Kütüphanede oturmuş Mitoloji ve Sihir Tarihi ile ilgili kitap okuyordum. Ne kadar süredir kütüphanede olduğum hakkında bir fikrim yoktu. Oturmaktan ayaklarım uyuşmuştu. Bu nedenle artık gitmeye karar verdim. Yerimden kaltım ve kitapları yerine koymak için rafların arasından geçtim. Kitapları nereden aldığımı hatırlayamıyordum. Bu aralar oldukça dalgınlaşmıştım. Kitapları aldığım rafı ararken, iki ağır kitabı bir kaç kere yere düşürmüştüm. Bana doğru dönen yüzleri umursamamaya çalıştım.

Kütüphanede dolaşmaya devam ederken, bir kaç kızın kıkırdadıklarını fark ettim. Bazı kızları anlamak çok zor. Hemcinsim olsalar bile. Aptal saptal şeylere gülmeleri bence oldukça saçma. Onların bu saçma hareketlerine karşılık gözlerimi devirdim ve yoluma devam ettim. Hala kitapları nereden aldığımı arıyordum ve gittikçe sinirlenmeye başlamıştım. Ben bu kadar unutkan değildim. Etraftan görenler, bir oraya bir buraya yürüdüğüm için kafayı yediğimi düşüneceklerdi. Nihayet kitapları nereden aldığımı bulmuştum. İki ağır kitabı yukarıya doğru kaldırmıştım ki ,arkadamdan gelen bir sesle yerimden sıçradım ve büyük bir gürültü ile kitapları elimden düşürdüm.

Kitaplar büyük bir gürültü ile benimle konuşan kişinin üzerine düştü. Canı oldukça yanmış görünüyordu. Kim olduğunu anlayamamıştım. Bir yandan kitapları toplamaya çalışırken bir yandan da kim olduğunu görmeye çalışıyordum. "Ah, ben çok özür dilerim, " demiştim ki kim olduğunu gördüm. Adrian. Onunla tam anlamıyla pek bir konuşmuşluğumuz yoktu, fakat onu tanıyordum. Anlaşılan o ki oda beni tanıyordu. Beni tanıdığının hiç farkında değildim. Doğruyu söylemek gerekirse onun biraz kendini beğenmiş biri olduğunu düşünüyordum. Etrafında hiç kız eksik olmazdı. Sinir bozucu bir durumdu. Ne saçmalıyorum ben böyle. Onun etrafında kim olduğu yada nasıl birisi olduğu umrumda değildi.

Yere eğildim ve kitaplardan birini zorlukla kaldırıp masanın üzerine koydum. Tekrardan ona doğru döndüm ve, "Ama bu senin hatandı. Beni korkuttun ve bende kitapları düşürdüm," dedim. Neden bir an da savunmaya geçtiğim hakkında bir fikrim yoktu. Aslında ne diyeceğimi de bilemiyordum. Bu yüzden aklıma ilk gelen şeyi söylemiştim. Bir cevap vermesini bekleyerek ona baktım, çünkü daha fazla konuşursam saçmalayacağımı biliyordum.

Önce bir homurdandım. Sonra kendimi toparlayıp:
"Seni korkutmak istememiştim. Şey sadece konuşmaya çalışıyordum." dedim. Birden ne olduğunu anlamadım. Kalp atışlarım hızlandı. Nefesimi kontrol etmekte zorluk çekiyordum.

"Seni korkutmak istememiştim. Şey sadece konuşmaya çalışıyordum."

Ah,işte şimdi kendimi kötü hissetmiştim. Neden bu kadar kaba davranmıştım ki? Ona baktım ve keşke bakmasaydım diye düşündüm. Anlayamadığım bir his içimi kapladı. Daha önce böyle bir şey hissetmemiştim. Kalbim garip bir şekilde teklemişti sanki. Ne saçmalıyordum böyle. Kafamı başka yöne çevirdim. Yüzümün kızardığından emindim. Onun bunu fark etmemesini umdum. "Tamam. Sorun değil." Sözcükleri resmen ağzımda gevelemiştim. Ne diyeceğimi bilemiyordum. Yerde kalan diğer kitabı almak için eğildim. Oldukça ağır olduğu için kaldırması gerçekten çok zordu. Kitabı kaldırmak için çabalarken onun gitmiş olduğunu sanıyordum, fakat hala orada duruyordu.

"Tamam sorun değil" dedi. Sonra da kitabı almak için yere eğildi. Ona bakıyordum. Kendimi çok aptal hissediyordum. Orada öyle durmuş sadece kıza bakıyordum. Ne diyeceğimi bilmez bir şekilde. Sonra kendime küfrederek konuşmaya çalıştım.
"Bu aralar neler yaptın?" dedim.

"Ne dedim ben? İyi bari havalardan bahsetseydim daha iyi olurdu. Adrian kendini toparla evlat. Sen daha önce bir çok kızla konuştun. Bunda niye bocalayasın ki?" diye düşünüyordum.
O sırada ayağa kalktı. Bütün dikkatim gene dağıldı.
Saçlarından bir tutam yüzüne düşmüştü. Saçlarının arkasından bana direkt sorgulayan bakışlarla bakıyordu. Bir an kendimi tutamayıp elimi uzattım ve saçını yüzünden çektim. Kulağının arkasına sıkıştırdım. Sonra da ne yaptığımın farkına vardım. Bundan kaçmak yerine gözlerine bakıp öylece bekledim.

"Bu aralar neler yaptın?"

Ne yapmaya çalıştığını anlayamıyordum doğrusu. Daha önce doğru düzgün konuşmuşluğumuz yokken şimdi sanki her gün konuşuyormuşuz gibi neler yaptığımı soruyordu. Bu oldukça garipti doğrusu. Yine ne diyeceğimi bilemiyordum. Nutkum tutulmuştu sanki. Bana neler oluyordu böyle? Kitabı yerden aldım ve ayağa kaltım. Sorgulayan bir şekilde ona bakıyordum.

O sırada hiç tahmin edemeyeceğim bir şey yaptı: Gözümün önüne düşmüş bir tutam saçımı kulağımın arkasına sıkıştırdı. Sonra da doğrudan gözlerime bakmaya başladı. Ona kızsam mı yoksa bu yaptığından etkilensem mi bilemiyordum. O an yaşadığım şaşkınlıkla dilim tutulmuştu. Aynı zaman da elini saçımda ve tenimde hissetmek anlayamadığım hisler uyandırmıştı bende. Hayır, böyle şeyler düşündüğünüzde kalbinizin tehlikede olduğunu anlardınız. Silkindim ve "Ne yapmaya çalıştığını anlayamıyorum. Konuşmaya çalıştığını söyledin, fakat birden bu konuşma isteği nereden çıktı anlayamadım. Daha önceden beni fark ettiğini bile sanmıyorum. Şimdi ne oldu da benimle konuşma kararı aldın?" dedim.

Aslında sert tepki vermek istemiyor, onunla normal bir şekilde konuşmak istiyordum. Fakat onun benimle sadece gönül eğlendirmek amacı ile konuşmaya çalıştığını düşünmeye başlamıştım. Çünkü açıkçası, şey onun gibi yakışıklı ve etrafı kızlarla çevrili birinin benimle ne işi olurdu ki?

"Ne yapmaya çalıştığını anlayamıyorum. Konuşmaya çalıştığını söyledin, fakat birden bu konuşma isteği nereden çıktı anlayamadım. Daha önceden beni fark ettiğini bile sanmıyorum. Şimdi ne oldu da benimle konuşma kararı aldın?"

Büyük babamın bana söylediği sözleri düşündüm.
"Evlat bazı şeyler vardır. Bunları konuşmayla değil yaparak anlatırsın. Bazen bir çiçek verirsin. Bazen bir gülücük. Ama onun kalbini almasını hep bildim.

Evlat günün birinde bir kız senin kalbini çalacak. Bu kadar çapkınlık sana zararlı olur."

Tam ne diyeceğimi düşünürken sol taraftan kıkırtılar gelmeye başladı. Kafamı çevirip baktım ve bir grup kızın bana baktığını gördüm. Dönüp Clary'e baktığımda yüzünü buruşturduğunu farkt ettim. Bir anda içimi bir telaş hissi kapladı.

Bir anda ne yapacağımı bilemezken, daha kendim ne yaptığımı idrak edemezken ileri uzanıp bir elimi Clary'nin beline koydum. Diğer elimle ona sarılıp dudaklarından öptüm. Bir anlık kasılma yaşadı. Bense umursamadan onu öpmeye devam ettim.
Bir an, belki bir kaç dakika, yada bir kaç saat. Bir elim belinde, bir elim mis kokan saçlarındaydı. Sonra dudaklarımı geri çektim. Ona baktım.

Durmuş ne diyeceğini beklerken yan taraftan gelen kıkırdamalar dikkatimi çekti. O tarafa bakınca bir grup kızın Adrian'a bakıp gülüştüklerini gördüm. İşte dediğimde tam olarak buydu. İster istemez yüzümü buruşturdum ve Adrian'a baktım. Onun yüzünden ise telaşa kapılmışlık okunuyordu. Buna bir anlam verememiştim doğrusu.

Ne olduğunu anlayamadan bir eliyle belimden tutup beni kendine çekti ve bir an da beni öptü. Ne yapacağımı bilemez halde donup kalmıştım. Bu sersem ne yapıyordu böyle herkesin içinde? Ne kanıtlamaya çalışıyordu? İstemeden de olsa kalbimin çarpaya başladığını fark ettim. Ne kadar süredir bu öpüşme devam etti bilmiyordum. Sonunda geri çekildi ve bana baktı. Ne yapmamı bekliyordu bilmiyorum ama ben ne yapacağımı biliyordum. Elimi geriye doğru savurdum ve yüzüne bütün kütüphane de duyulmasını sağlayacak bir tokat attım. "Seni pislik! Ne halt ettiğini sanıyorsun sen," diye bağırdım öfkeyle.

Daha sonra kıkırdayan kızlara dönüp, "Gösteri bitti. Şimdi hepiniz defolun burdan," dedim. Bir anda kaçışmaya başladılar. Sonra tekrar Adrian'a dönüm. "Sen gerçekten adi herifin tekisin. Yoksa şaşırdın mı? Ne yapmamı bekliyordun? O tavladığın diğer aptal kızlar gibi kucağına atlayacağımı mı? Eğer böyle düşünüyorsan hayal kırıklığının tadını çıkar." O kadar öfkelenmiştim ki. Bu çok büyük saygısızlıktı. İlk öpücüğümün böyle olmasını hiç istemezdim. Arkamı döndüm ve gitmek için hamle yaptım.

Clary'nin elini var gücüyle suratıma savurduğunu gördüm ama kaçamadım. Bir kızdan beklenilmeyecek kadar sert bir tokattı ve oldukça yankı yaptı. Tokadın etkisinden midir nedir az önce ki dikkat dağınıklığım, korkum çekingenliğim gitmişti.

Kızgınlık kırgınlık ile, mutluluk hüzün ile, umut umutsuzlukla ve beklenti merak ile birbirine karıştı. Müthiş bir çuvallama anı, belirsizlik ve ne yapacağını bilememezlikle olduğum yerde bana bağırmasına bakıyordum.

"Seni pislik! Ne halt ettiğini sanıyorsun sen,"

"Benden nefret ediyor olmalı."

Clary diğer kızlara dönüp:
"Gösteri bitti.

"Peki kalbini kazanmak için ne yapacağım ki ben?"

"Şimdi hepiniz defolun burdan,"

Umutsuzlukla bir fısıltı döküldü dudaklarımdan:
"Clary".

"Sen gerçekten adi herifin tekisin."

"İlk defa acı nedir tam olarak anlıyorum. Fiziksel acı, bununla yarışamazdı bile."

"Yoksa şaşırdın mı?"

Ona asla ulaşamayacağımın düşüncesi içimi yakıyordu. Asla beni sevmeyecek olması.. Clary tam karşımda bana avazı çıktığı kadar haykırırken içimde ona karşı olan duyguları bilmiyordu. Belki bilse.. Belki..

"Ne yapmamı bekliyordun? O tavladığın diğer aptal kızlar gibi kucağına atlayacağımı mı? Eğer böyle düşünüyorsan hayal kırıklığının tadını çıkar."
Bir hışımla arkasını döndü. Umutsuzca ardından seslendim.
"Clary!. Dur lütfen." Durmasını beklemiyordum.

Arkamı dönmüş gidiyorken Adrian'ın sesini duydum. "Clary! Dur lütfen." Durmamalıydım. Arkama bile bakmadan defolup gitmeliydim; fakat sesindeki çaresizlik kalbimi bin parçaya böldü sanki. Yine de hala ona kızgındım. Doğru düzgün konuşmuşluğumuz bile yokken ve ben onu çapkının teki olarak görüyorken kalkıp beni öpmesi çok saçmaydı.

Bir kaç adım daha attım; ama sonunda istemeden durdum. Ne söyleyeceğini ya da ne uyduracağını merak ediyordum doğrusu. Tekrardan ona doğru döndüm. Aramızda çok fazla olmasada biraz mesafe vardı. Öfkeli gözlerle ona baktım. "Ne? Ne istiyorsun?" Bende ne söyleyeceğimi bilmiyordum. Bu olanların hepsi çok saçmaydı. Herkesin içinde beni öpmesi falan. Amacının ne olduğunu hala çözemiyordum. Gözlerimi ondan kaçırdım çünkü ona baktıkça yalan söylese bile ona inanasım geliyordu ve ben ona inanmak istemiyordum. Kalbimin kırılmasını istemiyordum.

"Ne? Ne istiyorsun?"

Bana doğruca bakmıyordu. Belki de gene yalan söylediğimi düşünüyordu. Bir adım yaklaştım. Aklımda onlarca düşünce dönüyordu. Sadece bir tek şey söylesem durum değişirdi. Daha önce hiç bir kıza söylemediğim bir şey.
"Clary. .." Aptal gibi, bir kaç kez ağzımı açıp kapattım. Kelimeler ağzımdan çıkmıyordu. Ne söyleyip durumu kurtaracağımı bilmediğim için böyle oluyordu. Hiç bir kıza onu sevdiğini söylememiştim. Bir adım daha yaklaştım. Aramızda bir adımlık mesafe kaldı.

Fısıltıyla
"Seni seviyorum" diyebildim. Bunu söylemek için tüm irademi kullanmıştım. Bir adım daha attım ve yanına geldim.

Bana doğru bir adım attı. Bense konuşmasını bekliyordum. "Clary..." Ağzında bir şeyler geveledi. 'Ne demek istiyorsun?' der gibi baktım. Bir adım daha bana yaklaştı. Şimdi aramızda sadece bir adımlık mesafe kalmıştım. Soluğum kesilmişti. Onun beni böyle etkilemesine izin vermemeliydim. Sonunda sözcükler ağzından çıktı.

"Seni seviyorum."

Bir fısıltıdan farksız söylemişti bu iki kelimeyi ve aramızda artık santimetreler vardı. Bense şok olmuştum. Ciddi olamazdı. Bu imkansızdı. Ağzımdan garip bir homurtu çıktı. Bu kadar yalancı olabileceğini tahmin etmezdim. Bir insanın duyguları ile oynayabilecek kadar aşşalık bir insan olabileceğini sanmıyordum; fakat anlaşılan öyleydi. "Gerçekten buna inanacağımı mı sanıyorsun? Bu kadar salak birisi olduğumu. Ah, ama
doğru beni tanımıyorsun bile ve kalkmış beni sevdiğini söylüyorsun. Sözcüklerimde belli etmemeye çalıştığım bir hayal kırıklığı gizliydi. Kendime bile itiraf etmesem de bu iki kelimenin doğru olmasını çok isterdim; fakat o kendini beğenmiş çapkının teki, birisini asla sevemezdi.

"Gerçekten buna inanacağımı mı sanıyorsun? Bu kadar salak birisi olduğumu. Ah, ama
doğru beni tanımıyorsun bile ve kalkmış beni sevdiğini söylüyorsun."

Sesinde bir hayal kırıklığı vardı. Evet daha önce bir çok kızla beni görmüş olması, şu anda problemdi. Ne desem inanmayacaktı. Derin bir soluk alıp kendimi toparladım.
"Nasıl istersen" dedim. Bir adım geri çekildim. Saçları yüzüne dağılmıştı. O kadar güzel görünüyordu ki.

Gözlerimi ondan zorla ayırdım ve dönüp gittim.