Elijah saçlarını geriye doğru attı. Bu bunaltıcı günde yapılacak fazla iyi bir şey gelmiyordu aklına serinlemek için. Ellisha alışverişe gitmiş, Anton ise ne yapmak istiyorsa yapabilirdi zaten. Ayndaki yansımasına bakarken geniş bir gülümseme yüzünü kapladı. Bir haftadır bu anı bekliyordu. Evin tamamen boşalıp, kendisine kalmasını. Her ne kadar büyük bir evde yaşasalar da mahremiyet diye bir şey pek olmuyordu. Nasıl başarıyorlardı kendisi bile emin değildi bu konudan. Kareli gömleğini düzeltirken, merdivenlerden yukarı çıkmaya başladı. Misafiri birazdan gelecekti ve bu konuda baya heyecanlıydı. Sadece eve ilk defa birini getirdiğinden değil, bunu gizli yapmasının bir sebebi olduğundan da. Evcinlerine bile ortadan kaybolmalarını söylemişti. Giriş tarafına geçmeden önce bir aksilik olup olmadığını kontrol etmek için kardeşlerinin odalarını dolaştı. Kendi kendine gülerek tekrar kendi odasının bulunduğu giriş katına geçti. Planı yolunda giderse hiç kimse neler olduğunu bilemeyecekti. Keyifli bir tavırla yürürken kapının çalındığını duydu. Koşup açtığında ise gülümsemesi daha da genişlemişti. "Deborah! Hoşgeldin." Genç kızı içeri alırken kapıdan kafasını uzatıp etrafa bakındı. Tedbirli olmak faydalıydı. Evin içerisinde fazla oyalanmadan okuldan tanıdığı binadaşını odasına götürdü. Deborah kendisinden yaklaşık iki yaş küçüktü. Bunun aralarında bir sorun olmadığını yolladığı baykuşta da belli etmişti zaten. Konunun nasıl açıldığı ve bu duruma nasıl geldiklerini pek hatırlamıyordu Elijah, sadece eve bir kız getirmekten dolayı keyifliydi. Odaya geçtiklerinde ise konuşmalarına gerek kalmamıştı. Zira dudakları başka işlerle meşguldü.

Elimdeki poşetlerle eve geldiğimde yorgunluktan ölmek üzereydim. Poşetleri taşıtmak için birkaç evcini görmeyi umuyordum ama Elijah hepsine bir iş vermiş olmalıydı ki, hiçbiri ortalıkta görünmüyordu. Gözlerimi devirip poşetlerimi tekrar elime aldım. Sanırım Elijah'ı üzerimi değiştirdikten sonra görecektim. Odama gidip poşetlerimi yatağımın üzerine boşalttığımda, onları dolabıma yerleştirmek için fazla yorgun olduğumu fark ettim. Ayrıca bir ayakkabıya aşık olmuştum fakat mağaza çalışanları gri renginin olmadığını söylemişlerdi. Sinirlenmiş, çemkirmiş ve diğer beğendiklerimi bile almadan mağazadan çıkmıştım. Şu an ihtiyacım olan şey, her moralim bozuk olduğunda yaptığım gibi Elijah'ın kucağına yatmak ve onun saçlarımla oynamasıydı. Bu yüzden üzerimi bile değiştirmekten vazgeçip tekrar aşağıya indim. Bitik bir halde odasına yaklaşırken Elijah'ın mırıltılarını duymaya başlamıştım. Yine ayna karşısında kaslarıyla mı konuşuyordu? Yüzüme yayılan gülümsemeye engel olamadan kapısını açtım ve odasına daldım. Zaten pek kapı çalma huyum yoktu. "Elijah bil bakalım ne-" Hayır, Elijah kaslarıyla konuşmuyordu. Onlarla konuşan başkasıydı! Evimizde, Elijah'ın odasında hatta yatağında bir kız vardı. "İşte şimdi, beğendiğim ayakkabının gri rengini bulamamış olmalarından daha sinirliyim!"

Elijah bu planı neden daha önce yapmadığını düşünüyordu. Kardeşlerini evden yollayıp gününü gün edebilirmiş meğerse. Tabi üçü hep dipdibe yaşadıkları için böyle bir şeyin aklına gelmesi uzun sürmüştü. Yine geç olması hiç olmamasından daha iyiydi onun gözünde. Fazla vakitlerinin olmadığını aklında tutmaya çalışırken bir yandan da üzerindekileri çıkartıyordu. Gömleği yer ile buluştuğunda heyecanı doruk noktasına çıkmıştı. Deborah da en az kendisi kadar gergin görünüyordu. Yine de onu rahatlatmak için yatağa çekmiş ve dudaklarına kendi isteğini belli eden bir öpücük kondurmuştu. İkisi de içlerinde yükselen adrenalin sayesinde bir kaç dakika sonra düşünme yetilerini kaybetmişlerdi. Ta ki Elijah kapının açıldığını hayal meyal seçene kadar. "İşte şimdi, beğendiğim ayakkabının gri rengini bulamamış olmalarından daha sinirliyim!" Dehşet içinde sesin geldiği yöne döndü. Deborah'ın şaşkın çığlığı ikisini de yerlerinde zıplatmıştı. En azından daha fazla ileri gitmedikleri için sevinirken üzerini toparlamak için yerdeki gömleğine uzandı Elijah. Kız kardeşinden ne tepki geleceğini kestirmeye çalışıyordu. Okul dışında büyü yapamadıkları için ilk defa içten içe bir keyiflendi. Ölümcül lanete kurban gidip ölmeyecekti. Şimdilik. Gömleğini üzerine geçirip konuşmaya başladı. "Ellisha? Alışveriş nasıldı?" Ne saçma bir laf ettiğini görmezden gelmeye çalışırken bir gözüyle de Deborah'ın üzerini düzeltmesini izliyordu. Düğmelerini ilikledikten sonra dağılmış saçlarını geriye doğru attı.

"Ellisha? Alışveriş nasıldı?" Alışveriş nasıl mıydı? Bu ne saçma bir soruydu böyle! Elijah ilk kez tam olarak gözlerime bakamıyordu ya da bakmıyordu. Beni alışverişe gitmem için bu yüzden mi ikna etmişti? Karşımda saçlarını düzelttikten sonra ne yapacağını bilemez bir şekilde yüzüme baktı. Çenemi dikleştirip, elimi de konuşmaması için kaldırdım. "Seninle daha sonra konuşacağız. Önce bu rezillikle ilgilenmeliyim." dedim kıza dönerek. Çok tanıdık geliyordu yüzü. Hafızamı biraz daha zorladığımda kızın da bir Slytherin olduğunu ve yaşıt olduğumuzu hatırladım. Dişlerimi istemsizce biraz daha sıkarken Elijah'a kısa bir bakış attım. Şu an asamın elimde olmasını ve ikisine de bir büyü yapmayı o kadar çok istiyordum ki! Fakat okul dışında büyü yapmamız yasaktı. Bu yüzden gerilen parmaklarımı çıtlattım ve ellerimin yumruk haline gelmelerini izledim. Elijah'ın eve kız getirmiş olmasına mı yoksa getirdiği kızın gerçekten beyinsiz olmasına mı üzüleyim, bilmiyordum. Neydi ismi? Deborah... Doğru, Deborah. Kızı ilk yılımızdan beri hiç sevmemiştim zaten. "Evden çıkmak için beş saniyen var. Diğer olacaklar için kendimi sorumlu tutmuyorum."

Elisha'nın öfkesinin giderek yükselişi Elijah'ı yavaş yavaş ürkütmeye başlamıştı. Ölmeyeceğine çok mu güvenmişti? Kardeşinin bakışları altında tedirgin bir şekilde kıpırdandı. "Seninle daha sonra konuşacağız. Önce bu rezillikle ilgilenmeliyim." Kardeşinin, kıza attığı kötü bakışları görünce olası bir karmaşaya karşı tetikte olmak için hazırlandı. "Evden çıkmak için beş saniyen var. Diğer olacaklar için kendimi sorumlu tutmuyorum." Elijah bu sözlerin üzerine, hala üzerini düzeltmekle uğraşan -ki neden bu kadar yavaş hareket ettiğini bir türlü anlayamadığı- Deborah'ın üzerine atıldı. Yerdeki eşyalarını toplayıp kızın ellerine tutuşturduktan sonra kolunu yakalayıp odasından dışarı çekiştirmeye başladı. Ellisha'nın süresinin dolmasını ve sonuçları görmeyi bekleyecek değildi. Tabi tahmin etmediği şey daha kapıya varmadan Deborah'ın kolunu kurtarıp odanın ortasına geri dönmesiydi. Elijah bir an duraksadı. Ölmek için genç olduğunu sanıyordu. Demek ki tahmin etmediği şey bunun yaşla bir ilgisi olmayışıydı. Acaba öldükten sonra ne oluyordu? Bunu bir kaç dakika sonra öğreneceğini düşününce, ılımlı bir kabulleniş tüm vücudunu sardı. "Ben hiç bir yere gitmiyorum." Elijah'ın gördüğü şey beyaz ışık mıydı? Acaba acı hissedecek miydi? Kulağına gelen sesler ölmüş ataları mıydı? Hayır, başka bir sesti. "Bizi rahatsız eden o! Bence o gitmeli!" Mezar taşına güzel bir söz düşünmediğini farketti Elijah. Öldüğünde bile iyi görünmek için gömleğinin önünü ilikleyip çeki düzen verdi kendine. Gözlerini eve getirmekle büyük hata ettiği kıza çevirdi. Aslında yakalanmasaydı güzel bir kaç saat geçirip kızı postalayacaktı. Sonrasında da onu tanımıyormuş gibi yapıp hayatına devam edecekti. Belki de bu yüzden planı başarıya ulaşamamıştı. Kafasını kardeşine çevirdiğinde öfkesinin neredeyse elle tutulur bir hale geldiğini gördü. "Ellisha. Lütfen sakin ol!." Bu sözleri söylemek için çok geç kaldığını düşündü.

Onları rahatsız eden ben miydim? Göz ucuyla ne düşündüğünü anlamak için Elijah'a baktım ama o bizi umursamadan kıyafetini düzeltiyordu. Ne yani, ciddi ciddi kızın dediği gibi ben mi burayı terk etmeliydim? Kendi evimde, kovulan ben mi oluyordum? Bunu düşünmeye bile cüret ederek, ölüm fermanını imzalamıştı. Farkında olmadan kız doğru bir adım attığımda belli belirsiz Elijah'ın sesini duydum. Bu bir an için duraksamama neden oldu. Sakin mi olmalıydım? Yüzüme yayılan gülümsemeye engel olamadım. Elijah bile bu sefer gerçekten yüzümdeki gülümsemeye inanmış gibi gözüküyordu. Gülümsemeye devam ederek Deborah'a iyice yaklaştım. "Elbette... Elbette haklısın Deborah. Burada olmam yanlış. Sizi rahatsız ettiğim için kusuruma bakma. Hemen gideceğim." Deborah büyük bir zafer kazanmış edasıyla ellerini beline yerleştirdi ve yüzündeki kendini beğenmiş gülümsemeyle Elijah'a döndü. "Gördün mü? Kardeşin de laf dinle-" Pekala, bu kadar yeterdi. Fazla bile konuşmuştu. Yüzümdeki gülümseme yerini eski halime bırakırken düşündüm. Asa yoksa, ellerim, tırnaklarım vardı! Bu düşünceyle bir anda kızın uzun saçına uzanarak elimde doladım. Bu onun eğilmesine neden olmuştu. "Gideceğim evet, ama önce seni çıkartmalıyım." Eğildiği yerde tepiniyordu. Manikürü düzgün yapılmamış tırnaklarıyla koluma birkaç çizik atmıştı bile. "Eğer bir şeye benzemeyen yüzünde benden izler kalmasını istemiyorsan, uslu uslu evi terk edersin. Çekil önümden Elijah." Kızı dışarı atacaktım. Bunun için Elijah'ın odasından çıkabilmem gerekiyordu ama o kapıda durmuş öylece, şaşkın şaşkın bize bakıyordu. "Eğer çıkmamıza izin vermezsen manikürünü yeni yaptırdığım tırnaklarımdan sen de nasibini alacaksın Elijah, o yüzden çekil."

Ellisha kendini sakinleştirmişe benziyordu. Ya da bu Elijah'ın inanmak istediği şeydi. Yoksa kız kardeşinin hiç kolay sakinleştiğini görmemişti. Uslu sözlerine rağmen işin içinde bir gariplik olduğunu düşüyordu. Ne yapacağını bilmeden orada öylece dikilirken bir ağabey için fazla korkak gibiydi sanki. Kardeşi sonuçta ne yapabilir... Ellisha'nın ellerini Deborah'ın saçına dolamasıyla ağzı şaşkınlıkla açıldı. Kızı saçlarından tutup çekerken kapıya doğru, atılan çığlıklar odayı doldurmuş bile. "Eğer çıkmamıza izin vermezsen manikürünü yeni yaptırdığım tırnaklarımdan sen de nasibini alacaksın Elijah, o yüzden çekil." Elijah ürkek bir tavırla kapıdan çekilirken sürüklenen Deborah için pek üzüntü hissetmemişti. Ellisha'nın agresifliği tüm bina tarafından bilinirdi. Onu daha fazla kızdırmamak adına yere saçılmış eşyalara koşup toparladı ve yere dökülen tutam saçları takip ederek koridora çıkmış olan kardeşini buldu. Deborah son bir hamleyle başını onun ellerinden kurtarmayı başarmıştı. Elijah daha az önce kaldırmış olduğu eşyaları tekrar yere fırlatıp vahşice kardeşine saldırmak için atılan kızı yakaladı. Böyle bir çirkeflik beklemiyordu elbette ama kendisi suçlu da olsa suçsuz da olsa ailesinden birine zarar gelmesine izin veremezdi. Deborah kurtulmak için çırpınırken Elijah hissettiği darbeyle sarsıldı ve acıyla yere yığıldı. Lanet olası kız sağa sola saldırmaya çalışırken kasık bölgesine vurmuştu. Elijah gözlerinin önünde çakan şimşeklerin ardından istemsizce kıvranarak yere yığıldı. Belden aşağısı ile ilgili tüm hayalleri o an ölmüş durumdaydı. Nefes bile alamadan donakaldı çöktüğü yerde. Gerçi bugün tahmin ettiklerinden birini yaşamış ve ışığı görmüştü.

Deborah denen kız tutuşumdan kurtulduktan sonra bana saldırmaya çalışırken yanlışlıkla Elijah'a vurmuştu. Elijah yere yığıldığında kız benim üzerime zıplamıştı. Saçımı çekiştirdiğinde sinirle elimi yüzüne attım. Onu uyarmıştım! Kafasını biraz geriye çektiğinde tırnaklarım boynunda minik bir yol izlemişlerdi. Kanamaya başladığını gördüğümde yüzüme yayılan gülümsemeye engel olamadan biraz daha hırslandım ve bu sefer saçından bir tutam elimde kalacak şekilde çekiştirdikten sonra diğer elimle zorla açtığım kapıdan tüm gücümü kullanarak kızı dışarıya attım. Hemen ardından da kapıyı kapatıp sırtımı yasladım. Nefes nefese kalmıştım. Biraz daha rahatladığımda kafa derimin nasıl acıdığını fark ettim. Kim bilir kaç tel değerli Hargrove saçı o kızın parmaklarında kalmıştı. Hepsi Elijah yüzündendi. Ona baktığımda eli kasıklarında ayağa kalkmaya çalışıyordu. Suratı bembeyaz olmuştu. Canı çok yanıyor muydu acaba? Bakışları bana döndüğünde kafamı başka yöne çevirip onunla ilgilenmiyormuş gibi yaptım. "Ben odama gidiyorum." dedikten sonra hızlı hareket edemeyeceğini bilerek merdivenlere koştum. Odama girip kapıyı da arkamdan kilitledim. Demek rahatsızlık veren bendim? Odaya giremediğinde, istediğimde rahatsızlık vermeyeceğimi de görürdü böylelikle.

Tarif bile edemediği acı onu ölmekten beter etmişti. Elijah olanları göz ucuyla görüyor ama algılayamıyordu. Ellisha'nın kızı tutup dışarı fırlatmasını hayal meyal seçebilmişti. Kımıldamadan büzüldüğü yerde kalmaya devam etti. Sanki birisi kafasına bludger atmış gibiydi. Çökmüş olduğu merdivenin dibinden kalkmaya çalışması için yaklaşık bir yarım saat geçmesi gerekmişti. Kız kardeşi bu süre içinde gitmişti elbette. Gözlerini açıp trabzanlardan yardım alarak ayağa kalktı. Evcinlerinden bir kaç tanesinin yanına geldiğini gördü. Onlardan yerde duran Deborah'ın eşyalarını kendisine götürmelerini istedi. Bir daha onu görmek istemiyordu. Ellisha'ya saldırmaya çalışması sinirlerini bozmuştu. Bir kaç saat eğlenceli vakit geçirmek için çağırdığı kızın böyle davranması iyice suçlu duruma düşmesine sebep oluyordu. Etrafına bakındı. Minik prensesi büyük ihtimalle odasına gitmişti. Merdivenlere ayağını attığı anda vücudu acıyla kasıldı. Kesilmiş nefesine aldırmadan tekrar odaklandı ve yukarı çıktı. Belki bir yarım saat daha geçmişti kardeşinin odasının önüne gelene kadar. Kapıyı açmak için uğraşmıştı kalan gücüyle ama belli ki kitlenmişti. Daha fazla dayanamadan acıyla inleyip çöküverdi sırtını kitli kapıya dayayarak. Kardeşinin gönlünü nasıl alacağını bilmiyordu. "Minik prensesim?" Can acısı biraz azalmasına rağmen hala kendisini hissettirecek kadar yoğundu. "Bana kızgın olduğunu biliyorum ama aç kapıyı da konuşalım. Tüm bunlar isteyerek olmadı." Ellisha pek kolay affeden biri değildi ve hele de hassas olduğu başka bir kız konusunda. İki ağabeyini de kıskanıyordu ama Elijah kendi durumunun özelliğinin de bilincindeydi. Ant başka bir binaya geçip ailenin geleneğini bozarak onlardan uzaklaştıktan sonra minik prensesi ile daha da yakınlaşmışlardı. Derin bir nefes alıp başını yasladı tahtanın soğuk yüzeyine. "Affet beni Ellisha. Bilirsin seni üzecek bir şey yapmam." Eğer affedilmezse ne yapacağını bilmiyordu. Yalnızlık pek ona göre bir şey değildi.

Odaya girmemin üzerinden neredeyse kırk beş dakika geçmişken Elijah'tan ses yoktu. Beyefendi resmen arkamdan iş çevirdiği yetmiyormuş gibi, kendisini affettirmek için de bir şey yapmıyordu. Kıyafetlerimi yerleştirmeyi bitirmiştim. Antonije'in odasından aldığım beşinci sınıf kitaplarından bir tanesini elime alıp yatağıma yayıldım. Pek belli etmezdim ama derslerime fazlasıyla önem verirdim. Her yıl, yaz tatillerinden çalışmaya başlar, temel şeyleri öğrenmeye çalışırdım. Kaldığım sayfayı açıp okumaya başlayacakken kapının zorlanmasıyla bakışlarımı kapıya çevirdim. Gelmişti işte. "Minik prensesim? Bana kızgın olduğunu biliyorum ama aç kapıyı da konuşalım. Tüm bunlar isteyerek olmadı." İsteyerek olmadı mı? Zaten kızı istemeden çağırmıştı eve. Hatta, kız eve zorla girmişti! Ben bunları yemezdim. Elijah'a gözüm kapalı inanırdım ama bu konuda yapamayacak gibi hissediyordum kendimi. Onları ne kadar kıskandığımı bilmiyor muydu sanki? Antonije'i bile, doğru düzgün konuşmamamıza rağmen, Emerald'dan delice kıskanmıştım. Anca bu yıl, yavaş yavaş alışmaya başlamıştım. Hem, ben Elijah'a sevgilin olmasın demiyordum ki! Sadece ilişkisini biraz uzakta yaşasın, ama çokta uzaklaşmasın istiyordum. "Affet beni Ellisha. Bilirsin seni üzecek bir şey yapmam." Eve kız getirmenizi istemiyorum diye belirtmiştim ama Elijah bunu yaptığı yetmiyormuş gibi bir de gizli gizli yapmıştı. Şu an fazlasıyla üzgündüm, bunu ne yapacaktık? Elijah'a cevap vermeden bekledim bir süre daha. Gitmiş miydi? Yataktan kalkıp yavaşça kapıya yaklaştım. Sessizce yere oturup, yüzümü parkeye yasladım. Kapının altındaki küçük aralıktan baktığımda orada oturduğunu gördüm. Üşütecekti. Sıkıntıyla yerimden doğrulup kapının kilidini açtım. Ardından geriye dönüp yara iyileştirici merhemlerimi de alıp tekrar yatağıma oturdum. Kollarımdaki izlere sürerken, hiç ses çıkarmadan Elijah'ın kendisini affettirmek için ne yapacağını beklemeye başladım.

Acısının yavaş yavaş geçtiğini hissediyordu. Fakat kız kardeşinden ses gelmedikçe canı da aynı oranda sıkılıyordu. Ne yapmalıydı gönlünü almak için? Öylece oturup düşünürken kulağına kilit açılma sesi geldi. Kafasını kaldırıp baktığında herhangi bir şey görmemişti. Yine de yerinden doğrulup eliyle duyduklarının doğruluğundan emin olma amaçlı kapıyı ittirdi. Geriye doğru savrulduğunu görünce endişeyle içeri girdi. Kız kardeşi yatağın üzerinde oturmuş koluna krem sürmekle meşgul görünüyordu ve işin en korkunç tarafı ise hala sinirliydi. Elijah temkinli bir şekilde yaklaşırken gözünü bir an için onun üzerinden ayırmadı. Yatağa yaklaşıp oturdu. Kremi nereye sürdüğüne bakarken kardeşinin kolundaki çizikleri fark etti. Bileğini hızla tutup yüzüne yaklaştırdı. Onlar tırnak izleri miydi? "Bunları sana Deborah mı yaptı?" Aynı binada olmalarına rağmen o kızı bulup astronomi kulesinden aşağı atmak istiyordu. Kimse minik prensesine zarar veremezdi. Elini uzatıp Ellisha'nın saçlarını okşadı. Hafifçe gülümseyerek ona baktı. "Minik prensesim bana hala kızgın mı? Bence yeterince acı çektim." dedi az önce tekmelenip de ışığı görme macerasını kastederek. Kremi alıp kendisi sürdü çiziklerin üzerine. Beyaz kolunun üzerinde kırmızı iki çizgiyi görmek kardeşinden çok kendi canını yakmıştı. Nasıl affettirmeliydi kendini? "Nasıl affettirebilirim kendimi sana?" Önce Ant, sonrada Ellisha ile arası bozulmuştu. Artık sorunun kendisinde olduğunu düşünmeye başlayacaktı. Ama böyle bir şey olamazdı. Kendisi en az kasları kadar kusursuzdu.

"Bunları sana Deborah mı yaptı?" dediğinde omuz silkmekle yetinmiştim. İki küçük çizikten bir şey olmazdı. Ben onda daha güzel bir iz bırakmıştım. Yüzündeki ne yapacağını bilemez ifadeyle elini uzatıp saçlarımı okşadı. "Minik prensesim bana hala kızgın mı? Bence yeterince acı çektim." Koluma uzanıp kremi kendisi sürmeye başladı. "Nasıl affettirebilirim kendimi sana?" Yüzündeki ifadeden acı çektiğini anlıyordum. Bu fiziksel bir acı değildi. Korkuyordu. Kaşları derin düşüncelere dalmışcasına çatılmıştı. Elimi uzatıp kaşlarının ortasına parmağımı bastırdım. "Kaşlarını çatma, iz kalır. Ayrıca çok düşünmene gerek yok, basit bir şey isteyeceğim. Yapabileceğin küçük birkaç şey..." Dudağımı ısırırken, aklımda planı kurmaya başlamıştım bile. Suratıma sorarcasına baktığında gülümsedim. Barışmak istediğine pişman olacaksın, gülümsememdi bu. "Seni alışverişe götüreceğim!"

Kardeşinin uzanıp yüzüne dokunması üzerine barışma yolunda önemli bir adım atıldığını hissetmişti. "Kaşlarını çatma, iz kalır. Ayrıca çok düşünmene gerek yok, basit bir şey isteyeceğim. Yapabileceğin küçük birkaç şey..." Hissediyordu. Birazdan gelecek şeyin hiç hoşuna gitmeyeceğini ve bundan tekme yemesinden daha fazla acı çekeceğini hissediyordu. O güzel yüze sinsi bir ifade yerleştiğinde hep canı yanan taraf Elijah olmuştu. "Seni alışverişe götüreceğim!" İşte bu kendisi için ölüm çanları demekti. Ailedeki kimse Ellisha ile alışverişe gitmeyi sevmezdi. Çünkü o tamamen odaklanır ve saatlerce mağazalar arası mekik dokurdu. Elijah bu teklifi reddemezdi. Barışmak için ne istediğini kendisi sormuştu sonuçta. Yine de hiç gitmek istemiyordu. Kaçmanın bir yolunu düşündü. Hayır başaramazdı. Bunu yapmak zorundaydı. Sözlerinin arkasında durup cezasını çekmeliydi. Başını yenilmiş edayla eğdi. Başka bir şey isteyip istemediğini sorsa mıydı? Gerçi kardeşinin yüzünde beliren ifadeden bunu özellikle seçmiş olduğu belli oluyordu. "Peki minik prensesim, sen nasıl istersen!" Neden Ellisha ölümcül lanetlerden birini yapıp da cezalandırmamıştı? Okula gittiklerinde uslu uslu kabul ederdi. Alışveriş ise kendi kendisini kulenin tepesinden atmak gibiydi hem de gülerek. Başını kaldırıp ona baktı. Halinden gayet memnun görünüyordu demek ki bu cezadan vazgeçmeyecekti. "Gönlünü böyle alacaksam varım prenses. Ne zaman istersen!" Ne kadar acı çektiği belli oluyor muydu? Böyle söyleyerek belki acıma duygusu uyandırır diye ummuştu fakat işe yaramamış görünüyordu.

Reddedemeyeceğini biliyordum! Ve bende onu başka bir zamanda ikna edemezdim. Ellerimi ovuşturduktan sonra kollarımı boynuna doladım. "Yarın! Hemen yarın gitmeliyiz, bıraktığım o ayakkabıları kimse almadan geri almalıyım." Yataktan inip bir şarkı mırıldanırken dans etmeye başladım. Bu Elijah'ı alışverişe ikinci götürüşüm olacaktı. Bir kere eşlik ettikten sonra bir daha gelmeyeceğine yemin etmişti. Yarın ise yine peşime takılacaktı. Şimdiden bu yazın en güzel günü olacak gibi görünüyordu.

SON