Çok güzel bir gündü hogwarts'ın o muhteşem bahçesi ışıl ışıl parıldıyordu. Öğrenciler bahçede koşuşturup oyunlar oynuyorlardı. Herkezin yüzünden mutlulukları okunuyordu adeta. Bir anda gökyüzünü karanlık bulutlar kaplamıştı. Öğrenciler okulun içine girerken şamarcı söğütün bulunduğu yerden bir patlama sesi yükseldi ve ardından yağmur yağmaya başladı. Korkudan ne yapacakalrını şaşıran öğrenciler birbirlerini ezerek okulun içine girdiler. Bahçede sadece bir kaç meraklı öğrenci ve profesörler kalmıştı. Nolduğunu anlamak için hemen şamarcı söğüte doğru koşmaya başladılar. Dışarıda bulunan bir uğur perisi söğütün dallarından kaçarak gökyüzünde çaresizce uçuşuyordu. Perinin gözlerinden akan yaşlar toprakta ufak patlamalar yaratıyordu. Olanları gören herkez bir anda yardım etmek için asalarını çıkartıp harekete geçti.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Spoiler:

Bahçede nöbetçi olduğum günlere bayılıyordum. Temiz hava kadar rahatlatıcı bir şey daha bilmiyorum. Güneş bugün adeta bizimle bütünleşmek istiyordu. Bugüne aldanıp mevsimi yaz sanabilirdim bile.

Aniden bir patlama sesi duydum. Tam o anda bahçede adeta izdiham yaşanmaya başladı. Tüm öğrenciler kafası kesik tavuklar gibi oradan oraya koşuşturuyordu. Direk asama sarıldım ve sesin geldiği yöne doğru ilerlemeye başladım. Ses yoğun olarak Şamarcı Söğüt'ten geliyordu. Söğüt'e yaklaştığımda o kadar güzel bir varlıkla karşılaştım ki, böylesi bir güzelliği bir daha hayatım boyunca göremeyeceğimi anladım. Güneşten gelen ışıklarla birlikte parıldıyordu. Çok güzeldi.

Ne olacağını tam olarak bilmediğim için asamı daha yakınıma aldım ve periye doğru yaklaşmaya başladım... Ben yaklaştıkça o ürküyordu. Onu kaçırmamalıydım. Eğer yakalayamazsam yedi yıl uğursuzluk tarzı bir şey yaşayacaktım. Elimle yavaşça ona uzandım ve...

Derslerimin arasında sınıfımdan çıkıp hava almak iyi geliyordu açıkçası. O günde öyle olmuştu. Sakin sakin geziniyordum bahçede. Bazen öğrencilerime bakıp gülümsüyor bazen de iksirlerin müthiş dünyasında hayallere dalıyordum. Yüzümde hafif bir tebessümle beraber aniden gelen patlama sesiyle irkildim. Saniyede elimde beliren asamla birlikte savunma pozisyonu aldım. Öğrenciler dehşetle kaçışırken ben onların zıttı bir şey yaparak sesin geldiği yere gittim.
Şamarcı Söğüt’ün dalları arasından bir yaratık kaçmaya çalışıyordu. Onu gördüğüm anda dudaklarımda “peri” kelimesinin çıktığını fark ettim. Kaşlarımı çattım. Bu sırada iyi arkadaşlarımdan biri olan Amelie periye doğru gitmişti. Çevreye baktım ve yaralı bir öğrenci var mı diye göz gezdirdim çevrede. Şimdilik kimse görünmüyordu. Asamı kaldırdım ve saldırgan ağaca doğru –ki bu büyüyü yaparken perinin aldığı darbeyi görmemiştim-

"Confundus!"

Amacım ağacın periye vurmasını önlemekti.

Martius'un büyüsü işe yaramıştı peri ''Lütfen yardım edin bana '' diye bağırdı. Onun iyi biri olduğunu anlamıştı peri ağlayarak yanına gitti. Perinin göz yaşları toprağı yakarken bir kaç damlada Martius'un asasına geldi. Asası yanan genç öğrenci geriye çekilirken peride kaçmıştı ondan.

Rp out: Sıra sizde Metehan Bey

Son günlerde bedeninde bazı değişimler olduğunu hissediyordu. Gücünün arttığının hayal meyal farkındaydı. Kimsenin fark edemediği küçük şeyleri fark etmeye başlamıştı.

Daha doğrusu büyüyü hissetmeye başlamıştı. Sanki büyü onun bir parçası olmaya çalışıyor gibiydi. Bir önce ki gece yatakhane de yatarken ortak salona gelen ev cinlerini fark etmişti. Üstelik yatakhanenin kapısını bile açmamıştı. Derslerde profesörlerin çalıştırdığı büyüleri yapan arkadaşlarını izlerken, hangisinin daha güçlü hangisinin daha zayıf olduğunu anlayabiliyordu. Büyü daha asasından çıkmadan etrafına yaydığı auradan o büyüyü başarıp başaramayacağını anlıyordu. Büyünün bir enerji çeşidi olduğunu görüyordu. Bütün bunları görüyor ve hissediyordu. Bilmediği şey ise bu olanların onu nasıl etkileyeceğiydi.

Yinede bütün bu olanları ona unutturabilecek bir şeyler vardı. Güzel güneşli bir gün de Hogwarts arazisinde dolaşıyordu. Şamarcı söğüde yakın bir yerde oturdu. Güneşe bakıyordu. Gerinerek yere uzandı. Ellerini başının altına destek yaptı ve yatmaya başladı. Son günlerde ki değişimlerin etkisini şu anda bile hissediyordu. Etrafta olan olayları dinlemeye, algılamaya çalıştı.

Anında duyularına saldırmışlar gibi bir hisse kapıldı. Bir anlık rahatsızlık yaşadıktan sonra dikkatini yoğunlaştırdı. Gölün kenarında oturan kız öğrenciler, bir diğerinin erkek arkadaşının ne kadar yakışıklı olduğunu tartışıyordu. Göldeki bir yaratığın, suyun yüzeyinde çıkardığı sesleri duyuyordu. Orda deniz halkı var mıydı? Bir çalının arkasına tünemiş bir çiftin öpüşme seslerini bile duyuyordu.

Bahçede sadece öğrenciler yoktu. Yanı sıra profesörler de vardı. Kimi, öğrencilerin yaptığı haylazlıklara kızıyor, kimi ders programlarını tartışıyordu. Bütün bunları yattığı yerden duyuyordu. Sonra bahçede farklı bir şeyin olduğunu hissetti. Etkisi müthişti. Birden olduğu yerde doğruldu. Etrafına bakındı. Güçlü bir şeyin, doğasında güç olan bir varlığın yakınlarda olduğunu fark ediyordu. Ama ne olduğunu bilemiyordu.

Ani bir patlama sesi Mete’yi yerinden sıçrattı. Ayağa kalkmış, asasını eline almıştı. Ses şamarcı söğütten geliyordu. Arkasında bir hengâme kopmuştu. Profesörlerin bu tarafa doğru geldiğini, öğrencilerin büyük bir kısmının birbirlerini ezerek okula kaçıştığını duydu.

Sonra küçük parlak bir şeyin ağaçtan kaçmaya çalıştığını gördü. Mete gördüğünü doğru algıladığından emin değildi. Daha önce sadece ders kitaplarında gördüğü bir şey bu gün karşısındaydı. Acaba kaç insan bu kadar şanslı olabilirdi ki? Bu bir periydi. Olduğu yerde kahkahalarla gülmeye başladı. Peri Mete’nin çok yakınından geçip uzaklaşıyordu. Birden karşısına Profesör Andrea çıktı. Elini ona doğru uzatmış sanki onu yakalamaya çalışıyor gibiydi. Sonra peri aniden yön değiştirip gerisin geri kaçmaya çalıştı. Doğruca şamarcı söğüde üzerine. Bir darbe daha yedi. Bütün bunlar olurken bir kaç kişi sürekli yaklaşıyordu. O sırada birinin büyü yaptığını duydu.
"Confundus!"
Ağaç bir anlık duraklama yaşadıktan sonra dallarını tekrar vahşice savurmaya başladı. Profesör Rheanna’nın düştüğünü gördü. Sonra dönüp periye baktı. Mete kafasında ki her şeyi atıp sadece periye odaklandı. Bir an için sanki zaman yavaşlamış gibiydi. Kanatlarını çırpmasını, korkuyala etrafına bakınmasını, sürekli dönüp kaçıca bir yer aramasını. Bunları rahatlıkla göryordu.
“Sonurus” biri büyü yapmıştı ve her şey normale dönmüştü. Metehan şaşkın şaşkın etrafına bakınıyordu.

Peri yüksek sesle haykırdı.
“Lütfen yardım edin bana.” Sonra birinin asasının yandığını gördü. Peri çocuktan uzaklaştı. Metehan içinde büyük bir umutsuzluk ile periye doğru:
“Dur artık. Sana zarar vermem” dedi. Zaten istese de nasıl yapacağını bilmiyordu ki.

Dersler, profesör Rheanna ve zamanın yavaş akışından bunalmıştım. Ruh halim yüzüme de yansıyordu. Günü, can sıkıntısıyla açmıştım. Ne yapacaktım ki? Koskoca bir gün ve yapacak hiçbir işim yok. Dersler, ödevler, hatta Hogwarts bitmiş gibiydi. Zaman, öğrenciler, profesörler durmuştu. Ben bile durmuştum. Ne yaptığımın farkında değil gibiydim. Aynı zamanda farkındaydım. Çünkü günümün her anını hatırlıyorum. Kahvaltıdan sonra kütüphaneye gidip, her zamanki yerimde kitap okumuştum. O sessiz, kitap bahçesinde okumayı bile başaracak dikkate sahip olamıyordum. Sonunda da kitabı sertçe kapatıp, yerine koymuştum ve hızla buraya, göl kenarına gelmiştim. Kafamı ağaca dayadım. Rüzgarın saçlarımı dağıttığını hissediyordum. Yasak orman ve Crystal aklımdan çıkmıyordu. Acaba hangisi daha tehlikeli? Hangisi...

Bir anda bir patlama oldu. Kafamı kaldırıp, etrafı yokladım. Büyük bir izdiham yaşanıyordu. Öğrencilerin çoğu okula ilerlerken, öğretmenler sese doğru yönelmişti. Merakımı yenemeyeceğimi bildiğimden bende sese doğru ilerledim. Benim gibi meraklılar şamarcı söğüde doğru ilerliyorlardı. Bana da takip etmek kaldı. Söğüde vardığımda, profesör Rheanna yerdeydi. İşte, haklıydım! Bu işte onun başından çıkmıştı. Ne yapıyordu? Herhalde, kendini tüm okula açık etmeyecekti.

“Sonorus.”

Ravenclaw'lı çocuk ağaca doğru büyü yapmıştı. Anlamamıştım, ta ki ağacın içinden bir peri çıkana kadar.

''Lütfen yardım edin bana.''

Peri hızlıca, ağlayarak çocuğa doğru gitti. Göz yaşları toprağı yakıyordu ve çocuğun asasını da yakmıştı. Çocuk geriye doğru gitti. Hareket etmesiyle perinin yanından uzaklaşması bir olmuştu. Hiç düşünmeden ilerledim. Ağaca iyice yaklaşmıştım.

“Dur artık. Sana zarar vermem.''

Metehan, Rheanna'nın oğlu oradaydı. Bu işte, gerçekten bir dümen vardı. Sorunu da hemen çözmeliyiz veya çözmeliyim. Büyü yapmayı düşündüm. Ama ben, animagusum. Yani periye hızlıca yetişme şansım var. Bir anda bir patlama daha yaşandı ve yere kapaklandım. Hızla, ayağa kalkıp, birkaç adım çekildim. Bir anda bir acı saplandı ve yavaşça küçüldüm. Omuzlarımın altından kanatlar çıkmaya başladı. Kıpkırmızı, kocaman tüyler, vücudumun her yerindeydi. Havalandım. Özgürlüğü, rüzgarı, umudu içimde hissettim. Ama heyecandan, aceleden veya korkudan etrafıma bakmamıştım. Görülmüş olabilirdim. Başım belaya girmiş olabilirdi. Ama artık çok geçti ve perinin hayatı tehlikedeydi. Daha fazla yükselip, dalışa geçtim. Peri ağaçtan kaçıyordu. Kendimi ağacın menziline sokup, çevik hareketlerle periye yaklaştım. Vücudumun her noktasını gerdim. Özellikle ayaklarımı gerip, periye uzanıyordum. Ayağımla, peri arasında 10 santim kadar vardı ve ...

Duvarın üstünden atladı bir öğrenci ağacın yanında bulun herkez şaşkınlık içerisinde baktı ona. Tam düşecekken dönüştü birden anka kuşuna. İyice yükseldi kuş ve yeri gelince hızla alçamaya başladı. Perinin kaçmaya vakti olmamıştı anka kuşu kapmıştı periyi gagasıyla. Ağacın etrafında bir kaç tur döndükten sonra ağaçın kollarından bir darbe yedi. Aldığı darbeden sonra insan formunu tekrar alarak duvara yapıştı.


Rp out: Sıra sizde Blair Lillian Payne

Can sıkıntısından ne yapacağımı bilmiyordum. Elime kitabımı aldım ve bir ağacın gölgeisnde kitabımı okumaya başladım. Bu gürültüde ne kadar okunursa o kadar odaklanıp okuyabiliyorum. Daha sonra bir yerden sesler gelmeye başladı ve herkes koşuşturmaya başladı. Yavaşça kitabımı kapattım ve yerimden kalktım. Diğer kişiler aptal aptal bağırıyordu. "Tanrım, ne kadar çocuklar" dedim ve Şamarcı Söğüt'e doğru yürümeye başladım. Bu sırada asamı elime almıştım.

Oraya yaklaştığımda Hufflepuff'lı Leonard'ı gördüm. Bu çocuğu niyeyse seviyordum. Cesurdu en azından. Şamarcı Söğüt'ün orada bir periyle uğraşıyordu herkes.

Peri çok güzeldi. Görünüş olarak muhteşemdi ama onda tehlikeli bir şeyler seziyordum... Her şeye rağmen ona yaklaşmaya karar verdim.

"Küçük peri, minik peri, yaklaşmama izin ver de gidelim ileri" dedim neşeli bir sesle ve ona elimi uzattım.