Sessiz İngiltere sokakları ayak seslerimle yankılanırken, Ateş Viskisi'ne hızlı adımlarla yürüyordum. Yürürken açılırım umuduyla cisimlenmemiş, biraz erken çıkıp kendimi yollara atmıştım. Geç kalmamak için adımlarımı biraz daha sıklaştırdım.

Ateş viskisi'ne gelip içeri girdiğim zaman gözlerim Alexander'ın nereye oturduğunu aradı. Kısa bir taramadan sonra bar kısmına, yanına doğru yürümeye başladım. Yanındaki boş yere oturup kendime ve Alexander'a birer viski söyledim neşeyle.

- Selam Alex, erken gelmişsin.

Gelen viskimden bir yudum aldım.

İngiltere de bir gece vakti iyi biriyle buluşmak. Bir erkek olamamasına rağmen rahatça içebilmek onunla...

- Selam Alex, erken gelmişsin.

Aniden gelen bu ses beni irkiltti. Başımı çevirip baktığımda Vera'yı gördüm. O güzel insanı. Gülümsedim.

"Evet erken geldim. Seni göreceğim diye ne kadar erken çıktım tahmin bile edemezsin." diyerek bardağımdan bir yudum aldım. Gülümsüyordum sürekli.
Böyle bir insanın yanına gülümsemeden durulmuyordu.

Gülümsüyordu. Anlaşılan bugün onun da keyfi yerindeydi. Beraber keyifli bir gece geçireceğe benziyorduk.

"Evet erken geldim. Seni göreceğim diye ne kadar erken çıktım tahmin bile edemezsin."

Aslında edebilirdim. Evden çok erken çıkmış, bu kadar erken gelmiş görünmek istemediğim için sokaklarda aylak aylak dolanmıştım. Uzun süre sonra da sanki birkaç dakika geç kalmış gibi, içeri girmiştim. Ama tabii ki bunu ona söylemeyi düşünmüyordum.

Zaten bu bir şeyi değiştirmez.

- Uzun zamandır böyle bir an bekliyordum. Haydi Alex, atalım tüm efkarımızı.

Kadehimi onun için kaldırdım.

- Uzun zamandır böyle bir an bekliyordum. Haydi Alex, atalım tüm efkarımızı.

Kadehini kaldırdı. Tabi bende ve tokuşturduk yavaşça içkilerimizi.

"Stresli bir gün geçirdim." dedim omuzlarımı oynatarak. Bu rahatlama amaçlı yapılmış bir hareketti. "Bu içme işi iyi olacak." diye mırıldandım sonra.

"Senin günün nasıldı?"

Daha sonra yan taraftaki masada gördüğüm tanıdığa başımla selam verdim.

"Stresli bir gün geçirdim."

Stres, yüzünden okunabiliyordu.

"Bu içme işi iyi olacak." dedi belli belirsiz bir sesle. Anlaşılan tahmin ettiğim kadar neşeli değildi. Olsun, nasıl olsa yerine gelecekti neşesi.

"Senin günün nasıldı?"

Bardağıma bakarak düşündüm kısa bir süre. O da o sırada tanıdığı bir arkadaşına selam vermişti. Çevresi gerçekten çok geniş.

- İyiydi. Kendime tatil ilan etmiştim. Televizyonun karşısında bir şeyler içerek dergileri, gazeteleri karıştırdım. Yani, daha iyi olamazdım.

Gülümsedim. İçimden geldiği için.

- İyiydi. Kendime tatil ilan etmiştim. Televizyonun karşısında bir şeyler içerek dergileri, gazeteleri karıştırdım. Yani, daha iyi olamazdım.

Neşeli şekilde gülümsüyordu. Bende gülümsedim ve bardağın dibini getirdim. Barmen bir tane daha koyarken cedimden bir kaç tane kağırt parçası çıkardım.

"Bir kaç gündür üzerinde çalışıyordum ama gelmedi devamı."

Bir kız hakkındaydı yazı. Günlük tutuyordu filan. Ama kızların günlüklerinde ne yazdığını hayal edemeyecek kadar cahildim bu konuda. Bu yüzden devamı gelmiyordu yanının ve bu beni strese sokuyordu.

"Sence ne yapmalıyım? Atayım mı yoksa devam etmeyi deneyeyim mi?"

Aslında yazılarımı bitmeden bir başkasına göstermezdim. Güvendiğim birileri olmadığı sürece.

Bardağını diktiği gibi bitirdi. Hızlı başlamıştı. Cebinden çıkardığı kağıt parçalarını tezgaha yaydı.

"Bir kaç gündür üzerinde çalışıyordum ama gelmedi devamı."

Göz ucuyla baktım. Bir kızın günlüğüne benziyordu. Günlük yazma konularına yabancı olmadığım için ilgimi çekmişti, kağıtları önüme çektim ve biraz daha dikkatle inceledim. Güzel bir üslupla yazılmıştı; ama bir şeyler eksikti sanki.

"Sence ne yapmalıyım? Atayım mı yoksa devam etmeyi deneyeyim mi?"

Atılamayacak kadar güzeldi; ama böyle devam ederse hikaye tam oturmazdı.

- Yanlış anlamanı istemem; ama bir şeyler eksik gibi. Yani.. bir kızın duygularını yansıtmıyor pek. Mesela şurada ilk defa göz göze gelmelerinden, o çocuğu görmesinden bahsetmişsin. Bir kız daha derin şeyler hissederdi.

Söyledikten sonra pişman olmuştum. Acaba işine karışıyor gibi mi olmuştum?

- Yanlış anlamanı istemem; ama bir şeyler eksik gibi. Yani.. bir kızın duygularını yansıtmıyor pek. Mesela şurada ilk defa göz göze gelmelerinden, o çocuğu görmesinden bahsetmişsin. Bir kız daha derin şeyler hissederdi.

Mavi gözlerim hızla ona çevrildi. Haklıydı. Ama...

"Ama kızların ne hissettiğini bilemiyorum ki." diye mırıldandım. "Özellikle de ilk görüşte aşk gibiyse." Konu başka olsa rahatça yazardım ama masum duyguları anlatmak zor oluyordu.

"Sence neler olmalı?"

Diyeceklerini merakla bekliyor bir yandan da hızlıca içiyordum. Kısa zamanda sarhoş olacağım belliydi.

Dikkatle bana baktı. "Ama kızların ne hissettiğini bilemiyorum ki." haklıydı. Erkekler bunu bir türlü anlayamıyor. "Özellikle de ilk görüşte aşk gibiyse." Evet, bu konuya da her konuya olduğu gibi yabancılar. "Sence neler olmalı?" Bir kızın duygularına her zaman ihtiyaç duyarlar; ama asla kabul etmezler. Sesli bir şekilde güldüm, ama düşüncelerimi ona söylemedim.

- Bu çok masum bir duygu olmalı. İlk görüşte tutku olmaz. Hele genç bir kızda.. Dünyasının değiştiğinden bahset. Klişe; ama gerçekten öyle olur. Kalbi her zaman hızlı atar. Onu bir daha görebilme düşüncesi rüyalarını süsler.

Özlemle iç çektim. Okul yıllarımda hissettiklerimdi bunlar..

- Bu çok masum bir duygu olmalı. İlk görüşte tutku olmaz. Hele genç bir kızda.. Dünyasının değiştiğinden bahset. Klişe; ama gerçekten öyle olur. Kalbi her zaman hızlı atar. Onu bir daha görebilme düşüncesi rüyalarını süsler.

Tek kaşımı kaldırıp imalı bir şekilde ona baktım. Bir de iç çekmişti. Yüzümde kırık bir gülümseme belirdi.

"Seninki nasıldı?" dedim ilk aşkını kastederek. "Nasıl hissettin?"

Bir bardağımın daha sonu gelmişti. Barmen de sanki beni beklermiş gibi tekrar doldurdu. Benimse gözlerime bir hülya yerleşmiş, sesime bir yumuşaklık gelmişti. Daha yavaş konuşuyordum.

Ve hiç birinin farkında değildim.

Tek kaşını kaldırıp bana baktı. Kırık bir gülümsemeyle sordu. "Seninki nasıldı?" Bu, tahmin edemediğim bir soruydu. "Nasıl hissettin?" Kesinlikle, böyle bir soru beklemiyordum. Viskimi bitirip barmene bir tekila söyledim. Onu da içip soruyu cevaplandıracak hale gelmiştim.

- Hogwarts'taydık ikimizde. Benden iki yaş büyüktü. Aslında çok kötü sayılmazdı aramız; ama o beni kardeşi olarak görüyordu. Buna emindim. Yine de, onu gördüğüm zamanda kalbim o kadar hızlı atardı ki, beynim yetişemezdi bu hıza. Onu görmek, onunla karşılıklı sohbet ederken bir şeyler içmek o zamanlar için en büyük eğlencemdi.

Durdum. Çok konuşarak bu geceyi mahvetmek istemiyordum; ama sonunu da getirmek istiyorum.

- Ama sonuçta beni kardeşi olarak görüyordu. Nitekim o mezun olup gitti ve ben de bir şekilde unuttum.

Sakince dinliyordum onu. İlgimi çekmişti anlattıkları.

- Ama sonuçta beni kardeşi olarak görüyordu. Nitekim o mezun olup gitti ve ben de bir şekilde unuttum.

Bardağımın dibi geldi yine.

"Ben tanıyor muyum onu?" dedim. Sonuçta bende Hogwarts mezunuydum.

Bardağım tekrar doldu ve ben tekrar bitirdim. Efkarlı bir günümdeyim bugün. Ve biraz daha içersem ertesi sabah ne olduğunu hatırlamayacağım kesin.

Viskisini bitirmişti yine. Bu hızla içerse onu evine taşımam gerekebilirdi.

"Ben tanıyor muyum onu?"

Tanıması muhtemeldi. Sonuçta aynı yıllarda Hogwarts'ta okuyorlardı. Sahi, biz Alexander'la o yıllarda nasıl tanışmamıştık? Bu konuyu daha sonra açmak için arşive ekledim.

- Tanıyor olabilirsin. Michael'dı adı. Omzunun hemen altında bir dövmesi vardı. Asa ile kılıç. Bu onun gücünü gösteriyordu benim gözümde. Tasarımını kendi yapmıştı ve o kadar güzeldi ki..

Aklıma geldi bir an o. Yeniden karşılaşsak "kardeşim" der mi acaba. Güldüm sessizce.

- Hâlâ ara sıra o dövmeyi ararım birilerinde. Şimdiye kadar bulamadım.
Ama unutamadığımdan değil. Dediğim gibi, çok masumdu her şey.

Bu sefer sözlerimin komikliğine sesli bir şekilde gülmüştüm.

- Tanıyor olabilirsin. Michael'dı adı. Omzunun hemen altında bir dövmesi vardı. Asa ile kılıç. Bu onun gücünü gösteriyordu benim gözümde. Tasarımını kendi yapmıştı ve o kadar güzeldi ki..

Asa ile kılıç. Boş boş durdum bir süre. Sanki bir yerden...

- Hâlâ ara sıra o dövmeyi ararım birilerinde. Şimdiye kadar bulamadım. Ama unutamadığımdan değil. Dediğim gibi, çok masumdu her şey.

Güldü ama benim rengim soldu. Asa ile kılıç. Michael. Lanet olsun, diye düşündüm.

"O dövmenin tasarımı ona ait değil. Bana ait." dedim ve sol kolumun bileğini açıp gösterdim.

Bahsettiği kişi üvey abimdi. Aslında birbirimizi pek sevmezdik. Her zaman benden bir şeyler yürütürdü. Ama dövmemin aynısını aldığını bilmiyordum. Bilseydim...

Onun koluma bakmasını izleim bir süre. Sonra bardağımdan yardım dilercesine başıma diktim. Bu gece benim için zorlu geçeceğe benziyordu.
Michael! Asla beni rahat bırakmayacaktı işte. Arkeolog olmuş ve lanet olası bir yerde kaybolmuştu. Üç yıldır haber alamadığım biriydi ve ne yalan söyleyeyim hala sevmiyordum onu.
Üvey evlat olduğumdan bana az işkence yapmamıştı.