Antonije ile Ravenclaw masasında oturmuş kahvaltımızı yapıyorduk. Karşımızda Hannah ve Vincenzio, hemen yanımızda da karşılıklı olarak dizilmiş takım oyuncuları vardı. Önümdeki kahvaltılık gevreği bitirmiş, kaseyi de biraz öne doğru itmiştim. .kahvaltıya önem versem de, pek iştahım yoktu bugün. Yerimde dikleşerek Antonije'in de kahvaltısını bitirmesini bekledim. Böylelikle dersliğin önüne gidip, ders saatine kadar muhabbet edebilirdik. "Daha doymadın mı Antonije? Bu üçüncü tabağın..." Birkaç kişi şaşkınlıkla Antonije'e baktığında takımdan birisi konuştu. "Bugün antrenman yapacağımızı düşünürsek, senin yediğinde fazlasıyla az gözüküyor. Orada bayılıp, süpürgeden mi düşmek istiyorsun?" Masanın üstünden eğilip konuşanın kim olduğunu görmeye çalıştım ama kendisini geri çekmişti ve gürültüden sesini de pek anlayamamıştım. Bu yüzden boşverip tekrar önüme döndüm. Çocuklar haklıydı, çok az yemiştim. Mısır gevreğinin kutusuna bir bakış atarken midemin daha fazlasını kabul etmeyeceğini fark ederek biraz daha yemekten vazgeçtim. Antonije tekrar kutuya uzandığında her an sıkıntıdan patlayabileceğimi fark ederek okuduğum kitabı çıkarmak için çantama uzandım. Bu sırada duyduğum baykuş sesleriyle bakışlarımı yukarıya çevirdim. Posta gelmişti! Baykuşlar üzerimizden süzülürken bir tanesinin bana yaklaştığını gördüm. Ellerimi uzatıp bıraktığı zarfı havada yakaladığımda kalbim hızla atmaya başlamıştı. Evde bir sorun mu vardı? Zarfın arkasını çevirdiğimde gördüğüm "Sarışın Peri'ye" yazısı daha da paniklememe neden olmuştu. Bunu burada okuyamazdım. Mektubu hızla çantama koyup tekrar önüme döndüğümde Antonije'in merakla beni izlediğini gördüm. "Evdekilerden gelmiş. Acelesi yok, dersten sonra okurum." Genelde yaptığı gibi sorgulamadan kahvaltısına dönmesini beklemiştim ama anlaşılan bugün pek şanslı günümde değildim.

Renk Kodu:

Kod:

Her zaman ki grup toplanmış kahvaltı yapılıyordu. Antonije karnındaki gurultuyu giderme ile uğraşırken Emerald'ın "Daha doymadın mı Antonije? Bu üçüncü tabağın..." demesiyle dönüp ona baktı. Açtı yapabileceği bir şey yoktu kafasını hafif yana sallayıp tabağında ki yemeğe odaklandı. Takımdan biri "Bugün antrenman yapacağımızı düşünürsek, senin yediğinde fazlasıyla az gözüküyor. Orada bayılıp, süpürgeden mi düşmek istiyorsun?" dediğinde elindeki kaşığı tabağın içine düşürdü ve eğilip kimin söylediğine bakmaya çalıştı. Sinirlenmişti. Emerald'ı Antonije haricinde birinin düşünmesi onu sinir ediyordu. Emerald'ın saçlarından seslenen kişiyi görememişti. Sinirle önündeki tabağa dönüp kaşığı eline aldığı sırada tabağında ki yemeğinin bittiğini fark etti. Masanın üzerinde duran mısır gevreği kutusuna uzanıp tabağını yeniden doldurdu. İçeri giren baykuş sesleriyle daha huzursuz bir hal almıştı ortam. Herkes tek tek postalarına kavuşurken Emerald'ın yakaladığı zarfa gözü takıldı. Emerald telaşlı bir şekilde zarfı çantasına koydu. Antonije'nin merak duygusu kendini göstermeye başlamış olacaktı ki Emerald'a eğilip "Mektup kimden canım?" diye sordu. Emerald "Evdekilerden gelmiş. Acelesi yok, dersten sonra okurum." dediğinde Antonije ona doğru döndü ve ona odaklandı. Eğer ailesinden gelseydi çekinmeden yanında açardı. Ama bu zarfı saklamıştı. Acaba içinde ne yazıyor gibi düşünürken Emerald'ın zarfı vermeye pek niyetinin olmadığını fark etti. Aralarında ki sessizlik Antonije'yi rahatsız etmişti. Emerald'a doğru eğildi ve "O zarf kimden geldi Emerald?" dedi sinirle. Az önceki olay yetmezmiş gibi bir de mektup ortaya çıkmıştı. İçinden bir şey Emerald'ın bir şeyler gizlediğine dair vesvese veriyordu.

Renk Kodu:

"O zarf kimden geldi Emerald?" Şüpheleniyordu. Fazlasıyla haklıydı ama bir şekilde şüphelenmesinin yersiz olduğuna inandırmam gerekiyordu. Bu yüzden gülümseyip, elini tuttum. "Bizimkilerden dedim ya hayatım. Başka kimden mektup gelebilir zaten bana?" Gözüm karşımda oturup, merakla bizi izleyen ikiliye takıldı. "Bir sorun yoktur umarım çocuklar? Neden bizi izliyorsunuz?" Biraz utandığımı kabul ediyordum. Birisiyle tartışacaksam eğer bunun hep etrafta başka kimse yokken olmasını tercih ederdim. Aslında ben tartışma yanlısı bile değildim. Antonije hala ne olduğunu çözmeye çalışan bakışlarla yüzümü inceliyordu. Aslında fazla zekiydi, çözemeyeceği olay olmazdı belki ama bu konuyla ilgili en ufak bir fikri bile yoktu. Aklının ucundan bile geçmezdi büyük ihtimalle. Artık ona söylemeliydim fakat hiç denk getiremiyordum. Vereceği tepkiden neredeyse emindim ama bazen Antonije'in sağı solu belli olmuyordu ve ben kavga etmek, hele de bu yüzden, hiç istemiyordum. Bu nedenle ona güven verici bir gülümseme ile baktıktan sonra uzanıp yanağına bir öpücük kondurdum. "Hadi kahvaltını bitir. Aç kalmanı istemeyiz."

"Bizimkilerden dedim ya hayatım. Başka kimden mektup gelebilir zaten bana?" İmkansızdı. Mektup ailesinden gelseydi bunu asla saklamaz hatta gurur verici bir hareketmiş gibi mektubu açar okurdu. Antonije kafasında ki düşüncelerden kendini arındırmaya çalışırken Emerald'ın karşılarında oturan çocuklara dönüp "Bir sorun yoktur umarım çocuklar? Neden bizi izliyorsunuz?" demesini izledi. Hala inandırıcı gelmiyordu. Emerald ancak gizli bir iş çevirdiğinde bu şekilde davranışlar sergilerdi. Eğilip Antonije'nin yanağına bir öpücük kondurdu ve "Hadi kahvaltını bitir. Aç kalmanı istemeyiz." dedi. Sinirleri artık son seviyeye ulaşmıştı. Önüne döndü ve "Yemek? Tabi ya yemek." dediği anda eliyle çenesini sertçe kavradı. Sinirine daha fazla hakim olamayıp elini yumruk şeklinde sıkıp önünde ki tabağa sertçe vurdu. Tabak içindekilerle beraber yere fırladı. Biran da salonda ki herkes dönmüş onlara bakıyordu. "Doydum Emerald. Yürü konuşacağız." dedi ve Emerald'ın kolundan tuttu. Dışarıya doğru çekiştirmeye başladı. Salondakilere dönüp "Neye bakıyorsunuz! Hiç mi kavga eden bir insan görmediniz?" diye bağırdı. Duruma daha fazla seyirci kalmayan Vincenzio kalkıp onlara doğru gelecekken "Sakın Vince." dedi elini kaldırarak. İkisi de salondan çıktıklarında hiçbir kelime etmiyorlardı. O şekilde göl kenarına kadar gelmişlerdi. Emerald hızla kolunu çekti ve Antonije'den uzaklaştı. Antonije "Mektubu bana verir misin Emerald?" dedi ciddi ve sinirli bir şekilde. "Bu gözüme çarpan kaçıncı mektup ama artık dayanamayacağım. Hep senden bir şeyler bekledim ama sen her defasında geçiştirip durdun. Bu mektupta yazılı olan şeyler bugün açığa çıkacak Emerald." dedi. Adeta öfkesi gözlerinden fışkırıyordu. Emerald karşında ürkek bir vaziyette duruyordu. Antonije'nin onu bu halde görmesi canını sıkıyordu ama bazı şeyleri öğrenmek istiyorsa bunu yapmak zorundaydı.

Önündeki tabağa sertçe vurduğunda salondaki diğer herkes gibi bende yerimden sıçramıştım. Sanırım Antonije'i mektubun önemsiz olduğuna inandıramamıştım. Salondaki herkes bize dönerken yutkunup yuvarlanan tabağa baktım. "Doydum Emerald. Yürü konuşacağız." Kolumdan tuttuğunda, tutuşunun sıkılığıyla canımın acıdığını belli etmemek için dişlerimi sıktım. Bizi çıkışa doğru sürüklerken salondakilere de bulaşmayı ihmal etmemişti. Vincenzio arkamızdan gelmek için kalmış olacaktı ki, o da Antonije'in öfkesinden nasibini aldı. Salondan çıktığımızda durumun daha kötü olmaması için konuşmamıştım. Bunda kolumun acısından bağırmamaya odaklanmış olmamın da büyük etkisi olabilirdi. Göl kenarına geldiğimizde daha ne kadar kötü olabilir ki, diye düşünerek kolumu hızla çektim. Böylelikle cevabımı da almış oldum. Çok daha kötü acıyabiliyormuş demek ki. Moraracağına artık emin olmuştum. İçgüdüsel olarak kendimi birkaç adım geriye çektim. "Mektubu bana verir misin Emerald? Bu gözüme çarpan kaçıncı mektup ama artık dayanamayacağım. Hep senden bir şeyler bekledim ama sen her defasında geçiştirip durdun. Bu mektupta yazılı olan şeyler bugün açığa çıkacak Emerald." Gözlerindeki bakış üzerine bir adım daha geriye gittim. Başımı olumsuzca iki yana sallarken ne düşüneceğimi şaşırmıştım. Eğer Antonije bu durumu öğrenirse annem ve babam beni mahvederdi. Sırf bu yüzden annem bir ilişkimiz olduğunu öğrendiğinde, ona söyleyeceğim diye, ayrılmamız konusunda ısrar etmişti. Hargrove'larda bu durumu bilen iki kişi var, demişti bir keresinde. Birisi öldü, diğerinin de nerede olduğu bile belli değil. Bu yüzden başımı tekrar iki yana sallarken çantamı arkama doğru aldım. Mektubu ona vermeyecektim. Bundan nasıl kurtulacağımı bilmiyordum ama bir şekilde başarmalıydım. "Güven bana Antonije, bu konunun dışında kalmak istersin. Sadece bana güvenmeni istiyorum, bu sana söyleyemeyeceğim bir şey. Söylemek istemediğimden değil, söyleyemeyeceğimden." Elimi arkaya doğru uzatıp çantayı sıktım. Zorla almak isterse ne yapacağımı bilmiyordum. Çünkü çantayı almak istiyorsa, alırdı. Onu engelleyebilecek kadar güçlü değildim. Tek bir hamlem kalmıştı ama onu da oynamak istemiyordum. Yine de başka şansım yoktu. Derin bir nefes alıp çantayı çıkardım ve biraz ilerime, tam ortamıza, doğru attım. Ne yaptığımı izliyordu. "Eğer bana güveniyorsan Antonije, o çantaya yaklaşmayacağını biliyorum. Ama eğer güvenmiyorsan ve her şeyi öğrenmek istediğini düşünüyorsan çanta orada. Seni engellemeyeceğim." Yapar mıydı? Gidip çantayı, ardından da mektubu alıp okur muydu?

Gözlerini Emerald'ın gözlerinden alamıyordu. Bir yandan sinirine hakim olamıyor bir yandan da biran da nasıl böyle birine dönüştüğünü düşünüyordu. Hayatı boyunca Emerald'a ne bağırmıştı ne de canını yakmıştı ama şuan tam tersini yapıyordu. Olması gerek adam değildi Antonije. "Güven bana Antonije, bu konunun dışında kalmak istersin. Sadece bana güvenmeni istiyorum, bu sana söyleyemeyeceğim bir şey. Söylemek istemediğimden değil, söyleyemeyeceğimden." dedi Emerald. Bu da ne demek oluyordu şimdi? Neyi söyleyemeyecekti ki. Antonije artık dı kadar emindi bir şeyler sakladığından. Zarfı vermemek için Emerald'ın kollarını arkaya atıp çantayı sıkıca tuttuğunu fark etti. Bu kaçış yolu olamazdı. Antonije o çantayı rahatlıkla alabileceğini düşünürken Emerald bir kaç adım geriye gidip çantayı tam ortalarına denk gelecek şekilde yere attı. Antonije şaşkınlığını koruyamamış ve ne yapmaya çalıştığını anlayamamıştı. "Eğer bana güveniyorsan Antonije, o çantaya yaklaşmayacağını biliyorum. Ama eğer güvenmiyorsan ve her şeyi öğrenmek istediğini düşünüyorsan çanta orada. Seni engellemeyeceğim." dediğinde kendini köşeye sıkışmış hissediyordu. Hayatı boyunca hep iki tercih arasında kalmaktan nefret etmişti ama şuan o anlardan bir tanesini yaşıyordu. Çantayı alırsa Emerlad ona çok kırılacaktı bunu biliyordu ama Emerald'ı seçerse bu mektupta yazılı olanları asla öğrenemeyecekti. Bir adım ileri gitti ve duraksadı. Gerçekten ne yapması gerektiğini bir türlü kestiremiyordu. Kızgınlıktan ve düşünmekten başında oluşan ağrıyı aşırı derece de hissetmeye başlamıştı. Sinirden gözlerinden çıkacak alev çoktan gözlerini kan kırmızısına çevirmişti bile. Karar vermişti bulunduğu noktadan ileriye adım attı ve yerde duran çantayı eline aldı. Kafasını Emerald'a doğru kaldırdığında gözleri dolmuş bir vaziyette kendisine baktığını fark etti. İstemeyerek onun gözlerinin içine bakarak çantayı açtı. Çantanın içine göz gezdirdiği sırada ona birinci sınıfta gittikleri tatilde yaptığı resmi gördü. Bunu hala sakladığına inanamıyordu. Resmin uç köşesinde duran zarf gözüne ilişti. Zarfı eline aldı ve çantayı yere bıraktı. Zarfın üstündeki yazı gözüne iliştiğinde bir kez daha sinirlerine hakim olamamaktan korktu ve elinde ki zarfı, elini sıktığı an buruşmasına neden oldu. Elindeki zarf ile Emerald'ın yanına yaklaştı ve karşısına dikildi. "Benim sana güvenim her zaman tam ömrümün güneşi. Ama bir şeyler saklıyorsun ki bunu ikimiz de biliyoruz. Neden böyle yapıyorsun anlamıyorum ama senin dediğin olacak. Ben bu zarfı açmayacağım. Sen kendini ne zaman gelip bana anlatmaya hazır hissedersen o zaman ben seni dinleyeceğim." dedi ve elinde tuttuğu zarfı Emerald'a uzattı. Genç cadı yüzündeki şaşkınlığı gizleyememişti. Antonije bir kaç adım daha yaklaşıp aralarında ki mesafeyi kapattı. "Evet! Zarfta yazılı olanları merak ediyorum ama-" cümlesini yarım bırakmıştı. Biran duraksadı ve "Seni seviyorum Emerald." dedi ve genç cadının alnına bir buse kondurdu. Geri çekildi ve gözlerinin içine bakıp gülümsedi. Kollarından tutup kendine çekti ve sarıldı. Bir süre sonra kendini geri çekti ve "Ama bu sırrı daha fazla saklayamayacağını sen de biliyorsun ben de." dedi. Elinde tuttuğu zarfı açtı içindeki kağıdı yavaşça çekti ve içinde yazılanların hepsini ayrıntılı bir şekilde okudu. Kafasını kaldırıp Emerald ile göz göze geldi. Okudukları karşında ne diyeceğini bilemiyordu. Gözlerine yerleşen sinir saman alevi gibi yanıyordu. Emerald'a kağıdı uzatıp "Bu kim ve seninle neden böyle konuşuyor Emerald?" diye soru yöneltti sinirini gizleyemeyerek.

Antonije çantama uzanıp yerden aldığında gözlerim yavaştan dolmaya başlamıştı bile. Gözlerimin içine bakarak çantamı açtığında yüzü tamamen ifadesizdi. Bu kadar mı gözü dönmüştü? Ne ara bu kadar doldurmuştu kendisini bana gelen mektuplarla? O sırada yüzüne yayılan şaşkın ifadeden kendi yaptığı resmi bulduğunu anlamıştım. Çantayı yere bıraktığında diğer elindeki zarf gözüme çarptı. Kaçarı kalmamıştı, okuyacaktı. Dışarıdan izleyen birisi düşen omuzlarımdan pes ettiğimi çok rahat anlayabilirdi. Zarf Antonije'in elinde sıktığı için buruştuğunda, sanki benim kalbimi sıkıyormuş gibi hissetmiştim. Bana doğru adım atmasıyla bir adım daha çekilmiştim ama birkaç büyük adımda yanıma geldi. "Benim sana güvenim her zaman tam ömrümün güneşi. Ama bir şeyler saklıyorsun ki bunu ikimiz de biliyoruz. Neden böyle yapıyorsun anlamıyorum ama senin dediğin olacak. Ben bu zarfı açmayacağım. Sen kendini ne zaman gelip bana anlatmaya hazır hissedersen o zaman ben seni dinleyeceğim." Zarfı bana uzattığında hemen alıp bir yerlere saklama içgüdümü bastırıp bu sefer ben ne yapmaya çalıştığını anlamak için Antonije'e baktım. "Evet! Zarfta yazılı olanları merak ediyorum ama-" Duraksaması gözümden kaçmamıştı. Antonije kesinlikle salak değildi. Şu an kafasında dolaşan düşünceler cümlesinde takılmasına neden olmuştu. Antonije konuşurken takılmazdı. "Seni seviyorum Emerald." Dudaklarını alnıma bastırırken gözlerimi kapatıp içimden mektubu açmaması için dua etmeye devam ettim. Geri çekilirken tekrar ona baktım. Ne düşündüğünü neden anlayamıyordum? Kollarımdan tutup beni kendisine çekerken ellerinden birisinin az önceki yere gelmesiyle yine dişlerimi sıktım. Quidditch oynarken çok daha kötülerini yaşamıştım, neden bu kadar acıtıyordu? Antonije bana sıkıca sarıldığında az önceki hareketlerinden dolayı kendisini affettirmeye çalıştığını düşünmeye başlamıştım. Taki geri çekilene kadar. "Ama bu sırrı daha fazla saklayamayacağını sen de biliyorsun ben de." demesiyle zarfı yırtıp içindeki kağıdı çekmesi biranda olmuştu. Okumasını istemiyordum, okumamalıydı. Yine de ona, onu engellemeyeceğimi söylemiştim. Bu yüzden yumruklarımı sıkıp gelecek olan tepkiye hazırlamaya başladım kendimi. Mektubu birkaç kere, ne yazdığından emin olmak istercesine okumuştu. Sahi, daha ne yazdığını ben bile bilmiyordum. Bakışlarını en sonunda bana çevirdiğinde gözlerinden tüm siniri okunuyordu. Lucien, Antonije'in sinirleneceği ne yazmış olabilirdi ki? Biranda kağıdı bana uzattı. "Bu kim ve seninle neden böyle konuşuyor Emerlad?" Sorduğu sorunun saçmalığıyla gülmeme engel olamadım. Gerçekten, ne saçmalıyordu? En sonunda kıkırtılarımı bastırabildiğimde bu sefer gözünden öfke akan bendim. Kendime hakim olamayarak şeklini hiç bozmadığım yumruğumu yüzüne indirdim. "En az beş kere okudun o mektubu Antonije! Takıldığın tek şey bana hitap şeklimi? Lucien'in nasıl hitap etmesini bekliyorsun bana? Sen ve Elijah'ta Ellisha'ya aynı şekilde hitap etmiyor musunuz? Bir Ravenclaw'a uymayan davranışlar bunlar Antonije. Yoksa içindeki, ailenin hep beklediği Slytherin yanını mı çıkartıyorsun ortaya?" Ne mektubu, ne de çantamı önemsemeyerek arkamı döndüm. Antonije kendine gelemeden önce buradan uzaklaşmalıydım. İyi ki hızlı koşabiliyordum.

Karşında gülmeye başlayınca sinirinin yerini tamamen şaşkınlık almıştı. Şimdi ne olmuştu da bu kadar gülüyordu. Birden gülmeyi kesti. Yüzüne inen yumrukla şaşkınlığı iki katına çıktı. Yumruğun etkisiyle sarsılmıştı. Ağzının kenarından süzülen kanı hissediyordu. "En az beş kere okudun o mektubu Antonije! Takıldığın tek şey bana hitap şeklimi? Lucien'in nasıl hitap etmesini bekliyorsun bana? Sen ve Elijah'ta Ellisha'ya aynı şekilde hitap etmiyor musunuz? Bir Ravenclaw'a uymayan davranışlar bunlar Antonije. Yoksa içindeki, ailenin hep beklediği Slytherin yanını mı çıkartıyorsun ortaya?" dedi Emerald. Antonije art arda uğradığı şoklardan kendine gelemiyordu. Bu da ne demek oluyordu. "Ben ve Elijah'ın Ellisha'ya hitap etmek mi? Dur bir dakika Lucien senin abin -" sözünü bitiremeden Emerald'ı arkasını dönüp koşarak uzaklaşmaya çalıştığını fark etti. Şimdi olamazdı, izin veremezdi. Arkasından hızla koşmaya başladı. Emerald hızlı koşabildiği için Antonije'nin işi biraz zordu. Arkasından hızlı adımlarla koşmaya başladı. Ne kadar çabalasa da bir süre sonra aralarında ki mesafenin daha da çok açıldığını fark etti. Başka bir şey bulması gerekiyordu. Başka bir çözüm yolu. Çünkü küçüklüğünden beri ne zaman koşsalar hiçbir zaman ona yetişemezdi. Ama bu işe bir hile karıştırması gerektiğini fark etmişti. Koştuğu sırada elini cübbesinin cebindeki asaya uzattı. İlk hamlede tuttuğu asayı cebinden çıkarıp Emerald'a doğru doğrulttu. Genç büyücü "Confundus" diye haykırdı. Bir tür kafa karıştırma büyüsü yapmıştı. Bir süre sonra genç cadının kendine doğru koştuğunu fark etti. Üstüne doğru koşan Emerald'ı iki kolunun yardımıyla yakaladı. "Nere kaçıyorsun! Sence de yarım kalan bazı şeyler yok mu?" dediğinde dudağının kenarında duran yaranın sızısını hissetti. Kendini biraz sıktıktan sonra cümlesine devam etti. "Kaçmak hiçbir şeyin çözümü değil bunu biliyorsundur umarım. Bak okumasaydım sence sen gelip bana söyleyecek miydin?" dediğinde elinden kurtulmaya çalışıyordu Emerald. "Lütfen sakin ol Emerald! Kendine zarar verebilirsin." dedi. Emerald sinirlendiğinde gözü dönebilirdi. Antonije bundan çok korkuyordu. Onu kaybetmekten, ona bir zarar gelmesinden, ona dair her şeyden korkuyordu.

Kendimi tekrar Antonije'e doğru koşarken bulduğumda elindeki asasını gördüm. Bana ulaşabilmek için büyü mü yapmıştı? Hoş bu geri dönüşümün başka bir açıklaması olamazdı. Kollarımdan yakaladığında ellerinden kurtulmak için debelenmeye başladım. Bıraksaydı da gitseydim ya, ne diye geri döndürmüştü beni. "Nere kaçıyorsun! Sence de yarım kalan bazı şeyler yok mu? Kaçmak hiçbir şeyin çözümü değil bunu biliyorsundur umarım. Bak okumasaydım sence sen gelip bana söyleyecek miydin?" Tabiki de söylemeyecektim. Ailemin benden istediği tek şey bu sırrı mümkünse sonsuza kadar saklamamdı. Dört yıl iyi idare etmiştim ama bu yıl daha ilk haftalardan iki kişi öğrenmişti bile. Kurtulmak için biraz daha şiddetli hareket ettim. "Lütfen sakin ol Emerald! Kendine zarar verebilirsin." dediğinde yüzüne baktım. Yumruğum dudağına denk gelmiş olacak ki, kenarından kan akıyordu. Derin bir nefes alıp sakinleşmeye çalıştım. Antonije'in bakışlarına yerleşen korku ve endişe ifadesiyle kendimi durdurmayı başardım. Ellerimi kaldırıp, beni rahat bırakması gerektiğini belirttim. Tutuşundan kurtulduğumda eğilip yerden çantamı aldım. Bir şeylere vurmak, sinirimi çıkartmak istiyordum ama yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Bir ağabeyim olduğunu biliyordu artık. Yine de onun bir kofti olduğunu paylaşmak istemiyordum. Sanki her an bir yerlerden annem veya babam fırlayacakmış gibi hissediyordum. Antonije'in daha fazla soru sormasını göze alamazdım. "Bu kadar yeter. Küçük sırrımı öğrendiğine ve beni fazlasıyla yıprattığına göre içeriye dönebilirim. Gidip bir merhem almalıyım, bugün antrenmana katılamayacağım. Adrian'a iletirsin." Arkamı dönecekken mektup gözüme ilişti. "İşin bittiyse alabilir miyim? Cevap bekliyordur benden..." Eğer vermezse ve tekrar okuyacağını söylerse Lucien'e bir mektup yazıp postada bir karışıklık olduğunu, mektubun bana ulaşmadığını yazacaktım. Bakışlarımı göle çevirdiğimde, Antonije bakmamak için etrafı taradığımı fark ettim. Kırılmıştım ve bu haldeyken onunla nasıl konuşurdum, bilmiyorum. Umarım beni anlardı.

"Bu kadar yeter. Küçük sırrımı öğrendiğine ve beni fazlasıyla yıprattığına göre içeriye dönebilirim. Gidip bir merhem almalıyım, bugün antrenmana katılamayacağım. Adrian'a iletirsin. İşin bittiyse alabilir miyim? Cevap bekliyordur benden..." dediğinde vücudunda ki kasılmaları hissedebiliyordu. Soruyu ne kadar da cevapsız bırakmak istese de bunu ona yapamazdı. "Pekala sen nasıl istersen. Aramızda ki güven problemini ben yıkmadım sen yıktın. Bu sinir gösterinde boşa haberin olsun. Antrenmana gelip gelmemen umrumda değil. Gidip kendinde söyleyebilirsin Adrian'a. " dediğinde her ikisininde yeniden sinirleri tavan yapmış gibi duruyordu. Söylediklerini yeniden tartınca doğru şeyler söylemediğini fark etti. Antonije daha fazla canını yakmak istemiyordu. Elinde buruşturduğu kağıdı ona uzattı. "Al hadi." dedi. Sinirlerin daha fazla gerilmemesi için bunu yapmak zorundaydı. Emerald kağıdı almak için uzandığında kendine gelmişti. Emerald gerçekten gidiyordu. Çok kırılmış olmalıydı ki böyle yapıyordu. Onu kaybetme korkusu içinde kol gezmeye başladı. Şimdi engel olsa söylediği sözlerin boşa gideceğinin farkındaydı. Ama Emerald giderse bir daha bu işin geri dönüşü olmayabilirdi. Bir şeyler yapması gerektiğinin farkına vardığında kolundan tutup kendine doğru çekti. Aralarında ki mesafe tamamen kapandığında eliyle saçlarını okşadı. "Özür dilerim. Tamamen sinirlerime yenik düştüm. Bu şekilde olmaması gerekiyordu. Ama oldu. Her şey benim yüzümden gerçekleşti. Kendimi yeterince suçlu hissediyorum. Ama seni kaybetmekten korktum. Kıskançlığımın önüne yine geçemedim. Üzgünüm Emerald." dediğinde sinirden dolayı akan gözyaşlarını hissetti. Durdurmaya çalışsa da olmuyordu. "Bu okunanlar hiç okunmamış gibi davranacağım. Kabul et nereden bilebilirdim abin olduğunu. Hiçbir zaman bahsetmediniz ki." dedi çaresizce. Kolay kolay affedilmeyeceğini biliyordu ama denemekten başka çaresi yoktu. Hala Emerald'ın gözlerine bakmaya çalışıyordu ama düşüncelerinin yanlış olmasının utancıyla bakamıyordu bile.

Antonije almam için mektubu uzattığında ne yapacağımı bilemeden kısa bir süre mektuba baktım. Güvenini kırdığımı söylemişti, artık bana güvenmiyordu. Benimki sinir gösterisi değildi, şu an sinirli bile değildim. Sadece kendimi bitkin hissediyordum. Merhemi de büyük ihtimalle morarmış olan kolum için alacaktım. Ayrıca antrenmana gitmeyecek olmamın umurunda olmaması neyi gösterirdi? Artık beni umursamadığını mı? Pekala, madem öyle belki de biraz uzaklaşmalıydım. Fiziksel olarak değildi ama canım acıyordu. Canımı acıtan neydi? Kırılmış kalbimin parçaları mı? Mektuba uzanıp tuttuğumda Antonije uzanıp beni kendisine çekti. Aramızdaki mesafe kapandığında elini saçlarıma uzattı. Başımı eğip gözlerimi kapattığımda birkaç damlanın gözümden düşmesini engelleyemedim. "Özür dilerim. Tamamen sinirlerime yenik düştüm. Bu şekilde olmaması gerekiyordu. Ama oldu. Her şey benim yüzümden gerçekleşti. Kendimi yeterince suçlu hissediyorum. Ama seni kaybetmekten korktum. Kıskançlığımın önüne yine geçemedim. Üzgünüm Emerald." Zaten çok nadir tartışırdık, o da kıskandığı için olurdu. Elime düşen göz yaşıyla onunda ağladığını fark ederek yüzümü kaldırdım ve ona baktım. "Bu okunanlar hiç okunmamış gibi davranacağım. Kabul et nereden bilebilirdim abin olduğunu. Hiçbir zaman bahsetmediniz ki." Elimi uzatıp gözyaşlarını sildim. Ben sildikçe yenileri geliyordu. Kendi gözyaşlarımı durdurmak için alt dudağımı ısırdım. Belki çenemin titremesini de durdururdu. "Safkan büyücü bir aile neden soyadlarının devamını sağlayacak olan erkek çocuğunu dışlar Antonije? Sen zeki birisin, bana bunu söyletme. Yaklaşık üç yaşımdan beri bu cümleyi kurmamam tembihleniyor." Gözlerinden geçen parıltılar bazı parçaları yerine oturtmaya başladığını belli ediyordu. "Herkesten gizliyorlar onu. Tek çocukmuşum gibi davranıyorlar. Lucien'le, o evi terk edip Amerika'ya yerleştiğinden beri hiçbir şekilde görüşmediler. Gerçeği bilen çok az kişi var. Annen ve baban ilk öğrenenlerden olmuşlar. Biliyorsun birbirlerine baya yakınlar. Lütfen sana söylemediğim için beni yargılama Antonije. Güvenini tekrar nasıl kazanabilirim onu bile bilmiyorum... Özür dilerim." Sarılmakla sarılmamak arasında kararsız kalmıştım. Ne tepki vereceğini tahmin edemiyordum. Yine de ne olursa olsun diyerek kollarımı beline doladım ve yüzümü göğsüne gömdüm. Umarım her şey eski haline dönerdi.

Eliyle Antonije'nin göz yaşlarını sildi. Kendini biraz daha iyi hissetmeye başlamıştı ama utancının devamlılığını hissediyordu. Ortamda ki sessizlik Emerald'ın sesi ile bozulmuştu. "Safkan büyücü bir aile neden soyadlarının devamını sağlayacak olan erkek çocuğunu dışlar Antonije? Sen zeki birisin, bana bunu söyletme. Yaklaşık üç yaşımdan beri bu cümleyi kurmamam tembihleniyor. Herkesten gizliyorlar onu. Tek çocukmuşum gibi davranıyorlar. Lucien'le, o evi terk edip Amerika'ya yerleştiğinden beri hiçbir şekilde görüşmediler. Gerçeği bilen çok az kişi var. Annen ve baban ilk öğrenenlerden olmuşlar. Biliyorsun birbirlerine baya yakınlar. Lütfen sana söylemediğim için beni yargılama Antonije. Güvenini tekrar nasıl kazanabilirim onu bile bilmiyorum... Özür dilerim." dedi Emerald. Aklından geçen bazı şeylerde yanılmamıştı. Ama eksik parçaların yerine oturması Emerald'ın söyledikleriyle olmuştu. Bunları duymasıyla ilk başta yaptığı hatalar gözünün önünden geçi vermişti. Utancını en üst seviyede yaşamaya başladı. Ona sarılmak ve defalarca özür dilemek istiyordu. Ama korkuları yüzünden yapamıyordu. Kafasını kaldırdı ve gözlerine odaklandı. "Kazandın bile." dedi. Ağzından dökülen kelimeler sonrasında Emerald'a sarıldı. Onu yeniden hissetmek, kalbinin atışını duymak Antonije'yi rahatlatmıştı. Ondan uzak kalmak onun canını o kadar çok yakıyordu ki kelimelere dökmek imkansızdı. Acıdan gözleri kör oluyor ve saçma sapan hareketler yapmasına neden oluyordu. Geri çekildiğinde uzun bir süre Emerald'a baktı. Gözlerinin içinde kayboldu. Bin bir tane anlam yatan o gözlerde... Antonije onun için bir şeyler yapması gerektiğinin farkına vardı. Etrafa yüksek sesle "Ben koca bir eşeğim. Hiç hakketmediği halde hayatımın anlamının canını yaktım. Ona zarar verdim. Bilin istiyorum ki ben koca bir eşeğim." dedi. Emerald, kimse duymasın diye Antonije'nin ağzını kapatmaya çalışıyordu. Emerald'ı kendine doğru çekti. "Sana gerçekten aşığım. Gerçekten çok özür dilerim." diye fısıldadı ve dudağına bir buse kondurdu. Geri çekildiğinde ikisininde yüzlerinin kızarıklığı açıkça belli oluyordu. Birbirlerine bakıp gülümsediler. Antonije alnını Emerlad'ın alnına yerleştirdi ve o anlam yatan gözlerde yeniden özgürce yolculuğa çıktı.

-SON-