Bir model ile çalışacaktım! Güzel bir model. Yeni bir dizi işi vardı. Bu seferkinde bende oynuyordum. Hem yapımcı hem oyuncu, hem yönetmen. Kendimi kaça bölmüştüm böyle? ... Caroline ile başrolleri paylaşacaktık. Dizinin konusu güzeldi. Keşke ben yazsaydım, dedirten türden. Eski zamanları anlatan bir diziydi. Ben bir prensi oynuyordum Caroline ise başka bir ülkenin prensesini. İki ülke düşmandı ama biz aşık oluyorduk. Evlenmek istiyorduk filan. Babalarımız bizi ayırmak istiyordu bunun içinde çeşitli oyunlar oynuyorlardı bize.

Benim oynadığım sahneyi çekecek yönetmeni önceden tanıyordum. Fakat ilk sahnede ben yoktum bu yüzden Caroline oynarken onu dışardan izleyebilecektim.
Tabi tüm bunlar onu bulup benimle çalışmaya ikna edebilirsem olacaktı. Şimdi onun bir çekimi vardı ve ben bunca mankenin arasından geçip onu bulmaya çalışıyordum. Herkes bir yerlere koşturuyordu. Bazı süslü giysili kadınlar, güzel giysili erkekler bir oraya bir buraya... Adeta başımı döndüren bir dans misali.
Gözümün önünde canlandı birinci sahne. Caroline oynarken;

Sahne 1:

"Prense Cecilya, balkona yanaştı yavaşça. Ellerini kenara koydu ve bulunduğu yabancı ülkenin topraklarına baktı. Babası bir anlaşma yapacakları için onu bu düşman ülkesine getirmişti. Prenses Ceci bunu istemiyordu. Sadece evine, o huzurlu topraklara dönmek istiyordu. Birden kapı açıldı ve içeri babası girdi.

Kral:

"Hadi kızım şölen başlıyor." dedi ve kolunu kızına uzattı.
"Bunu neden yapmak zorundayım baba? Neden buradayım?" dedi. Kral kızına sevgiyle bakıp:
"Sadece mecburuz kızım. Bende bu adamla anlaşma yapmak istemiyorum fakat onlar bizden güçlü ve buna zorunluyuz." dedi.

İkili odadan çıktı."

İşte ilk sahnemiz buydu. Güzel bir şey olacağa benziyordu. Caroline ılımlı yaklaşmıştı bu fikre bu yüzden şu an onun peşindeydim. Çevredekilere onu sorunca sahnede dediler. Bende prova yaptıklarınu düşündüm. Tabi tüylü giysi giymiş adamın biri:

"Mankenlerden biri eksik!" diye bağırdı. Etrafa bakınırken beni gördü ve sonrası benim için bulanık...

Kulis yine kalabalıktı. Etrafta uçuşan elbiseler, kaprisli modeller,pahalı kıyafetler ...
Bunların dışında kalmayı tercih etmiştim koşuşturmak yerine sandelyemde oturup kahvemi yudumluyordum telaşa gerek yoktu. Sıram geldiği zaman haber veren her zaman olurdu. Bu yüzden dergime gömülmüştüm , mankenler podyuma çıkmaya başlamıştı. Garip giyimli modacı "Mankenlerden biri eksik'' diye bağırıp duruyordu.

Ne olduğunu anlamıyordum. Sürekli beni bırakmalarını manken olmadığımı onlara tekrarlıyordum fakat nedense kimse beni takmıyordu. Hatta içlerinden biri:

"Madem manken değilsin neden buradasın?" dedi. Kısa bir an duraksadım tabi bu sırada üzerimdekiler çıkarılmıştı. Gömleğimin ortadan kaybolduğunu farkettim. Dehşet içinde "Hey!" diye bağırdım ama sesimi duyan olmadı. Sadece kızlardan biri:
"Ben bu adamı bir yerden tanıyorum ama nereden?" dedi. Aslında bu kadar tanınmaz olmamalıydım. Sadece biraz bıyık ve sakal bırakmıştım.

Tam bu sırada Caroline gözüme ilişti. Ona doğru ilerlemeye çalıştım -ki boşuna bir hareketti- üzerime ne olduğunu anlayamadan giysiler giydirdiler ve kendimi başka bir kızın elinden tutarken buldum. Kızıl saçlarıyla tam bir afetti bu manken ama Caroline başka bir mankenle yürümekteydi. Yanımdaki kız dürtükleyince beni biz de yürüdük. Bazı yerlerde flaşlar patlıyordu. Caroline tam yanımdan geçerken ona çevirdim kafamı ve olanlar oldu.

Yanımdaki kızın eteğine bastığım gibi tökezledim onun üzerinde. Caroline de benimle dengesini kaybetti ve biz üçlü yere yuvarlandık. Sağ kolum yanımdaki kızıl afetin altında kalmıştı. Caroline üzerimde düşmüştü ve anlaşılan düşerken diğer mankene de çarpıp sahneden aşağıya yuvarlamıştık onu. Flaşlar çok hızlı bir şekilde patlıyordu. Dehşete kapıldığımı hissettim. Kıpırdayamıyordum ve profilden resmin çekiliyordu. Umarım tanınmam...

Podyuma çıkmadan önce bir an için Alexander Hailword'u görmüştüm. Geçenlerde bir dizi teklifiyle gelmişti hoş bir diziydi . Gerçekten çok yönlü olmalı diye düşündüm. Hem yapımcı,hem oyuncu,hem yönetmen hem manken. Çok yoğun olmalıydı. Ama bir gariplik vardı, yüz ifadesi çok şaşkındı. Ve komikti. Podyumda gülmemem gerekiyordu tebessüm bile yasaktı. Çünkü izleyicilerin dikkatini yüzümüze değil kıyafetimize çekmemiz gerekiyordu. Ama ifadesini hatırladıkça gülesim geliyordu. Herşey ok hızlı gelişti ,bir gürültü duydum o yöne baktım,dengemi kaybettim-ki bunda ayağımdaki yüksek topukların rolü büyüktür-ve yerdeydim. Yüzüme doğru flaşlar patlıyordu. Bir skandal daha ,lanet olsun.

Gözlerim makinelerin ışığından kamaşmış iki kızın altında kıpırdanıyordum. Sağ kolum uyuşmaya başlamıştı. Sırt üstü düşmüştüm ve bu yüzden en azından Caroline'n kalkmasına yardım edeyim diye bacaklarımı kullanacaktım. Beceremeyince iyice gömüldük birbirimize. Kızıl saçlı manken kalkmaya çalışıyordu fakat topuklular çok yüksek olduğundan bir türlü toparlayanamıyordu. Hatta dizlerini bile kendine çekemiyordu demek doğru olurdu çünkü onun bacağının biri Caroline'n altında kalmıştı. Durum aslında o kadar komikti ki!

"Kahretsin!" diye mırıldandım.

"Buraya gelmemeliydim. Ben manken bile değilim!"

Sahneden aşağıya uçan mankene yardım ediyordu görevliler. Erkek mankenin burnundan kan akıyordu ve bu görevlileri daha çok gerdi. Fotoğraf çekenlerin yüzünde tuhaf bir gülüseme vardı. Sanırım bir moda gösterisinin bir sirk şovuna dönüşmesi hoşlarına gitmişti.

Sonunda biri yardımımıza geldi de Caroline ile kızılı kaldırmayı başardılar. Kısa bir an yerde öylece durdum. Sonra çevik bir hareketle ayağa kalktım. Görevliler çekilmemize yardım ederken birileri de fotoğraf çekilmesini engellemeye çalışıyorlardı. Tam "En azından kim olduğumu anlamadılar!" diye düşünürken biri bağırdı:

"Bu Alexander Hailword!" başım otomatik olarak o yöne döndü ve yine takıldım. Ama bu sefer ki benim hatam değildi. Bu mankenleri eteğinin bu kadar uzun olması benim suçum değildi işte. Kızılın eteğine bastım ve etek yırtılırken kız çığlık attı. Ben tekrar yere yuvarlandım. Bir günde iki felaket durumundaydım.
Yere yuvarlanmıştım ama kızılın da bileği burkulmuştu bu karmaşada. Bir erkek olmama rağmen yüzüme bir kızıllık yayıldığının farkındaydım. Ayağa kalkmaya çalışırken -ki o kadar bacak vardı ki önümü görememiştim- bir şeye çarptım ve o da yere...

Bu kişi Caroline idi.

Kalkmamla tekrar düşmem bir olmuştu diyebiliriz. Alexander bir manken değildi ve bunların sebebi oydu. Bunu idrak ettiğim anda tekrar düşmüştük. Alex yüzünden. Skandal umrumda değildi,bu çok komikti. Yerde gülmeye başlamıştım ,gülmekten ayağa kalkamıyordum. O sırada görüşüme topuklu ayakkabılar ve incecik bacaklar girdi.İki çıtkırıldım manken beni kaldırmaya çalışıyordu. Bense gülmekten kırılıyordum. Skandaldan sonra modacının yüz ifadesini ve neler söyleyeceğini düşündüm. Ellerimi tutacaktı ve ''Çok üzgünüm hayatım , ne diyeceğimi bilemiyorum '' diyecekti süklüm püklüm .Kahkahalarım salonu çınlatıyordu yanımda yatanlardan biri de gülmeye başlamıştı. O sırada güçlü bir kol beni tek hamlede kaldırdı. Hareketin aniliğinden dolayı gülmeyi kesmiştim.Bu Alex'di.

''Teşekkürler . Bence buradan hemen uzaklaşmalıyız yoksa gazeteciler bizi rahat bırakmaz ''

dedim . Yüzüne bakıp ona kızgın olmadığımı ve durumu eğlenceli bulduğumu anlatan bir şekilde gülümsedim.Arka kapıdan bir çıkış biliyordum böylece gazetecileri atlatırdık.

Ayağa kalktığımda ilk işim Caroline'e yardım etmekti.

"'Teşekkürler . Bence buradan hemen uzaklaşmalıyız yoksa gazeteciler bizi rahat bırakmaz ''

Onun bu sözleriyle beraber bana kızgın olmadığını anlayınca rahatladım.
"Bana kızgın olmamana sevindim açıkçası." dedim.

Hızla bizi arkaya götürdüler. Bu sırada gazeteciler hala bağırıyorlardı. Kesin yarın ki gazeterlerin manşetini süsleyecektim. Yazacaklarını görebiliyordum da: "Ünlü yönetmen, moda şovunu mahvetti" ve ya "Alex manken de olmaya karar verdi." gibi cümleler olabilirdi.
Derin bir nefes alıp saçlarımı karıştırdım.
"Caroline!" dedim rahatsız bir sesle. Artık çevre sakinleşmişti. "Gösteriyi mahvettiğim için üzgünüm. Sadece sana rol teklif etmeye gelmiştim fakat birden kendimi podyumda buldum." dedim.
Huzursuzca kımıldandım yerimde. "Beni affedebilecek misin?"
Artık kesin oynamazdı filmimde.

"Bana kızgın olmamana sevindim açıkçası."

dedi. Kesinlikle kızgın değildim eğlence arıyordum kendime fakat eğlence beni bulmuştu. Eğer o gelmeseydi salak bir mankene bilim ve siyaset hakkında sorular sorup cevaplarına gülmeyi planlıyordum. Ama bu kadar eğlenceli olmazdı herhalde.

"Caroline!"

dedi utangaç bir sesle . Dinlediğimi belli etmek için yüzüne baktım.

"Gösteriyi mahvettiğim için üzgünüm. Sadece sana rol teklif etmeye gelmiştim fakat birden kendimi podyumda buldum."

dedi. Kendini podyumda bulması onun suçu değildi aslında kimsenin suçu değildi. Onu tanımasam ben de manken olduğunu sanardım.

"Beni affedebilecek misin?"

dedi.

''Seni affetmeyeceğim çünkü seni affetmemi gerektiren bir durum yok .Ayrıca seni manken sanmaları senin suçun değil. Rol konusuna gelince kadro senaryo ve diğer gerekli bilğiler hakkında konuşmaya ne dersin? Bir kafede oturabiliriz. Ben de teklifini düşünürüm''

dedim gülümseyerek.

''Seni affetmeyeceğim çünkü seni affetmemi gerektiren bir durum yok"
Bu sözcüklerle birlikte rahatladım.

"Ayrıca seni manken sanmaları senin suçun değil."

Mankene benzediğimi bilmiyordum. Ama sanırım bu bir iltifat oluyordu.

"Rol konusuna gelince kadro senaryo ve diğer gerekli bilğiler hakkında konuşmaya ne dersin? Bir kafede oturabiliriz. Ben de teklifini düşünürüm''
Gülümsedim ve rahat bir tavırla:
"Çok iyi olur." dedim ve ona kolumu uzattım. Tabi kibarlık olsun diye yapılan bu hareket görevlinin gelmesiyle son bulmuştu. Beni podyuma atan adamdı bu.

"Bay Hailword!" dedi sıcak bir sesle. "Burada ne işiniz olduğunu bana anlatabilir misiniz? Neden gösterimin mahvolduğu konusunda bir kaç açıklamayı hakettim sanırım."

Ona baktım kısa süre ve utangaç bir şekilde:
"Üzgünüm. Ben sadece Caroline ile konuşmaya gelmiştim. Tabi beni podyuma ittiniz ve bu yüzden çıktı bu karışıklık."

Bunları söylememe rağmen yanaklarıma bir kız gibi kırmızılık yayıldığının farkındaydım. Sıcaklığın dışında başka nedenlere de bağlıydı bu.
"Ama bu bizim suçumuz değil. Mankene benzetmişler sizi."

Derin bir soluk verdim. Neden herkes mankene benzediğimi söylüyordu ki?

"Pekala tamam. Sizin için ne yapabilirim? Bunu size nasıl ödeyeceğim?" dedim en sonunda.

"Çok iyi olur."

dedi. Tam cisimlenebileceğimiz bir yer düşünürken gösteri sahibi geldi.Alex'e:

"Burada ne işiniz olduğunu bana anlatabilir misiniz? Neden gösterimin mahvolduğu konusunda bir kaç açıklamayı hakettim sanırım."

dedi. Alex utanmıştı açıklamaya çalıştı. Ve zararı
karşılayacağını söyledi. Ben de adama döndüm ve :

''Alexander benim misafirim. Ondan birşey talep etmenize müsaade edemem . Eğer üzerine gitmeye devam ederseniz birdahaki defilenizde podyuma çıkabileceğimi sanmıyorum ''

dedim.Tehdidimi anlamıştı .Aslında suçun kendisinde olduğunu o da biliyordu. Beni kaybetmeyi göze alamazdı. Ben defilesinin parlayan yıldızıydım.Cevabı gecikmedi:

''Haklısın tatlım''

dedi bana . Sonra da Alex'den özür diledi. Ve kulise doğru ilerledi. Yaptığım acımasızcaydı. Ama hiçbir ücret almadan defilesine çıkmışlığım bile vardı. Bu kadar hatrım geçmeliydi en azından.

Alex 'e dönüp gülümsedim.

''Nereye gidiyoruz?''

diye sordum.

''Alexander benim misafirim. Ondan birşey talep etmenize müsaade edemem . Eğer üzerine gitmeye devam ederseniz birdahaki defilenizde podyuma çıkabileceğimi sanmıyorum ''

Bu tehdit karşısında kalakalmıştım. Özellikle de adam onaylayınca... Resmen defileyi mahvetmiştim halbuki!

''Nereye gidiyoruz?''

Gülümseyerek söylediği bu sözler üzerine bende gülümsedim ona. Aniden aklımda bir cümle yankılandı:

"İkiside gülümsediğinde, diğerleri, hiç görmedikleri güneşin doğduğunu hissedecekler."

Gözlerimi kırpıştırdım.
"Aklıma güzel bir yer geldi." dedim ve kolumu ona uzattım tekrar. Beni savunduğu için ayrıca minnettardım.

Gülümsememe göz kamaştırıcı bir gülümsemeyle karşılık verdi.

"Aklıma güzel bir yer geldi."

dedi.Ve kibarca kolunu uzattı . Koluna girip yüzüne meraklı bir şekilde baktım. Kendinden emin görünüyordu. Gideceğimiz yer konusunda çok meraklıydım.

Koluma girdiğinde yüzüme meraklı bir şekilde bakıyordu. Bende ona gülümseyerek:

"Güzel bir yer olduğuna emin olabilirsin." dedim.

Sonra muggle gibi yürüyerek çıktık oradan. Üzerimde kendi kıyafetlerim yoktu. Aslında bunu umursayan da yoktu. Onu buralarda en sevdiğim kafelerden birine getirdim. İçerisi çok sade ve hoştu. İnsanlar kibar ve iki tane ünlü girmesine rağmen saygılıydı. Bize yerimize kadar eşlik ettiler. Caroline oturunca bende oturdum ve ona bakıp gülümsedim.

"E? Nasıl buldun burayı?"

Neşeli bir şekilde çevreye bakındım bende. Bu kafenin içinde fazla insan yoktu. Biz de zaten en sessiz yerinde oturuyorduk. Garsonun biri bakışımı görünce hızlıca yanımıza geldi ve ne yiyeceğimizi sordu. Bende bakışlarımı, camın önünde duran çiçeklerin uyumundan ayırıp, karşımdakine çevirdim.

"Ne istersin?" diye sordum.
Bir taraftan da kendime bir yığın yemek söylemiştim. Ama yanında hafif bir içecekle beraber...

"Güzel bir yer olduğuna emin olabilirsin."

dedi meraklı bakışlarıma karşılık olarak.

Oraya varınca güzel bir yer olduğuna ben de katıldım.Uçuk ve sade renkler uyum içinde kullanılmıştı. Ben etrafı incelerken o da bir garson çağırmıştı.

"E? Nasıl buldun burayı?"

diye sordu. Ben cevap veremeden garson gelmişti.

"Ne istersin?"

diye sordu.

''Kahve lütfen''

dedim garsona gülümseyerek. Sonra Alexander'a döndüm.

-Gerçekten hoş bir yermiş .Çok beğendim . Konumuza dönelim , nasıl bir proje olacak bu?

dedim ciddi bir şekilde.