Gözlerini açtığında yeni bir güne açtığında, o yeni günün hayatının en güzel günü ya da en kötü günü olacağını fark etti. Her şey tek bir kişiye bağlıydı, tek bir kadına, tek bir kadının sözlerine. Nava Lancaster. Richard hayatının aşkı olduğunu düşündüğü kadının onu reddetmesi üzerine ağır bir depresyona girmek yerine- ki bu hiç de onun tarzı bir şey değildi- şansını bir kez daha denemeye karar verdi. Başucunda duran davetiyeyi eline aldı ve gözlerini birkaç kez kapatıp açtıktan sonra yazanları okudu. Harvey Malikanesin’de düzenlenecek olan iş yemeğine davetlisiniz. Sadece Nava için yaptırmış olduğu davetiyenin bir kopyasını kendisi için ayırmıştı. Nava onu reddederse hayat boyu kalbinin kırılmış olduğunu hatırlamak için taşıyacaktı o davetiyeyi yanında, ancak eğer genç kadın onu kabul ederse ve ona bir şans verirse yine bu güzel ve mükemmel günü hatırlamak adına saklayacaktı davetiyeyi. Richard hızla yatağından kalktı ve banyoya doğru yürüdü. Soğuk bir duş alıp kendine gelse iyi olacaktı, yine çok geç yatmıştı ve Nava’nın yanında uyuyakalmak istemiyordu. Soğuk suyun ferahlatıcı etkisiyle gözlerini kapattı Richard ve odasına gelmiş olan hizmetliye bakarak “Çabuk bir kahvaltı olsun, Bernard,” dedi. Bernard yüzünde kibar bir gülümsemeyle yaşlı başını eğdi ve “Elbette efendim,” diye cevap verdi. Hızlı bir şekilde Richard’ın odasına çeki düzen vermeye başladığında, Richard dolap odasına gitti, çabucak kendine bir takım elbise seçti. Giymeyi en çok sevdiği ve ona en çok yakışan kıyafetti bu. Giyindikten sonra aynada kendine şöyle bir baktı ve gülümsedi. “Nava, seninle birlikte olmak istiyorum.” Genç adam yüzünü buruşturdu, ardından boğazını temizleyip yine yüzüne kendine güvenen bir gülümseme yerleştirdi. “Nava, benimle birlikte ol.” Richard başını öne eğdi ve birkaç saniye öyle kaldı. “Eğer bir eline bıçak, diğer eline de yüzünün dibine tutacağın bir fener alırsan, o zaman bu cümle harika olur Richard.” Neden Nava ile nasıl konuşacağını bilemiyordu? İlk defa bir kadın karşısında bu kadar çaresiz hissediyordu. Şey, belki de bu iyi bir şeydi. Sonunda birine bağlanacağı ihtimalini göz önünde bulundurmak onu rahatlatıyordu, yalnızlıktan çok sıkılmıştı. Bernard onun bu düşüncelerini bilse mutluluktan ağlardı herhalde, Richard’ın biri ile uzun ve ciddi bir beraberlik yaşaması ve hatta bir aile kurmasını yaşlı adamdan daha çok isteyen biri yoktu herhalde. Richard aynaya baktı ve annesinin sözlerini hatırladı. ‘Sadece kendin ol yeter, meleğim. Başka hiçbir şey yapmana gerek yok.’ Richard yüzünde buruk bir gülümseme ile aynadaki yansımasına baktı. Kendim olacağım. Genç adam hızla dolap odadan çıktı ve kahvaltı etmek üzere malikanenin alt katındaki yemek odasına indi. Çıkarken odanın son derece düzenli göründüğünü ve hoş koktuğunu da fark etmişti. Bernard yaşına rağmen son derece hızlıydı, acaba zırhını ona mı verseydi Richard? Bir şeyleri Richard’dan daha hızlı başaracağı kesindi.

Yemek odasındaki büyük masanın üzerine kurulmuş kahvaltılıklara bakarak yutkundu Richard, ardından biraz bir şeyler atıştırdıktan sonra ayağa kalkıp malikanenin girişine doğru yürüdü. Her şey mükemmel olmalıydı, ortamı istediği şekle getirmeliydi. Normalde bu işi de Bernard’a verirdi ancak yaşlı adama daha fazla yüklenmek istemiyordu. Ayrıca, sevdiği kadın için bazı şeyleri kendi yapsa daha iyi olacaktı. Merdivenlerin yanındaki kolinin içinden birkaç mum aldı ve kolideki tüm mumlar bitene kadar mumları girişteki farklı yerlere dizdi. Perdeleri de hafifçe kapatmıştı, ortama bir loşluk hakimdi. Nava’yı o davette ilk kez gördüğünde çalan şarkının çalmasını sağlama görevini sağ kolu ve aynı zamanda bir akıllı robot olan Jarvis’e verdi. Şarkı çalmaya başladığında, Richard kalbinin deli gibi attığı hissetti. Normalde bu kadar romantik bir adam değildi Richard, ancak Nava onun öyle olmasını sağlamıştı. Bernard elinde bir kırmızı gül ile koştura koştura yanına geldiğinde, unutmuş olduğu şeyi hatırladı Richard. Yaşlı adam titreyen ellerle gülü eline tutuşturdu ve “Her şey mükemmel olacak, efendim. Merak etmeyin,” dedi. Ardından yüzünde muzip bir gülümseme ile oradan uzaklaştı. Richard yüzünde şaşkın bir gülümseme ile birkaç saniye Bernard’ın arkasından bakakaldı. Ardından açık olan giriş kapısının arasından süzülen araba sesi ile duruşunu dikleştirdi, derin derin nefesler alıp kendini sakinleştirmeye çalışarak Nava’nın içeri girmesini bekledi.

Kapının ardından beyaz elbiseli, sarı saçlı Nava çıktığında Richard yüzüne aptal bir sırıtışın yayılmasına engel olamadı. Tıpkı bir melek gibiydi. Nava yüzünde şaşkın bir ifade ile kendisine ve etrafa bakarken, Richard bir an için korktuğunu düşündü. Acaba fazla mı abartmıştı? Acaba bir sapık gibi mi davranıyordu? Ama, kadınlar böyle şeylerden hoşlanırdı değil mi? Müzik, mumlar, çiçek. Nava diğer kadınlar gibi değildi elbette ama onun bu tür şeylerden hoşlandığı ihtimalinin yüksek olmasını umarak yapmıştı tüm bunları. Bir kez daha Nava onu reddederse ne yapacağını düşündü Richard. Bir çukur kazıp içine girebilirdi belki. Ya da zırhını giyip uzaya uçardı. Belki de hiçbir şey yapmadan hayatına devam etmeye çalışırdı ancak içinde bir yerlerde bir şeylerin eksik olduğunu bilirdi hep. “Ben, burada bir davet olduğunu sanıyordum, şey, tarihi falan mı yanlış okudum? Ben, üzgünüm.” Richard telaşla bir adım attı öne, ardından kendini toparlayıp sakin adımlarla Nava’nın yanına yürüdü. Annesi kendisi olmasını söylemişti ancak kendisi olursa işleri batıracağından korkuyordu. Bu yüzden şu kendisi olma meselesini biraz değiştirecekti. “Hayır, yanlış okumadın.” Sesinin sandığından daha iyi çıkmış olmasına sevinerek konuşmaya devam etti. Kötü bir giriş yapmamış olmak kendine güveninin artmasını sağlamıştı Richard’ın. “Ben… Beni reddettiğin günden beri çok düşündüm Nava. Pes edebilirdim, gitmene izin verebilirdim ama içimden bir ses bunu yapmamamı, seni bırakmamamı söylüyor. Sanırım bu kalbimin sesi.” Yüzünde tatlı bir gülümsemeyle Nava’nın yanağını okşadı hafifçe, genç kadın geri çekilmediğine göre ondan rahatsız olmuyordu. Önce elindeki gülü, sonra da başıyla etrafı ona gösterdi.. “Bu gül senin için, bu mumlar da, bu şarkı da. Şey, şarkı seni ilk kez gördüğümde çalan şarkı. Hayatımdaki en mükemmel anlardan birini ölümsüzleştiriyor bu şarkı.” Elindeki gülü Nava’ya verdi ve derin bir nefes alıp neler söyleyeceğini beklemeye başladı.

“Bu, bütün bunlar, gerçekten çok etkileyici. Ben, ne söyleyebileceğimi bilmiyorum.” Sadece beni sevdiğini söyle yeter. Richard, derin bir nefes aldı, Nava'nın yüzündeki ifade hiç de iç açıcı değildi. İçinde bir şeylerle savaşıyor gibi görünüyordu adeta. Richard bu hissi iyi bilirdi, bu yüzden bir başkasında görünce de hemen anlardı. O kişi her ne kadar bunu saklamaya çalışırsa çalışsın. Richard zihninin nasıl bir muharebe meydanı olduğunu ve o muharebede mücadele etmenin ne kadar zor olduğunu iyi biliyordu. Kendisi de yıllarca savaşmıştı, acı çekmişti ve yorulmuştu. Bunları düşünmemeye çalıştı ve zihnini o sırada tek istediği şeye odakladı; Nava. Genç kadına aşıktı, bunu biliyordu ve genç kadın da biliyordu artık. Richard bundan utanmıyordu, Nava'yı sevdiğini tüm dünyaya haykırabilirdi ve kimin ne halt dediği hiç de umurunda olmazdı, Nava onunla beraber olduğu sürece hiçbir şey umurunda olmazdı. Hayatta en çok sevmiş olduğu kadın, annesini hatırlatıyordu ona. Bakışları, görüntüsü, kokusu... Richard onun karşısında adeta küçücük bir oğlan gibiydi, kendisine güvenmeyen ve herkesten, özellikle de Nava'dan saklanmak isteyen küçük bir oğlan. Annesini üzecek ya da utandıracak bir şeyler yaptığında böyle hissederdi Richard, kaçmak isterdi çünkü annesi, Richard onu üzdüğünde tıpkı Nava'nın ona baktığı gibi bakardı. Richard annesinin kendisine öyle bakmasını istemezdi, şimdi de Nava'nın da öyle bakmasını istemiyordu. Ona sarılmak ve bir daha üzülmesine asla izin vermeyeceğini söylemek istiyordu, onu asla bırakmayacağını, onu çok sevdiğini... Annesi o amansız hastalığa karşı verdiği son mücadelenin gününde, Richard'ın başını okşamıştı ve gülümserken yorgun güzel gözlerinin etrafı kırışmıştı. 'Seni çok seviyorum, meleğim.' demişti ona. 'Sakın unutma, hep burada olacağım.' Zayıf koluyla kalbini göstermişti Bayan Harvey, ardından son nefesini, güzel yüzünde huzurlu bir gülümseme ile vermişti. Richard ağlamamıştı. Sıkı sıkı annesinin ellerini tutmaya devam etmiş ve yüzünde ciddi bir ifade ile konuşmuştu. 'Seni seviyorum anne, bir daha asla üzülmene izin vermeyeceğim anne, seni hep koruyacağım anne, yeter ki...' Richard babasının güçlü elini omzunda hissettiğinde, gözyaşları akmıştı. 'Ona söyleyemedim,' demişti babasına. 'Ona onu ne kadar sevdiğimi, ne kadar üzgün olduğumu söyleyemedim.' Babası ise onun odadan çıkmasını emretmişti ve biricik aşkıyla yalnız kalmıştı.

“Richard her şey o kadar mükemmel ki, sen harika bir adamsın. Her şeyden önce, bunu bilmeni istiyorum.” Her şeyden önce. Richard gözlerini sıkıca kapadı, ardından tekrar açtı. Başına feci bir ağrı saplanmıştı, olacakları biliyordu ve bu zırhını giyip uzaklara kaçmak istemesine neden oluyordu. Beni reddedecek ve ben yine yalnız olacağım. Yine. Ne kadar öylece dalıp gittiğini bilmiyordu Richard, ancak onu uyandıran Nava'nın son sözleri oldu. “...Bunları söylemek benim için zaten yeterince zor, lütfen daha da zorlaştırma. Anlamaya çalış.” Richard kalbinin deli gibi attığını hissetti, kendini boşlukta gibi hissediyordu. Uçurumun başı ile yer arasındaki mesafede, havadaydı ve asılı kalmıştı. Her şey anlamsızdı. Yüzüne yerleştirmiş olduğu maske, onun umursamaz hatta keyifli görünmesini bile sağlıyor olabilirdi ancak Richard, maskenin ardında yıkılıyor, parçalanıyor ve ölüyordu. Yorgun bir savaşçı da değildi artık, ölü bir adamdı. Bitiyordu, buraya kadardı.

Sen, Richard Harvey'sin. Hiçbir şey bitmeyecek.

Zihnine hücum eden zilyon düşünce arasından sıyrılan ve kendini belli eden düşünce, Richard'ın gözlerinin açılmasını ve kendine gelmesini sağladı. O, Richard'dı. Richard Harvey. Dahiydi, milyonerdi, kararlıydı, güçlüydü ve kesinlikle pes etmeyen bir kişiliğe sahipti. Nava'yı seviyordu, Nava onun için doğru kişiydi ve o genç kadının gitmesine izin vermeyecekti. Hayır. Annesinin gitmesine izin vermişti, istemeden. Ancak Nava'nın elleri arasından kayıp gitmesine izin vermeyecekti. “Nava... Mantığınla hareket etmeyi bırakmalısın.” Genç kadına bir adım attı Richard, yüreği ve ruhu güçlenmiş, sonsuz bir cesaret ile dolmuştu. Güzel saçları arasındaki güzel yüzünü, kibarca elleri arasına aldı ve yüzünü yaklaştırdı. Kısa bir tereddüttün ardından dudaklarını genç kadının dudaklarına örttü.

Mutluluğun, sevincin, umudun ve tüm güzel şeylerin daha önce hiç tatmamış olduğu birer yabancı duygu olduğunu hissetti Richard, Nava'yı öptüğünde. Kollarında Nava varken, mutsuz olamazdı, umutsuz olamazdı ve güçsüz olamazdı. Ruhu, kalbi ve vücudu yaşam enerjisi, aşk ve sevgi ile dolmuştu. Dudaklarını istemeden Nava'nınkilerden ayırdı Richard, ancak eğer hayal ettiği gibi olursa o dudakları daha çok öpecekti. Nava'nın kendisine şaşkınlık ve heyecanla bakmakta olduğunu fark ettiğinde kendisi de heyecanlandı ve gülümsedi. “Mantığın sana bunları hissettirebilir mi? Seni seviyorum, bunu kabul ediyorum ve bununla gurur duyuyorum. Başka hiçbir şey umurumda değil.” Richard beklenti ile genç kadına baktı, içindeki heyecanı yatıştırmakta epey zorlanıyordu.

“Tanrım,” dedi Nava yüzünde Richard'ı son derece endişelendiren bir ifade ile. Neden böyle bakıyordu, neden böyle çaresiz görünüyordu? Richard ne söylerse söylesin belki de ikna edemeyecekti onu, ne yaparsa yapsın Nava'nın onu aynı şekilde sevmesini sağlayamayacaktı. Çok garipti... Böyle düşünen bir insan, karşısındaki adamı nasıl o şekilde öpebilirdi? Playboy dudaklarınla alakalı Richie, seninle değil. Tam üzüntü dolu derin bir iç çekmişti ki, Nava tekrar konuştu. “Bana başka seçenek bırakmıyorsun.” Pekala, yıllarca insanlarla iletişim halinde olmuş bir organizma olarak, bu cümleyi son derece kolay bir şekilde olumlu ve iyi bir cümle olarak yorumlayabilirdi Richard. Richard fazla kitap okumazdı ama bir insan... Pekala, tamam, bir kadın ona bir şey söylediğinde bunun ne anlama geldiğini ve neler doğurabileceğini çok rahat anlayabilirdi. Gerçi, o sırada karşısındaki kadın Nava'ydı. Muhtemelen bir daha asla başka bir kadına bakmak istememesine neden olacak olan yegane tanrıça, Nava Lancaster. Onu anlamak Richard için hayattaki en zor şey olmuştu ama buna rağmen, o sırada Nava'nın bu söylediğinin iyi bir şey olduğunu anlamakta zorlanmamıştı. Aşk seni aptal bir adama çevirdi Richie, en kolay sinyali bile alamıyorsun. Seninle olmak istiyor işte, anlasana! Richard şaşkınlıkla-ve hala neler olacağından emin olamaz bir halde-Nava'ya baktı ve yutkundu. Genç kadın kollarını boynuna dolayıp, dudaklarını onunkilerle birleştirdiğinde, emindi. Hiçbir şeyden emin olmadığı kadar ve bundan emin olmak hayattaki her şeyden daha güzeldi.

Kollarını genç kadının beline doladı ve sıkıca sardı onu, asla bırakmayacakmış gibi ki, mecazi anlamda bu doğruydu. Nava'yı asla ama asla bırakmayacaktı. İstese de yapamazdı, artık aşkın kollarına bırakmıştı kendini, aşkının kollarına, Nava'nın kollarına. Ancak Nava istediğinde bırakabilirdi onu ki, Nava istediğinde bile bırakabileceğinden emin değildi. Kafasındaki aptalca düşüncelerden kurtulmaya çalıştı ve dudakları ayrıldığında hafifçe gülümsedi Richard. Bu uzun zamandır dudaklarında beliren ilk içten gülümsemeydi. Richard küçükken, annesi ölmeden önce böyle gülümserdi ve annesi ölünce bir süre hiç mutlu olamamıştı tam olarak. Sonra, zırhıyla tanışmıştı, zırhlarıyla. Oğlanlarıyla. İlk zırhıyla havada süzüldüğünde o çocukça gülümseme yayılmıştı yine yüzüne ve son olarak da şimdi, Nava onu kabul ettiğinde, ona sarıldığında ve onu öptükten sonra yine o çocuksu gülümsemesi ile bakıyordu genç kadına. “Ben de seni seviyorum pejmürde adam. Bunu söylemek her ne kadar inanmış olduğum bütün değerleri yok etse de, seni seviyorum.” Pejmürde adam. Richard bunu sevmişti, ancak Nava'dan başka birinin ağzından çıksa bütün iğneleyici sözleri ile o kişiyi yerin dibine sokacağı da kesindi. Nava'yı kolları arasına alarak, genç kadının ayaklarını yerden kesti ve onu bu sessizlik dolu, hiç de rahat olmayan koca hol dışında bir yere götürmek üzere yürümeye başladığında, kahkaha atan Nava'ya katıldı istemsizce. "Pejmürde adam ha? Sevdim bunu. Pejmürde ne demek? Umarım iyi bir şeydir, çünkü bilirsin yani... Ben her zaman iyi lakapları hak ederim, ah evet öyle! Nava, bakma bana öyle. Bu doğru. Hadi ama. Lakaplarımı bilmiyor musun? Dahi, milyoner, playboy, hayırsever? Hiç mi? Ah. Peki. Neden sana aşık olduğumu şimdi daha iyi anladım galiba. Pejmürde adam. Sen bana yaşlı mı dedin? Sen bana yaşlı dedin! Ah, göstereyim sana ne kadar yaşlı olduğumu! Jarvis bize dürüm söyle..."