David Madison Palahniuk vs Hailina Stenora Molacor [Linkleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
2007 Ocak. Yarıyıl tatili sonrası ve ilk sınavlardan önce.

Her zaman kararlı görünmeye çalışan, sıradan çocuktum ben.Belki de bu yüzden nedensiz bir şekilde yürüyordum.Duygularımı bastırmak için.Bunun pek yararı olmasa da kendimden kaçmak daha iyi bir neden gibi gözüküyordu.Bunları düşünmek bile istemiyordum.O ana dek kapalı olan gözlerimi rüzgarın esintisi karşısında açtım.Bunların hepsi bana fazlaydı.Duygularımı kontrol edemiyordum.Bağırmak, hatta ölmek istiyordum da denebilir.Belki de gözlerimi açmamda ki sebep bu değildir.Belki de zihnimi delip geçen, bir çığlıktır."Nerissaaaaa.'' Ses, zihnimi delip geçmişti.Bazen kim olduğunu, nasıl buraya geldiğini hatırlayamazsınız.Bu ses karşısında benim düşünebileceklerim de sadece bunlardan ibaret oldu. Koridordan geçerken kütüphanenin yasak bölümünden sesler geliyordu. Biraz başımı belaya sokmak istiyordum. İçeriye dalmıştım. İçerisi o kadar karanlıktıki göz gözü görmüyordu. Asamı çıkarttım ve yavaşça fısıldadım "Lumos maxima". Şimdi daha iyiydi. Raflar arasında gezmeye başlamıştım. İleride renkli bir saç görünüyordu. Fazlasıylada netti. Önümdeki raftan geçtim ve karşı rafdakinin kim olduğuna baktım. Bu bir kızdı. Yanına kadar yaklaştım ve fısıltama denilecek bir ses tonuyla "Kolay gelsin." kız korkmuş ve bir anda arkasını dönmüştü. Burnumuz bir birine değecek kadar yaklaşmıştı. Çok güzel bir kızdı. İçimden bir an dudağını anlamsızda öpmek geliyordu. Ama yapmadım. Kafamı geriye çektim ve tekrar konuştum "Merhaba, ne yapıyorsun burada ?"

Sonunda yatakhanemi paylaştığım son kişi de perdesini çekip kayıplara karıştığında, yatakta doğruldum. Yapacağım işin tehlikesini biliyor, korkuyor ama bir yandan da son derece kararlı adımlarla yatakhaneden çıkıyordum. Ortak salona doğru seri adımlarla indiğimde salonu boş buldum. Saat çoktan gece yarısını geçtiği için bu saatlerde kimse olmazdı. Üstelik koridorlarda gezmek yasakken ben portre deliğinden çıkıp, koridora gidiyordum. Şişman Hanım uykusunun bölünmesinden ötürü biraz sinirli görünse de sesini çıkarmadan gitmeme izin verdi. Kalbimin sesini çok net işitiyordum. Daha öncede böyle tehlikeli işlerde bulunmuş olsam da hala okuldan atılma korkusu yüzünden geriliyordum. Bir yandan da ailemin derin sırlarını çözmek adına bir girişimde bulunmalıydım ve bu derin sırları keşfetme eylemimin ilk durağının okulumuzun büyük, her türlü kitabı barındıran kütüphanesinin Yasaklı Bölüm’ünden geçtiğini biliyordum. Tüm öğrenci kayıtları orada saklanıyor olmalıydı fakat bir öğretmenden izin kağıdı alınmadan girilmiyordu. Benimse bir izin kağıdı almamın imkanı yoktu. Ailem her bir öğretmen ile tanışıyor, onları çoktan baskısı altına almış insanlardı. Öyle bir kağıt alsam bile bir şeyin izini sürdüğüm ortaya çıkacaktı.
Şansım yaver gidiyor olmalıydı ki kimseye yakalanmadan kütüphaneye girebildim. Kütüphane en az koridorlar kadar karanlıktı, hiçbir yer görünmüyordu. Fakat zamanında kütüphanede geçirdiğim günlerin yararı şimdi ortaya çıkıyordu, bu yerin en ufak noktasını bile biliyordum. Yavaşça tam kapının ilerisine doğru yürüdüm. Elimle raflara dokunarak ilerliyordum. Son rafa da dokunduktan sonra o rafın tam arkasında bulunan kapıya elimi götürdüm. Tokmağı çevirdiğimde beklediğim gibi kapı kilitliydi. Elimi cebime uzatıp asamı çıkardım. “Alohamora.”diye fısıldadıktan sonra kapı usulca açıldı. İçeri adımımı attığımda tekrar asamı doğrultup büyülü sözleri söyledim, “Lumos.”
İçerisi beklediğim gibi tozlu raflarda sıralanmış eski kitaplarla doluydu. Bir süpürge odasından biraz daha büyüktü. Bir yerden başlamak lazım diyerek en alttaki rafın tam karşısına, yere oturdum.
Yarım saat kadar sonra alt rafın tamamını kontrol etmeme rağmen bir sonuca varamamıştım. Ümidimi kaybetme noktasına gelip kitapları tek tek raflara dizmeye başladım. Ben kitapları koydukça tozlar uçuşuyordu, artık gözlerim yanmaya başlamıştım. Bir kitap daha yerleştirdikten sonra uçuşan tozlara dayanamayıp öksürdüm. Bu sırada dizili kitaplardan birkaçını devirdim. Bir küfür savuştururken ayaklandım, tam bu sırada bir ses duydum, “Kolay gelsin.” Hızla arkamı dönünce bir yüzle burun buna geldim. Bir süre şaşkınca birbirimize baktıktan sonra konuştu, “Merhaba, ne yapıyorsun burada?”
Bir adım gerilemeye çalışırken raflara çarptım ve bir iki kitabı daha devirdim. Elimi saçlarıma götürüp çocuğun yüzüne korkuyla baktım. Bu da nerden gelmişti şimdi? Gryffindor ortak salonunda birkaç kez gördüğüm biriydi, açıkçası hoş birisi olarak bahsederdik ondan.
“Ah, ben şey, hiçbir şey yapmıyordum.”diyerek gözlerimi ayaklarıma diktim. Israrla yüzüme bakıyordu, böylesine aptalca bir yalana tabii ki de inanmayacaktı. Gözlerimi tekrar onun gözlerine diktim ve pes ederek, “Bir şey araştırıyorum, lütfen sessiz ol. Yakalanmak istemiyorum. Hem sen ne yapıyorsun burada? Gitsen iyi olur.”dedim ve arkamı dönüp yerdeki kitapları toplamak için eğildim. Kitapları elimin üstüne dizdim ve ayağa kalkmaya çalıştım fakat taşıyamayacağım kadar ağırdılar ve biraz sendeleyip çocuğa doğru düştüm.

Korkuyor gibi görünsede, soruma “Ah, ben şey, hiçbir şey yapmıyordum.”, diyerek, cevap vermişti. Amatör bir yalancıydı. Kesinlikle yalan söyleyemiyordu. Fakat bunları düşünemiyordum. Karşımdaki güzelliği daha önce gördüğüme emindim. Çok güzeldi. İçimden bir anda milyonlarca düşünce geçti. Fakat bir yandada Nerissa'yı seviyordum. Ama onunla çıkmıyorduk. Teorik olarak, kimseyi aldatmış olmuyorum, diye düşünmüştüm. Fazla derin duygulara dalmadan, karşımdaki güzelliğin sesi beni tekrar uyandırmıştı. “Bir şey araştırıyorum, lütfen sessiz ol. Yakalanmak istemiyorum. Hem sen ne yapıyorsun burada? Gitsen iyi olur.”, demişti. Sözleri bir yandan küçük bir tehdit , diğer yandan üstü kapalı bir yalvarış barındırıyordu. Kız arkasını dönmüş ve eğilerek yerdeki kitapları toplamaya başlamıştı. Kitaplar oldukça kalın görünüyorlardı. Kesinlikle bir kızın taşıyamayacağı kadar ağırdı. Fakat, yerimden dahi kıpırdamadan izliyordum. Eh, elinde sonunda yardım isteyecekti. Yada, tersleye bilirdi. Ama bu durumda öyle bir şey yapacağını düşünmüyordum. Kitapları özenle, elinin üzerine dizdi ve ayağa kalkmaya çalıştı. Biraz çabadan sonra başarmış gibi görünüyordu. Fakat henüz adım atıyordu ki, küçük bir sendelemeden sonra üzerime düşmüştü. Birbirimize oldukça yakın duruyorduk. Kızın bana pek sıcak kanlı baktığı söylenemezdi. Kısa bir süre göz göze bakıştık. Ardından kız ellerinden güç alarak ayağa kalktı ve üzerini düzeltti. Kızın kalkmasıyla beraber bende kalktım ve üzerimdeki tozları temizledim. Ardından, kız tekrar yerdeki kitapları almaya başlamıştı. Anlaşılan güzel olduğu kadarda inatçıydı. Benen kesinlikle yardım istemeyecekti. Fazla beklememiştim. Bende eğildim ve diğer kitapları da ben topluyordum. Bir an kafamı kıza doğru kaldırdım. Oda bana bakıyordu. Kızın yanaklarına küçük bir kızarma yerleşmişti. Hafif kırmızı bir renk almıştı. Fakat bana bakmaktan vazgeçmemişti. Aynı anda ayağa kalktık. Gözlerimiz bir an bile başka bir yere bakmamıştı. Yavaş, yavaş karşımdaki güzelliğe yaklaşırken "Korkuyor musun", dedim. Soruyu sormamda ki tek neden bakışlarıydı. Soruyu sormuştum. Fakat cevap vermesini beklememiştim. Yaklaştıkça yaklaşıyordum. Burunlarımız bir birine değene kadar yaklaşmıştım. Ardından küçük bir tebessümle gözlerine baktım. Karşımdaki kız benim gülümsememden sonra kendini iyi hissetmiş gibi görünüyordu. Ardından oda hafif bir gülümseme yerleştirdi yüzüne. Ve gözlerini kapattı. İçimdeki cesaret ister istemez büyümüştü. Bundan hareketle dudaklarımı dudaklarına değdirerek anlamsızca öpüyordum. Fakat diğer erkeklerin aksine oldukça narindim.