Harika! Kesinlikle başımız belaya girecekti. Eğer ikimizden birinin aklı başında olsaydı, bunu yapmamamız için birimiz diğerini uyarabilirdi; fakat ikimiz de maceraperest ve çatlak olunca bu imkansız oluyor. Cecila ile canımız sıkılmıştı. Gryffindor Ortak Salonu'nda oturup dertleşiyorduk; fakat bir süre sonra gürültüden konuşmalarımızı duyamaz hala gelmiştik. Bu yüzden okul arazisine çıktık ve delice bir şeyler yapalım dedik. Bu delice şeyin canımıza mal olmamasını umuyordum.

Şamarcı Söğüt uzaktan görününce, ben bile maceraperest biri olarak biraz tedirgin olmuştum; fakat gözü hiç bir şeyi görmeyen benim çatlak arkadaşım Cecila'nın bir gram bile tedirgin olmadığı anlaşılıyordu. "Kesinlikle ölüp gideceğiz. O psikopat ağaçla gerçekten başa çıkabileceğimizi sanıyorsan, sandığımdan daha da aklını yitirmiş olmalısın. Aslında ben de salağım. Neden sana uyuyorum ki? Kesinlikle delirmiş olmalıyız. Müdür Radwańska canımıza okuyacak." dedim bir solukta. Tedirgin, sinirli veya aşırı derecede mutlu olduğumda kendimi durdurumam ve böyle sürekli konuşup dururum.

Şamarcı Söğüt ile aramızda en fazla 250 metre falan kalmıştı. Tedirgindim; fakat bende Cecelia kadar içerisini merak ediyordum. "Eğer ölürsek seni pataklamak zorunda kalacağım, Cecelia Winslet!" İşte yine saçmalıyordum.

Clary ile birlikte Gryffindor Ortak Salonu'nda dertleşiyorduk. O kadar çok gürültü vardı ki söylediklerini duyamaz hale gelmiştim. Gürültüden kurtulmak için okul arazisine çıktık ve her zaman ki gibi macera peşine düştük. Şamarcı Söğüt! İşte buna bayılıyorum. Clary Şamarcı Söğütü görünce tedirgin olmuştu, bu yüzünden anlaşılıyordu. Onu cesaretlendirmek için gülümsedim.

"Kesinlikle ölüp gideceğiz. O psikopat ağaçla gerçekten başa çıkabileceğimizi sanıyorsan, sandığımdan daha da aklını yitirmiş olmalısın. Aslında ben de salağım. Neden sana uyuyorum ki? Kesinlikle delirmiş olmalıyız. Müdür Radwańska canımıza okuyacak."

Cevap bekler gibi bir hali yoktu zaten Clary bazen kendi kendine söylenirdi bende susmasını beklerdim. Şimdi de öyle yaptım ve susmasını bekledim. Şamarcı Söğütçüğüme çok az kalmıştı.

"Eğer ölürsek seni pataklamak zorunda kalacağım, Cecelia Winslet!"

"Aaah! Ölürsek beni pataklayamazsın bunu hala öğrenemedin mi şekerim?" dedim ve sözlerime devam ettim.
"Sana söz veriyorum ölmeyeceğiz, sadece biraz eğleneceğiz o kadar."

"Aaah! Ölürsek beni pataklayamazsın bunu hala öğrenemedin mi şekerim? Sana söz veriyorum ölmeyeceğiz, sadece biraz eğleneceğiz o kadar."

Eğlenmek mi? Gerçekten kafayı yemişti. Ona ayak uydurduğum için ben de kafayı yemiştim. Tamam ben de maceraperest biriyim; fakat kendimi öldürtmeye çalışmak benim maceraperestliğimin dışında kalan bir durum. Cecelia bana sanki düşüp bayılacakmışım gibi bakıyordu. Asla bayılmazdım. Bunu o da biliyordu. Böyle bakması tuhaftı. Öyle her korktuğunda bayılan salak kızlardan değildim. Sadece biraz tedirgindim o kadar. Aklımda başka düşüncelerin de olması bu tedirginliği daha da arttırıyordu. "Daha önceden Şamarcı Söğüt ile mücadeleye giren sen değildin tabii. Sana göre hava hoş. Bu psikopat ağaç az kalsın beni öldürecekti." Konuşurken sesim istemeden yükselmişti. Derin bir nefes aldım. "Her neyse. Artık buraya kadar geldik."

Şamarcı Söğüt'ün alt kısmında buton gibi bir şey olduğunu duymuştum. Ona basınca ağacı etkisiz hala getirebilirdik. İşte sorunda buydu; o kadar yakınına gidip o butona basıncaya kadar ağaç sizi bir güzel pataklıyordu. Cecelia'ya baktım ve "Madem fikir senin, önden buyur," dedim sinsi bir gülümseme ile.

"Daha önceden Şamarcı Söğüt ile mücadeleye giren sen değildin tabii. Sana göre hava hoş. Bu psikopat ağaç az kalsın beni öldürecekti."

Sesi yükselmişti. Clary bana sesini çok nadir yükseltirdi. Genelde bir erkekle başım belaya girince "ben sana söylemiştim" diye bağırır ama sonra ikimizde gülmeye başlarız. Bu her zaman böyledir. Fakat bu sefer durum çok farklıydı. Sözleri beni korkutmuştu ama çaktırmamaya çalıştım. Hala sırıtıyordum. Ben daha önce Şamarcı Söğütçüğüm ile hiç mücedele yaşamamıştım ve bu içimde hep ukte olarak kalmıştır. Böyle düşününce korkumu yendiğimi farkettim ve rahatladımı hissettim. Bana bakış attı ve sözlerine devam etti.

"Madem fikir senin, önden buyur,"

Nisbet yapar gibi saçlarımı savurdum. "Tabi ben önden şekerim. Bu önceliği, bu muhteşem zevki, bu gururlu ve kutsal görevi yerine getireceğim." Saçmalamaya başlamıştım işte. Neler söylüyordum ben böyle. Sanki dünyayı kurtaracakmışım gibi konuşmaya başlamıştım. Şamarcı Söğüt ile aramda o kadar az bir mesafe vardı ki ben ne olduğunu anlamadan beni pataklamaya başladı. Delice çığlıklar atıyor ve aynı zamanda gülüyordum. Bana ne olmuştu böyle, sanırım delirmiştim.

"Clary yardım eeeet! Kurtar beniiiii."

Cecelia sözlerimin ardından nispet yaparcasına sarı saçlarını savurdu."Tabi ben önden şekerim. Bu önceliği, bu muhteşem zevki, bu gururlu ve kutsal görevi yerine getireceğim." 'Delirdin mi? ' der gibi ona baktım. Sanırım o da saçmaladığının farkındaydı. Bu ağaca anormal derecede kafayı takmıştı. Ondan güzel bir dayak yiyince aklı başına gelirdi nasıl olsa.

Bir kaç adım atmıştı ki, Şamarcı Söğüt kalın dallarından birini Cecelia'ya savurdu. İkimiz de ne olduğunu anlayamamıştık. Cecelia delirmiş gibi çığlıklar atmaya başladı. Ama ben onu uyarmıştım. Daha sonra fark ettim ki aynı zamanda gülüyordu da. Kesinlikle kafayı yemişti. "Clary yardım eeeet! Kurtar beniiiii." Ah, tabi ya Clary hemen olaya müdahale ederdi zaten. Biraz daha Şamarcı Söğüt'ün onu pataklamasına izin vermeliydim; fakat vicdanım buna el vermiyordu. Cecelia'nın beni duyması için bağırarak; "Ben sana söylemiştim. İşte böyle yardım dilenirsin benden," dedim.

Asamı çıkardım ve koşarak ağaca yaklaştım. Son anda bana savurduğu daldan zıplayarak kurtuldum; fakat ikinci darbe için hazırlıklı değildim. Şamarcı Söğüt beni öyle bir fırlattı ki, feleğim şaştı resmen. Çarpmanın etkisi ile asam da elimden uçmuştu. Cecelia ise hala çığlıklar atıp bir yandan da gülüyordu. Hızla asamı aramaya koyuldum. Asamı ararken de Şamarcı Söğüt'ten bir kaç darbe daha aldım. Cecelia'ya öfke ve yaşadığımız maceranın verdiği heycan ile bağırdım. "Burdan kurtulduğumuzda seni bir de ben döveceğim," dedim. Ama kendimi tutamayıp ben de gülmeye başlamıştım.

Clary yardım etmiyecek diye çok korkmuştum. Ne halt yiyecektim şimdi. Deli gibi çığlıklar atıp gülmeye devam ediyordum.

"Ben sana söylemiştim. İşte böyle yardım dilenirsin benden," diye bağırdı Clary.

Sesini zar zor işitebilmiştim. Bu sözleri üzerine daha çok korkmuştum. Hatta öleceğimi bile düşünmeye başlamıştım. Sonra Clary'nin asasını çıkardığını gördüm. İçim rahatladı, beni kurtaracağından emin oldum. Zaten şüpheye düşmem bile saçmalıktı.

Tanrım! Gördüklerime inanamıyordum. Şamarcı Söğüt Clary'i de pataklamaya başlamıştı. Çığlıklar atıp gülmeye devam ediyordum. Bir kaç büyü denemiştim kurtulmak için ama hiç bir işe yaramadı. Çünkü pataklanmaktan odaklanamıyordum. "Burdan kurtulduğumuzda seni bir de ben döveceğim," dediğini duydum. Pataklanmaktan yüzünü tam göremiyordum ama güldüğünü işitmiştim.

"Lanet olsun! Zaten ölüyoruz eğer kurtulursak ölümden dönmüş olacağız. İşte o zaman senin tokatlarına kurban gitmek istemiyorum. Hatta senin o sert tokatlarındansa bu daha iyi," diye bağırıdım. "Ve eğer ben ölürsem sen kurtulursan Hogwars'ı sana emanet ediyorum," dedim.

"Lanet olsun! Zaten ölüyoruz eğer kurtulursak ölümden dönmüş olacağız. İşte o zaman senin tokatlarına kurban gitmek istemiyorum. Hatta senin o sert tokatlarındansa bu daha iyi." Bu sözleri beni güldürdü. İşte sonunda bende kafayı yemiştim. Hala asamı aramaya devam ediyordum. Tabii Şamarcı Söğüt'te beni pataklamaya devam ediyordu.

"Ve eğer ben ölürsem sen kurtulursan Hogwars'ı sana emanet ediyorum." Kahkahayı basmıştım. Bu kız gerçekten bu durumda bile beni güldürmeyi başarmıştı. Hogwarts'ı bana emanet ediyordu birde. Gerçekten delirmişti. Sonunda büyük bir çabayla aradığım asamı bulmuştum.

Ayağa kalktım ve Şamarcı Söğüt'ün bana doğru savurduğu dallarından son anda sıyrıldım. Asamı doğrultum ve "İmmobulus!" diye haykırdım. Ağacın dalları bir anda sakinleşti ve durdu. Cecelia'yı kolundan tuttuğum gibi ağaçtan uzaklaştırdım. Yeteri kadar uzaklaşınca ona döndüm ve kendimi bağırmaya hazırladım; fakat bağırmak yerine kahkahalarla gülmeye başladım. Karnıma ağrılar girmişti. "Bu gerçekten de olağanüstüydü. Adrenalin patlaması yaşadım resmen. Seni salak ölebilirdik. Ama şuan da bu umrumda değil. Bir an önce buradan defolup gidelim." Bir yandan Cecelia'ya kızmaya çalışıyordum; fakat kahkahalarım buna engel oluyordu. Bu yaşadığım en güzel maceralardandı.

Rp out:
*İmmobulus: Bir nesneyi durduran ya da yavaşlatan büyü.

Söylediklerime gülmüştü. Bu durumda bile gülebiliyorduk. Clary artık kahkahalar atmaya başlamıştı. Nihayet asasını bulmuştu.

"İmmobulus!" diye yüksek sesle öyle bir bağırdı ki kulaklarımın çınladığına yemin edebilirim. Pataklanma sona ermişti. Derin bir nefes alıyordum ki Clary kolumdan tutup beni çekti. Canım yanmıştı. Ama hala şokta olduğum için konuşamıyordum bile. Büyük macera yaşamıştık.

"Bu gerçekten de olağanüstüydü. Adrenalin patlaması yaşadım resmen. Seni salak ölebilirdik. Ama şuan da bu umrumda değil. Bir an önce buradan defolup gidelim," dedi Clary.

Haklıydı defolup gitmemiz gerekiyordu. Ama kahkalar atmaya başlamıştık yeniden. Hiç mecalim kalmamıştı. Gülmekten çeneme ağrılar girmişti ve yürüyemiyorum. Clary ile ne zaman gülme krizine girsek baş parmağımıza bakardık işte o zaman gülmemiz son bulurdu. "Baş parmağına bak," dedim gülerek. Dediğimi yaptı ve kendimize geldik. Hiç unutamayacağımız bir anımız daha olmuştu.

*SON*