Ofisime gelip kızgınlığını belli etmesi üzerine, Steven'ın gönlünü almaya karar verdim. Onu arkadaşım olarak görmüştüm. Bana inanmasını istemiştim; kafat o söyleyebileceği tüm kırıcı şeyleri söylemişti...

Yine de gelmiştim buraya. Belki beni affedebilir diye. Kütüphanede olmasını umarak parmak uçlarımda açtım kapıyı. Beklediğim gibi kütüphane görevlisi masasında oturuyordu. Kapıdan gelenin kim olduğunu görmek için bana baktığında şaşırdığı belli oluyordu.

Yine de hiçbir şey olmamış gibi kitabını okumaya devam etti. Kırgındı hâlâ...

Yine her zamanki gibi kütüphane görevliliğimi yapıyordum. Öğrencilerle büyük bir sessizlik ve uyum içinde çalışmalarımız sürüyordu. Bir öğretmenle öğrenci arasında ki uyum anca bu kadar olurdu herhalde.
Önümdeki kitaba dalmışken birden kapı açıldı ve biri yaklaştı. Bir öğrencinin soru sormak için geldiğini varsayarak başımı kaldırdım. Ama öğrenci yerine onu görünce şaşırdım. Ne işi vardı burada? Yine haber yapmak için mi buradaydı acaba?

Başımı tekrar kitabıma eğdim kibarca. Benim için gelmemişti belki de. Sonuçta alabileceği ne kalmıştı ki benden?

“Lütfen sessiz olun.” Dedim gürültü çıkaran birkaç gence. Sessizliğe gömüldü kütüphane tekrar.

Yüzüme dikkatle baktı. Neleri düşündüğünü tahmin edebiliyordum. Yeni bir haber peşinde olduğumu düşünüyordu. Yüzündeki hayalkırıklığından bunu anlayabiliyordum.

“Lütfen sessiz olun.”

Öğrenciler arası sükuneti tekrar sağladı. Otoriter biriydi ve öğrenciler onu dinliyordu. Nasıl dinlemesinler ki.. Yalnız benim içeri girmemle öğrencilerin de dikkati dağılmıştı. Daha fazla rahatsızlık vermemek için Steven'ın kulağına "Seninle bir şey konuşmak istiyorum. Ama dışarı çıkalım, burada çalışıyorlar." diye fısıldadım.

Rahatsız olmuştu sanırım benden.. Umarım bu doğru değildir.

Aniden kulağıma eğilince şaşırdım.

"Seninle bir şey konuşmak istiyorum. Ama dışarı çıkalım, burada çalışıyorlar."

Haklıydı sanırım. Çalışıyorlardı. Ama benimle ne konuşmak istiyordu ki? Ona baktım. Başımı olumlu anlamda salladım ve ayağa kalktım.
Çocuklara dönüp:

“Sessizliği koruyacağınızı biliyorum, çocuklar.” Dedim ve onunla beraber koridora çıktık.

“Ne oldu?” dedim sıkıntılı bir şekilde.

“Sessizliği koruyacağınızı biliyorum, çocuklar.” dedi ve benimle dışarı çıktı. Bir an önce içeri gitmek istediğini belli eden bir ses tonuyla "Ne oldu?" dedi.

Yüzümde üzgün bir ifade ve sıkıntılı bir sesle konuştum.

"Beni yanlış anlamanı istemiyorum. O haberin seni kıracağını gerçekten düşünemedim. Ben seninle konuşmamda samimiydim. Söylediğim her şeyi inanarak söylemiştim. Ama eğer sen gerçekten o duyguları taşımıyorsan, söyleyebileceğim bir şey yok."

Yanaklarım utançtan kızarmıştı. Karşımda beni dinlemeyi istemeyen biri varken rahat ve doğal davranamıyordum. Gözlerimi ona dikip cevabını bekledim.

Lanet olası haberi neden yazmıştım ki?

"Beni yanlış anlamanı istemiyorum. O haberin seni kıracağını gerçekten düşünemedim. Ben seninle konuşmamda samimiydim. Söylediğim her şeyi inanarak söylemiştim. Ama eğer sen gerçekten o duyguları taşımıyorsan, söyleyebileceğim bir şey yok."

Bu sözcüklerinden sonra sıkıntılı bir nefes verdim. Çevreye bakındım kısa süre.

“Tamam kırılmadım. Samimiysen ne mutlu sana. Şimdi artık gidebilirsin çünkü işim var.”

Kollarımı göğsümde kavuşturdum ve cevabını beklemeye koyuldum.

“Tamam kırılmadım. Samimiysen ne mutlu sana. Şimdi artık gidebilirsin çünkü işim var.”

Kovulmuştum. Bir daha beni görmek de istemiyordu. Gitmek istemiyordum ama kırılmıştım. Git demişti.

Göz pınarlarımın dolu dolu olduğunu hissettim. Daha önce bu kadar küçük düşmemiştim.

- Peki.

dedim sadece. Ama biraz daha bekledim karşısında. Belki 'Ben öyle demek istememiştim.' der diye...

Beni onayladığında bir an duraksadım. Kırılmış gibiydi. Ne yapmalıydım? Birini üzmek istemezdim özellikle bir bayanı. Derin bir nefes aldım yavaşça.

"İstersen sana bir şeyler ikram edebilirim." dedim.

Aklıma başka bir şey gelmemişti açıkçası. Ona doğru kolumu uzattım sakince. Belki de fazla duygusal davrandım. Yaşlılıktan oluyordu hepsi.

Kısa bir bekleyişten sonra beklediğim adımı attı. Kolunu bana doğru uzattı ve "İstersen sana bir şeyler ikram edebilirim." dedi. Bunun için oldukça hevesliydim ama öyle görünmek istemedim.

- Peki kütüphanedeki öğrenciler? Bakarsın bunu da haber yaparım. "Steven, kütüphane görevlisi işini yapmıyor mu?"

Manidar bi şekilde gülümsedim.

- Peki kütüphanedeki öğrenciler? Bakarsın bunu da haber yaparım. "Steven, kütüphane görevlisi işini yapmıyor mu?"

Ona kısa bir bakış attım.

"Şansını zorlama bence." dedim gülümseyerek. Evet, sonunda başarmıştı işte gülümsetmeyi. Birden kendimi onun babası gibi hissettim. Sanki gönlümü almaya çalışan küçük kızımmış gibi.

"Şansını zorlama bence."

Bugün ilk defa gülümsemişti. Derin bir nefes aldım ve şansımı zorlamamaya karar verdim. Zaten düştüğüm durum yeterince komikti. Sanki ben vazoyu kırmıştım ve kızmaması için babamın gönlünü almaya çalışıyordum. Düşününce çok komik geldi. Sessizce güldüm.
Kararını değiştirmemesi için aceleyle konuşmaya başladım.

- Pekala, nereye gidiyoruz? dersin yoktur umarım, sana bir şeyler ısmarlamak istiyorum.

Eğer hadi bakalım götür bir yere derse ne yapacağımı düşündüm. Aklımda hiçbir yer yoktu o anda.

- Pekala, nereye gidiyoruz? dersin yoktur umarım, sana bir şeyler ısmarlamak istiyorum.

Gülümsüyordu bir yandan da. Anlaşılan benim aklıma gelen onun da aklına gelmişti.

“Şimdi dersim yok. Fakat bilemiyorum. Sanırım çıkmasam daha iyi olur!” diye mırıldandım.

Görevliydim ve sorumluluklarımı yapmam gerekiyordu. Normalde istediğim yere gidebilirdim şu an ama… Yine de… Derin bir nefes aldım en sonunda ve parlak gözlerimi ona çevirdim.

“Şimdi dersim yok. Fakat bilemiyorum. Sanırım çıkmasam daha iyi olur!”

Açık kapı bırakmıyordu. Altı üstü bir haber yaptım. İnsanın üstüne bu kadar gelinmez ki!

- Ben seninle belki yine oturur konuşuruz diye gelmiştim ama eğer müsait değilsen...

Müsait değilim deseydi ben de tırıs tırıs arkamı dönüp odama gitseydim ve koca bir aşağılık kompleksinin içine düşseydim ne iyi olurdu..

- Ben seninle belki yine oturur konuşuruz diye gelmiştim ama eğer müsait değilsen...

Bu cümlesiyle bakışlarım yeniden ona çevrildi.

"Sen beni anlamadın. Sana kızgın değilim fakat görevliyim. Buradan şimdi ayrılamam. Tabi senin işin yoksa benimle kalabilirsin. Kütüphaneyi gezdiririm filan."

Ona baktım. Hala kızgın olduğumu düşünmüyordur umarım.