Üzerimimde beni soğuktan koruyacak olduğunu düşündüğüm bir mont vardı. Hogwarts'tan öyle bir çıkışımız vardıki, görende Azkaban'dan kaçan iki suçlu sanardı Eh sonuçta kimseye görünmemeliydik. Yasakormana girerken hayvan sesleri azda olsa duyuluyordu. Elimizdeki yemeklerle buraya girmek ve yemek yemek. Süper bir duyguydu bu. Yasakorman fikrini duyunca korkmuş gibi görünen Leo, hayvan seslerini duyunca mutlu olmuşa benziyordu. "Buraya bayılıyorum Leo. O kadar güzelki. Şu hayvanlar hele... Bayılıyorum onlara. Hele kurtlar. Onlara ayrı bir zaafım var." Bunları söylerken kendimden emindim. O yaratıklara bayılıyordum. Biraz daha ilerledik. Bir ağacın kenarindan geçerken elimle işaret ederek. " Leo. Burası iyi buraya oturalım." Oturduk ve yemeye başladık. Biraz sonra " Burada herşey çok büyük hele ağaçlar. Devasa denilebilecek büyüklükteler. Mugglelara göre General Sharmen. Yeryüzünde yaşayan en hacimli varlık mış., ABD'de Kalifornia'da, Sequoia Ulusal Parkında 85 metreymiş. Peh. Buradaki ağaçları saydırmasınlar." Başka konu yoktu sanki. Buraya bunun için mi gelmiştim. Ah Dav. " Neyse. Yemeğimizi yiyelim ve seni bir kurt inine götüreyim. Bakalım hayvanları seviyor musun ?"

"Ah, evet. Hayvanları severim, ölü olanlar hariç." Eliyle ölü bir kuşu gösterdi. Mide bulandırıcıydı. "Aklapakla" Yaptığı büyüye baklırsa bayağı titizdi. Benim örümcekler böcekler umrumda değildi. Aklım kurt ininde kalmıştı. Gitmek için sabırsızlanıyordum. Bekle beni kurt ini. Tamam salakça bir cümleydi. Hahah. Yemeğimi hızlıca yedim ve üzerimi silkeledim. "Eh, hadi o zaman. Neredeymiş bu kurt ini? Görelim kim korkuyormuş kim seviyormuş?" Uuu. Bayağı iddalı konuşmuştu Leo. Demek cidden hayvanları seviyordu. İyi bir arkadaştı. Anlaşılıyordu. Peki ben öylemiydim. İyi bir arkadaşmıydım. Başkalarının gözünden nasıl görünüyordum (?). Bence pek eğlenceli bir arkadaş değildim. Yoksa bu zamana kadar çok fazla arkadaşım olurdu. Ayağa kalkıp kurt inine doğru yürüdük. Ben önden gidiyordum. Ve Leo beni takip ediyordu. Bir kaç metre yürüdükten sonra kaybolduğumuzu fark ettim. Ama bunu Leo'ya nasıl söyleye bilirdimki. Ağaçların kenarından ileride siyah bir pelerin görünüyordu. Bir an duraksadı ve o şeyin ne olduğuna bakmaya başladı. Cansarar(?). Bu bir cansarar mıydı? Aman Allah'ım. Hayatımda ilk defa bir cansarar görüyordum. "Leo. Gelde bir bak" Leo yavaş adımlarla geldi ve cansarara bakıyordu. Cansarar ne yazıkki arkasını dönmüştü. Cansararın ne yaptığını tabikide biliyorum. Fakat çok güzel bir yaratıktı.

• "O şey bir cansarar"

. Fısıldayarak söylüyordum. Bu yaratığın duymaması lazımdı. "Evet o bir cansarar. Hayatımda ilk defa görüyorum. Biraz izlemeliyiz. Mükemmel bir yaratık. Bir efsaneye göre, bir kişiyi genelde uyurken yer ve hazmedermiş Avı uyurken yermiş onu. Geridede hiç bir iz bırakmazmış. Bence saçma. Gidip daha yakından bakalımmı ne dersin ? "

Bir cansararın burada ne işi vardı anlamıyordum. Çok güzel bir yaratıktı ama oldukçada tehlikeli olduklarını biliyordum. Bir kaç adım attım ve yaklaşmaya başladım. "Dur, sakın yaklaşma! Bence gitmeliyiz artık." Ona kalsa kesinlikle giderdi. Ama ben yaklaşmaya devam ettim. İyice yaklaşmıştım. Görüş açımı değiştirdim ve bakmaya devam ettim. Aklımda bağırmak ve cansarırın arkamızdan kovalamasını beklemek geçiyordu. Fakat Leo tekrar seslendi "Bak, madem korkak olduğumu düşünüyorsun, bunu iyi izle," Ne yapıyordu bu çocuk. Aklından neler geçiyordu ? Asasını çıkartmıştı Leo. Hadi ama, kafayı yemiş olmalı. Kendini bir büyüyye hazırlanır gibi kasıyordu. Hazırlık yapıyordu. Ardından ağaçların arkasından çıktı gözlerini kapattı ve "Expecto Patronum!" asasından bir ahtapot fırladı. Demek bir koruma büyüsü yapmıştı Leo. Ahtapot kollarıyla çok hızlı hareket ediyordu. Cansararı eline aldı, sıktı ve ağaçların arkasına hızla gönderdi. Bu çocuk çılgındı. Yanılmıştım, korkak falan değildi. Hahi ama bizden başka kim bir cansararı gördüğünde kaçmazdıki ? Leo bayapı yorulmuşa beziyordu. Eliyle kafasını tutuyordu. Kendini taşıyamıyor gibi görünüyordu. Eğilmişti. Kusacağıı sanmıştım. Kaşlarını kaldırdı ve bana bakmaya başladı "Eh, şimdi okula dönsek daha iyi olacak sanırım.",dedi. Önce bir kahkaha attım ve Leo'nun kolunu omzuma attım. Onu okula kadar götürmeye başladım. "Sen delisin. Hahaha. Manyaksın oğlum sen." Leo'da sırıtıyordu. Beraber okula döndük. Bir macerayıda böyle bitirmiş olduk. Bugün en güzel günümdü.