Babasından gelen baykuş postasını açana dek tembel bir Cumartesi günü geçirmeye karar vermişti. Öğlene doğru kalkıp büyük salonda kahvaltı etmiş, postalarını almış, bir kaç kişiyi göl kenarında yılın son güneşli günlerinin tadını çıkarmak için ikna etmek üzere ortak salona dönmüştü. Postada okuduklarından sonraysa merakına yenik düşmüştü. Bir ihbar üzerine bakanlık Hogwarts'a seherbazlar yolluyor. Ciddi bir sorun olduğunu düşünmüyorlar desem yalan olur. Normal bir öğrenci gibi korkup battaniyesinin altına sinecek değildi. Kimseye bir şey söylemeden gelen tüm zarfları sandığına bıraktı ve zindanlara açılan küçük boşluktan dışarıya adımını attı. Muhtemelen haftasonu teftişe başlamış olacaklardır. Dikkatli ol. İnce baharlık pelerini üzerinde, asası cebinde pek iyi aydınlatılmamış koridorda yürümeye başladı. Amacı yukarı çıkıp büyük salonu, bahçeyi ve müdirenin odasının olduğu kısımları kontrol etmekti. Bir şey olacağından değil, sadece neler döndüğünü öğrenmek istiyordu. Kendine itiraf etmesi gerekirse tek sebebi bu değildi gerçi. Seherbaz kelimesini okuduğu an aklına gelen biri vardı ama bu yüksek bir ihtimal olamazdı heralde. Işık direklerine çarpıp duran birini Hogwarts'ın güvenliği için göreve göndermezlerdi, değil mi? Üst kata kıvrılan merdivenlere yaklaşırken bir gürültü duydu. Elinde olmadan irkilmişti. Büyük ihtimalle Hufflepuff'lı aptalın tekidir diye düşünsede sağına dönüp baktığında, öğrenci olamayacak kadar iri yarı birinin siluetini seçti. Bir diğer koridorda, yere iki seksen uzanmış yatıyordu. Gözlerini devirerek dümdüz ilerleyerek merdivenlere varmak yerine sağa döndü. Yaklaştıkça tanımaya başladığı yüz onu büyük bir şaşkınlığa sürüklemişti. Kendini tutmayarak iki eli belinde, yerde yatan adamın başında dikilip kocaman sırıttı. "Yok artık." Dudaklarının arasından küçük bir kıkırdama kaçtı. "Tavanı mı teftiş ediyorsunuz yoksa Bay Carter?"

 
Kızgındı. Baş seherbaz asık suratıyla onlara bakarken çok kızgın görünüyordu. Masasının karşısına sanki daha rahat azar işitebilmek için dizilmişlerdi. Benjamin bakışlarını yere çevirdiğinde aralarındaki en tecrübesiz kişi olduğundan normalde olması gerekenden fazla gergindi. Uzun zamandır ayakta duruyorlar ve daha önceden bilmeleri gereken tehditin nasıl olup da bilinmediğinden dolayı cezalandırılıyor gibilerdi. Hogwarts'a gidecek ve herhangi bir soruna karşı bir süre orada bulunacaklardı. Hem de belirsiz bir süre. Gerçi artık alışmıştı görevlerin belirsizliğine. Çoğu zaman son anda söyleniyordu nereye gidecekleri kimi zaman da aylar öncesinden belli oluyordu. Şimdi de Hogwarts. Mezun olduğu okula seherbaz olarak geri dönmek gurur vericiydi elbette. Tanıdığı kimsenin olup olmadığını düşündü. Mezun olalı nerdeyse üç yıl olmuştu ve bu durumda sadece en büyük sınıflar göz aşinalığında olacaktı. Aldığı görevden ne kadar memnun olduğunu göstermek isterdi fakat hiç bir şey söylemeden diğer seherbazlarla beraber odadan çıktı. Kendilerine yük olacak herhangi bir eşyaları olmadığı için de direk yakın bir yere cisimlendiler. Sonrasında ise süpürgelerle devam edip baş seherbazın odasından çıkışlarının üzerine iki saat geçmeden Hogwarts'a vardılar.

Okula girişlerinden sonra müdire hanımın yanına çıkıp klasik konuşmaları yapmışlardı. Herkes çeşitli yerlere dağılırken bulunacakları noktalardan biri olarak da Benjamin'e okulun içinde kuleler çıkmıştı. Kulelerin yerini hatırlıyordu elbette. Fakat nasıl olduysa diğer seherbazlardan ayrılışından beş dakika sonra yol sormak için tablolarla konuşur bulmuştu kendini. Herkes bir yer tarif etmiş Benjamin de onlara uymuştu. En azından uyduğunu düşünüyordu. Peki neden sonrasında camı bile olmayan garip bir koridora gelmişti? İşte bundan hiç emin değildi. Bulunduğu yer hiç tanıdık gelmiyordu. İşin kötü tarafı kimse de görünmüyordu etrafta. Can sıkkınlığıyla yüzünü ovuşturdu. Aynı anda büyük bir acıyla yere serildi. Her şey bir an için kararıp sonrasında tekrar aydınlanmıştı. Nereye çarptığını bile anlamadan başını ovuşturdu. Duvara mı çarpmıştı? Kulaklarına gelen gülme sesiyle gözlerini açtı. "Yok artık. Tavanı mı teftiş ediyorsunuz yoksa Bay Carter?"  Karşısındaki kız geçen gün yaşadığı tatsız kovalamaca da çarpıştığı kişiydi. Şaşkınlığının yüzünden okunduğunu farkedince toparlandı. Yavaşça ayağa kalktı. Bu işlemi hızlı yapamazdı çünkü hala başı dönüyordu. Gözlerini kırpıp tekrar yanındaki kıza döndü. Slytherin? Üzerini düzeltirken utandığını belli etmemek için bakışlarını kaçırdı. "Şey... Acaba neredeyiz?" Gururunu bir kenara bırakıp soruyu sormuştu çünkü görev yerine hemen ulaşmalıydı.

Benjamin Carter'ın önce hala yerde yatarken gözlerini kırpıştırarak kendisine bakmasını, sonra ağır ağır doğrulup elleriyle zeminden destek alarak ayağa kalkmasını izlerken hala elleri belinde, yargılayıcı ifadesi yüzündeydi. Genç adamın uykudan yeni uyanmış gibi gözlerini kırpıştırdıktan sonra kendisine döndüğünde, gözlerinin bir an için Slytherin armasına takıldığı gözünden kaçmamıştı tabii. Fakat anında etrafa bakınıp üzerini düzeltmeye girişmişti. Roxanne, dalga geçer tavrına karşın içten içe şu halinin ne kadar tatlı olduğunu düşünüyordu. "Şey... Acaba neredeyiz?" Elinde olmadan bir kez daha güldü. Nasıl pencerelerin olmamasına ve koridorları aydınlatan tek şeyin duvarlardaki meşaleler olmasına rağmen zindanlarda olduğunu fark etmediğini düşündü. Sandığından daha sakar olmalıydı. Ayrıca nasıl düşmeyi başarmıştı bu boş görünen koridorda? "Zindanlarda." dedi Roxanne düşüncelerinden sıyrıldığında. "Burada çarpacak bir direk yok Bay Carter... Yine de dikkatli olun." Tabi ki yerinden kıpırdamadı. Bir yandan normal şu an basıp gideceğini, hatta en başından koridorda uzanan biri gördüğünde umursamadan yoluna devam edeceğini düşünürken bir yandan da gitmesini istemiyordu.

Kendi sözlerinden sonra duymayı beklediği şey bir kahkahaydı. Fakat onun yerine inceleyen bir yüzle karşılaşmıştı. "Zindanlarda." Afalladığını belli etmemek için elinden geldiğince çabaladı. "Burada çarpacak bir direk yok Bay Carter... Yine de dikkatli olun." Kesinlikle yerin dibine girmek istedi. Sonuçta büyücülerin hepsi seherbazlara güvenir ve saygı duyardı halbuki Benjamin'in tek yaptığı sakarlıktı. Doğduğundan beri böyle olduğu söyleniyordu. Bunu değiştirmek isterdi ama yapabileceği bir şey yoktu. Etrafına bakındı utanarak. "Haklısınız. Acaba bana yolu tarif edebilir misiniz?" Mezun olduğu okulda yol tarifi istemek ne kadar da saçma görünüyordu kim bilir? Benjamin büyük odalarda bile kaybolma yeteneğine sahipti aslında. "Şey... Kulelere?" Durumunu kıza nasıl anlatması gerektiğini bilemeden ensesini ovuşturdu. Onun yüzüne bakmaktan utandığından etrafını inceliyordu hala. İyi de çıkışa benzer hiç bir yer görünmüyor, diye geçirdi içinden. Belki de yol tarifi istemekten başka bir şey yapmalıydı. "Ya da daha kolayı bana yolu gösterebilir misiniz?" Kendisi de durumuna şaşıyordu. Kuleye diye giderken ve merdivenlerden yukarı çıktığından eminken nasıl olmuştu da zindanlara inmişti? Belli ki Slytherin'in ortak salonunun oralardaydı. Keyifsiz bir tavırla kıza baktı. Böyle güzel biriyle kendisini çok havalı hissettiği zamanlarda neden karşılaşmıyordu ki? Mesela elli metre boyunca hiç bir yere çarpmadığında ya da ayağının yolda olmayan bir şeye takılmadığı zamanlarda... Ne diyeceğini bilemeden kımıldandı. Karşısındaki kız ilgisini çok çekiyordu ama Benjamin az önceki rezilliğinden dolayı adını bile soramıyordu.

Roxanne yanılıyor muydu yoksa Benjamin utanmış mı görünüyordu? Bir Seherbazdan beklenmeyecek şeydi elbette fakat bunun ikinci karşılaşmaları olması ve ikisinde de bir şekilde yere düşmüş olması düşünülünce... "Haklısınız. Acaba bana yolu tarif edebilir misiniz?" Roxanne istemsizce kaşlarını çattı. Onu ilk gördüğünde, Hogwarts'ta karşılaştıklarını anımsamıştı. Buradan mezun olmuş olmalıydı yani ve okulu tamamiyle unutmuş muydu? Kaç yaşında olduğunu merak etti. Mezun olalı çok zaman geçmiş olamazdı. "Şey... Kulelere?" Roxanne kollarını şüpheyle kavuştururken Benjamin'in kıvranırcasına ensesini ovuşturup düşünceli gözlerle etrafa bakınmasını izledi. Aslında onun bu halini şikayet etmeden uzun süre izleyebilirdi. Yine de sessizliğin tuhaf kaçtığını düşünerek sorusunu cevaplayacaktı ki, Benjamin daha da utanmış görünerek dudaklarını araladı. "Ya da daha kolayı bana yolu gösterebilir misiniz?" Bu tabi ki Roxanne'in işine gelirdi. Hatta farkında olmadan yüzünde bir gülücük belirmişti. Pekte kısa sayılmayacak  yolculukları boyunca Benjamin'in nelere çarpıp düşebileceğini düşününce tuhaf bir şekilde heyecanlanıyordu. "Bakanlığa hizmet eden herkese yardımcı olmaktan onur duyarım." dedi hafif alaycı bir ses tonuyla. Alaycı olup olmamak pek elinde değildi doğrusu. 17 yılın birikimiydi bu. Eliyle ana koridoru işaret edip, yanına yetişebilsin diye ağır ağır yürümeye başladı. Bir yandan da göz ucuyla etrafta çarpabileceği bir şey var mı diye kontrol ediyordu ki o beyin sarsıntısı geçirmeden önce uyarabilsin. "Buradan ne zaman mezun olmuştunuz Bay Carter?" dedi gözleri parlayarak. "Okulu unutmuşa benziyorsunuz." Böyle resmi konuşuyor olmaktan çok hoşlanmamıştı. Ayrıca, geçen seferki olaylı karşılaşmalarında kendini tanıtmadığını hatırladı ama sesini çıkarmadı. Eğer bu Bay Carter kendisiyle ilgileniyorsa elbette öğrenmek için hamle yapardı değil mi? Öte yandan, asıl amacını unuttuğunu anımsadı. Seherbazların neden okula gönderildiğini öğrenmezse çatlardı. Babası postada geleceklerini haber vermişti ama başka bir detay yoktu, tabi ki tedbir amaçlı olarak söylememesi gerekiyordu. Eh, hem Benjamin Carter gibi hoş biriyle vakit geçirip hem merakını gidererek bir taşla iki kuş vurabilirdi.

 
Kesinlikle kız içinden kendisiyle alay ediyordu. Benjamin bu olayın başkaları tarafından duyulmamasını istiyordu çünkü baş seherbaz tarafından uyarılmıştı. Görsel hafızası vardı ve büyüleri de kolayca ezberleyip yapabiliyordu fakat nedense yön duygusu kesinlikle yoktu ve sakarlıkta mastır yapmıştı. "Bakanlığa hizmet eden herkese yardımcı olmaktan onur duyarım." Bu duruma ne kadar sevindiğini göstermemek için kendini tuttu. Yanında biri olursa kaybolmazdı. Yani. Öyle umuyordu en azından. Kızın gösterdiği tarafa doğru yürümeye başladı. "Buradan ne zaman mezun olmuştunuz Bay Carter? Okulu unutmuşa benziyorsunuz." Alaycı ses tonu yüzünden Benjamin'in canı sıkıldı fakat bir şey söyleyebilecek durumda değildi. Kızı takip etmeye çalışırken bir yandan da konuşmaya başladı. "Yaklaşık iki buçuk yıl önce mezun oldum. Sonrasında bakanlıkta iki yıl staj yaptım şimdi de seherbazım." Kendisi hakkında kısa bir özet geçmeyi daha basit bulmuştu. Peki kızın adını nasıl soracaktı? İkinci kez karşılaşmışlardı ve hala bilmiyordu onun hakkında hiçbir şey. "Bana yardımcı oluyorsunuz ama hala adınızı bilmiyo-Ah!" Duvardaki tablo büyük bir gürültüyle yere düştüğünde bağrışlar havada uçuştu. Hem diğer tablolar hem de yere düşen tablodakiler büyük bir gürültüyle çığlık atıyorlardı. Benjamin çerçevenin kenarına çarptığı alnını ovuştururken daha da kötü olduğunu hissetti. Bu kaç olmuştu? Ve tekrar duvara çarpmayı nasıl başarmıştı? Sadece kenardan yürümek istemişti kızı kaybetmemek için. Hemen yere uzanıp tabloyu aldı ve eski yerine koydu. İçindekileri rahatsız ettiği için kibarca özür dilerken bir yandan geri çekiliyordu ki bir şeye çarpıp tekrar yere serildi. Ama bu sefer gerçekten de bir şey vardı. Kendisine yardım eden kızı ezip geçmişti. Olumsuz yönlerine şanssızlığı da eklemeyi düşünmeliydi artık. Hızlıca ayaklanıp kıza yardım eli uzatırken ondan da özür diledi. "Biraz dikkatisizim özür dilerim." Acaba bu yaptıkları hangi evrende biraz kelimesinin karşılığıydı?

"Yaklaşık iki buçuk yıl önce mezun oldum. Sonrasında bakanlıkta iki yıl staj yaptım şimdi de seherbazım." Roxanne zihnini zorladı. 2.5 yıl önce... Acaba Quidditch oynamış mıydı Hogwarts'dayken? Dört veya beşinci senesinde, anımsamıyordu, geçirdikleri zorlu bir maçta onun yüzünü görmüş olabilir miydi? Belkide sadece onu hatırlamak istediğinden uyduruyordu. "Bana yardımcı oluyorsunuz ama hala adınızı bilmiyo-" Tam sonunda kendisinin de ismini söyleyebileceğine sevinirken gürültülü bir "Ah!" kopardı Benjamin. Roxanne ne olduğunu anlayamayarak dönüp ona baktığında -her zaman ki gibi- yerde olduğunu gördü. Bir tabloyla beraber. Aniden, diğer portre sakinlerinden yükselen bağrışlar yüzünden sinirlenerek kulaklarını elleriyle örttü. Bunlar da kendini bildi bileli yaygara koparmaktan başka bir şey yapmazdı zaten. Asla işe yaradıkları görülmemişti. Ses yüzünden çıldırdığından, Benjamin'e kalkması için yardım etmeyi es geçti. Aslında sinir bozucu bağrışlar olmasa oturup bir güzel kahkaha atardı. Tamam, Benjamin çok hoştu ama sakarlığı tepki verilmeyecek gibi değildi. O alnını ovuşturarak kalkıp tabloyu yerine koyarken neyseki diğer portre sakinleri sessizleşmeye başladı. Tam Roxanne artık kahkahasını serbest bırakacakken bir darbeyle poposunun üstüne yere düştü. İnanamayarak kendisi yokmuş gibi neredeyse üstünden geçecek olan Benjamin'e baktı. Korkmuş gibi kırpıştırdığı güzel gözlerine rağmen sinirlenmişti Roxanne.  Kendisine karşı her türlü hareketi tuhaf bir şekilde saygıya dayandırarak değerlendirme alışkanlığı olan genç cadı, varlığını unutupta onu ezen insanın kendisini pek önemsemediğini düşündü. Burnundan soluyarak kendisine uzanan ele baktı. Ama sadece baktı. Kendi kendine ayağa kalkarken Benjamin özür diliyordu. "Biraz mı?" dedi kendini tutamayıp parlayarak. "Direkleri anlarım, karanlık eski bir apartmandaki eski dolabı ve portreyi de ama gerçekten üzerime basıp geçeceğinizi sandım." Cübbesini ve pelerinini çekiştirip saçlarını düzeltmeye yeltendi. Şimdi yüzyüze geldiklerinden, siniri hafiflemişti sanki. Derin bir nefes aldı. "Umarım kulelere çıkana dek beni öldürmezsiniz. Ya da kendinizi." Gelip gelmediğine bakmadan yürümeye devam etti. Arkasında olduğundan emindi. Tekrar bir şeye toslamadıysa tabi. "Bu arada, eğer özür amaçlı çiçek falan göndermek isterseniz adım Roxanne Delacroix."

Benjamin artık görevinin elinden alınacağını düşünüyordu. Karşısındaki kıza iki kez rezil olmak bir yana ona da zarar vermişti. Gerçi o acıyıp da söylemese bile tabloların çenesinin duracağından emin değildi. Genç kızın, kendisinin uzattığı eli görmezden gelip kalkmasına ise üzülmüştü. Onun yolu göstermeyeceğini kendi başının çaresine bakması gerektiğini söyleyeceğini düşündü. "Biraz mı? Direkleri anlarım, karanlık eski bir apartmandaki eski dolabı ve portreyi de ama gerçekten üzerime basıp geçeceğinizi sandım." Onun üzerini düzeltmesine giderek daha fazla utanarak bakıyordu. "Umarım kulelere çıkana dek beni öldürmezsiniz. Ya da kendinizi." Kız arkasını dönüp hışımla yürüyünce ne yapacağını bilemeyen Benjamin çareyi onu takip etmekte buldu. "Bu arada, eğer özür amaçlı çiçek falan göndermek isterseniz adım Roxanne Delacroix." Sevinçle yüzü aydınlandı. Artık adını öğrendiği kızın ardından ilerlerken aynı şeyle bir daha karşılaşmamak için kollarını öne doğru hafifçe kaldırıp karşısında kızgın bir aslan varmış gibi yavaş adımlarla ilerliyordu. "Tanıştığımıza memnun oldum Bayan Delacroix." Sonuçta adıyla hitap etmek için izin almamıştı. "Çiçeği buraya en kısa zamanda yollayacağım emin olun. Hem yardımlarınız için hem de size çarptığım için tekrardan özür diliyorum." Bir an sendeledi ama hemen toparlayıp belli etmemek amaçlı bir şey söylemedi. Acaba kendisine bir uğursuzluk büyüsü yapıldığını filan mı iddia etmeliydi? O zaman hem daha inandırıcı olur hem de affedilip konunun unutulmasını sağlardı. Yine de bu bir yalan olacağından sesini çıkartmamayı tercih etti. Başka bir şey söyleyip söylememeyi düşünürken bu sefer de kendisini boş bir koridora bakarken buldu. Şaşkınlıkla etrafına bakınınca Roxanne'nın yan taraftakinden ilerlediğini gördü ve hızlı bir şekilde peşine takıldı tekrardan. Düşüncelere daldığında düz yolda bile kaybolması da yeteneklerinin arasındaydı belli ki.

"Tanıştığımıza memnun oldum Bayan Delacroix. Çiçeği buraya en kısa zamanda yollayacağım emin olun. Hem yardımlarınız için hem de size çarptığım için tekrardan özür diliyorum." Aslında kastettiği gerçek anlamda çiçek yollaması değildi ama her neyse diye düşündü. Benjamin Carter imzalı kart iliştirilmiş bir demet çiçeğe hayır diyecek değildi ya. Bir süre, sessizce yürümeye devam ettiler. Hatta bir ara ortalık o kadar sessizleşti ki; Roxanne Benjamin'in ortadan kaybolduğu sandı. Göz ucuyla yokladığındaysa yerindeydi. Şu an biraz rahatsız hissediyordu doğrusu. Ondan hoşlanmıştı, hoşlanmamak nasıl mümkün olsundu zaten, ama bir yandan da Seherbazların neden burda olduğunu öğrenmek için can atıyordu. Ama eğer bunu sorgulamaya kalkarsa, yanından gideceğini de düşünüyordu. Sonunda, 3. kattan 4. kata uzanan merdivenlere vardıklarında dayanamadı. "Bay Carter?" dedi olduğu yerde durup ona dönerek. Gözlerini insanların yavru kedi bakışı olarak adlandırdığı bir şekilde hafifçe açıp kırpıştırarak, onunkilere dikti. Tabi ki yapmacık değildi. 17 senedir bu tarz bakış ve mimikler üzerinde çalışıyordu. "Seherbazların neden Hogwarts'a gönderilmiş olabileceğini düşündükçe korkmadan edemiyorum." Koca bir ya-lan. Elini kaldırıp ağır ağır yüzüne düşen saçları geriye attı. "Endişelenmemi gerektirecek bir şey yoktur herhalde, değil mi?" Soruyu doğru mu sormuştu bilmiyordu. Tek dileği Benjamin'in sorusunu cevaplamadan kendisini yaralamamasıydı.

Belli ki az önce tekrardan neredeyse kayboluşunu Roxanne görmemişti. Bir ara kendisine bakmıştı ama Benjamini ilk defa bir şey yapmadan onu takip ederken görmüştü. Bir süre sessizce ilerlerken etrafına bakınıp tekrar kaybolma riskini azaltmaya çalışıyordu ama kimi kandırıyordu ki? Daha yanından geçtiği tabloya arkasını döner dönmez unutuyordu. Gerçekten büyük bir yeteneği vardı bu konuda. Kendisine seslenildiğini duyunca duraksadı. Hemen bir şeye çarpıp çarpmadığını görmek için etrafına bakındı. Öyle bir şey yoktu. "Seherbazların neden Hogwarts'a gönderilmiş olabileceğini düşündükçe korkmadan edemiyorum. Endişelenmemi gerektirecek bir şey yoktur herhalde, değil mi?" Onun saçını geriye atışını bir hayal dünyasındaymış gibi seyreden Benjamin varlığının öğrencileri endişelendirdiğini farketmediğine şaşırdı. Onun gerginliğini azaltmak için ne söylemesi gerektiğini düşünüyordu. "Korkmanıza gerek yok Bayan Delacroix." Az daha kendisi burada diye daha rahat hissetmesi gerektiğini söyleyecekti ki duvardaki tabloya çarpan birinin pek güven vermeyeceğini farketti. Daha iyi bir şeyler bulmalıydı. "Sadece bir tedbir amaçlı buradayız. Herhangi bir sorun yok." Eğer ona neler olabileceğini söylerse büyük ihtimalle okulda kaos çıkardı. Bu yüzden konuyu değiştirme amaçlı etrafına bakındı yeniden. "Gelmedik sanırım henüz. Sizi de işinizden alıkoymuyorumdur umarım." Böylece varması gereken yere daha hızlı ulaşıp baş seherbazdan azar işitme olasılığını düşürebilirdi. Elbette ki işitecekti sadece daha kısa sürer diye umuyordu.