Yorgun bir günün ardından Ateş Viskisi'ne doğru yürümeye başladım. Uzun zamandır eski bir yüze hasrettim. Çocukluğumdan beri tanıdığım çoğu kişiyle artık görüşmez olmuştuk ve bu beni çok üzüyordu. Eski dostum Cedric'e bir mektup yolladım ve buluşmak istediğimi söyledim. Onu en son gördüğümde sanırım 5 yıl önceydi, hala çok gençti ve ben bu duruma sinir olmuştum. Acaba değişmiş miydi?

Cisimlenmek yerine yürümeyi seçtiğim için sırılsıklam olmuştum ama yine de değmişti. Kafamı toparlayabilmiştim. Şu günlerde kafam çok dağınıktı. Bara geldiğimde kapıyı iterek açtım ve en kuytu köşedeki masayı seçtim. Kendime bir tane viski söyledim ve beklemeye başladım...

Beklemekten yeterince sıkılmaya başlamıştım. Normalde bayanlar bekletilmezdi ama hayatım erkekleri beklemekle geçip gidecek gibi görünüyordu. Viskim geldiğinde çabucak bir yudum aldım ve bardağı masayı bıraktım. Barda tek yalnız oturan kişi bendim. Sıkılmaya başlamıştım. Acaba kalksa mıydım? Cedric gelmeyebilirdi. Cevap yazma zahmetinde bile bulunmamıştı zaten.

Birden barın kapısı açıldı ve içeriye çok tanıdık bir yüz girdi. "Ahh, tanrım hiç değişmemiş, lanet olsun!" dedim içimden. Yanıma doğru geldi ve başıyla selam verip oturdu.

- Selam kan emici dedim ve ona gülümsedim. Gerçekten hiç değişmemişti. 5 yıl önceki Cedric karşımdaydı sanki.

- Hiç değişmemişsin sen dedim ve güldüm.

''Ee vampirlik bu arada sende çok güzelleşmişsin''

İyi bari, eski Cedric olsa kesinlikle "Yaşlanmışsın sen" falan derdi. Kibarlaşmıştı biraz olsun. Yüzünü dikkatlice inceledim. Bir tane bile kırışığı yoktu. Şu vampirlere hep zöenmişimdir zaten. Hep gençler, hep güzeller. Heykel gibi. Asla yaşlanmıyorlar.

"Tanıştığımız o günü hatırlıyor musun?"

Nasıl unutabilirdim ki? Berbat bir gündü. Okuldaki herkesin benden nefret ettiğini düşünüp. Yuvamı , Hogwarts'ı, terk etmeye kalkışmıştım. Kaçmayı seçtiğim yolsa bulunabilecek en aptalca yol olan Yasak Orman'dı. Saatlerce yürüdükten sonra akşam olmuştu ve ben hem açlık hem de yorgunluktan bitap düşmüş haldeydim. Tam o sırada bir grup at adam beni gördü ve peşime düştüler. Çığlık attım ama yaptığım her şey kifayetsizdi. Ne sesimi duyan vardı, ne de yokluğumu fark eden birileri... Her şeyden umudumu kesmiş, ölmeyi umut ederken yakınımdan bir şey geçti ve ortalık bir anda kan gölüne döndü. Sonrasıysa tam bir muamma, hiçbir şey hatırlamıyorum.

- Hiçbir zaman unutmadım ki dedim gülümseyerek. "Sen o gün orada olmasaydın ben şuanda belki de olmayacaktım. Çoktan ölmüş olacaktım. Bir hiç uğruna hem de..."

Ben konuşurken Cedric cebinden bir şişe çıkardı ve önündeki bardağa döktü. Evet, yakın arkadaşlarınızdan birisi kan emiciyse, karşınızda oturup kan içmesine de alışmanız gerekiyor. Ama ben hala alışamamıştım. O muggle kanı dolu bardağına ağzı sulanarak bakarken ben ona şaşkın şaşkın bakıyordum. En sonunda günün sorusunu patlattı:

- Duyduklarıma göre profesör olmuşsun bu arada sende istermisin ? dedi. Ahh, neden olmasın ben de zaten günde üç öğün muggle kanıyla besleniyordum. Kim bilir tadı ne kadar güzeldir(!)

- Teşekkür ederim. Ben bazıları gibi kan içmiyorum dedim sırıtarak ve devam ettim.

- Evet profesör oldum. Sakın benden öğrencilerimi pikniğe çıkarmamı falan isteme. Biliyorsun, yapmam dedim ve güldüm.

- Merak etme artık öyle kötü bir vampir değilim. dedi. Sanırım biraz kızdırmıştım onu. Artık eskisi gibi hırçın bir vampir değildi demek ki. Önceden ben yanında dururken korkuyordum açıkçası. Ama şimdiyse, o normal birisi gibi görünüyordu gözüme. Gerçekten değiştiyse çok güzel olurdu. 5 yıl önce gittiğinde hiçbir haber vermemişti. Öylece kaybolup gitmişti. Açıkçası ben ona o kadar kızmıştım ki, aramak aklımın ucundan bile geçmemişti.

- Önceden de kötü bir vampir değildin sen, dedim. Sonra bardakilere baktım. Herkes ikimize ters ters bakıyordu. Onları takacak havamda değildim.

Cedric insanların bize baktığını anladığı anda kafasını hışımla onlara döndürdü ve kanlı gözlerle onlara bakmaya başladı. Bu sırada ellerimi yavaşça omzuna koydum ve "Lütfen" dedim. Ona baktıkalrı için ben de sinirlenmiştim. Görünüşü gayet normaldi. Hatta ben bile ondan daha çok vampir gibi duruyorum.

- Beni kırmayıp buraya geldiğin için teşekkür ederim ama artık gitmem lazım insanların arasında bu kadar çok kalmam sakıncalı.

Rahatsız olmuştu. Onun rahatsız olduğunu anladığım için daha fazla ısrar etmedim. Yavaşça ayağa kalktım ve ona elimi uzattım ve:

- Anlıyorum ama arayı bir daha bu kadar uzatmayalım, lütfen dedim gülümseyerek.

//Son