....."Ah, Jenn! Biraz yavaş ol. Lanet olsun, Transilvanya'dan nefret ediyorum." İş için Transilvanya'ya gidişim, ejderha saldırısı yüzünden zorunlu olarak dönüşüm, muhteşem bir acı ile utanç sayesinde bir kabusa dönüşmüştü. Sol kolumun omuz kısmı öyle yanmıştı ki, kabarcıklar yüzünden defalarca kez kusmuştum. Kovulmamıştım belki ama iş gezilerine başkalarını yollamam konusunda uyarı almıştım. Herkes benim kadar şaşırmıştı, bir ejderha karşısında böyle çaresiz kalmayacak kadar güçlü olduğumu düşünürdüm. İşin aslı, öyleyim de zaten. Ne var ki, yanımda koruma olarak götürdüğüm ahmak bir seherbaz, büyüsünü ejderhanın kuyruğuna yaptığı için, büyü sekip asamı elimden uçurmuştu. Sonuç olarak, ben yine ucuz kurtulmuştum, asamı sağ elimle kullanıyordum. Ama yanımda gelen seherbaz artık tekerlekli sandalyesinde kekeliyordu. Ona savurduğum tehditlerden dolayı yüzünün aldığı son şekli düşününce kıkırdamadan edemedim. Yanımda en yakın arkadaşlarımdan Jenn, ben hasta yatağında sızlanırken bana refakat ediyordu. Durumum kesinlikle kötü değildi ama bu Jenn için fark etmezdi. Muhtemelen yolda tökezleyip düşsem bile beni hastaneye götürmek isterdi. Dalgalı sarı saçlarımı örmüş, omzuma adını bilmediğim sihirli bir ilaç sürmüş (bunu aslında hemşire yapacaktı ama az kalsın hemşireyi büyülüyordu) ve şimdi de bana zorla alkollü bir şeyler içirmeye çalışıyordu. İçtiğimde acıyı daha az hissedeceğimi söyleyip duruyordu. Ben de mızmız bir bebek gibi içmemeye çalışıyordum.
....."Hadi, bu son." Dedi ve boğazımı yakan saçma sıvıdan biraz daha içirdi. Kusuyormuş gibi yaptım ve gülümseyerek teşekkür ettiğimi gösterdim. Genzimdeki yanma geçsin diye bir kez yutkundum ve yatakta doğrulmaya çalıştım. "Çok teşekkürler, sanırım bu kadar yeter. Ne zaman eve döneceğim? Sabırsızlanıyorum." Dedim. Çok uyuşuk bir sesle söylemiştim, kelime başına beş saniye düşüyordu neredeyse. O da gülümsememe karşılık verip "Hemen sorup geliyorum." Dedi. Ben daha teşekkür bile edemeden o koridorda koşa koşa gidiyordu. Bıkkınlık hissi her tarafımı kaplamaya başlamıştı. Tanrı aşkına, bu kızla neden bu kadar samimiydim ki? Tabii ya, hayatımı kurtarmıştı. Bu olay da bir iş gezisinde yaşanmıştı, ve yanlış hatırlamıyorsam bu olay da Transilvanya'da yaşanmıştı. Bir Kurtadam'la mı karşılaşmıştık yoksa bir Akrabantula mıydı? Hatırlamıyordum. O kadar zaman geçmişti ki. Sol kolumu oynatmamaya çalışarak örgümü açtım ve saçımın yatağın her tarafına yayılmasına izin verdim. Cam açıktı ve çok rüzgar vardı. Asama uzanıp şu camı bir kapatabilsem...
.....Kapı hızla açıldığında Jenn'in hiç yorulmadığını anladım. Hiç yorulmazdı ki, "Baş şifacı yarın öğlen çıkabileceğini söyledi. İyileşme hızın oldukça farklıymış." Dedi ve kıs kıs güldü. Ben de güldüm ve "Teşekkürler. Şimdi, neden gidip şu camı kapatmıyorsun?" Dedim. Asasını çıkarttı ve yerine geçerken bir kez salladı, cam oldukça şiddetli bir şekilde kapandığında kırılabileceğini düşündüm. "Biraz yavaş ol ve ses çıkarma. Madem yanımda kalmak istiyorsun, ki tekrar söylüyorum; Buna hiç gerek yok! O zaman biraz sessiz ol da uyumama yararın dokunsun." Bunları da olanca yavaş bir şekilde söylemiştim. Arkamı döndüm ve sağ tarafım üzerinde ağırlaşan göz kapaklarıma uyum sağlamak için sakinleştim. Uykuya dalarken sadece tek bir şeyi düşünebiliyordum, 'Transilvanya'dan nefret ediyorum, Jenn'i çok seviyorum...'
Anasayfa 
Konu: Transilvanya nefreti 
