246. Oda

Konu: 246. Oda Ptsi Ara. 30, 2019 11:04 am

1979 - St. Mungo - 23.06 Oda:246

"Babanın vakti gittikçe azalıyor Salvator. Sence de vakti gelmedi mi?"

Bir iki saniye kadar baktı Salvator Alastor'un gözüne. Korkuyordu. Ona pek çok şeyi öğreten adam artık ölüyordu. Ve hiçbir geri dönüşü yoktu. Gerileyen adımlarıyla yürüdü Alastorla beraber. Şöminenin önüne geldiler. "Önce sen!" dedi Salvator keskin bir ses tonuyla. Alastor'un ise pek direnecek hali yoktu. Hızla vurdu uçuş tozunu yere. O ortadan kaybolduğu vakit tüm zorluğuna rağmen Salvator cisimlenmeyi seçmişti.

İki yüz kırk altıncı odanın önünde belirdiği anda etrafına bakındı. Alastor ortalıkta yoktu. Elini haififçe ahşap kapının koluna doğru götürdüğünde kapıyı açan Alastor oldu. "Hep zor olanı seçmek zorunda mısın?"

Sanki Alastor'u hiç duymamışçasına, aralanan kapıdan babasına baktı sadece. Gözleri kapalıydı ve ölmek üzere olduğunu biliyordu. Teni beyazlamış ve nefesi yavaşlamıştı. Ağır ağır girdi içeri, henüz sol bacağı topallamıyordu. Ondan uzak kaldığında öğrendiği şeyi yapacaktı. İşte tam olarak da bundan korkuyordu. Çünkü Sranius'un bir Zihnebend olmadığını biliyordu.

Yavaşça yanına yaklaştı babasının. Elini tuttu ve fısıldadı "Özürdilerim!". Alastor daha ne olduğunu anlayamadan zaten hiç gücü kalmayan Sranius'un zihnine daldı Salvator. Merak ettiği tek şeye aktı hemen. Ve bu hiç iyi olmadı.

Herşeyden önce bir kadının çığlıklarını duymaya başlamıştı. O anıya sızana dek çığlıkları duydu. Sranius'un zihninindeki en kuvvetli anı... Acılar içinde kıvranan kadın sadece kesik kesik "Dur-durdur lü-lütfen" diyebiliyordu. Biraz geri gitti, yapmaması için Sranius'a yalvardığı ana. O anda babasının suratındaki vahşeti ve annesinin yüzündeki dehşeti gördü. Annesini ilk görüşüydü bu. Alastor ise Salvator'un gözyaşlarını görüyordu.

Hızla akan görüntüyle beraber Sranius'un haykırışını duydu. Annesinin tüm vücudunun nasıl kanamaya başladığını, süzülen kanlar ve sıçrayan et parçalarını...

Düşünseli