Her saniyesini erkek arkadaşının yanı başında geçirmekten hoşlanan kızlardan biri olmamasına rağmen, Ocak ayının soğuk günlerini ortak salondaki şöminenin önünde, Tom'un kucağına kıvrılarak harcamak onun için bir alışkanlık haline gelmişti. Bu yüzden, sevgililer günü hızla yaklaşırken ve Roxanne kendisini derslere girmeyip Mindy ile Tom'a ne alacağını tartışırken bulduğunda bir karar almıştı. Tom'dan bir süreliğine uzak dur. Belki de yalnızca St. Valentine'nin meşhur gününe dek, ne kadar dayanabilirse işte... Tom'un erkenden kahvaltı yapıp kütüphaneye uğramayı önerdiği bu Cumartesi günü, sabahın 6'sınra ortak salondan kaçmasının ve soluğu göl kenarında almasının sebebi de buydu işte. Sürekli kavga eden ya da birbirleri dışında hiçbir şeyi önemsemeyen çiftlerden birine dönüşmekten korkuyordu. İki zıt nokta, iki büyük fobi.

Kışlık pelerinine sarınmış, bilekleri kürklü ejderha derisi eldivenlerini birbirine sürterek ısınma çabasındayken, sık adımlarla koca bir çam ağacının dibindeki banka yanaştı ve asasının bir kaç hareketinden sonra tamamen kuruyan kısma oturdu. Kafasında binlerce düşünce uçuşuyordu... Uzun zamandır ilk kez bir ilişkisi bu kadar kusursuz ilerliyordu; yani Clary yüzünden kavga edip durduğu Antonio ve bir türlü kavuşamadığı Dean'den sonra fazlasıyla kusursuz, ve ilk işi bundan kaçmak olmuştu. Yaptığı adil miydi? Adil ya da değil, ilişkisi konusunda kötü hissetmesi Tom'dan duygusal anlamda uzaklaşmasına sebep olurdu ve fiziksel uzaklık daha iyi bir seçenek sayılırdı... Sırtını bankın arkalığına yaslayıp yüzünü gökyüzüne çevirdi ve gözlerini kapatıp soğuk havayı güçlü bir şekilde ciğerlerine çekmeye başladı. Bu onu bir nevi kendine getiriyordu. Ta ki kapalı gözlerinin ardından, üzerine bir gölge düştüğünü farkedene kadar.

Havanın sıcaklığı bunaltıcı ve bir o kadar da şaşırtıcıydı, Ocak ayında Hogwarts hiçbir zaman bunaltıcı derecede sıcak olmazdı. Sabahın köründe ayaklanmış olan ve okul koridorlarında yanan meşalelerin yanından hızla geçmekte olan Aaron'ın çizim defterini tutan elleri gerildi. Daha fazla uyumalıydım, diye düşündü genç adam. Uykusunu almadığı zamanlarda adeta bir sinir küpü oluyordu, karşısındaki dünya güzeli bir kız olsa bile. Sonunda okuldan çıkmaya karar verdiğinde, havanın biraz daha soğumuş olduğunu fark etti genç adam ve çizim defterini kolunun altına sıkıştırdıktan sonra ceketinin yakasını yukarı çekti. Derin bir nefes alıp verdikten sonra, ayaklarının onu göl kenarına götürmesine izin verdi. Belki ilk defa kızlardan başka bir şeyin çizimi yer alabilirdi defterinde, bu pek onun tarzı olmasa da denemekten çekinmeyeceği bir şeydi. Ayakkabıları zeminde yalnızca birkaç metre ötedekilerin duyabileceği sesler çıkarırken, Aaron da defterini açmıştı ve çizimlerine bakmaya karar vermişti. İlk çizdiği kıza baktı genç adam ve yüzünde hafif bir gülümseme oluştu. Ona çizime başlamasını söyleyen kızdı bu, defteri de o vermişti. İsimlerini unutmadığı nadir kızlardandı Dora. Sonuçta onu Aaron yapan şeyi bulmuş ve ortaya çıkarmıştı, hatırlanmayı ve sevgi ile anılmayı hakediyordu. Önce güzel vakit geçirmişlerdi, sonra da Dora ona kendisini çizmesini söylemişti. Aaron bir kalemi ya da defteri olmadığını söylemişti, bu bahaneler onu kurtarabilir gibi görünüyordu. Berbat bir çizer olduğunu düşünüyordu genç adam, kıza rezil olmak istemiyordu. Ancak kız ellerinde bir kalem ve çizim defteri ile geldiğinde ve malzemeleri ellerine tutuşturduğunda, Aaron bunu yapmak zorunda olduğunu hissetmişti. Ama korktuğu gibi sonuçlanmamıştı neyse ki, genç adam kızın vücut ve yüz hatlarını başarıyla çizmişti ve bu iş bittiğinde kız onunla yeniden ilgilenmişti.

Göl kenarına vardığında gördüğü şey, Aaron'ın o günkü planlarının değişmesine neden oldu. Çizeceği şey bir orman tablosu olmayacaktı, her zamanki gibi. O sadece bir boş düşünceydi, Aaron'ın karşısına her zaman kızlar çıkardı ve yapacağı şeylerin yörüngesini değiştirirlerdi. Genç adam kıza doğru yürüdü, attığı her adımda kızı daha da tanıyordu. Sonunda kızın önünde geçtiğinde ve kızın gözleri kapalı bir şekilde durmakta olduğunu gördüğünde, yüzünde kibirli bir gülümseme ile çizim defterini koltuk altına sıkıştırdı ve ellerini paltosunun cebine koydu. Roxanne Delacroix... İşte bu, bütün güne yetecek bir zevkti. Roxanne her zaman ilgisini çekmişti ancak onunla uğraşmanın ekstra çaba isteyeceğini bildiğinden, bunu hep özel bir ana denk getirmek istemişti. Ancak şimdi, kız karşısındaydı ve yalnızdı. Bundan daha iyi bir fırsat göremiyordu genç adam. Kız gözlerini açtığında, Aaron da her zamanki kendini beğenmiş gülümsemesi ile ona baktı. "Vay canına, seni yalnız görmek... Gerçekten şaşırtıcı ve bir o kadar da... Memnun edici." Aaron gözlerini kıstı ve kızın yanına oturduktan sonra, başını göle çevirdi. Bir tiyatro oyununda gibi hissediyordu ve gergindi. Hadi ama, ne kadar zor olabilir? Daha önce kaç Slytherin kızını tavladın. Ancak bu Roxanne'di. Bu işi Aaron için kolaylaştırmayacağı kesindi.

Gözlerini açtığında gördüğü yüzün kendisine ne hissettirdiğinden emin olamadı. Bir an için onun Tom olmasından kormuştu, sadece bu yüzden bile rahatlayabilirdi. "Vay canına, seni yalnız görmek... Gerçekten şaşırtıcı ve bir o kadar da... Memnun edici." Ne kadar açık sözlü. Herhangi bir Hufflepuff'ın, üstelik kendisinden bir dönem küçük bir öğrencinin öylece yanına ilişip bunları söylemesi normal değildi. Bu durum ise istisna sayılabilirdi çünkü o Aaron Anderson'dı. Hogwarts'da binası ve sosyal statüsü ne olursa olsun istisnalar grubuna girebilecek bazı insanlar vardı; mesela Jesus Dantes mezun olmadan önce tam bir inek olarak tanınırdı ama aşağılanamazdı. Kimse o güzel yüze bakarken çirkin sözler sarfedecek kadar duygusuz değildi. Genç kız hafifçe gülümseyerek göz ucuyla Aaron'a baktığında aklından neler geçtiğini okuyabilmeyi diledi. Yakışıklı olması Roxanne Delacroix ile ilk kez konuşurken rahat olacağı anlamına gelmiyordu ne de olsa.

"Beni çizmeyi mi teklif edecektin?" diye mırıldandı dudaklarının arasından. Aaron'ın kendisini duyup duymadığından emin değildi çünkü soruyu neredeyse kendi kendine sormuştu. Başını ona doğru çevirirken saçlarını zarifçe geriye savurdu. "Senin gibi kibirli bir çocuğun Hufflepuff'a seçilmiş olması... Seçmen Şapkanın gerçek anlamda bunamış olduğunu söylüyor içimden bir ses. Sen ne düşünüyorsun?" Bir elini Aaron'ın bacağının hemen yanına koyup ağırlığını kolunun üzerine verdi ve hafifçe çocuğa yaklaştı. Asıl istediği çizim defterini kapıp içindeki çıplak kız çizimlerine bakmak ve içlerinden birinin kendisi olup olmadığını öğrenmekti, hah, ama Aaron kızın düşüncelerini okuyamayacağına göre şuan ona sırnaştığını düşünür olabilirdi. Roxanne birisiyle bu kadar çabuk sohbet kurmazdı aslında ama canı sıkılıyordu ve zihnini Tom'dan uzaklaştırarak suçluluk hissinden kurtulmayı umuyordu. Ayrıca bu mesafeden baş döndüren kokusunu alabildiği çocuk hep ilgisini çekmişti. Neden yakınlaşmasınlardı ki? Arkadaş olarak yani.

Aaron kızın gözlerine baktı, o gözlerde kendini kaybetmemek zordu. Bu kız gerçekten de insanın içinde bir şeyler uyandırıyordu; şehvet, açlık ve coşku. Uzun bir süredir Roxanne'i gözlüyordu genç adam, ancak ondan bir sene küçük olduğundan düşüncelerini eyleme geçirmeye bir türlü cesaret etmemeişti Aaron. Ancak şimdi, karşısındaydı ve Roxanne onu hoş bulduğunu ima edecek hareketlerde bulunuyor ve sözler söylüyordu. Aaron derin bir nefes aldı ve kızın, kendisinin bacağını sıkı bir bir şekilde tutan elini elleri arasına alıp dudaklarına götürdü. Dudakları ile soğuk parmaklar arasında hafif bir temas oluştuktan sonra Aaron gözlerini kıstı ve kibirli bir gülümseme ile konuştu. "Beni bilmem güzelim, ama Seçmen Şapka'nın seni seçtiği zaman hiç de bunamamış olduğundan eminim." Aaron kızın elini bir eliyle tuttu ve diğer eli ile kızın yüzüne düşmüş bir tutam saç parçasını geriye itmeden önce, kızın yüzüne doğru eğilip saçı kokladı. Kokunun ne olduğunu anlayamamıştı ve bu Aaron'ın garip bir şekilde hoşuna gitmişti. Gizemli kızlardan hoşlanırdı. Gizemli kızlar asla fazla şey talep etmezlerdi; bağılılık ya da buna benzer aptal şeyler gibi. Onlar yalnızca gizemli olurlardı ve Aaron'ın istediğini almasına eninde sonunda izin verirlerdi. Gizemli kızlarla olmak, çöle düşmek ve bir süre suyu aradıktan sonra, onu bulduğunda kana kana içmek gibi bir şeydi. Evet, şu muggle dünyası ünlüsü Neil Patrick Harris'in oynadığı karakter Barney Stinson gibi garip bir düşünce yapısı vardı Aaron'ın, ve iki yakışıklı adama da bakılırsa; erkekler ne kadar gizemli kadınlardan hoşlanıyorsa kızlar da o kadar garip düşünce yapılı erkeklerden hoşlanıyordu. Bir de, tatlı bir yüze sahip olmak gerekiyordu elbette.

"Ayrıca, biz birbirimize çok benziyoruz tatlım. Kibir sen ve benim gibiler için vazgeçilmez bir şeydir... Şu seni çizme olayına gelirsek, hiç kuşkun olmasın. O defterde çok önemli bir yere sahip olacaksın, bunu hak ediyorsun." Aaron göz kırptı ve kızın yanağından hafif bir makas aldı. Ardından gözlerini kısarak kızın yüzüne baktı, Melanié'nin yüzü kadar kaleme kolayca alınacak bir yüze sahip değildi Rox. Vahşiydi ve Aaron'ın zorlanmasına sebep olacaktı, Aaron kendi kendine hafifçe sırıttı. Roxanne Delacroix'den dakikalar geçtikçe daha da çok hoşlanıyordu. Ah Slytherin kızları, hepsi bu kadar mükemmel olmak zorundalar mıydı?