Alexis,

Gitmeni istemiyorum. Geldiğin günden beri istemiyorum. Statham’ın kapıyı açtığı ve oturma odasında birinin beni beklediğini söylediği günden beri, gitmeni istemiyorum. Karanlıkta oturuyordun. Statham, ışıkların kapalı kalmasını istediğini söylemişti. Doğruyu söyleyeceğim seni görene kadar aklıma diğer kaçakçıların evime çok özlü iksirle sızmış antikalarımı çalıyor olabilecekleri gelmişti. Karanlıkta işlerini halletmeleri daha kolay olurdu. Ama bir yandan da Statham’ın karanlık olayları hissedecek derecede güçlü bir cadı olduğunu biliyordum. Yani, seni gördüğümde antikalarla ilgilenmediğini anlamıştım. Karşında duran milyon dolarlık tabloya yan gözle dahi bakmaman bunu yeterince açık bir şekilde belli ediyordu. Antikalar için gelmediysen, ne için gelmiş olabileceğini kestirmek güçtü. Dükkanda çalışıyordun ve bir gece geldiğimde evimde, karanlıkta oturduğunu görüyordum. Doğrusu şüphe verici bir durumdu. Sen oturduğun yerden kalkana kadar bunları düşündüm. Gözlerindeki kızarıklığı ancak bana yaklaştığında fark ettim. Ağladığını ve belli etmemeye çalışsan da burnunun aktığını o zaman gördüm. Çok yaralıydın Alexis, bunu görmemek için kör olmak gerekirdi. Belki o zaman sana yapabileceğim en büyük iyilik seni kendimden uzak tutmak olurdu; ama ben bencil bir adamım, hayatım. Yalnızlıklarla, duygusuzlukla geçirdiğim ömrümde yakaladığım küçük kırıntılara iki elle tutunmayı bilen, çaresiz bir adamım. İnsanların üzgün olduğunda gittiği kişileri seçmelerinde bir neden vardır. O anda seni mutlu edecek birilerine gitmedin, çünkü öyle biri yoktu. Sebeplerini daha sonra öğrendim ve bu tezimi doğruladın. Bana gelmiştin, bundan sonra hep yapacağın gibi. Üzgün olduğunda sığınacağın ve zamanla mutluluklarını da paylaşacağın gibi… Yanıma geldiğinde gömleğime uzattığın ellerinin titremesi acemiliğini yansıtıyordu; fakat asla ilk seferin olabileceğini düşünmemiştim. Bunu bilsem belki bencilliklerimi bir kenara bırakır ve sana bir hayat kurma şansı verirdim. Kendini kirlenmiş hissetmezdin, bir daha asla görüşmezdik. O zaman seni hiç hatırlamazdım. Tanıştığım kadınların çoğunu hatırlamam. Ama belki de hatırlardım. O kadar ürkek dokunan başka bir kadınla tanıştığımı hatırlamıyorum. Yani, Grace’ten sonraki yaşamımda. Öncesinde tanıştığım kız arkadaşlarım elbette daha masumdu, tıpkı senin bana geldiğin gece olduğun gibi.

Alexis ben birileriyle uyumaktan hoşlanmam, Amélie’yle edindiğim bir alışkanlık bu, genellikle birlikte uyumayız. Bu fazla yakınlık ve fazla duygusallık demek. Ama sen o gece uyurken ağlıyordun. Gecenin bir yarısı sigara için kalktığımda seni uykunda ağlarken gördüm. Buna benim sebep olduğum, ya da bana gelmeden önce yaşadıklarınla bir olup sebep olduğumuz açıktı.

Uzatmayacağım, bundan pişman mıyım? Evet. Seni tanıdığım için değil ama bir şeyler yanlış geliyor. Ben o saatlerde yalnızca tarifini bildiğim duyguları yaşadım. O anda sen vardın ve ben vardım. Kalbin kırık olsa da, aklın başka yerde olsa da, aslında bir şekilde birlikteydik. Bir bağ kurdu bu ve ben o lanet olası bağın esaretini her lanet olası günde çekiyorum. Lazslo’yu öldürmeme, JFLS’yi öldürmeme sebep olan bu bağdı. Elimde olsa o bağı koparırdım, fakat mümkün değil. Başarmak için her yolu denedim fakat seni yıldırmak hiç kolay değil. Benden nefret etmedin. Sana bağırsam da, yanımda kaldın.

İyi ki seni tanıdım hayatım, fakat bir gün gittiğinde bende bırakacağın tesir en az Grace kadar olacak.

Ve bunu bilmek beni hiç rahatlatmıyor.

Bynie