Şaşkındı, öyle şaşkındı ki piposunu yere düşürmüştü dedektif Julius Pepperwood. Etrafta yürüyen bu ayağı kırık, kanlar içindeki yaratıklar... Zombiler miydi? Ah... Ama hayır. Onları gözü görmüyordu çünkü karşısında dünyanın en güzel kadını duruyordu... Hayatının aşkı olabilirdi... Ve en önemlisi, Julius Pepperwood'un emin olduğu tek bir şey vardı, o da kadının sırtı mükemmel pürüzsüzlükteydi, tam da öpmek isteyeceği bir sırttı.

Tony kalemini bir kenara bıraktı ve elleriyle yüzünü sertçe ovuşturdu, roman yazmak ne zor işti be arkadaş! Profesyonel bir yazar olarak, şimdiye kadarki en zor eserini ortaya koyuyordu genç adam. Gerçi... Bundan önce yazmış olduğu bir eseri yoktu, ama Tony bunun ilk eseri olmadığını düşünmeyi seviyordu, kendisini motive etme biçimiydi bu ne de olsa. O kadar da tecrübeli ve o kadar da profesyonel bir yazar değildi, evet, tamam, kabul. Ama yetenekliydi! En azından geçen gün yarın yokmuşcasına öpüştüğü kız ona yetenekli olduğunu söylemişti. Bu ona yeterdi. Kız aklına gelince sırıttı ve ortak salona yaymış olduğu eşyalarını toplamaya başladı. Ders çalışması gerekirken romanına ağırlık veriyordu, ancak dersler pek de önemli değildi onun için. Önemli olan romanıydı, zombi aşk romanını bitirdiğinde herkes adını duyacaktı. Babası ona boş hayaller kurduğunu ve büyümesi gerektiğini söylemişti çoğu zaman ve Tony de her seferinde babası arkasını döndüğünde komik suratlar yaparak babasını taklit etmişti. Hogwarts'ın sınıfta kalan tek öğrencisi olarak, ondan çalışkan olması ve mükemmel bir öğrenci olması beklenemezdi yani, lütfen ama!

Tony içki bardaklarını doldururken harika şovlar sergileyebilir, harika kurgulu fantastik romanlar yazabilir ve über komik bir insan olma konusunda rakip tanımayabilirdi. Ancak yapamayacağı, yapmayacağı bir şey varsa o da çalışkan bir öğrenci olmaktı! Hem o Hogwarts'ı seviyordu. Buradan ayrılması için hiçbir sebep yoktu. Hogwarts'daki herkesi tanıyor, her gizli yeri biliyordu ve hayat kesinlikle buradaydı. Eşyalarını koluna sıkıştırıp oturduğu yere arkasını döndüğünde, karşısında kalbinin deli gibi atmasına sebep olacak o kızla karşılaştı. Sunny. Sunny Day. Tony bu kızı ilk gördüğü andan beri seviyordu ancak ne zaman kızın yanına gitse konuşamayacak kadar aptallaşıyordu, Sunny her zaman Tony'i fark etmeyecek kadar başka şeylerle meşgul olurdu ve Tony'nin onunla ilgili en çok sevdiği şey buydu. Yutkundu ve salak salak sırıtarak baktı kıza. "HEY SUNNY!" dedi gereğinden fazla coşkulu ve yüksek bir sesle. Yanlarından geçen birkaç öğrenci gülerek Tony'e baktı, Tony'nin her zamanki komikliklerinden birine gülmüşlerdi işte. Ancak Tony'nin yüzü üzerine giydiği cübbeye işlenmiş Gryffindor arması kadar kırmızı olmuştu, utançtan ne yapacağını bilemez halde eşyalarını daha da bastırdı göğsüne ve boğazını temizledi.

"Burada ne arıyorsun?" dedi fısıldayarak, bu sefer de gereğinden fazla sessiz konuşmuştu. Kızın ondan korkmamasını umarak sırıttı Tony ve Merlin'den şans diledi, birazcık, mini mini minnacık bir şans... Göğsünde bir ıslaklık hissettiğinde, Merlin'in onu hiç mi hiç sevmediğini anladı Tony, başını öne eğdi ve göğsüne gittikçe daha da yayılan siyah mürekkebe baktı şaşkın bir şekilde. Sunny küçük bir çığlık attı ve çantasından asasını çıkararak yanına geldi. Tony yüzünde hayattan bezmiş bir ifade ile Sunny'e baktı ve bunun ilk adam gibi konuşmaları için hiç de iyi bir başlangıç olmadığını düşündü. Oysa ki ben Julius Pepperwood, sen de henüz ismini düşünmediğim o güzel, pürüzsüz sırtlı hayatımın aşkı olabilirdin...