.....Kasaya geldiğimde David'in bayağı şey almış olduğunu fark ettim, yanıma bu kadar az para aldığım için kendime kızdım kapıya yöneldim. O alacaklarını söylemeyi bitirip kasiyerin onları poşetleme sesi kulağıma geldiğinde kapıdan çıkmış sayılırdım. Hızla yanıma gelen David'le kapının hemen önünde birbirimize bakıp, oradaki birkaç kişiyi şaşırtacak tonda bir kahkaha patlattık. Gülmemiz bittiğinde dükkanın önünde duran banka oturduk ve aldığımız şeyleri teker teker çıkartıp baktık. Ben kıllanma şekerlerini poşetime koyduğumda "Şimdi ne yapacağız. Kime şaka yapalım dersin. Ben profesör Marlow'a yaparım derim." dedi, bir Ravenclaw olduğumu biliyordu; öldürecekmiş gibi bir bakış attığımda biraz duraksadı ve "Şaka yapıyorum, biraz neşelen." diye devam etti. Haklıydı, eğlenmeye gelmiştim, ama canım istediği için değil; ihtiyacım vardı. Belki David'den biraz vurdumduymazlık özelliği alırdım. "Bana kalırsa önce üç süpürgeye gitmeli ve oraya, aldığım koku bombasından üç tane atıp kaçmalıyız." bu yaratıcılığı beni kesinlikle etkilemişti. Biraz daha mantıklı olsa belki bir Gryffindor olmazdı. "Sonrada senin istediğin yere gideriz. Ama Hogwarts'a dönmeden önce mutlaka bağıran barakayı ziyaret edelim derim. Tabi karar sana kalmış." tabii bana kalmış, diye düşündüm içimden. Biraz sırıttım, ne düşündüğümü veya neye güldüğümü anlayamamış gibiydi, "Tamam, koku bombası fikri iyi, yapabiliriz. Ama benim daha iyi fikirlerim var." dedim ve kocaman sırıtışımı suratıma yerleştirdim. Aslında Bunu söylediğimde pek bir planım yoktu, ama anında yaratıcı planlar bulmakta da üstüme yoktu. Önce gözümü kıstım, gizemli ve komik bir hava yakaladığımda "Şeker dükkanına gideceğiz, anında karanlık tozuyla görüşü bozduktan sonra, sıradan şekerler ile 'vücut rengini değiştiren şekerler', 'kıllanmaya sebep olan şekerler'in yerlerini değiştireceğiz. Ardından dükkanın önünde bekleyip çıkanların hallerine güleceğiz! Profesör Marlow'a şaka yapmaktan daha eğlenceli ve daha az acılı olacağından eminim." Son söylediğim cümleye o kadar çok kinaye yüklemeye çalışmıştım ki sesimde ufak bir incelme olmuştu. Seslice öksürdüm ve ayağı kalktım, "Evet! Kalksana!" Bu yarı huysuz halim her zamanki halimdi, ama kendisi istemişti. Kalktığında kolundan tuttum ve hızla Üç Süpürgeye doğru yürüdüm -kim bilir nasıl da saçma veya çocuksu davrandığımı düşünüyordu-...

.....Suratımdaki kocaman sırıtışı sildim ve Üç Süpürgenin önüne geldiğimizde sesimi olabildiğince kısarak "Bence biraz bekleyelim de insanlar gelmeye başlasın. Yoksa bu şakadan tek etkilenenler dükkanın çalışanları olacak." dedim, her dükkanın önünde bulunan banklardan burada da vardı. oturdum ve küçük bir gülümsemeyle David'e yanıma oturmasını işaret ettim. Yarım saat olmadan bir sürü öğrenci gelmişti ve Üç Süpürge her günkü gibi tıka basa dolmuştu. David'e dönüp göz kırptım, artık söz ondaydı -daha doğrusu sözden çok icraat-. Şimdi görecektik Gryffindor'un cesaretini. Sırıttım ve bankın köşe tarafına geçip David'i izlemeye başladım, heyecanlı olduğu söylenebilirdi. İşin içince şaka ve iki Hogwarts öğrencisi varsa, tırnaklarını yememek elde değildi doğrusu...