Formumu korumak ve yaşam ömrümü uzatmak için yasak ormanda yürüyüş yapıyordum. Damarlarımda adrenalin olmadan yaşayamıyorum.

Fakat her ihtimale karşı elimi asamdan çekmiyor ve kuru dallara basmamak için insanüstü bir çaba gösteriyordum.

Lakin ummadığım anda beklenmedik bir gelişme oldu. Sihirli Yaratıkların Bakımı dersi Profesörü Steven Michael Black bir at-adamla tuhaf hareketler yapıyordu. İlgim olmadığı için anlayamadım; fakat biraz sohbet etmek amacıyla yanına doğru koşmaya başladım. O zaman olan oldu. Koşuşumdan ürken at-adam da hızla bana doğru gelmeye başladı. Sonrasında, ben ıslak toprağın üzerinde yatıyordum, profesör Black beni uyandırmaya çalışıyordu.

Yasak orman! Tüm öğrencilerin girmek için can attığı bir yer. Değişik yaratıklarla dolu. Tabi bunlar benim için bir şey ifade etmiyordu. Var olan tüm ırklarla ilgili bilgiye sahiptim. Canlılar benim işimdi. Bu seferde aynı şey oldu. Yasak ormanda at-adam dostumun yanına gittim. Beni görmekten mutluydu fakat kızgındı da. Ayaküstü tartışmaya başladık. O bana bazılarının –sanırım öğrencilerden bahsediyordu- yerlerine girdiğini ve bunun at-adamları huzursuz ettiğini açıkladı. Onu sakinleştirmekte bana düşmüştü.
Kavga eder gibi konuşmaya başladık. Bir at-adamla başka türlü konuşamazdım da zaten. Bu olaylar sırasında başka birinin varlığını hissettik. Tabi ben tepki veremeden –sanırım yaşlanmıştım artık- at-adam dostum koşmaya başlamıştı bile.
Onu kıza zarar vermeden durdurabilmiştim lakin sanırım kız korkudan bayılmıştı. Onu sarstım. Bir yandan da at-adama bu durumu müdürün öğrenmesiyle kendisinin zor duruma düşebileceğinden bahsettim. Bana hak vermiş gibi geri çekildi iyice.
Bende kızı sarstım tekrar. Ama aklıma bir soru takılmıştı. Yasak ormanda ne işi olabilirdi ki?

Lanet olası yasak ormanda ne işim vardı? Lanet ediyordum buraya gelişime Zaten uyandığımda profesörün beni sarsmasıysa ayrı rezillikti.

Kaç kilo kan kaybettiğimi görmek için etrafıma bakınıyordum. Islak toprak dışında bir şey göremedim. Profesör Black'e sorar gözlerle baktım.O at adamla en son o konuşuyordu ve kesin üstüme o salmıştı. Benimle ne alıp veremediği varsa.

- O şeye sahip çıkamaz mıydın? Burada ölebilirdim!

-O şeye sahip çıkamaz mıydın? Burada ölebilirdim!

Kızın söylediği bu sözlerden sonra at-adamın sinirlerinin gerildiğini hissettim. Derin bir nefes alıp kızın ayağa kalkmasına yardım ettim. Bir yandan da konuşuyordum:

“O benim yaratığım olmadığından ona sahip çıkmam söz konusu olamaz. Biz sadece arkadaşız!”

Bakışlarım kızın üzerinde gezindi. Bir yarası olup olmadığını anlamaya çalışıyordum. Olmadığına kanaat getirince başımı kaldırıp kıza baktım.

“Anlaşılan hayatınızda bir at-adam görmediniz.” Dedim neşeli bir sesle. Mavi gözlerim parıldamıştı.

“Kendi ortamında olan bu yaratığı suçlamak yerine, bana kendinizi tanıtıp, burada ne aradığınız söylerseniz, herkes daha mutlu olur!” dedim. Yüzüme eğlenceli bir gülümseme yayılmıştı.

“O benim yaratığım olmadığından ona sahip çıkmam söz konusu olamaz. Biz sadece arkadaşız!”

At-adamlar ve adamlar arasındaki dostluğun sebebini bir türlü anlayamıyordum.

“Anlaşılan hayatınızda bir at-adam görmediniz.”

Bak seen. Genel kültürümü sorguluyor bir de. Ben tam ağzımı açıp sonuna kadar tartışmaya hazırlanacakken beklenmedik, yumuşak bir şekilde devam etti.

“Kendi ortamında olan bu yaratığı suçlamak yerine, bana kendinizi tanıtıp, burada ne aradığınız söylerseniz, herkes daha mutlu olur!”

Biraz daha yumuşamıştım.

- At adamları tanıyorum maalesef. İstediğiniz isimlerini söylemekse umarım memnun olmuşsunuzdur.

İçimi döktükten sonra tatlı bir ses tonuyla konuşmama devam ettim.

- Ben Vera Tudor. Dırdırcı editörüyüm. Uzun zamandır sizinle ilgili haber yapmak istiyordum. Koruduğunuz gizeminizi ortaya çıkaran ben olmak istiyorum.

Bunları normal şeyler gibi söylemiştim. Zaten biraz abartılı haberden kimseye zarar gelmez.

Sanırım kötü başlayan konuşma düzelmeye başlamıştı.

-At adamları tanıyorum maalesef. İstediğiniz isimlerini söylemekse umarım memnun olmuşsunuzdur.

Yüzüme tatlı bir gülümseye yayıldı. Ağaçların arasında beklemekte olan at-adamın iyice sakinleştiğini fark ettim. Biraz daha uzaklaştı. Bizi duyabileceği fakat bizim onu göremeyeceğimiz bir yer seçmişti.

-Ben Vera Tudor. Dırdırcı editörüyüm. Uzun zamandır sizinle ilgili haber yapmak istiyordum. Koruduğunuz gizeminizi ortaya çıkaran ben olmak istiyorum.

Editör? Gizem? Gizemden kastının ne olduğunu düşündüm kısa bir an. Bacağımdaki yarayı nasıl ve ne şekilde aldığımı kimseye söylememiştim. Bu bir gizem sayılabilirdi. Bakanlıktaki görevimden istifa etmem pek değişik bir konu değildi.

Yüzüme şaşırmış bir ifade verdim ve:

“Ben sadece basit bir profesörüm. İlginizi çekebilecek ne gibi haberlerim olabilir ki?”

Beklide bu yüzden habercilerden kaçıyorumdur. Çok fazla şeyi merak ediyorlar!

“Ben sadece basit bir profesörüm. İlginizi çekebilecek ne gibi haberlerim olabilir ki?”

Sorular, sorular... Hep aynı sorular...

"Basit bir profesörden ne gibi haberler çıkabildiğini söylesem kendini uçurumdan atmak istersiniz. Ama ben güvenilir bir gazeteciyim. Ve görevim bilinmeyen yönlerinizi ortaya çıkartmak. Belki inkar edersiniz; ama beni kandıramazsınız."

Bizden uzaklaşan fakat hala duyuş mesafemizde olan at-adamın duyamayacağı bir ses tonuyla

"Atlarla arkadaş olan birisi oldukça ilgi çekicidir bayım. Emin olabilirsiniz."

Hepsi gibi kaçıyordu gazetecilerden; ama bu işin ucunu bırakmak gibi bir niyetim yoktu.

"Basit bir profesörden ne gibi haberler çıkabildiğini söylesem kendini uçurumdan atmak istersiniz. Ama ben güvenilir bir gazeteciyim. Ve görevim bilinmeyen yönlerinizi ortaya çıkartmak. Belki inkar edersiniz; ama beni kandıramazsınız."

Hm. Bu konuda ne yapmam gerekiyor şimdi?

"Atlarla arkadaş olan birisi oldukça ilgi çekicidir bayım. Emin olabilirsiniz."

Ufak bir kahkaha attım.

“Eğer onlara önyargısız yaklaşabilseniz sizin de çok yakın bir dostunuz yarı at olurdu.”

Yüzümdeki gülümseme silinmeden konuşmaya devam ettim.

“Peki, ne sormak istiyorsanız sorun. Ama daha uygun bir ortam tercih ederseniz benim için sorun olmaz.”

Eğer şimdi ondan kaçarsam, abartılı haberlerle kendimi, Dırdırcı’nın kapağında bulabilirdim. Bu da almak istemediğim bir riskti.

“Peki, ne sormak istiyorsanız sorun. Ama daha uygun bir ortam tercih ederseniz benim için sorun olmaz.”

İşte beklediğim tam da buydu. Belki o bana bir kahve ısmarlardır ben de o sırada öğreneceğimi öğrenirdim. Keyfim yerine geldi.

- Peki, nerede konuşmak isterseniz konuşalım. Bana uyar. Umarım kendimi zorla davet ettirmemişimdir. Hem tanışmayı inanın çok isterim.

Yalan.

Yine de, yüzüme masum bir gülümseme takınmayı ihmal etmedim.

- Peki, nerede konuşmak isterseniz konuşalım. Bana uyar. Umarım kendimi zorla davet ettirmemişimdir. Hem tanışmayı inanın çok isterim.

Belki de bunu başarıyla atlatabilirdim. Sonuçta gazetenin birinde müdür olmak için aday olacağım yazıyordu. Halbuki aklımda böyle bir konu yoktu. Bunu gösterebilirdim.

"Bana göre burada da konuşabiliriz. Fakat sizin istemeyeceğiniz belli. Bu yüzden Ateş Viskisi Barı'nda sizinle konuşmak daha iyi olur."

Kolumu tam bir centilmen gibi ona doğru uzattım. Tutarsa gidebiliriz demekti. At-adam dostumun iyice uzaklaştığını farkettim. Artık tamamen yalnız kalmıştık.

"Bana göre burada da konuşabiliriz. Fakat sizin istemeyeceğiniz belli. Bu yüzden Ateş Viskisi Barı'nda sizinle konuşmak daha iyi olur."

Rol yapıyordu. Ama o rol yaptıkça kanım kaynıyordu ve sadece bir gazeteci olarak değil, arkadaşı olarak da tanışmayı istediğimi fark ettim.
Kibarca uzattığı kolunu tuttum ve söylediği gibi, ateş viskisine gittik.

Barmene viski siparişlerimizi verdikten sonra kendisine doğru döndüm.

- Beni yanlış anlamanızı istemiyorum. Gazeteciler her zaman yalnızdır ve benimle konuşmayı kabul etmeniz büyük incelik. O kadar duygulandım ki röportajı bir kenara bırakıp hayat hikayemi anlatabilirim.

Kısık sesle bir kahkaha attım.

- Siz bahsetmek ister misiniz kendinizden?

Samimi bir şekilde gülümsedim. Soğuk davranmasını istemiyordum. Önyargıları kırabilmesini umdum..

-Beni yanlış anlamanızı istemiyorum. Gazeteciler her zaman yalnızdır ve benimle konuşmayı kabul etmeniz büyük incelik. O kadar duygulandım ki röportajı bir kenara bırakıp hayat hikayemi anlatabilirim.

Ateş viskisi barında otururken bunları söyleyip gülmüştü. Güzel gülüş. Daha genç olsaydım belki de ona ilgi duyardım. Ama bunlar benim için geçmiş şeylerdi.

-Siz bahsetmek ister misiniz kendinizden?

İşte beklediğim soru. Gülümsedim tatlı bir şekilde. Barmen gelmesiyle bekledim. Getirilen içkilerden birinden bir yudum aldım ve ona baktım. mavi gözlerimde eğlendiğime dair pek çok işaret vardı.

“Doğdum. Büyüdüm. Yaşadım. Yaşlandım.”

Gazetenin birinde müdür adayı olmam gerektiğine dair birkaç şey vardı. Tabi ki düşüncelerimde bu yoktu. Benim istediğim başka şeylerdi.

“Peki ya siz? Herhalde benim gibi bir adamla böyle sıkılarak oturmak yerine yakışıklı erkek arkadaşınızla takılmayı tercih ederdiniz.”

Bir yudum daha aldım bardağımdan. Ama bu karşımdaki kıza her baktığımda bana birini anımsattığını fark ettim. Kim acaba?

“Doğdum. Büyüdüm. Yaşadım. Yaşlandım.”

"Pek yaşlanmış gibi görünmüyorsunuz."

Öyleydi. Yaşlılığın kattığı olgunluğu lehine çevirebilmeyi başarmıştı. Açıkçası, gerçekten hoş biriydi.

“Peki ya siz? Herhalde benim gibi bir adamla böyle sıkılarak oturmak yerine yakışıklı erkek arkadaşınızla takılmayı tercih ederdiniz.”

Yaşım itibariyle önyargıları olduğu kesindi. Sevgilisiyle gününü gün etmekten başka derdi olmayanlardan değildim. Ve ne pahasına olursa olsun bunu ona kanıtlayacaktım.

- Şu anda erkek arkadaşımla birlikte olmadığım için çok mutluyum. Sizin gibi bir beyle tanışma fırsatını kaçırmayı istemezdim doğrusu.
Beni bilirsiniz, herkesin köşe bucak kaçtığı biriyim maalesef. Evet doğru, herkes benim için haber niteliği taşıyor; ama ben de özlemişim birileriyle karşılıklı viski içmeyi.

Tekrar gülümsedim en şirin halimle. Gerçekten çaba harcıyordum kötü bir imaj çizmemek için. Karşımda keyifle viskisini yudumluyordu. Eşlik ettim. Fakat ters bir şeyler var gibiydi. Yüzüme tuhaf tuhaf bakıyor, sanki bir şeyleri hatırlıyordu.
Tedirgin oldum.

-Şu anda erkek arkadaşımla birlikte olmadığım için çok mutluyum. Sizin gibi bir beyle tanışma fırsatını kaçırmayı istemezdim doğrusu.
Beni bilirsiniz, herkesin köşe bucak kaçtığı biriyim maalesef. Evet doğru, herkes benim için haber niteliği taşıyor; ama ben de özlemişim birileriyle karşılıklı viski içmeyi.

Gülümsedim ona bakarken.

“İltifat ediyorsunuz ve itiraf etmeliyim sizin gibi güzel bir bayanla burada olmaktan mutluyum.”

Derin bir nefes aldım ve içkilerin tazelenmesini bekledim. Yalnız kaldığımızda tekrar ona baktım ve:

“Artık sadede gelelim. Sorularınızı alayım.”

Yüzümde imalı bir gülümseme ile bu sözler… Mavi gözlerimde neşeli parıltılar ile çevreye bakındım kısa süre. Sonra tekrar karşımdakine döndüm ve cevap beklediğime işaret olarak gözlerimi ona diktim.