Sessiz, sakin ve sıkıcı bir gece daha... Saatin 12 olmasına rağmen bir damla uykum yoktu. Kimseyi uyandırmamaya çalışarak kızlar yatakhanesinden sessiz bir şekilde çıkmıştım. Biraz dolaşmak ve hava almak iyi gelir diye düşündüm. Belki de kuleleri çıkıp yıldızları izlesem bana iyi gelebilirdi. Hogwarts'a gelmeden önce, daha bir cadı olduğumu bilmiyorken hep evimizin çatısına çıkıp yıldızları seyrederdim. O zaman her şey bir anda olsa unuturdum ve rahatlardım. Bu bana o kadar iyi gelirdi ki.

Kimseye yakalanmamaya çalışarak kulelere çıktım. Baykuşhane'ye girip bulduğum bir banka oturdum. Bir yandan baykuşlara bakıyor diğer yandan dışarıyı izliyordum. Bu bana o kadar iyi geliyordu ki... Tam sakinleşmişken Baykuşhane'nin dışından gelen bir çıtırtı duydum. Biraz tereddütlendim. Daha sonra içeri doğru giren Blair'i gördüğümde derin bir nefes aldım.

"Ah, Tanrı aşkına Blair! Ödümü kopardın."

Bu cümleleri kesik kesik nefes alarak söylemiştim. Yakalanabilirdim. Yakanalırsam kötü olurdu. Bu saatte burada ne yaptığımı nası açıklayabilirdim ki? Blair'in konuşmasını beklerken oda benim kadar huzursuz görünüyordu.

Roy'un ofisini gözetleme işim bittikten sonra Baykuşhane'ye gidip bir iki kontrol yapmak istemiştim. Annemden ve babamdan son zamanlarda hiç haber alamaz olmuştum. "Başlarına bir şey gelmiş olsa kesin haberim olurdu" diye düşündüm...

Baykuşhane'ye çıkarken mümkün olduğunca az ses çıkarmaya çalışıyordum. Bugün Profesör Black'in nöbet günüydü ve nedense Mr. Black'ten çok korkuyordum. Ciddi bir kişiydi.

İçeriye girmeden önce minik bir dal parçasına bastım ve içimden "Lanet olsun" dedim. İçeriden tanıdık bir ses:

"Ah, Tanrı aşkına Blair! Ödümü kopardın."

Crystal. o da benim ödümü koparmıştı ama belli etmek istemiyordum. Onunla konuşmayalı günler oluyordu. Roy ile çok meşguldüm...

- Crys, ne arıyorsun sen burada gecenin bu saatinde? Kurda kuşa yem olacaksın sonra göreceksin dedim ve sessizce güldüm.

"Crys, ne arıyorsun sen burada gecenin bu saatinde? Kurda kuşa yem olacaksın sonra göreceksin."

Kurda kuşa yem olmak mı? İmkansızdı bir kere ben cadıydım ve... Ne saçmalıyordum ben? Blair bunları mecazi anlamda söylemişti. Bugün gerçekten bende bir şeyler vardı, kendimi iyi hissetmiyordum ve mantıklı düşünemiyordum. Ayakta dikilen Blair'i ne kadar çok özlediğimi fark ettim. Her gün görüyordum onu ama nedense pek konuşamıyorduk. Hemen oturduğum yerden kalkıp ona sarıldım. Evet gerçekten çok özlemiştim onu.

"Nerelerdesin sen ya? Hiç konuşamıyoruz. Özlettin kendini şapşal!"

Bunları söylerken baya bir gülmüştüm. Gülmek iyi gelmişti aslında. Blair'de özlemişti anlaşılan...

"Nerelerdesin sen ya? Hiç konuşamıyoruz. Özlettin kendini şapşal!"

Ve bana sarıldı. Tanıdığım, özlediğim her şey vardı bu sarılmada. Crys'i özlemiştim. Hem de çok. Şu sıralar kafam çok yoğundu. Ailemden haber alamamak, Roy'un yeni sevgilisi derken, iyice gerilmiştim ve Crys bana sarıldığı anda gözlerimden yaşlar akmaya başladı. Aynı zamanda gülüyordum da... Ciddi anlamda sinir krizi geçiriyor olabilirdim

- Crys, seni çok özledim ben... Çok yalnızım... dedim.

"Crys, seni çok özledim ben... Çok yalnızım..."

Ah, al benden de o kadar. Bende onu o kadar özlemiştim ki. Ona sarılmak gerçekten iyi gelmişti. O belki de dünyadaki en yakın arkadaşımdı ve hep öyle kalmasını istiyordum. Sadece son zamanlarda ikimizinde ciddi problemleri vardı. Sarıldıktan sonra birlikte banka oturduk.

"Neler oldu görüşmeyeli? Önemli bir şeyler var mı?"

"Neler oldu görüşmeyeli? Önemli bir şeyler var mı?"

Önemli bir şeyler mi? Ailemden haber alamam ve Roy'dan nefret etmem hariç hiçbir şey olmamıştı...

Crys'i çok özlemiştim ve dökülmeye başladım:

- Okula geldiğim günden beri ailemden haber alamıyorum... dedim üzgün bir şekilde.

Mümkün olduğunca kısık bir sesle konuşuyordum ki profesörler ses duyup da gelmesin.

"Okula geldiğim günden beri ailemden haber alamıyorum..."

Blair'in bu cümlesi kalbimde bir şeylerin eksik olduğunu hatırlamama yol açmıştı. Ailem kelimesini duyduğumda adeta boğazım düğümlenmişti ve ağzımdan tek kelime çıkamamıştı. O kadar kötü ve terk edilmiş hissetmiştim ki. Her seferinde böyle olmak zorundaydı sanki. Kimseyle ailesi hakkında konuşamayacak mıydım? Blair benim biraz huzursuzlaştığımı fark etmiş gibi görünüyordu. Bende yüzüme sahte bir gülümseme koymaya çalıştım. Ama başarabildiğim söylenemezdi. Kahretsin, kahretsin, kahretsin! Eğer şimdi ağlamaya başlarsam Blair bunun hakkında konuşmak isteyecekti ama ben ailem hakkında tek kelime dahi söylemek istemiyordum...

"Merak etme B. İyi olduklarına eminim, hem kötü bir şey olsaydı haberimiz olurdu." Omzunu sıvazladım. "Merak etme sen."

Crystal rahatsız olmuştu. Aile konusunda çok hassastı ve ben onun bam teline basmıştım.

"Merak etme B. İyi olduklarına eminim, hem kötü bir şey olsaydı haberimiz olurdu." omzumu sıvazlayarak "Merak etme sen."

Neden bu konuyu açmıştım ki? Yüzüme bir gülücük yerleştirip konuşmaya başladım:

- Crys, Roy'un sevgilisi var dedim ve devam ettim:

- Geçen gün odasını gözetliyordum ve içeri bir kadın getirdi. Asamı çıkartıp avada kedavra atmamak için zor tuttum kendimi dedim