Hogwars'a beklediğinden kolay girmişti. Tılsım profesörünü göreceğini söyleyince nedense herkes normal karşılamıştı. Bu aralar oluşan gerginlikten, aileler çocuklarını görmeye daha sık geliyor olmalıydı. Böylece gelişi normal karşılanmıştı. Atlas koridorda yürürken kimseye çok dikkatli bakmamaya çalışıyordu. Tablolar dedikodu yapmayı seviyordu ve onlara malzeme vermemekte kararlıydı. Kendisi Hogwarts'ta okumamıştı bu yüzden her şeyi anlatıldığı, düşünselide gördüğü kadarıyla biliyordu. Koridorda ilerlerken bulunduğu yere göre öbür uçta kalan oda iksir profesörünün odası olmalıydı. Kafasından planları geçirirken rahat adımlarla odanın önüne geldi. Gayette gürültülü bir şekilde içeri girmeye hazırlanırken arkasından bir tablo, profesörün odasında olmadığını söyledi ona. İşine bakmasını söylemek yerine teşekkür edip daha kibarca girdi içeri. Derste olabileceğini tahmin etmişti zaten. Böyle olması da daha iyi olurdu da. Odaya girince gerçekten de boş olduğunu gördü. Gerçek anlamda boştu. Etrafa göz gezdirip gördüklerini zihnine not etti. Bir kaç isim, bir kaç bilgi... En son bakınmaktan vazgeçip camı açtı dışarı baktı sıkılıp tekrar içeri girdi. Cübbesini çıkartıp yandaki sandalyenin üzerine attı. Köşede gördüğü tekli koltuğa yanlamasına oturup bacaklarını koltuğun kolundan sarkıttı. Neden daha rahat bir koltuk almamıştı ki? Başını koltuğun arkasına doğru yaslayıp gözlerini kapattı. Ne zaman geleceğini bilmediği bir adamı beklerken dinlenmek iyi olacaktı. Sonuçta Spencer geldiğinde enerjisine ihtiyacı olacak bir kaç şey planlıyordu. Çok hızlı bir şekilde uykuya daldı.

Senenin yorgunluğu daha ilk günlerde hemen üzerine çöküvermişti Spencer’ın. Gün boyu dersi vardı ve artık yorgunluktan adım bile atamıyordu. Ayakları şişmişti. Ama bulduğu ilk fırsatta büyü ile o sorunu halletmişti. Son dersten çıkmıştı ve bir an önce odasına atmak istiyordu kendini. Odasının mobilya değişikliği ile bugün ilgilenmek istiyordu ama başka zamana kalmıştı artık. Odasında ki tekli koltukta bile yatmaya razıydı şuan. Hızlı adımlarla odasına ilerledi ve kapıyı açıp içeri girdi. Kapıyı kapatıp koltuğa doğru dönene kadar orada yatan adamı fark etmemişti. Adamı fark ettiğinde geçici bir şok yaşasa da bir yandan seviniyordu. Koltukta yatan Atlas onu heyecanlandırıyordu. Belki de onu o günden sonra bir daha görmeyi beklemiyordu. O gecenin zorluğu aklına geldikçe içinde bir savaş başlıyordu. Ama ne yazık ki içinde verdiği savaş yeniden o düşünceyi alt edip ciddileşmesine sebep olmuştu. Masanın üzerinde duran boş vazoyu elinin tersi ile itip yere düşürdü. Paramparça olan cam parçacıkları etrafa saçıldı. Dönüp adama baktığında uyandığını fark etti. “Ah! Özür dilerim uyandırmak istememiştim.” dedi isteksizce. Hem burada ne işi vardı bunun diye düşünürken hem de bu rahatlığının nereden geldiğini merak ediyordu. Adam odaya habersiz girmekle kalmayıp koltukta uyuya kalmıştı. Hem de ayaklarını yandan sallandırarak. Pişkinliğin en üst seviyesini karşıda ki adamda görebiliyordu. Masanın üzerinde duran dosyaları kurcalarken adama bakmamaya çalışıyordu. Dosyanın arasından rastgele bir kağıt alıp “Şu saçma borç meselesi yüzünden gelmedin umarım. Sıkıcı bir hal almıştı en son çünkü.” dedi. Vereceği cevabı oldukça merak ediyordu ama ciddiyetini bozmamaya çalışarak evrakları kurcalamaya devam etti.

Renk Kodu: #907B6A

Aniden gelen gürültüyle gözlerini açtı. Spencer masasının yanında dikilmiş gayet asık bir suratla ona bakıyordu. “Ah! Özür dilerim uyandırmak istememiştim.” Atlas bacaklarını koltuğun kolundan indirdi. Gerinerek doğruldu yerinden. Yerdeki vazo parçalarına kısa bir bakış attı. “Şu saçma borç meselesi yüzünden gelmedin umarım. Sıkıcı bir hal almıştı en son çünkü.” Cübbesini, attığı sandalyenin üzerinden alıp giydi. Giyerken görünmeden asasını hafifçe salladı. Daha sonra işine yarayacak küçük bir büyü yapmıştı.  "Vazoya dokunmuyorum. O da mühim birinin hediyesidir filan." Ellerini de havaya kaldırmıştı bunu söylerken. Daha sonra odanın içinde tekrar bir tur attı. Yine de Spencer ondan bir cevap bekliyor gibiydi. Masanın üzerine bırakılan evraklara, dışardan bakınca dikkatsiz ama kendisi için yazılanları ezberlemesini sağlayacak bir bakış attı. Daha sonra hepsini diğer uca doğru iteledi. Kalçasını masaya dayayıp, ellerini arkasına doğru koyarak geriye yaslanır gibi yaptı. "Hayatım senin derken artık seninkinin de bana ait olduğunu unutuyorsun sanırım." Spencer'ın gözlerinin içine baktı. "Hoşgeldin bile demedin. O yüzden şimdi eğlendir beni." Geçen gün görevle ilgili rapor vermek için dönmesi gerekiyordu. Ayrıca yaralanmıştı da. Sargıları Steven'ın yanına gitmeden çıkartmak zorunda kalmıştı. Çünkü ne durumu ona açıklamak istiyordu ne de diğer ölüm yiyenlerin dikkatini Spencer'ın üzerine çekmek. Eğlenir bir tavırla karşısındaki adama bakıyor olsa da aslında kendisi ve Azkaban arasında sadece odanın kapısının olduğunu bilmek de içten içe geriyordu onu. Bu yüzden biraz mutlu edilse fena olmazdı.

348d8e

"Vazoya dokunmuyorum. O da mühim birinin hediyesidir filan." dediğinde karşısında duran adamın yüzüne bir yumruk indirmemek için kendini zor tutuyordu. Aslında o alaycı tavrına çok yakışabilirdi diye düşündü. Hatta şuan neyi beklediğine de anlam veremiyordu. Gözü ile Atlas’ı takip ediyordu. Ne yapacağı belli olmayan tiplerden sezisi veriyordu insana. Masaya sırtını vererek yaslandı ve "Hayatım senin derken artık seninkinin de bana ait olduğunu unutuyorsun sanırım. Hoşgeldin bile demedin. O yüzden şimdi eğlendir beni." dedi Atlas. Spencer bir süre afalladı. O kadar yolu bu saçma sapan cümleleri kurmak için mi gelmişti? Neyin kafasını yaşıyor veya ne içtiğini çok merak ediyordu. “Dalga mı geçiyorsun benimle sen? Ne demek oluyor bu zırvalıklar?” sert bir çıkış yapıp sorusunu sormuştu. Cümleleri sanki Spencer’ı sinir etmek için özenle seçiliyor gibiydi. Gün boyu dersinin olmasının verdiği gerginlik yetmiyormuş gibi bir de adam germeye gelmiş gibi hissediyordu. Dışarıda ki seherbazları umursamadan şuracıkta boğarak öldürme isteği bile doğmuştu içinde. Çünkü geçen sever eğlence anlayışının yatakta biteceği belliydi. Önceki sefer uyarmasına rağmen yine aynı soru ile gelmişti karşısına. Spencer’ın bir insan üzerinde en sevmediği şey dengesizlikti ve bu adam haliyle bu durum fazlasıyla vardı. Dengesizliği ile beraber kapı dışarı etmek istiyordu adamı. “Ne eğlencesi? Ne istiyorsun?” dedi sesini yükselterek. Bu sorunun cevabının en az onun söylediği cümleler kadar saçma olacağından emindi. Ama adamın şu borç meselesini kapatması için elinden ne geliyorsa yapmaya hazırdı. Uzadıkça uzayacak gibi hissediyordu.

Atlas bulundukları odada boğulmaya başlamıştı. Kapalı alanlardan bu kadar rahatsız olurken Azkaban'da nasıl duracaktı acaba? Görevinde başarısız olmak seçenekleri arasında yoktu neyse ki. Ya ölüm, ya ölüm. “Dalga mı geçiyorsun benimle sen? Ne demek oluyor bu zırvalıklar?” Yumruk atıp atmayacağına karar vermeye çalışıyor gibiydi. Atlas bu duruma karşı hazırlıklı olsa da kendisine vurulmadığına da memnun olmuştu. “Ne eğlencesi? Ne istiyorsun?” Sesinin yükseldiğini duyunca erken karar verdiğini anladı. Masadan doğruldu iç geçirirken. Yine sözlerini duymazlıktan gelerek odanın içinde turladı. Vazo kırıklarına basmadan yakınından geçmişti. Gayet abartılı bir tavırla konuşmaya başladı. "Ne istiyora benziyorum acaba?" Bakışlarıyla pantolonunu işaret etti. "Bunu anlamak bu kadar da zor olmamalı." Aslında  sesli söyleyebilirdi. Bağırabilirdi de. Atlas için bunlar fark etmiyordu fakat Spencer böyle yaparsa ona çok sinirlenecek gibiydi. Bu sebepten dolayı söylemek yerine göstermeliydi. Dolandığı odanın diğer ucundan hızlıca yaklaşıp yakasından tuttu Spencer'ı. Öpmek yerine burnunun dibine kadar girdi. "Yeni şeyler denemeye bu kadar kapalı olma." Yakasını yavaşça bıraktı fakat uzaklaşmadı. İkisi zaten aynı boyda olduğu için gözlerinin içine baktı.

"Ne istiyora benziyorum acaba?" Bakışlarıyla pantolonunu işaret etti Spencer’ın. "Bunu anlamak bu kadar da zor olmamalı." Duydukları karşısında şokunu atlatmaya çalışıyordu ama pek becerebildiği söylenmezdi. Siniri daha da artmaya başlamıştı. Bir kaşık suda boğmayı bırak artık direk öldürmek istiyordu. Sinirlendiğinde gözünün dönmesi haricinde Spencer iyi denilebilecek adamlar arasında sayılırdı. Bunu birçok arkadaşından duymuşluğu da vardı. Atlas odanın diğer tarafından hızla üzerine doğru atıldığında ne olduğuna anlam verememişti. Yakasından yapışmış neredeyse ağzına girecek bir vaziyette durdu Atlas. "Yeni şeyler denemeye bu kadar kapalı olma." Yakasını yavaşça bıraktı ama uzaklaşmamıştı. Son duyduğu cümleye o kadar sinirlenmiş olacaktı ki karşıda ki adamın yakasından tutup suratının ortasına kafayı indirdi. Yediği darbeden dolayı geriye savrulan Atlas burnunu tutuyordu. “S....r olup gitmen için daha farklı şeylerde yapabilirim istersen.” dedi Spencer. Bir insanın bu kadar laftan anlamama sebebine bir türlü anlam veremiyordu. Yüzlerce kez bu yanlı düşünmediğini söylemesi falan mı gerekiyordu. İçinde duygularına esir olmuş gibi hissediyordu kendini. Bir yandan şuan adamı yerden kalkıp dudaklarına yapışmak istiyordu ama bir yandan da onu ölene kadar dövesi geliyordu. Asasını eline alıp salladı ve kapı arkasında ki duvara hızla çarparak açıldı. “Gitmek için kapıyı kullanabilirsin. Ne de olsa seversin defolup gitmeyi.” dedi Spencer. Sinirinden kelimeler yeniden umurunda değildi. Gelişi güzel kullanıyordu. Dikkati tamamen savrulup yere düşen adamdaydı. Ne yapacağı ise merak konusuydu.

Atlas yakası tutulduğunda bir şeylerin geldiğini hissetti. Yumruk bekliyordu elbette ama Spencer ona kafa attı. Atlas geriye devrilirken gözünde şimşekler çaktı. “S....r olup gitmen için daha farklı şeylerde yapabilirim istersen.” Atlas ayaklanırken onun asasını kaldırdığını görünce şaşırdı. Odanın kapısı gürültüyle duvara çarpınca ise seherbazlara görünebileceğinden gerildi. “Gitmek için kapıyı kullanabilirsin. Ne de olsa seversin defolup gitmeyi.”  Kanayan burnunu tutarken kendi asasını çekip havaya kaldırdı. Kanayan yarayı iyileştirmeyi bilmese de bir burnu düzeltebilirdi. Kanamasının durup durmadığını kontrol ederken siyah cübbesinin üzerine de bulaştığını gördü. Sıkıntıyla iç geçirdi. Dik durup Spencer'a bakarken başını hayal kırıklığına uğramış gibi iki yana salladı. "Gitmemi istiyorsan gideceğim." Ona göz kırpıp odaya girerken açtığı pencereye çıktı. İkinci katta olmalarına rağmen okul çok büyük olduğundan düşerse boynunu kıracaktı. Pervaza tırmanırken aşağı bakmadı. Spencer'a bakarak keyifli bir şekilde konuştu. "Umarım hayalet olup bu lanet okulda kalmam." Ona el salladıktan sonra camdan aşağı atladı.

Yerde yatan adam ayaklanıp başını iki yana doğru sallamaya başladı. Hala dalga geçiyor gibi geliyordu Spencer’a. Yediği dayak yetmedi galiba diye düşünürken Atlas konuşmaya başladı. "Gitmemi istiyorsan gideceğim." dedi ve Spencer’a göz kırpıp pencereye çıktı. Anlamsız bir şekilde arkasından bakıyordu. Hadi ama şimdi bu saçmalıkta neydi diye söylenmeye başlayacaktı ki Spencer, Atlas cümlesini devam ettirdi. "Umarım hayalet olup bu lanet okulda kalmam." dedi ve el sallayıp kendini boşluğa bıraktı. Spencer neye uğradığını şaşırmıştı. İçinden refleks olarak bağırmak gelmişti ama nutku tutulduğundan bağıramamıştı. Atlas’a bir şey olmasın diye tanrıya dua ederek pencereye doğru yaklaştı. Karşısındaki adam her ne kadar büyücü de olsa pencereden aşağı baktığında ölmüş birini görmek istemiyordu. Aşağı bakmak için pencereden eğildi.

Spencer kendisini uyandırdığında Atlas cübbesini giyerken ona göstermeden asasıyla ufak bir büyü yapmıştı daha önce açtığı pencereye doğru. O sırada camın dışında bir çıkıntı oluşturmuş ve kötü tepki almasına karşılık eğlenceli bir plan yapmıştı. Şimdi de atladığı camın bir karış aşağısında oturup Spencer'ın koşarak pencereye gelmesini bekliyordu yüzünde pişkin bir gülümseme ile. Bir an sonra beklediği yüz göründü. Panikle aşağı eğilen Spencer'ın dudaklarına öpücük kondurup onun şaşırmasından faydalanarak tekrar geri tırmanıp onu yere devirdi. Sırtüstü yatan adamın yanında eğlendiğini belli eden bir sesle konuştu. "Bir daha bana vurursan karşılığını veririm." Sonra kalkmasına fırsat vermeden karnına ayağını koyup hafifçe bastırdı. Asasını sallayıp kapıyı kapattı küçük bir bilek hareketiyle. "Şimdi öğrencilerinin görmesini istemeyeceğin bir şey yapacağım." Ayağını çekip onun üzerine eğildi ve yakasından tutup çekerek koltuğun yanına sürükledi. Yüzünü tutup yere bastırdı ve sırtına ayağını koydu kalkmasını engellemek için. Etrafta kullanabileceği bir şey olup olmadığına baktı. Asası da masanın üzerinde duruyordu. Vazonun kırıkları ulaşabileceğinden daha uzaktı. Bu Atlas için yeterliydi. "Şimdi sana, bana neden hayır dememen gerektiğini göstereceğim." Spencer görmüyor olsa da Atlas'ın yüzündeki eğlendiğini belli eden gülümseme hala duruyordu. Kolay sıkılan biri olmasına rağmen bu adam onu çok eğlendirmişti. Şimdi öldürmesine gerek olup olmadığını görmesi gerekiyordu. Sonuçta yüzü gizli kalmalıydı ki işini yapabilmeliydi. Ayağını çekip üzerine eğildi. Kafasını yere sertçe bastırdı. Altındaki adamın üzerini çıkartmak, yerine kalçasına oturdu. Koridorda kapının hemen yanında bir ayak sesi duymuştu. Birileri geçiyor da olabilirdi geliyor da. Bunun için bekledi. Öğrencilerden biri kapıyı çalıp girerse de Spencer'ın açıklayabileceği pek bir şeyi olmayacaktı. Eğer kimse gelmezse de işine devam edebilirdi.

Dudağında hissettiği ıslaklık şok geçirmesine sebep olmuştu. Pencerenin kenarına geliş amacı farklıyken şimdi ne olmuştu da bir erkek tarafından öpülmüştü. Girdiği şok öfke patlamasına sebep olacaktı ki Atlas içeri girerken tekrar Spencer’ı yere düşürdü. Spencer’ın yanında dikeldiği yerde "Bir daha bana vurursan karşılığını veririm." dedi. Kalkıp bu adamı eşek sudan gelinceye kadar dövmek istemişti ama Atlas yeniden kalkmasına izin vermedi ve ayağı ile karnına bastırdı. Spencer’ın hareket edecek fırsatı vardı aslında ama nedense içinden gelmiyordu artık. Sanki kendini bu adama teslim etmek istermişçesine. Atlas "Şimdi öğrencilerinin görmesini istemeyeceğin bir şey yapacağım." dediğinde Spencer’ın içini şiddetli bir korku sarmıştı. Ne demekti bu şimdi diye söylenmeye başlamıştı yine içinden. Yakasından tutulup koltuğun yanına götürülüp sırt üstü yere yatırıldığında aklında birkaç ihtimal canlanmıştı ama bunların hiçbirinin olmasını istemiyordu. Yeniden hareket etmek istese de Atlas bunu düşünmüş olacaktı ki Spencer’ın yüzünü sertçe yere bastırıp sırtına ayağı ile baskı uyguladı. "Şimdi sana, bana neden hayır dememen gerektiğini göstereceğim." Spencer’ın duyduğu cümle karşısında artık sinirleri tamamen bozulmuştu. Birkaç sefer çırpınsa da adamın altından kurtulamadı. Atlas belinden ayağını çektiğinde belinde oluşan arı geçmişti Spencer’ın ama bu seferde kalçasının üzerinde oturmuştu. Spencer bu durumdan nasıl kurtulurum değerlendirmesi yaparken Atlas öylece duruyordu. “Amacın ne senin. Şu halime bak. Bu yaptığın suç. Hogwarts sınırları içinde bir profesöre saldırdın.” dedi Spencer. Bu cümleyi kullandıktan sonra aslında tamamen boş olduğunu fark etti. Kuralların Atlas için pekte önemli olmadığını fark etmişti. Elleri ile arkaya uzanmak istediğinde üzerinde adamı göremediğinden ya bacağına çarpıyordu ya da Atlas’ın kalçasını elliyordu Spencer’ın. Beklemekten başka çaresi yoktu. Üzerinden elbet kalkacaktı ve ilk fırsatta kaçmayı yeniden deneyecekti.

Bekleme süresi içinde Spencer kaçmaya çalışıyordu. Atlas onun elini itip kapının dışından gelen sesleri dinlemeye devam etti. “Amacın ne senin? Şu halime bak. Bu yaptığın suç. Hogwarts sınırları içinde bir profesöre saldırdın.” İç geçirdi. Asasını uzatıp cübbenin sırtında düz bir çizgi olarak gezdirdi. Asanın geçtiği yerler yırtılıp ikiye ayrıldı. Kapının dışındaki ayak sesleri belli ki öğrencilere aitti çünkü gülüşmeler de eklemişti. Şimdi de gürültü giderek azalıyordu. Memnun bir ifadeyle dikkatini önüne verdi. İşaret parmağını çıplak sırtta gezdirdi. "Çok konuşuyorsun." Hogwarts'ta bir profesöre saldırmak işlediği suçlar arasında en hafif olanıydı. Oturduğu yerden doğrulup Spencer'ı sırtüstü çevirip parçalanan kıyafetleri kenara fırlattı. Tekrar eski yerine oturup ellerini onun başının iki yanına koydu. Oyuncağı karşı koyacak mıydı? Bunu öğrenmeden önce Atlas istediğini almakta kararlıydı. Eğilip onu öptü. Bu sefer ki  camın dışındaki gibi kaçamak değildi. Gerçekten öptü. Neredeyse yerde onun üzerine uzandığı söylenebilirdi. Koridorun dışında tekrar ayak sesleri duyuldu ama Atlas bu sefer önemsemedi. Yine öğrencilerden bazıları geçiyordu. Gerçi artık seherbazlar da geliyor olsa umurunda değildi. Atlas hiç bir işini yarım bırakmazdı.

Belinde aşağı doğru inen değneğin uç kısmını hissedebiliyordu. Ne yaptığını anlamamıştı tam olarak. Ama işlerin çok da normal ilerlediğini söyleyemeyecekti. İçinde ki korku giderek artıyordu. Acaba bağırsa birileri duyar mı diye düşünüyordu. Belinde soğuk bir şey hissettiğinde Atlas’ın parmağı ile belini gezdiğini anlaması uzun sürmemişti. "Çok konuşuyorsun.” diye bir cümle işittiğinde sabrı artık bitmişti. Sinirden gözleri dolmak üzereydi. Kendini çaresiz hissediyordu. Adam Spencer’ı ters çevirmesi ile üzerinde yırtılan kıyafeti çıkarıp kenara fırlattı. Az önce ne olduğuna anlam veremiyordu ama artık emindi. Bu adam Spencer ile yatmak istiyordu. Spencer’ın başının yanına ellerini koyup onu öptü. Spencer gözleri açık bir şekilde olayı idrak etmeye çalışıyordu. İçinde sanki bunu uzun süredir istiyormuş gibi bir his doğmaya başladı. Karşı koyması gerekiyordu ama vücudunun sanki her bir noktası şuan onu arzuluyor gibiydi. Yavaşça üzerine uzandı Atlas. Spencer artık Atlas ile tek vücut olmuş gibilerdi. Teninin genç adama temas etmesi bir şeylerin uyanmasına sebep oldu. Spencer Atlas’ı itti ve yattığı yerden ayağa kalkıp masa da duran asasını aldı. Asasını sallayıp kapıyı kilitledi. Pencereye asasını çevirip kapanmasına ve perdenin inmesine sebep oldu. Atlas’a onu öldürecekmiş gibi bakıyordu. Atlas savunmak için kendini yattığı yerden kaldırdı. İkisi de ayakta dikilmiş duruyordu. Göz göze geldikleri an Spencer elindeki asa ile Atlas’ın üzerinde ne var ne yok yırtıp çıkarmıştı. Asasını kenara fırlatıp Atlas’ın dudaklarına yapıştı. Hiç kendini bu kadar muhteşem hissetmemişti. Hiçbir kadın meğerse ona bu hazzı veremiyormuş. Spencer Atlas’ın belinden aşağı doğru ellerini ilerletip bacaklarından destek alarak kucağına alıp masanın üzerine yatırdı adamı. Üzerinde son kalan kendi pantolonunu da çıkardı ve olayın akışına kendini teslim etti.

- RP SONU-