Ay, gökyüzünde bir tablo misali asılı duruyordu. Çevresindeki lamba ışıkların etkisiyle parlayan altın sarısı saçları, ara sıra esen meltemlerle uçuşuyordu Roselyn'in. Hava çok güzeldi bugün, insanın içini titretecek kadar soğuk değildi Şubat ayının alışılmışının dışında. Aşağıda duran gölün şapırtıları dışında sessizdi her yer, muhtemelen sınavların yoğunlaşmasıyla kimse dışarı çıkmıyordu. Çıkanlar da ortak salonlarında sıcak çikolatayla ellerini ısıtıp neşe içinde şömine başında sohbet ediyorlardı arkadaşlarıyla. Arkadaş... Ona o kadar uzak bir kelimeydi ki, ancak hüzünlü hissetmiyordu cadı. Her zamanki devasa gülümsemesi yüzünde yerini almıştı yine. Sadece artık daha fazla yapamayacağını düşünüyordu, ona göre yeterince dayanmıştı zaten. Cehennemden farksız bir hayatı vardı, uğruna yaşayacak tek bir şeyi bile yoktu. Nefes almaya devam etmesi en fazla oksijen fazlalığı olurdu. Ne gerek vardı ki? Her şey bugün bitecekti. O da huzura kavuşacaktı, onu ailenin yüz karası olarak gören Gilmour'larda. Okuldan yokluğunu fark edecek birileri olduğunu pek sanmıyordu. Belki nefes almayan, soluk bedenini bulduklarında fark edilebilirdi. Belki.

İnce fakat hoş bir tınısı olan sesle bir şarkı mırıldanmaya başladı: "Don't let go, never give up, it's such a wonderful life..." O kadar ironik bir durumdu ki şuan söylediği şarkıyla yapmak üzere olduğu şey. Bunun üstüne gülümsemesi soldu biraz. Derin bir nefes alarak banka çıktı. Kollarını açmış, neşeyle kendi çevresinde dönerken tüm sorunları yok olmuş gibiydi. Ailesi, olmayan arkadaşları, anoreksiyası... Her şeyi. Her şey çözülmüş gibiydi. Hayatı rayına oturmuş gibiydi, yüzündeki gülümsemse alışkanlıktan değil mutluluktan gibiydi. Ancak bir erkeğin "Merhaba," cümlesiyle gerçek hayata geri döndü. Yüzü asılmak üzereyken yine alışkanlık üstüne tekrar gülümsedi genç kız. Planlarının alt üst olması hiç de mutluluk verici bir şey değildi aslında. Belki onu bir şekilde gönderebilirdi. Peki istiyor muydu? 5 yıllık Hogwarts hayatı boyunca, ilk senesi dışında -insanlar onu yavaş yavaş tanıyınca- kim ona alaycı olmayan bir cümle kurmuştu ki? Belki birkaç istisna vardı da, bu bir ilk sayılabilirdi. Kim olduğuna bakmak için bankın üstünden gözlerini kıstı, karanlıkta erkeği seçmek zor oluyordu. Tanıdık bir siması vardı aslında. Belki de daha önce konuşmuşlardı, bir derste? "Ah, merhaba! Oturmak ister misin?" Tekrar neşelenmişti cadı, neşesini sesine akıtırken banktan indi ve ayakta karşıya doğru bakmaya başladı.

Neden birden yeniden neşelenmeye karar vermişti ki? Bugün ölmek için gelmişti buraya; son nefeslerini vermek için, bu azaptan kurtulmak, gerekirse cehennemde yanmak için. Anın büyüsünün bozulması şart mıydı ki? Bankta birkaç yetenek gösterilerindekinin aksine dans ettikten sonra kendisinin bu uçurum sayılabilecek yükseklikten göle bırakacak, basınça kemikleri kırılacak bir süre canı yanacak sonra da ölümün tatlı huzuru bedenini ve ruhunu esir alacaktı. Alışılanın aksine her saniyesini programlayarak gelmişti buraya. Son dakika aksilikleri her zaman canını sıkmıştı. Fakat karşısında biraz çekingen biri olan bu genç adamın yüzüne gülümsememek mümkün müydü? Dudaklarının yukarı kıvrılmasını sağlamış, neşesini geri getirmişti. Gerçi hep böyleydi Roselyn, yaşadığı tüm olumsuzluklara rağmen başını dik tutup gülümsemeyi öğrenebilmişti. Fakat pes etmişti artık, pes etmesinin zamanı gelmişti. Fakat demek ki Tanrı istemiyordu onu yanında.

"Elbette." Karanlıkta ne kadar doğru görebilmişti bilinmez fakat tıpkı Roselyn gibi kıvrılmıştı dudakları yukarı erkeğin, neşeyle değil, daha resmi. Ve Rosie'nin yanında yerini aldı. Altın saçlı cadı biraz açılmış gözlerini utanması sıkılması olmadan onun üstüne dikmişti, neden buradasın? der gibi baksa da derinliklerde bir yerde yalnız olmaktan sıkıldım diyordu. Erkek ise hiç oralı olmayarak manzarayı izlemeye devam etti. Alınmadı Roselyn, insanlar tarafından yok sayılması ilk değildi. Vazgeçerek o da göle bakmaya başladı, kusursuz görüntü biraz bile ilgisini çekmiyordu oysaki. "Bu saatte neden burası gibi ıssız bir mekanda tek başınasın?" Sessizliğin bozulacağını düşünmüyordu, şaşırtmıştı. Fakat tam olarak ne sorduğunu fark edince gülümsemesinin soldu, yavaş yavaş yüzü asıldı. Aslında lafı dolandırarak çok farklı cevaplar verebilirdi, ancak madem pes etmişti, artık birilerine yaranmak için uğraşmayacaktı. Hava durumundan bahsedermiş gibi sıradan bir ses tonuyla birlikte neşeli gülümsemesi yine yerleşti yüzüne. "Kendimi öldürmeye gelmiştim."