Bir iyi bir kötü olan hava durumu tüm dengemi altüst etmiş, çıkacak yeni sayıya haber yetiştirme telaşı iyice yormuştu.
Norveç'e bir film çekimine gidecektim, arkadaşlarım da yardımcı oyuncu olarak oynuyordu. Biraz destek olmaktı amacım, biraz kafa dağıtmak. Ayrıca konusu ve oyuncularıyla orjinalliği, bu yıla damgasını vurup yeni bir başyapıt olacağı şimdiden belli oluyordu.

Film setine cisimlenip etrafıma bakındım. Herkes bir yerlere koşuşturuyordu. Kimsenin benimle ilgilenecek durumu yoktu. Arkadaşlarıma bakındım, göremedim. Ama çok daha iyi birini gördüm. Yönetmen koltuğunda Alexander Hailword vardı. Çapkın yönetmenin film seti de oldukça eğlenceli gibi görünüyordu. Etrafında pervane olan asistanlar, yönetmenden korktukları için her şeyi mükemmel yapma çabası içinde yardımcılar ve bir tarafta keyifle etrafını seyreden Alexander.

Hızlı adımlarla yanına doğru ilerledim. Belki bir röportaja hayır demezdi.

Şipşirin bir gülümseme takındım reddetmemesi için.

"Merhaba, kolay gelsin demek istedim size. Nasıl gidiyor çalışmalarınızı?"

Yeni bir film ve yeni umutlar... Herkes büyük bir telaş içindeydi. Ben hariç. Tamamen sakin bir şekilde üzerimi oyunuma uygun olarak değiştirmiştim ve şimdi hazırlıkların bitmesini bekliyordum. Asistanım yanıma gelmiş yardımcı oyunculardan birinin eksik olduğunu söylüyordu. Ama bugün o kadar keyifliydim ki bunu umursamadım. Tabi tam bu sırada:

"Merhaba, kolay gelsin demek istedim size. Nasıl gidiyor çalışmalarınızı?"

Başımı yeni gelene çevirdim. Güzel bir bayan bana bakıyordu. Aniden kafamın üzerinde bir ampul yandı. Gazeteci? Buraya bunların alınmaması gerekiyordu. Kaşlarımı kaldırdım ve kibarlığı elden bırakmadan:

"Merhaba!" dedim. "Sağolun. İyi gidiyor bugün ilk çekimi yapacağız."

Bu açıklamalar sırasında yandakiler hala bana bir şeyler söylüyorlardı. Sonudna dayanamadım ve megafonu elime alıp:

"Hadi millet bitti artık! Çekim için herkes yerlerine!" diye konuştum.
Sessizlik çöktü bazı yerlere ve koşuşturmalar çoğaldı. Ben de yanımdaki bayana dönüp:
"Bayan, en iyisi asistanım size çıkışı göstersin. Belli ki kaybolmuşsunuz."
Aslında bu kadın hakkında sadece gazeteci olduğunu biliyordum. Bir kaç yerde fotoğrafını görmüştüm. Sanırım Dırdırcı'da çalışıyordu. Ona bakarken mavi gözlerimden neşe fışkırıyordu. İçim içime sığmıyordu bir türlü.

"Merhaba! Sağolun. İyi gidiyor bugün ilk çekimi yapacağız."

Bu kibar tavra bakarsak, beni tanımamıştı. Etraftakilere havalı bir tavırla birkaç emir yağdırdı ve o sırada beni tanıdı. Araya koyduğu çok küçük de olsa sınırdan anlamıştım bunu.

"Bayan, en iyisi asistanım size çıkışı göstersin. Belli ki kaybolmuşsunuz."

Uzaklaştırmaya çalışıyordu; ama gözleri çok güzeldi. O gözlerden öldürseler uzaklaşmazdım. yüzsüzlüğe vurdum.

"Yok hayır, nereden çıktı o. Sizin yanınıza özel olarak geldim."

Gülümsedim. Bir yandan da arkadaşlarımın beni tanıyıp yanıma gelmemesi için dua ediyordum.

"Yok hayır, nereden çıktı o. Sizin yanınıza özel olarak geldim."

Bir an ona bakakaldım. Yalan mı söylüyordu? Yoksa ben mi karıştırmıştım? Bu kadın gazeteci değil miydi? Şüpheyle ona baktım. Ama o kadar neşeliydim ki kendimi daha fazla tutamadım. Gülümseyerek:

"Hadi kayıt zamanı! Herkes hazır mı?" dedim.
Asistanım bana herşeyin hazır olduğunu söyledi. Ben de yanımdaki bayana dönüp:
"Bayan ne için gelirseniz gelin -ki özel derken ne kastettiğinizi anlamadım- film çekilirken görevli olmayanların burada olmaması gerekiyor."

Neden bugün böyle neşeliydim acaba? Yeni bir çekim olduğundan mıdır yoksa yeni insanlarla çalışmamdan mıdır bilemedim. Ama gözlerimden taşan mutlu enerjiyi kontrol altına alamıyordum.

"Üzgünüm ama kurallar böyle."
Herhelde hiç de üzgün görünmüyorumdur.

"Bayan ne için gelirseniz gelin -ki özel derken ne
kastettiğinizi anlamadım- film çekilirken görevli olmayanların burada
olmaması gerekiyor."

Neşeliydi.

"Üzgünüm ama kurallar böyle."

Yalan söylemek konusunda hiç yetenekli değildi.
Buna hiçbir çocuk inanmaz. Ben de toy bir çocuk olmadığıma göre, kiminle dans ettiğini öğrenmesinin zamanı geliyordu.

- Neden bahsettiğinizi anlamıyorum. Ben de görevliyim. Yardımcı oyuncu olarak.

Az önce oyuncu eksiği tarzı şeyler duymuştum, umarım doğrudur.
ama ses tonum ve yüz ifademden yalan söylediğimi anlaması çok zordu. İnandırıcı olduğumu biliyordum.

- Neden bahsettiğinizi anlamıyorum. Ben de görevliyim. Yardımcı oyuncu olarak.

Bu sözleri duyunca yüzümdeki gülümseme birden dondu. Ne yani kendi oyuncumu mu atmaya çalışuyordum? Ama yaklaşım tarzı beni buna zorlamıştı.
Yine kabullenmiş bir ses tonuyla:

"Peki neden giyinmediniz o zaman?" dedim ona doğru. Sesimdeki sıcaklık kaybolmamıştı fakat biraz daha ciddiydim artık.

"Hadi!" dedim. "Biraz hızlanın o zaman. Tüm gün sizi bekleyemem." dedim ve onu biraz itekledim makyöze doğru.
Yardımcılarım onu kaptıkları gibi götürdüklerinde ben çevreme neşe dağıtmaya devam etmiştim. Belki de neşem bu ülkeden kaynaklanıyordu. Bu harika ülkeden!

Onu hazırlayıp getirdiklerinde yüzümde büyük bir gülücük ile "Hadi başlayalım!" diye bağırdım ve bende kameraların önündeki yerime geçtim. Herkes toplandı ve yerleştiler. Ben de kendi yerimi aldım. Bu film bir macera filmiydi ve birazdan bulunduğumuz bar dağıtılacaktı. Silahlar atılacak vs. Tabi benim karakterim de en başta savaşacak sonra beceremeyeceğini anlayınca toz olacaktı. Ama sorun yoktu. Herkes oynayacağı sahneyi biliyordu.

"Kayıt!"

"Peki neden giyinmediniz o zaman?"

Ciddileşmişti.

"Biraz hızlanın o zaman. Tüm gün sizi bekleyemem."

Kaba hareketlerini görmezden geldim. Şimdilik. Belki yanlışlıkla Dırdırcı'ya yazabilirdim...

Bunu daha sonra düşünmeye karar verdim. Makyöze kendimi teslim ettim ve maymun gibi bir makyajla sahneme hazırlandım.

"Hadi başlayalım!"

Herkes yerini almıştı. Ama ben konuyu bile bilmiyordum ve patlamalar başladığında öğrenmiştim: aksiyon. Bulunduğumuz bar dekorlu yerde üzerimize ateş açılmıştı. Sessizce küfrederek oradan nasıl kaçacağımı düşünmeye başladım. Benim hareketsizce sahnede durduğumu gören yönetmen sahneyi durdurdu, yanıma geldi ve gözlerini üzerime dikti.

Yakalanmıştım.

Herkes rolünü ustalıkla yapıyordu. Bir kişi hariç. Daha ben sahnedeyken farkettim durumu. Kısa süre çaktırmadan onu izledim fakat sonra iş yaramayacağını anlayınca yanına geldim. Yüzümde hoş bir tebessüm ile:

"Oyuncu değilsin, değil mi?" dedim. Pek kibardım bunu söylerken ve eğleniyordum.

"Madem oyuncu değilsin, burada ne arıyorsun?" diye mırıldandım sıkıntıyla. Sonra biri yanıma geldi ve mola vermemiz gerektiğini söyledi. Yüzümde güneş kadar güzel bir gülücükle:

"15 dakika mola!" dedim ve rahatlama mırıltılarıyla insanlar yavaş yavaş ortamdan çekilmeye başladılar.
Kolumu karşımdakine uzattım ve:

"Evet, bayan şimdi sizinle uzun uzun konuşabilirim." dedim. "En başta kim olduğunuz ve burada ne aradığınızla başlayalım."

Sakin bir şekilde yanıma geldi yakışıklı yönetmen.

"Oyuncu değilsin, değil mi?" kibarlığını koruyordu. "Madem oyuncu değilsin, burada ne arıyorsun?" eskisi kadar sakin değildi.

Oyunculara molayı ilan eden bir sesle hitap etti ve tekrar bana döndü.

"Evet, bayan şimdi sizinle uzun uzun konuşabilirim. En başta kim olduğunuz ve burada ne aradığınızla başlayalım."

Nazik bir sesle konuşuyordu, ama sıkılmaya başlamıştı. Uzatmamaya karar verdim.

"Ben Vera. Dırdırcı Editörüyüm. Ama dur bir dakika, önyargılarını bir kenara bırak. Tıpkı benim gazeteci kimliğimi bıraktığım gibi... Namını genç hanımların ağzından çok duydum ve tanışmak istedim. Hepsi bu."

Haksız da sayılmazdım. Herkesin rüyalarını süsleyen bu genç yönetmenle tanışmak benim de hakkımdı.

"Ben Vera. Dırdırcı Editörüyüm. Ama dur bir dakika, önyargılarını bir kenara bırak. Tıpkı benim gazeteci kimliğimi bıraktığım gibi... Namını genç hanımların ağzından çok duydum ve tanışmak istedim. Hepsi bu."

Editör mü? Ben bu kadarını da beklemiyordum açıkçası. Ayrıca benim genç kızların ağzından duyulabilecek bir ünüm mü vardı? Şaşkınlıkla ona bakakaldım. Tabi bu konuşmayı başka biride duymuştu ve yanıma gelip, onu atmamı isteyip istemediğimi sordu. Kısa bir an duraksadım. Atarsam, hakkımda beter şeyler yazacaktı. Belki de en iyisi bir röportaj yapmaktı. Böylece fazla uzamadan iş kurtulurdum. Hem filmin reklamını yapmış da olabilirdim. Vera'ya döndüm ve:

"Bayan, acaba sizinle bir röportaj yapsam, sonrasında kendi ayağınızla gazetenize döner misiniz?"
Belki biraz kaba olmuştu ama ne yapabilirdim ki? Sonuçta o bir gazeteciydi.

Tam o sırada görevli kılıklı biri gelip beni atıp atmaması konusunda Alexander'a danıştı. Sanırım Alexander hakkında yazabileceklerimi düşünüp kalabileceğimi söyledi. Gazeteciliğin işte bu yönünü çok seviyorum!

"Bayan, acaba sizinle bir röportaj yapsam, sonrasında kendi ayağınızla gazetenize döner misiniz?"

İşte bu yönünü hiç sevmiyordum! Her davranışıma şüpheyle yaklaşıyorlardı.

"Hay hay. Eğer sizinle kahve içme şerefine nail olmamın tek yolu buysa, neden olmasın."

En şirin halimle gülümsedim.

"Hay hay. Eğer sizinle kahve içme şerefine nail olmamın tek yolu buysa, neden olmasın."

Şirin bir şekilde gülümsüyordu. Ama bana göre daha çok şüphe çekiyordu üzerine. Derin bir soluk aldım ve onu kendi dinlendiğim yere götürdüm. Yalnız kalmamız daha iyi olacaktı. Tabi gidene kadar çok uzun zaman geçmişti çünkü sürekli birileri yanıma geliyor ve senaryo ve oyunculukları hakkıdna beni soru yağmuruna tutyordu. Bunları normalde severdim ama şimdi... Sadece şu kadınla yalnız kalmayı planlıyordum. Böylece fazla açık vermeden konuşmamızı bitirebilirdik.

Ona gülümseyerek baktım ve sonunda gideceğimiz yere vardık. Odamdan içeri girdiğimizde ilk defa dağınıklığımdan rahatsız oldum. Her tarafta kağıtlar vardı. Masamda, koltuklarımda, sandalyede, müzik çalarımın üzerinde...

Ona baktım kaçamak bir şekilde. En azından yatağımın bulunduğu yeri görmüyordu. Orada da aynı şey söz konusuydu fakat bir de giysiler eklenmişti. Tamam, dağınık biriyim. Ona kibarca yer gösterdim -tabi oradan dosyalarımı alarak- sonrada içecek isteyip istemediğini sordum. Kibarlığı zorunlulıktan değil içimden geldiği için yapıyordum. Ona gülümseyerek baktım ve:

"Umarım dağınıklığımın kusuruna bakmazsın!" dedim. Çekinmiştim açıkçası. Gazetesinde "Ünlü yönetmen o kadar dağınık ki, kim bilir o kadar eşyanın altında daha kaç tane senaryo vardır!" gibi cümlelerle rencide edilmek istemiyordum. Derin bir soluk aldım ve saçlarımı karıştırdım sol elimle.

Görüşmeyi nazikçe kabul etti ve odasına doğru yöneldik; ama yolumuz uzadıkça uzadı. Sürekli birileri durdurup senaryo ve oyuncu seçimlerinin ne kadar uygun olduğu konusunda iltifatlar ediyorlardı. Yolumuzdan çekilmelerini ve onları su kadehine çevirmeyi gerçekten çok istemiştim.

Biraz zor da olsa, odasına gidebilmiştik. İçeride tüm eşyalar etraftaydı. Her yerde kitaplar, yazılar, resimler vardı. Bir tarafta müzik çaları ve cd'leri, diğer tarafta filmleri yer alıyordu. Kimilerine göre dağınık olarak adlandırılabilirdi; bana göreyse her şey olması gereken yere özellikle konmuştu.

Bana oturabileceğim bir yer gösterip üzerindeki eşyaları başka bir yere koyarak, kendine de uygun bir yer seçti. Bir şeyler içmek isteyip istemeyeceğimi sordu. Sanırım odasını dağınık bulduğumu düşünüp biraz çekinmişti. Bu haliyle çok tatlı görünüyordu.

Bir kahve isteyerek yerime iyice yerleştim. Gözlerinin içine bakarak konuşmaya başladım.

"Benimle konuşmayı kabul ettiğin için gerçekten çok kibarsın. Bu arada, umarım Alex dememde bir sakınca yoktur."

Gelen kahvemden bir yudum aldım.

"Filminin bir başyapıt olacağı konusunda herkes hemfikir. Dekor, kostümler, senaryo, oyuncular hepsi daha film çıkmamasına rağmen sinema eleştirmenlerinin dillerinde. Bu beklediğin bir başarı mıydı?"

Aslında o anda ne anlatacağının bir önemi yoktu. Konuşması bile yeterdi..

"Benimle konuşmayı kabul ettiğin için gerçekten çok kibarsın. Bu arada, umarım Alex dememde bir sakınca yoktur."

Başımı iki yana salladım ona kahve söyledikten sonra. Kendime de aynısından söylemiştim. Ayrıca odama aşağılayıcı bir bakış atmaması beni rahatlatmıştı açıkçası.

"Filminin bir başyapıt olacağı konusunda herkes hemfikir. Dekor, kostümler, senaryo, oyuncular hepsi daha film çıkmamasına rağmen sinema eleştirmenlerinin dillerinde. Bu beklediğin bir başarı mıydı?"

Bu sözcükleriyle beraber gözümün içine baktı. Ne diyeceğimi bilemedim. Çalışanlarımın beğendiğinin farkındaydım ama dışardakiler? Onlarda mı beğenmişlerdi. Bu benim göğsümü kabartmalıydı aslında. Fakat sadece... Utanmıştım. Genç bir kız gibi yanaklarıma hafif bir kırmızılık yayıldı. Bunun farkındaydım lakin bu huyumdan bir türlü kurtulamamıştım. Derin bir soluk alıp gülümsedim ona ve artık refleks olmuş bir hareketle saçlarımı karıştırdım yeniden. Bu sırada beni cevap vermekten kurtarmıştı kahveyi getiren çocuk. Ona teşekkür eip yolladım ve gazeteciye ikram ettim. Yanaklarımın renginin eski haline dönmesiyle birlikte konuşmaya başladım.

"Filmim konusunda ki bu yorumlar beni gururlandırdı açıkçası. Ne diyeceğimi bilemedim." gülümsedim çekingen bir tavırla. Sonra da sanki konuşmak istemiyormuş gibi kahveden bir yudum aldım. Ardından derin bir nefes alıp tekrar başladım.

"İnsanların beğenmesi güzel, yaptıklarımı. Bu benim mesleğime devam etmemi sağlayan gücü bana veren şey."

Bakışlarımı kaçırdım. Of! Gazeteciler hep beni sıkıştırırdı zaten. Al! Şimdi de konuşamıyordum. İyice rezil olmadan bir şey yapmalıydım.

"Hm. Şey... Başka bir soruya geçsek?"