Müthiş bir baş ağrısı ve camdan içeri süzülen rahatsız edici güneş ışığıyla uyandım. Doğrulmaya çalıştım; ama bir ağırlık vardı üzerimde. Anlaşılan akşam içkiyi fazla kaçırmıştım. Etejerde duran suya uzanmaya çalıştığımda Alex'in kolunun üzerimde olduğunu gördüm. Dehşete düşmüştüm. Dahası, sadece kolu değil, kendisi de yanımda, benim yatağımda uyuyordu. Üstü başı kir pas içindeydi. Kolunu üzerimden çektim ve bağırdım.

- Lanet Olsun Alexander! Derhal uyanır mısın?

Evimde ne yapıyordu, bu bir. Yatağımda ne yapıyordu, bu iki. Neden dün geceyi hatırlamaya çalıştığımda gözümün önüne gelen kesik kesik olaylar, eve geldiğimiz andan itibaren koca bir boşluğa dönüşüyordu, bu da üç.

Derin bir uyku... Ve çığlığı andıran bir ses:

- Lanet Olsun Alexander! Derhal uyanır mısın?

Tek gözümü açtım kpırdamadan. Her yerim ağrıyordu. Vera'ya baktım. Kızmış, şaşırmış ve bir kaç duyguyu birbirine karıştırmış gibi görünüyordu.

"Bağırma lütfen!" diye mırıldandım. "Zaten başımın içinde bir fil sürüsü geziniyor gibi!"

Bu cümlemden sonra gözümü kapadım. Kısa süre güneş ışıklarının yok olmasını istedim. Ve sonra...

Hızlıca doğruldum -ki baş ağrımın artmasına neden olmuştu- ve Vera'ya baktım.
"Senin burada ne işin var?" dedim dehşetle. Çevreme bakındım. İyide burası benim odam değildi. "Ya da asıl benim burada ne işim var?"

Yatakta oturur pozisyona gçetim. Ellerimle yüzümü ovuşturup saçlarımı karıştırdım. Neler oluyordu. En son hatırladığım şey içtiğimdi. Sonrası boş...

Tek kasını dahi kıpırdatmadan tek gözünü açtı.

"Bağırma lütfen!" Kısık sesle mırıldandı. "Zaten başımın içinde bir fil sürüsü geziniyor gibi!"

Daha sonra uyumaya devam edeceğini düşündüm. Gözlerini kapadı; neyse ki açması da çabuk olmuştu. Dehşete düşmüş bir ifade hissediliyordu sesinden. "Senin burada ne işin var?" Kısa bir süre çevreyi inceledi. "Ya da asıl benim burada ne işim var?"

Uyku sersemliğini henüz üzerinden atamamıştı, yüzünü ovuşturdu. Benim kadar dehşete düştüğünü görmek sevindiriciydi en azından.

- Ben de onu soruyorum. En son eve cisimlenmiştik, ama bu yatakta olmaman gerekirdi. Hatırlamıyorum getirdiğimi. Alex, lütfen açıklar mısın bu karmaşayı?

Planlarımızda birkaç kadehten sonra herkesin kendi evine gitmesi vardı. Aynı yatakta uyanmak değil...

- Ben de onu soruyorum. En son eve cisimlenmiştik, ama bu yatakta olmaman gerekirdi. Hatırlamıyorum getirdiğimi. Alex, lütfen açıklar mısın bu karmaşayı?

Ben suçluyordu. Bense olanları hatırlamıyordum bile. Ona çevirdim kafamı sonra tekrar yatağa uzandım. Baş ağrısından her an ölebilirdim.

"Beni suçlama. Ben eve cisimlendiğimizi bile hatırlamıyorum." dedim hızlıca.

İyice korkmaya başlamıştım. Ama tüm giysiler üzerimdeydi yani bir şey olmuş olamaz değil mi?

Yatağa tekrar uzandı. İyice sahiplenmişti; ama başının ne kadar ağrıdığını kendimden biliyordum.

"Beni suçlama. Ben eve cisimlendiğimizi bile hatırlamıyorum."

Kimi suçlamam gerekiyordu acaba? Bir yandan sarhoş olduğunu, hatırlamadığını biliyordum; ama bir yandan da sorun sarhoş olmamızdı.

- Alex hatırlamaman daha kötü değil mi sence?

Bezgin bir tavırla oturdum yatağa. Sırtımı yastığa yasladım ve dışarıya baktım. Ve bir şey fark ettim. Yatak örtüsünün üzerine yatmamıştık. O sarhoşlukla bile örtüyü kaldırmayı akıl edebiliyorsak...

Derin bir nefes aldım.

- Alex hatırlamaman daha kötü değil mi sence?

Arkasına yaslandı. Ee? Ben ne yapabilirim ki? Baş ağrısından ölmek üzereyim zaten. Üzerimdeki çarşafı çekiştirdim. Tuhaf bir şekilde sadece başım ağrımıyordu. Çarşafı üzerimden attım ve giysilerime baktım. Tamam toz toprak kaplı olmamın dışında kan da vardı üzerimde. Anlaşılan da benim kanımdı. Sıkıntıyla ayaklarımı yataktan aşağıya uzattım. Sonra tekrar yattım. Baş ağrısından kalkamıyordum ki...

"Baş ağrısından ölmek üzereyim." diye mırıldandım. Şu ağrı yüzünden dün gece neler olmuş olabileceğini düşünemiyordum bile. "Senin durumun nasıl?"

Yataktan kalkmaya çalıştı; ama kafasını bile tutamadığına emindim. Yanılmıyorsam yatağa yapışmış gibi hissediyordu. Çünkü ben öyle hissediyordum. Sonsuza kadar uyuyabilirdim.

"Baş ağrısından ölmek üzereyim."

O kadar içmemesini söylemiştim. Bütün gün o ağrıyı yaşamak zorundaydı şimdi.

"Senin durumun nasıl?"

Ondan çok da farklı değildi.

- Dayak yemiş gibiyim.

O anda beynimde şimşek çaktı. Zaten dayak yemiştik. Hayal meyal hatırladığım son kareler onlardı.

- Dayak yedik sanırım. Kan izleri o zaman ait olmalı. Altı üstü birkaç kadeh içecektik, nasıl böyle oldu bu iş..

Daha çok kendi kendime söyleniyordum. Ardından Ne kadar zor olsa da yataktan kalktım ve banyoda temiz kıyafetler giydikten sonra kahvaltı hazırlamak için mutfağa geçtim. Mideme en son bardaklar dolusunca viski girmişti.

- Dayak yemiş gibiyim. Dayak yedik sanırım. Kan izleri o zaman ait olmalı. Altı üstü birkaç kadeh içecektik, nasıl böyle oldu bu iş..
Söyledikleri bana tuhaf geliyordu. Ama mantıklıydı. Yoksa bu halim açıklanamazdı.

Kalktı ve rahat tavırlarla giyindi sonrada odadan çıktı. Boş boş peşinden baktım ve kafamı kaldırmadan çevreyi seyrettim. Ama boş....
Bu ağrıyla daha yatamazdım. Ayağa kalktım ve üzerimi düzeltmeye çalıştım. Daha iyi olduğumu düşünüyorum çünkü on beş dakikalık bir çalışma sonucu tozlarımdan ve kan izlerimden kurtulmuştum.

Sonra yanına mutfağa geçtim.

"Nasıl bu kadar rahatsın?" dedim ona. Kendimi bir kenara attım. Saçlarımı karıştırdım ve Vera'yı seyrettim. Harika görünüyordu.

"Dayak konusunda ne hatırlıyorsun?" dedim. Benim hafızam boştu...

Portakal sularını hazırlarken tostlar da makinede olma aşamasına geliyordu. Midem hala bulanıyordu; ama bunların işe yarayacağını düşündüm. Ben masayı düzenlerken Alex geldi ve kapıda durdu. Bir süre ne yaptığımı izledi.

"Nasıl bu kadar rahatsın?"

Tuhaf bir soruydu.

"Dayak konusunda ne hatırlıyorsun?"

Bardakları masaya yerleştirip tostları da makineden alınca masaya oturdum. Portakal suyundan bir yudum içtim.

- Neden rahat olmamalıyım?

Tostun tadına baktım. Sanırım midem fena halde bozulmuştu. Tat alamıyordum.

- Dayak konusunda çok fena hırpalandığını hatırlıyorum. Benim de aşağı kalır yanım yok hani. Bir muggle beni duvara itti, o bana gece boyunca yetti zaten. En son seni muggleların arasından alıp buraya cisimlemiştim. Sonrası malum.

- Neden rahat olmamalıyım?

Yaptıklarının kokusu çevreyi sarmıştı. Ağzım sulanmaya başlayınca önüme konan tostlara saldırdım. Tabi kibarca... Ayrıca ne olursa olsun yemekten vazgeçemezdim.

- Dayak konusunda çok fena hırpalandığını hatırlıyorum. Benim de aşağı kalır yanım yok hani. Bir muggle beni duvara itti, o bana gece boyunca yetti zaten. En son seni muggleların arasından alıp buraya cisimlemiştim. Sonrası malum.

Bir yudum aldım bardaktan.

"Neden her yerimin ağrıdığı belli oldu şimdi." dedim. Bir kaç lokma daha ve:

"Eve geldikten sonrası sende de yoksa işler normaldir." dedim gülerek. "Üzerimizdekiler bile duruyordu."

Her şey iyi hoştu da sanki bir şeyleri unutuyordum. Ama neyi?

"Eve geldikten sonrası sende de yoksa işler normaldir." Gülerek ekledi. En azından aramızdan birinin neşesinin hala yerinde olması güzeldi. "Üzerimizdekiler bile duruyordu."

O konuyu düşünmüştüm ve artık içim rahattı. Portakal suyumu içerken konuşmaya başladım.

- Sanırım sadece nerede yattığımızı bilemeden uyuduk. Endişelenme başına bela olmam. Ama bir sorun var. senin bugün film çekimin yok muydu?

Saate baktım.

- Tam bu saatte?

- Sanırım sadece nerede yattığımızı bilemeden uyuduk. Endişelenme başına bela olmam. Ama bir sorun var. senin bugün film çekimin yok muydu? Tam bu saatte?

İçtiğim portakal suyunu püskürttüm bir anda.

"Ne?" dedim birden. Saate baktım. Geç kalmışım. "Nasıl yani?"

Başımı tuttum. Ağrıyordu hala. Nasıl gidecektim böyle çekimlere? Hiç bir zaman gitmemezlik yapmamıştım. Şimdi nasıl derdim çekim olmayacağını...
Vera'ya baktım.
"Yapabileceğin bir şey var mı şu baş ağrısından kurtulmak için?" dedim. "Bu halde çekim filan yapamam ben!"

"Yapabileceğin bir şey var mı şu baş ağrısından kurtulmak için?"

Ona verebileceğim tek tavsiye en azından yarını kurtarmaya çalışması. O kadar içmemesini söylemiştim işte ben..

"Bu halde çekim filan yapamam ben!"

Bunu dün gece ardı ardına viskileri yudumlarken düşünmeliydi. Yine de, beynimi zorlamaya çalıştım. Aklıma son bir çare gelmişti sadece.

- Bildiğim kadarıyla akşamdan kalmalık tedavi edilebilecek bir şey değil; ama muggle'ların baş ağrısı için kendilerine özgü yöntemleri olduğunu duymuştum. Bir sürü otu karıştırıp içmek gibi.

Pek aklıma yatmamıştı ama bu son şansıydı. O karışımlar ejderha tükürüğü gibi kokuyordu. Düşüncesi bile midemi bulandırmıştı.

- Bildiğim kadarıyla akşamdan kalmalık tedavi edilebilecek bir şey değil; ama muggle'ların baş ağrısı için kendilerine özgü yöntemleri olduğunu duymuştum. Bir sürü otu karıştırıp içmek gibi.

Ona baktım kısa süre. Elbette! Bu işi bir muggle gibi halledecektim.

"Güzel fikir. Bir muggle gibi yeneceğim baş ağrısını." Duraksadım. Çevremdeki hangi muggle çalışana sorabilirdim ki baş ağrısı için ne yapacağımı?

"Ama bunu nasıl öğreceğim?" duraksadım. "Neyse artık bir yolunu bulurum." dedim. Ayağa kalktım gitmek için.
"Sence gitmeli miyim çekimlere?"
Endişeyle sordum. Gerçektende ne yapmalıydım?