zaman: 2007 yılının ara tatili / sabaha karşı beş suları
mekan: ingiltere/londra/hargrove köşkü

Gözlerini açtığında perdenin arasından yüzüne vuran Güneş ile uyanmıştı. Yüzüne vuran ışıktan gözlerini devamlı kırptığı için açamıyordu. Yorganı çekip tekrardan uyumayı denemişti ama bu seferde havasızlıktan dolayı tekrar uykuya dalamadı. Yatakta doğruldu ve esnedi. Kollarının uyuşukluğunu esneme sırasında çıkan sesler sayesinde yok etmişti. Odasından çıktı. Sendeleyerek banyoya yürüdü. Yatakta yaptığından daha uzun bir şekilde esnemekten sonra musluğu açtı. O esnada yarı açık gözleri aynadaki görüntüsüne takıldı. Yüzü solgun, göz altları şiş ve saçları dağınıktı. Kendi görüntüsünden korktu. Umursamadan başını eğip avuçlarına doldurduğu suyu bir çırpıda yüzüne çarptı. Kendine gelebilmesi için bunu birkaç defa daha yapması gerekiyordu. Başı ağrıdan çatlayacakmış, duvarlar sanki üzerine yıkılacakmış gibi hissediyordu. Bir yere düşmeden tek istediği banyodan çıkabilmekti. Elini aynanın yanında asılı duran havluya uzattı. Mis gibi yumuşatıcı kokan havluyu yüzüne bastırdı. Yüzünü kuruladı. Mutfağa indi. İstemsizce dolapta yiyecek bir şeylere baktı ama canı bir şey istemiyordu. Her sene olduğu gibi Antonije sıkıntılarla dolu bir gün geçirecek gibi duruyordu. Sinirle dolabın kapağını kapattığında kapağın yeniden ona doğru geldiğini fark etti. Eliyle bu sefer yavaşça iterek yerine oturtturdu. Balkon kapısına elini uzattı ve hafifçe açtı. Havanın soğukluğu Antonije'nin bedenine vurmasıyla titremesi bir olmuştu. Hava aşırı soğuktu. Havanın o soğukluğu Antonije'nin üzerinde burnunu çekmesine neden oluyordu. Birkaç adım geri attı. Kupasını her zaman ki yerinden alıp içine kahve koydu. Kahve çekirdeklerinin kokusu bir süreliğine Antonije'yi kendine getirebilmişti. Kahveden bir yudum aldı ve masanın üzerinde duran postaları karıştırmaya başladı. Postalarından birinin kendisine geldiğini fark etmişti. Antonije kimden gelmiş olabilir ki gibi sorularla kafasını meşgul ederken zarfın hiçbir yerinde isim yazmadığını fark etti. Zarfı açmak için kağıdın ucundan kavrayıp hızla çekti. İçindeki kağıdı açtığında gözleri bir isim aramıştı ama kendi isminden başka bir isim yer almıyordu. Kağıdın üst kısmına gözlerini kaydırdı ve okumaya başladı. "Bay Antonije, Şimdi geçmişte yaşadığın acılarla ve bilinçaltındaki korkularınla dolu bir rüyaya hazır mısın? Hazırsan gözlerini kapat rüya başlasın." Antonije küçük tüylerinin diken diken olduğunu hissetti. Yutkundu, korkuyordu. Etrafın kararmaya başlaması onu daha çok korkutuyordu. Gözlerini kapattı.

Gözlerini açtığında büyümüştü. İşler sarpa sarıyordu. Antonije buz kesmişti. Ayağa kalktı ve kapısı açık olan balkon kapısını kapattı. Balkon camından etrafı gözlüyordu. Etrafta kimseler yoktu. Bu normal bir şey değildi. Başını duvarda bulunan saate çevirdi. Saat sabah on biri gösteriyordu. Evin bahçıvanı hiç işini aksatmadan bu saatte çiçekleri sulardı. Evin içinde ki sessizlik bile hayra alamet değildi. Antonije birkaç adım geri attı. Kalktığı sandalyeyi geriye çekip oturdu. Korkuyordu. Elleri titriyordu. O kağıtta yazılı olan şeyler neyi ifade ediyor olabilirdi. O anda evin üst katından sesler gelmeye başlamıştı. Antonije ürkek bir şekilde asasını çıkardı ve merdivenlerden üst kata doğru yöneldi. İki kişinin tartıştığı belliydi. Seslerinin birinin abisine ait olduğunu anlaması çokta uzun sürmemişti. Ama diğer ses tanıdık gelmesine rağmen bir türlü çıkaramıyordu. Seslerin geldiği yöne doğru ilerlerken, seslerin kendi odasından geldiğini fark etti. Kapının önüne geldiğin de gördükleri karşısında şaşırmış bir vaziyette kalmıştı. Yüzü donuklaştı. Abisinin küçük hali kendi küçüklüğü ile tartışıyordu. Antonije biran o zamana dönmüş gibi hissediyordu. Çünkü bu olayları Antonije Ravenclaw'a seçildiği günden beri yaşıyorlardı. Abisi hızla yanından geçtiğinde geri çekildi. Antonije kendi küçüklüğüne baktığında o olayı hatırlamıştı. Abisi odadan çıktıktan sonra kendisi çaresiz bir şekilde odanın köşesine çömelmiş ağlıyordu. Gözleri dolmuştu bu olaya bir daha şahit olduğu için. O çaresizliği tekrar hissetmesi canını yakmıştı. Koluyla akan bir kaç damla göz yaşını sildi. Kolunu indirdiği sırada evin deprem olurcasına sallandığını hissetmeye başladı. Etraf yeniden bulanıklaşmıştı. Omuzunda hissettiği elle irkildi. Arkasına döndüğü sırada yüzünü seçemediği bir kişi ona dokunuyordu. Gözlerini yeniden kapattı.

Aniden terler içinde irkilerek uyandı. Yatağında hızla oturur pozisyona geldi. Etrafına bakındı günümüze dönmüştü. Emin olmak istiyordu. Yataktan hızla kalktı ve koridora çıktı. Abisini ve kardeşini kontrol etti ikisi de günümüzdeki halindeydiler. Odasına döndü. Yatağa oturdu. Başını iki elinin arasına koydu. Ne demek oluyordu bu şimdi? diye düşünmeye başlamıştı ama hiçbir anlam veremiyordu. Olaylar yeniden aklına geldikçe gözleri doluyor, elleri titriyordu. Aynı o zamanda ki gibi kendini yeniden çaresiz hissediyordu. Korkuyordu. Artık her şeyin eskisi gibi olmasını istiyordu. Bunu her zaman istiyordu ama her zaman kardeşleri için ailenin yüz karası olmaya devam etmişti. Başını ellerinin arasından kurtardı. Anlamıştı ki bu yaşanmışlıklar o nereye giderse gitsin, ne kadar büyümüş olursa olsun onunla gelecekti. Kendini arkaya doğru serbest bıraktı ve sırtı yatakla buluştu. Derin bir oh çekerek "Umarım bunu bir daha yaşamam." dedi ve emin olmak için gözlerini kapattı. Çok geçmeden eski sorunsuz uykusuna yeniden kavuştu.