Yaşamak istediğim hayat bu, ben bunu yaşamak istiyorum. Onun yanında olmak istiyorum. Onun yanında olmalıyım. Hayır değildi, hayır olmak zorunda değildi. Gitmeliydi, bir kez olsun akıllıca olanı yapıp araksına bakmadan kaçmalıydı adamdan. Ama yapamıyordu. Bütün dünya şuan onu kollarından tutup araksını dönmeye zorluyordu sanki. Ama dönmeyecekti, dönmek istemiyordu. Korkuyordu. Gözlerine hücum eden yaşlara hakim olmak yeterince zordu zaten. Tek istediği yatağına uzanıp ölümü beklemekti yüzyıllar boyunca. Ölmek istiyordu. Roy’dan beri hiç böyle hissetmemişti. Yaşadığı en büyük acının o olduğunu ve daha fazlasını yaşayamayacağını düşünüyordu oysaki. Şimdiyse ciğerlerinin üzerinde sanki bütün hayatının yükü vardı ve kalbi bir saniye sonrasında tekrar atabilmek için insanüstü bir çaba ortaya koyuyordu. “Üzgünüm Alexis, görmeni istemezdim.” Sesini duyduğunda kalbi hızlıca birkaç kez atmadı bu kez. Sadece daha kötü hissetti kendisini, uyumak için ihtiyaç duyduğu o ses şimdi eziyet ediyordu bütün vücuduna. Adama yüzünü dönmedi, yürümeye devam etti. Karanlık sokak boyunca yürüyecekti, nereye gideceğini bilmiyordu. Sadece uzaklaşmak, kaçmak ve kendisini cezalandırmak istiyordu. Tıpkı Bryan’a geldiğindeki gibi. Ama bu kez birisine gitmek değildi niyeti, daha da kötüydü. Nereye gideceğini bilmiyordu. Aklında hiç yer yoktu, sadece yürümek istiyordu. Tabanları patlayana, nefessiz kalana kadar yürümek istiyordu. Dipsiz bir kuyudan çıktı sesi, hüzünlü ve yorgundu. “Gideceğim… Ben, gitme- Gitmeliyim. Gideceğim.”Her daim gülen, çiçekler gibi gülen o gözleri ifadesizdi ve uzaklara bakıyordu. Çok uzağa, belli bir noktaya kilitlenmişti; ama anıların kör edici ışığı vardı bakışlarında. Yürümeye başladı, hızlı adımlarla bir an önce uzaklaşmak istiyordu adamdan. Buz gibi soğuk tenini yakıyordu, yine de kendine gelemiyordu. Yaptığı şeyin ne olduğunu anlayamamıştı hala. Bryan’ı bırakıyordu, onu haklı çıkaracaktı. Bir gün herkes gider derdi, Alexis de gidiyordu işte. Arkasından yaklaşan adımları duyduğunda bir anda durdu ve adamın parmaklarını kolunda hissetti. Onun dokunduğu yerden bütün vücuduna buz gibi bir ürperti yayıldı. Kolunu hızlıca çekip kurtardı adamdan. “SAKIN BANA DOKUNMAYIN. BANA DOKUNMANIZI İSTEMİYORUM!” İlk defa bağırmıştı adama. Yıllardır ilk kez bağırmıştı… Dokunmasını istemiyordu, çünkü o dokunduğunda Alexis böyle hissetmezdi. Genellikle kalbi durma noktasına gelirdi, nefesi düzensizleşirdi ve bayılmadan önce Bryan’a bakıp kendine gelirdi. Ama hayır, bu kez öyle olmamıştı. Midesi bulanmış, ürpermiş –korkmuş- ve şoka girmişti. Kendi içinde yaşadığı çelişkiden dolayı kafası karışmıştı. Bir yanı gitmesi gerektiğini söylerken diğer bir yanı adamı terk etmeye hakkı olmadığını haykırıyordu. Hangisini dinlemeliydi?

Dudaklarında hala İrina’yı hissediyordu, elinin tersiyle ıslaklığı silip onu atmaya çalıştı. Alexis’in yanında kirlenmiş vücutla bulunmamalıydı. Geceleri dışarı çıktığında eve gelir, temizlenirek günahlarından arınır, yeni doğmuş bebek melekler kadar saf –en azından Bryan öyle olduğuna inanır- bir şekilde kıvrılırdı Alexis’in yanına. Zaten onu kollarına aldığında tüm günahlar affolurdu. Onunla olduğunda tüm yanlışlar doğruya dönerdi. Bryan tüm bu olanlardan haberdar olmaması gerçeği değiştiremezdi ya. Uzak bir yerlerde küçük bir kelebeğin kanat çırpmasıyla kilometrelerce uzakta bir hortum oluşuyorken, kelebeği görmediğimiz için varlığından şüphe duyabilir miyiz? Hayır, asla. “Gideceğim… Ben, gitme- Gitmeliyim. Gideceğim.” Bryan farkında olmasa da içindeki manevi açlığı doyurmak için Alexis’e ihtiyaç duyuyordu. Onu incitmek bir ihtiyaçtı, tıpkı onu öpmenin, ona dokunmanın, ona sarılmanın büyük bir ihtiyaç olması gibi. O anda Seni Seviyorum dese, ilişkilerinin gidişatı nasıl olurdu bilinmez ama, dokunmaya çalışıp da reddedildiğinde bunu söylemeye çok yakındı. “SAKIN BANA DOKUNMAYIN. BANA DOKUNMANIZI İSTEMİYORUM!” Pürüzsüz teni elleri arasından kaydı ve tutamadı. Alexis arkasına dönmüş, gözlerine bakıyordu bu sefer. Yüzünde daha önce karşılaşılmayan bir acı ve acıya neden olana bakan gözlerinde nefret vardı. Gözlerinin derinliklerinde, Bryan’ın yetenekleriyle gezdiği saklı bahçelerde hissettiği acının boyutları açıkça ortadaydı. En son böyle bir acıyı Roy’da hissetmişti ve o zaman Bryan’a gelmişti. Daha kaba bir tabirle, teselliyi Bryan’ın kollarında aramıştı. Yani Bryan’ın aklındaki tabirle, şimdi de birilerinin kollarına gider miydi? Bryan’ı bunca yaralayacak bir şey yapar mıydı? Bryan, Alexis’i kayıp mı etmişti?

Bir kez daha dokunmak için hamle yaptı, onu kolları arasına almak, saçlarına öpücükler kondurmak için bir hamle yaptı. Kasılmış bedeni kurtulmak için çaba harcıyorken Bryan bırakmamak için daha üstün bir çaba harcıyordu. Pamuk ipliğiyle bağlı olduklarının farkındaydı, şimdi ona sırtını dönerse tamiri mümkün olmayan olaylar yaşanabilirdi ve Bryan Alexis’in daima hayatında olmasını istediğinden emindi. “ Alexis, lütfen dinle. İrina’yı ben öpmedim. Birden kendimi onunla… Senin de gördüğün gibi buldum. Ve hemen yanına geldim.” Hemen olmadığını herkes biliyordu, Alexis de dahil. Önce tadını çıkararak öpmüş, özlediği dudaklara özlemini dindirmiş, daha sonra Alexis’i akıl edebilmişti. İşte bu yüzden lanet herifin tekiydi ya. Babasının küfürler savuracağı bir hareket yapmış, bunu temizlemeye çalışmak yüzsüzlüğüne de girişerek Alexis’e sarılmanın dahi temizleyemeyeceği çift katlı günah işlemişti.

Dokunmanın ibadet sayıldığı o yüze bakarken böyle bir dine inanmak isteyip istemediğini bilmediğini fark etti. Bunu devam ettirmek istemiyordu. İnancı yoktu artık, kalmamıştı. Bryan’a baktığında aşkı iliklerine kadar hissetmek onu rahatlatırdı, kalmak isterdi bu yüzden. Ama şimdi… Yalnızca nefret ve gitme isteği vardı. Kalbi paramparçaydı, bunu yüzlerce kez okumuştu kitaplarda; ama şimdi anlıyordu ne denli büyük bir acı olduğunu. Adam ona doğru bir kez daha hamle yaptığında boş bulundu ve kendini onun kollarında buldu. Bedeni bir anda kasıldı, normal bir erkek dokunduğunda hissettiği gibiydi o anda. Kurtulmak için çaba harcıyordu ama onunla yarışması mümkün değildi. Adam yüzlerce kez daha güçlüydü ondan. “ Alexis, lütfen dinle. İrina’yı ben öpmedim. Birden kendimi onunla… Senin de gördüğün gibi buldum. Ve hemen yanına geldim.” O an gözleri önünde geldi bir kez daha ve Bryan’ı kendisinden uzaklaştırdı. Bütün vücudu sinirden, öfkeden ve çelişkiden dolayı titriyordu. Korku doluydu gözleri ve elleri… “BANA DOKUNMAYIN! İSTEMİYORUM. SAKIN… SAKIN DENEMEYİN BİR DAHA!” Vahşi bir hayvanın gözlerindeki parıltıyı görebilirdiniz o anda kadının gözlerinde. Saf iyilikten oluşan benliğinin kirlendiğini hissediyordu, bunları yaşamak istemiyordu. Yaralanmak istemiyordu, sadece tekrar aşık hissetmek istiyordu. Onunla geceleri dışarı çıkmak gibi bir şeye nasıl kanmıştı. Aşk berbat bir duyguydu, insanı kötü şeyler yapmaya iten bir perde çekiyordu gözlere ve gerçekleri göremiyordunuz. Eğer görebilseydi Bryan’ın onu asla sevmeyeceğini daha temkinli olabilirdi belki. Tek isteği yatağına kıvrılıp uzun bir uykuya dalmaktı şimdi; ama hangi yatağına? Evi yoktu. Ev neresiydi? Evi yoktu. Başını bir anda adama çevirdi ve sertçe baktı. Aşık olduğu adama bakmıyordu, sanki Lukasz, Charles veya Roy’a bakıyordu. Onlardan bir farkı yoktu gözünde. Sahip olmanın hayallerini kurduğu, geceleri bunu düşleyerek uykuya daldığı hayat ellerinden kayıp gitmişti ve bunun tek sebebi kendisiydi. Görmemeliydi, kabul etmeliydi onu. Kabul etmek zorundaydı. “Gideceğim… Gitmem lazım. Eve. Evim nerede? Ev yok. Nereye gideceğim, bir yere gitmeliyim. Nereye.” Monoloğunu tamamladığında kalabalığın ortasındaki altın saçlı kız olmuştu birden. Evini bulmak isteyen ve harikalar diyarında olmayan Alice’ti. Harikalar diyarı buysa eğer, tavşan onu yanlış yere getirmişti. Hayalini kurduğu yer bu olamazdı, o hayat değildi bu. Alexis sadece Bryan’la birlikte olmak istiyordu. İstemişti… O anda ne istediğini o kadar bilmiyordu ki her şey karanlık görünüyordu. Hiçbir seçenek yoktu önünde. Tek yapabileceği gitmekti. Kaçmaktı.

“Gideceğim… Gitmem lazım. Eve. Evim nerede? Ev yok. Nereye gideceğim, bir yere gitmeliyim. Nereye.” Bryan yıllar sonra o anları anlatırken, “Alexis’e âşık olduğumu ilk kez bana dokunmayı reddettiğinde fark ettim.” diyecekti. Vücudundaki donuşların bir terapi gibi iyi hissettirdiğini ve dudaklarındaki sıcaklıkla hayat bulduğunu söyleyen Alexis’in gözlerindeki tiksintiyle reddedilmek farkındalık yaratmıştı. Kaybedeceğine ihtimal vermediği Alexis, gitmeye çok yakındı ve o da kendi Mary Jane’ini kaybetmeye… Babası onu affeder miydi böyle bir şey yapsa? Peki ya kendisi affeder miydi? Dikkatlice düşünüp tüm bu soruların yanıtlarının hayır olduğunu fark ettikten sonra hiçbir şey aynı kalmadı. Bryan artık âşık bir adamdı, Alexis aşık olduğu kadın. Ona âşık olduğunu fark etmesiyle âşık olduğunu söylemesi arasında geçen süre onlarca yıla tekabül ediyordu, Bryan’ın kendini buna alıştırdığı ve hazırladığı onlarca yıl… Aşık olmayı kendine yakıştıramazdı. Adam öldüren, işkenceden kaçınmayan, kadınlara acı çektiren ve bundan zevk alan bir sadistin âşık olabileceğine ihtimal vermiyordu. Aşk, kendine yakışmıyordu, birkaç beden büyük geliyordu tüm o romantik hisler. Aşk Alexis sevsin diye yaratılmıştı, nasıl Bryan’ın dudaklarına yakışabilirdi ki? Yakışmadı nitekim.

“Onun hayatında bir kadın daima üzülüyordu ama üzülen, Bryan’ın üzülmemesini istediği oluyordu.” Bryan eğer Ahmet Altan okuyor olsaydı, bu satırları okurken aklına Alexis’in kolları arasındaki kırılganlığı gelirdi, ya da saçlarına dokunurken hissettiği mutluluk. Bir daha yaşayıp yaşayamayacağını bilemediği ve çok yakınken kaybettiği sevgilisi gelirdi hatırına. Bir kol uzunluğu mesafede durduğu halde aralarına uçurumlar koyan ve göz göze gelmemek için insanüstü bir çaba harcayan Alexis’e ulaşmak neredeyse imkansızdı. “Özür dilerim Alexis. Hatalıydım.” Böylesine yenilgiyi kabullenmiş bir halde, sokak ortasında dikilirken Bryan, yağacak yağmurda ıslanıp sevgilisinin penceresine giden biçare erkekler kadar çaresizdi. Alexis affedecekse, bunu yapmaya da hazırdı. “Gitmek istersen gidebilirsin, biliyorsun. Ama ben gitmemeni, benim yanımda kalmanı tercih ederim.” Aslında Bryan’ın yıllar sonra itiraf edeceği hislerinin numunesiydi bu sözler. Alexis hayatı yaşanabilir kılıyordu. O olmasa da yaşayabilirdi ve bunu yıllarca devam ettirmişti; ama onsuz hayat mantar ravioli ve tatlıdan ömür boyut uzak durmak gibiydi. Nefes almak hayat için birinci şartsa, Alexis bu hayatın şarabıydı.

Evi yoktu onun. Kaçıp gidebileceği bir yeri, sığınacak bir annesi ve omzunda ağlayacağı bir babası yoktu. Aileye önem vermesi bu yüzdendi, aile olmadan büyüyen bir insan için en değerli şey halini alıyordu bu. Bryan ona aile vermişti. Cosby baba, Statham anne ve Bryan… Bryan neydi onun için? Aşık olduğu adam mıydı sadece? Hayır. Bundan çok daha fazlasıydı. Aşk bu adama karşı hissettiği duyguların yanında çok içi boş bir kavramdı. Bütün varlığı ona bağlıydı, bir ceninin annesiyle arasındaki bağ koparsa öleceği gibi ondan koparsa öleceğini hissediyordu; ama şimdi yolun ortasında durmuş adama bakarken o bağın inceldiğini hissediyordu. “Özür dilerim Alexis. Hatalıydım.” İsminin dünyanın en kusursuz sesinden telaffuzunu duymak bir anlığına zihninin boşalmasına sebep olmuştu. Çok değerli gördüğü bütün anıları yok olmuştu, zaman kavramı uçup gitmiş; sadece Bryan vardı. Ama bu sadece birkaç saniye sürdü. Ardından hemen o kadın geldi gözlerinin önüne. Biliyordu adamın hayatında başkalarının olduğunu; ama görmek çok farklı oluyordu. “Gitmek istersen gidebilirsin, biliyorsun. Ama ben gitmemeni, benim yanımda kalmanı tercih ederim.” Yine gitmek… Geldiği günden beri bunu duymaktan bıkmıştı artık. Gerçekten bıkmıştı, gitmeyecekti. Bunu yüzlerce kez söylemişti ve ne zaman söylese içinde en ufak bir şüphe olmuyordu. Fakat şimdi baktığında şüpheleri vardı. Çünkü gitmek istiyordu, bedeni Bryan’ın karşısında durmayı istemiyordu. Dudaklarının sıcağıyla hayat bulduğu zamanlar çok geride kalmış gibi hissediyordu. Ona dokunmak çocukluğundaki manevi açlığı giderirdi önceden, adama sarılmak içindeki küçük kızı sevindirirdi. Ama şimdi… Ondan uzak olmak, kaçmak istiyordu. Arkasını döndü ve tekrar yürümeye başladı. ”Niye bunu gördüm. Görmek istemiyordum… O tutkuyu hissettim, hala hissediyorum. Üşüyorum.” Kollarını vücuduna sardı, kendi kendisine sarılmak konusunda uzun yıllar boyunca ustalaşmıştı. Gecelerin geçmişin kölesi olduğu ve rüyaların onu uykuya teslim etmediği zamanlarda birilerini hissetmeye ihtiyaç duyuyordu. Bu açığı Bryan’la kapatıyordu yıllardır. Adamın odasına küçük bir çocuk gibi sızıyor ve kanepeye yatıyordu. Fakat sabah olduğunda nasıl oluyorsa onun kollarında açıyordu gözlerini ve dinlenmiş olarak kalkıyordu. Bunları düşündükçe gözleri yaşardı ve nihayet ağlamaya başladı. Hıçkırıkları göğsünü yırtıyordu, daha önce hiç bu kadar içten ağladığını hatırlamıyordu. Dizleri daha fazla onu taşıyamadı ve kaldırımın kenarına oturdu. ”N-nefes alamıyorum… Gitmek istiyorum; ama gitmeye hakkım yok.” Size geldiğim o geceden daha kötüyüm… diye tamamladı sözlerini sessizce. Hayatının en sevdiği bölümü son perdeyi oynuyordu. Perdeler kapanmıştı ve eve gitmek için acele eden seyirciler koşar adımlarla salonu terk ediyordu. Alexis buz gibi kaldırımda kendisini terk edilmiş bir yavru kedi kadar zavallı hissediyordu. Tek istediği Bryan’ın yanında olmaktı; ama aynı zamanda olmamaktı. Onun yüzünden üzüldüğünde yine ona sığınmaktı onun aşkının tanımı.

Uzun yıllar sonra en sevdiği ekmeği almak için fırına gittiğinde komşularıyla karşılaşınca anlatacak çok güzel hikayeleri olacaktı elinde. Bryan’a ilk seni seviyorum diyişiyle başlayacaktı ve saatler sürecek bir masala davet edecekti dinleyicilerini. Torunlarına anlatacağı prensesleri kıskandıracak bir aşka nasıl sahip olduğunu –utanmadan- anlatacaktı. Ama bir yandan da düşünüyordu, eğer giderse bunlar olmayacaktı. Adam yanına gelip de ceketini omuzlarına bıraktığında derin bir nefes aldı, o kokuyu iyice içine çekip beynine kazımak istiyordu. Gitmek istiyor muydu hala, evet; ama bir yandan da o hayatı kaçırmak istemiyordu. Hayatı sürekli onu beklemekle geçmişti. Yıllar boyunca aradığı adamı nihayet bulmuşken arkasına bakmadan gidemezdi. Buna hakkı yoktu. Bryan’ı biliyordu ve kabul ediyordu… Onun dokunuşlarıyla hayat bulan hücreleri, nefesiyle ısınan vücudu daha fazla karşı koymak istemiyordu. Çünkü bu çok zordu. “Gitmeye hakkın var. Şu anda yaptığın hiçbir şey için seni sorgulayamam. Ama… ben… üzülürüm.” Üzüleceğini söylediği anda başını kaldırdı ve ona baktı yaşlı gözlerle. Bryan’ı üzecek herhangi bir şeyi yapmazdı, yapamazdı. ”Evimize gidelim ve uyuyalım.” Karşı çıkmaya gücü yoktu. Adam onu kucağına aldığında gözlerini kapattı bıkkınlıkla. Uyumak istiyordu; ama nerede uyuyacağını bilmiyordu. Evini bilmemek onu mahvediyordu. ”İstersen sen yatağımda yat, bu sefer ben koltukta yatarım.” Yüzünü buruşturdu ve başını omzundan kaldırdı. Bir anda gözleri büyüdü, hayatı bundan ibaretti. Bryan istediğinde yatağa girebilmek, istediğinde ayakaltında dolaşmamak… İçinden bir ses bunu fısıldıyordu tıpkı bir şeytan gibi. “Uyuyabileceğim bir yer yok. Evim yok! Orası sizin eviniz.” Gözleri yaşardı ve tekrar ağlamaya başladı. Nefret ediyordu bu huyundan, neden bu kadar güçsüz olmak zorundaydı? Biraz kendine güveni olsa, birazcık kendi ayakları üstünde durabilse arkasından bakmadan gidebilirdi. “Gitmek zorundayım… Sizin için hiçbir anlam ifade etmiyorum, benden nefret ediyorsunuz gitmek istediğim için. Ben de kendimden nefret ediyorum. Gitmeliyim. Gitmeliyim…” Ağırlaşan gözkapaklarına aldırış etmeyecekti bu defa. Bryan’ın omzundan yayılan parfüm kokusunun başını döndürmesine izin vermeyecekti, ya da ses tonuna. Onun sesini duyduğu anda itaat etmek istiyordu; ama bu kez yapmayacaktı. Kucağından inmek istemese de zorladı ve nihayet ayakları yere bastı. Gözleri yorgundu, Bryan’a bakarken hüzünlüydü. Onu bırakmak istemiyordu; ama bırakması gerekiyordu. Bir kez daha Roy’da yaşadığı şeyleri yaşamak istemiyordu. “Her şeyi ben öyle hayal etmişim, bir kez daha… Üzgünüm. Özür dilerim. İçindeki sese yalvarıyordu gitmemesini söylemesi için; ama yapmıyordu. Israrla bu kez sen haklısın, özür dilemene bile gerek yok diyordu ses. Gitmesi gerektiğini, gitmek zorunda olduğunu fısıldıyordu. Adeta zehirliyordu kızı. Başını öne eğdi ve arkasını döndü Bryan’a. Yürümeye başladı, bir kez burnunu cekete yasladı ve kokusunu içine çekti. Dönüp ona sarılmamak için zor duruyordu; ama yapamazdı. Çünkü yapmamalıydı.

“Sizin yanınızdayken hiçbir şey bana önemli gelmiyor. Hatta sizden ayrılmak bile. Ama sizden uzaktayken en küçük dert çekilmez oluyor.”

Simone De Beauvoir, sevgilisi Jean Paul Sartre için bu kelimeleri yazarken, Bryan’ın içindeki hisleri de en uygun sözcükleri betimlemiş olduğunu fark edememişti. Alexis’in kırılabileceğini düşünmezdi, gidebileceğini hep söylerdi; ama bu özgürlüğü kullanmak isteyeceği de aklının ucundan dahi geçmezdi. Fakat ne kadar ciddi olduğunu gördüğü bu günde, onu kaybetmenin dayanılmaz acısını kaybetmeye yaklaştığında anlayabileceğini gördü. Sevecen bir adam olmuş, hayatta seks ve alkol dışında zevk alacak mutluluklar görmeye başlamıştı. Çoğunu gözlerini devirerek karşıladığı Alexis’i mutlu eden bu çocukça zevkler, onu da içten içe eğlendirmeye başlamıştı. Örneğin terasta oturup salıncakta sallanmayı seviyordu; fakat eğer yanında bir bardak viski olursa daha iyi hissedebilirdi. Ya da deniz kenarında Alexis’i kuma gömmek onu dakikalarca güldürebilirdi. Alexis’i ve ona ait her şeyi seviyordu çünkü Alexis ona tek başına keşfedemediği varlığını hediye etmişti. “Uyuyabileceğim bir yer yok. Evim yok! Orası sizin eviniz.” Bryan orada yaşadığı uzun yıllarda evim sözcüğünü kullanmamıştı. Ev, demişti kısa ve öz bir şekilde. Geceleri uyunan, kıyafetlerin saklandığı yer. Tercihen büyük ve havuzlu, opsiyonel olarak içinde çalışanların olduğu… Ama o kadar. Başkalarının yanında sabahladığı uzun gecelerde içinde evine dönmek gibi bir sorumluluk olmuyorsa, gitmek için bir sebep bulamıyorsa, yuvam diyebilir miydi buraya? Diyememişti uzun yıllar. Alexis gelip de orayı soğuk bir evden, sıcak bir yuvaya dönüştürene kadar. “Gitmek zorundayım… Sizin için hiçbir anlam ifade etmiyorum, benden nefret ediyorsunuz gitmek istediğim için. Ben de kendimden nefret ediyorum. Gitmeliyim. Gitmeliyim…” Ah, harika demek böyle hissettirebilmişti. Özel bir çabayla dahi bir insana hissettirmesi çok zor olan fazlalık duygusunu tam tersini istediği halde Alexis’e benimsetmişti. O anda Alexis’ten değil, Irina’dan nefret etti. Yolda gördüğü her eski arkadaşını öper miydi öyle? Düşünmez miydi, kalbi dolu mu diye? Kucağından inmeye çalışan Alexis’e karşı koymadı. Hatta arkasını dönüp yavaşça yürüdüğünde de karşı koymadı. Daha fazla alttan alamayacağını hissediyordu. Anlamıyor muydu, istemiyordu işte gitmesini. Pişmandı. Özür dilemişti. Alexis bu hayatı kabul ettiği ve Bryan bana karışamazsın dediği halde, özür dilemişti. Tüm bunların, çabasının, değişiminin bir önemi yok muydu? Lanet olası bir öpücükle silinebilecek kadar silikler miydi? Bryan için değildi. “Her şeyi ben öyle hayal etmişim, bir kez daha… Üzgünüm. Özür dilerim. Bir kez daha. İlki Roy. İkincisi Bryan. İlk geldiği günü hatırlıyordu. Kendini cezalandırmak isteyen Alexis tüm hayatını etkileyecek bir cezaya bulaşmış, Bryan’la tanışmıştı. Ürkekti, korkaktı. Sabahleyin Bryan’ın böbreğini alıp almayacağının garantisi dahi olmadan bütün gece yatmıştı yatakta. Gece ağlamış, rüyalarında konuşmuştu. Yine eskiye mi dönmüştü? En çok iyileşmesini isteyen Bryan mı yapmıştı hem de bunu? Bir süre Alexis’in arkasından yürüdü, karanlıkta göremediği taşlara çarptı, Alexis’in karanlıkta göremediği gözyaşlarıyla hüzünlendi. Onu kaybedemezdi. Eğer hayatı onunla anlam kazanıyorsa… Neden olmasındı? “Alexis bu gece nereye gidersen git. Yarın sabah erkenden evde ol.” Yol kenarında durdu, ellerini cebine soktu. Gökyüzünde hiç yıldız yoktu, yağışlı bir gece bekliyordu. Belki de bir bulut saklayacaktı Bryan’ın yüreğindeki gözyaşlarını. “Evleneceğiz.” Bu bir teklif değildi, isteyip istemediğini sormuyordu. Pek sık yaptığı bir alışkanlık değildi zaten. Bryan evlenmek istiyordu ve Alexis’e bir yuva vermenin tek yolu buysa fikrini sormasına da gerek yoktu. Yolun ortasında elleri cebinde, reddedilmemek için evlenme teklifini dahi sormaktan korkacak derecede umutsuz, bekledi. Bir kıpırtı, bir ses, Alexis’ten gelebilecek herhangi bir işaret.