diye fısıldadığında yüz ifademi olduğunca değiştirmeye çalışarak, onun yüzüne baktım. Normalde oyunculuk yeteneğim üst seviyelerde olabilirdi fakat bu durumlarda -özellikle ailevi- berbat bir şekil alabiliyordu. Tiz bir sesle "İyiyim ben, Ronan," dedikten sonra bana inanmayan gözlerine tekrar baktım. "Sandığımdan daha akıllıymışsın, Anderson," dedikten sonra ellerimi ellerinden çekip yanından kalktım. Piyanonun yanına doğru ilerlerken konuşmaya devam ettim. "Ne zamandır beri benimle ilgileniyorsun? Bu bana olan aşkının bir itirafı mı?" Bana gelen özgüven ve egoist tavrın sorumlusu da Ronan'dı tabii. Nasıl kızlardan hoşlandığını öğrenmek için beş gün boyunca peşinden koşmuştum ve elde edindiğim bilgilere göre kızlardan hoşlanmıyordu. Direk dalıyordu, kızı yiyordu falan. Piyanonun yanındaki masanın üzerindeki nota kağıtlarını düzenleyip tripsel bir havayla Ronan'ın yanına doğru yürümeye başladım. "Ama bu hoşuma gidiyor, Anderson."
Tam havaya girmişken, ayağımın takılmasıyla kendimi Ronan'ın kucağında bulmuştum. Nefesini tenimde hissetmekten öte bir şeydi bu. İçimde falan hissediyordum. Bir kerecik bile bütün erkeklerin yanıp tutuştuğu asi, seksi kızlardan olamayacağımdan çok şuan düştüğüm durumdan dolayı üzülüyordum. Tam da onun gibi cool kız tavrını takınmıştım ki.. Gözlerini dudaklarıma kenetlemiş olduğunu gördüğümde her zamanki filmleri hafızamda yoklamıştım. Böyle durumlarda erkek kızı... Tamam tamam, bu kadarı bile kalp krizi geçirmeme vesile olabilirdi!

Düşündüğüm şeyin olmasını umarken olan şey günümü daha da boklaştırmıştı. Yüzündeki soğuk ifade her şeyi anlatıyordu. zaten dediği şeyler de yüzündeki ifadeyi destekleyici nitelikteydi. "Senin de diğer kızlar gibi davranacağını tahmin etmiyordum hiç, Melanié." 'Budala Melanié! Aptal Melanié! Kendin olmaktan vazgeçtiğinde başına gelen şey hep aynı!' Yüzümdeki terkedilmiş köpek ifadesiyle birlikte Ronan'a bakmaya devam ediyordum. Arkasını dönüp giderken, durup arkaya dönmüş olması beni ümitlendirse de ümidimin boşa olacağını biliyordum. "Ayrıca, etrafımda o kadar güzel kız varken, sana neden aşık olayım ki?" Nefes alıp vermekte zorlanmıyordum artık. Bambaşka bir boyuta geçmiştim. Pişmanlık, salaklık, kuskunç hisler... Kalbimin bir saniyede milyonlarca parçaya bölünmesi de cabasıydı. Boğazımı yırtarmışçasına yutkunurken, ağlamamak için alt dudağımı emmeye başlamıştım. 'Budala olma, Mel. Bu kadar güçsüz müsün?' "Tanrım... Affedersin. Sadece... Canın sıkkın ve ben, hayatımda belki de ilk defa birine derdini anlatmasını söylüyorum. Üstelik... Garip bir şekilde gerçekten merak ediyorum ve o derdi yok etmek istiyorum. Ama sen, beni yumruk çuvalınmış gibi kullanıyorsun Melanié, ve beni... Beni soyadımla çağırmak? Ah, Merlin. Bir de neden değer vermeyi denemiyorsun derler..." Söylediği sözleri yarım yamalak anlamış olmam bir yana, sesiyle büyülendiğim bu insanı kaybediyordum. Hem de bulmadan.. Arkasını dönüp giden Ronan'a bakarken bunun son şansım olduğunu düşünerek, hızlıca gidip kolundan tuttum. Tabii onu çevirecek gücüm yoktu benim. En azından durmasını sağlamak, bana şuanlık yetiyordu. Başımı eğip, suç işlemiş çocuk pozisyonunda elini tuttum. "Ne yani? Vereceğin tepki bu mu? Sen bu musun, Ronan?" Kızmış bir ifadeyle yüzüne odaklandıktan sonra devam etmeye başladım. "O şişmiş egon ve sana sarkan sayısız kız.. Hayatın çok güzel değil mi? Sarktığın onca kız seksi, çekici ve asi tabii. Onlardan biri olamamak benim suçum mu? Denemiş olamaz mıyım?" Susmam için alt dudağımı ısırmış olmama rağmen içimdeki stres her şeyi ortaya dökmemi söylüyordu. "Senin için değerli olmayı.." Elini bırakıp başımı eğdikten sonra kendimi iyice acındırarak -şey, buna acındırmaktan öte kendine bağlamak falan da denebilir yani- "Hayatım sandığın kadar kolay değil, Anderson," dedim. Bana kızacağını bildiğim halde üstüne basa basa 'Anderson' demiştim. Ne yani, bana kızması önemsendiğimi gösteriyordu. "Eve neden gitmediğimi merak ettin mi? Ah, pardon! Sarkacağın onca kız varken.." Yutkundum ve dolan gözlerimi sildikten sonra "Annemin öldüğü gün, Bay Çok Bilmiş. Bay Çok Bilmiş ama hiçbir şeyi tam bilememiş. Uyuz şey," dedim. Saçmaladığımın son derece farkındaydım. Ama götümün tutuştuğunu hissedince bu kadar mal bir insan oluyordum işte. Henüz unuttuğum acımı tekrar gündeme getirmek miydi bu çocuğun amacı? Asıl şimdi beni takmadan gidecek olsaydı, neler yapardım bilemiyordum.

"Üzgünüm, Melanié." Diyebileceği tek şey 'üzgünüm' olmamalıydı. Anlamamış olamazdı. Ona aşk -belki de sadece sevgi- duyduğumu görmezden gelemezdi. Bu çocuk bu kadar öküz biri değildi. Öyle değil mi? "Seni bu kadar kırdığımın farkında değildim. Ama... Seni anlamıyorum. Etrafta konuşanları hiç mi dinlemiyorsun? Ben, okulun kötü çocuğuyum. Uzak durman gereken türden olan." Hiç aşık olmayan, kalpsiz ama bir o kadar da masum olan Ronan'a baktım. Gözlerini benden kaçırıyordu. Utangaç olduğundan mı? Sanmıyordum. Sadece mahcup olmuştu. Bir kızın, kendilerine bağırmasını çekemezlerdi bu tür 'karizmatik' erkekler. Mahcup olması da bu yüzdendi zaten. Kendi kendimi tripsel bir havaya soktuktan sonra derin bir nefes aldım ve onu dinlemeye devam ettim. "Benden uzak durman gerekirken, bana daha da yaklaşıyorsun ve ben buna engel olamıyorum, tamam mı?" Sesini yükseltince ondan uzaklaşacağımı mı sanıyordu? Hah, gerçekten beni kendine daha da bağladığının farkında değildi. Ona bir adım daha yaklaştım ve kaslı bir o kadar da gerilmiş kolundan tuttum. "Aaron.." Sesimin nasıl çıktığı umrumda değildi. Şuan tek istediğim bakışlarını bana yöneltmesiydi. Gözlerimiz buluştuğunda yüzüme zoraki bir gülümseme yerleştirdim ve tuttuğum kolundan aşağı doğru inerek ellerimi elleriyle buluşturdum. Elini yavaşça kalbime götürdüm. Elini, kalbimin atmasıyla parçalanacakmış gibi sallanan göğüs kafesimi durdurmak istermişçesine göğsüme bastırdım. "Sence bunu isteyerek mi yapıyorum? Sen hiç aşık olmadın mı?" dedim yıpranmış ses tellerimi zorlayarak. Şuan neden bunları konuşuyordum ki, onunla? Tamam, itiraf etmiştim falan. Ama artık bu kadarı ikimiz için de fazlaydı.