Hogwarts yıllarımdan tanıdığım bir iki arkadaşla bara gitmiştik. Eh tabii, eskileri anarken de birkaç kadeh bir şeyler içmiştik. Ölçüyü fazla kaçırmamaya çalışsam da kendimi biraz çakırkeyf hissediyordum. Eve bu halde gidersem John'un sinirlenebileceğini düşündüm ve yürüyerek gitmeye karar verdim.

İngiltere sokakları gecenin bu saati olmasına rağmen çok kalabalıktı. Kalabalığı adeta yararak yürümeye çalışıyordum. Tabii bir yandan da dengemi sağlamaya çalışıyordum. Karşıdan karşıya geçeceğim sırada yanımdan geçen bir muggle çocuk çantamı kaptı ve koşmaya başladı. O esnada:

- Çantam! diye bağırdım ama kimse takmadı. Elim asamı aradı ama lanet olası asam çantamdaydı ve çantam da çocuktaydı.

İngiltere. Çekimler yüzünden uzun zamandır uğrayamadığım ülke. Doğduğum yer olmasına rağmen, kendimi asla tam bir İngiliz gibi hissedemedim. Bana göre ben dünyanın her yerine aittim.

Çünkü öyle hissediyordum. Her yer evimdi bana göre. Her yer benimdi. Düşüncelerime dalmış yürüyordum köhne bir sokakta. Bir kaç muggle gördüm yolumu değiştirmeme neden olan. Öfkeli ve asabiydiler. Zavallı olduklarını bilmeden yaşıyorlardı.

Başka bir sokağa geçtim. Burası diğerine göre daha iyiydi. Çevreye bakıyor ve sanki filmdeymişçesine hareket ediyordum. Bana göre hayatın her kesimi bir filmdi.

- Çantam!

Aniden gelen bu ses üzerine bakışlarımı o tarafa çevirdim. Amelie bir çocuğun arkasından bağırıyordu. Çantasının küçük bir çocuğun elinde olduğunu ve o çocuğun bana doğru koştuğunu görünce ona doğru atıldım ve çocuğu yakaladım. Tek elimle havaya kaldırabileceğim kadar küçüktü.

Çocuk ayaklarının yerden kesildiğini görünce bağırdı ve bana vurmaya kalktı. Kolu bile yetmezken hem de..

"Sakin ol çocuk!" dedim.

Şok olmuş bir şekilde çocuğun arkasından bakarken tanıdık bir yüz gördüm. Bu Alex'ti. Evet, sarhoş kafam beni yanıltmıyorsa çocuğu tutmuştu bile.

"Sakin ol çocuk!"

Sendeleyerek onların yanına doğru gittim ve:

- Alex, sen nerden çıktın yaa? dedim ve ona sarıldım. Alkolün de etkisiyle zaten ayakta zor dururken sarılmak iyi olmamıştı. Çünkü koptuğum anda yere düştüm.

Gelip geçen mugglelar bana bakıyordu. Saçlarımı geriye doğru savurdum ve ayağa kalkmaya çalıştım. Sonunda kalkmayı başarmıştım.

- Alex, sen nerden çıktın yaa?

Bana sarıldı. İçki kokuyordu. Kendine has güzel kokusu yerini içkiye bırakmış gibiydi. Güldüm bu haline. Tabi birden yere yuvarlanınca kalakaldım. Kısa sürede toparlanıp kalktı.

Ne kadar içmişti böyle?

Asıl ne olmuştu da içmişti?

Çocuğun elinden çantayı aldım ve:

"Bir kez daha bir şey çaldığını görürsem, kolunu kopartırım." dedim ciddi bir sesle. Tabi ki yazmazdım ama olsun. Bu çocukta şok etkisi yaptı ve kaçtı birden.
Elimde çantayla Amelie'ye döndüm. Ona uzattım sakince.

"İyi misin?" dedim koluna girerken. Düşecek gibiydi.

"Bir kez daha bir şey çaldığını görürsem, kolunu kopartırım."

dedi ve çantamı çocuktan alıp bana uzattı. Muhtemelen şuanda neden bu kadar içtiğimi merak ediyordu. Ben fazla içmezdim. Ama arkadaşlarla bir araya gelince içiliyordu işte. Koluna girdim ve tam konuşacakken:

"İyi misin?" dedi.

Etraf çok feci dönüyordu. Başımı omzuna yasladım ve:

- Şuanda dünyanın dönmesini engellesek fena olmazdı dedim gülerek.

- Şuanda dünyanın dönmesini engellesek fena olmazdı

Başını omzuma yaslamıştı. Kısa bir an durup ona baktım ve sıkıntılı bir nefes verdim.

"Pekala. Ama bunun için bana kızma." dedim sonra onu hızlı bir şekilde kucağıma aldım. Çevredeki bir kaç muggle bizi ilgiyle izliyordu.
Onlar için harika bir şeydi tabi. Bizi sevgili sanıp, büyük bir romantizm yaşadğımızı düşünüyorlardı. Gülümsedim kucağımdaki kadına bakarak.

"Şimdi uslu dur ve seni yere bırakmama neden olma."

Ufak bir kahkaha attım sonrada. Yavaş adımlarla Amelie'nin evine doğru yürümeye başladım. Aslında cisimlenbilirdim. Fakat bu eğlenceli olmazdı. Gülümsedim neşeli bir tavırla.

"Pekala. Ama bunun için bana kızma." dedi ve beni kucağına aldı.

Olamaz. Etraftaki mugglelar bize bakıyordu ve bu benim için rahatsız edici bir durumdu. Yine de itiraz edecek durumda değildim. Kafamı omzuna yasladım ve gözlerimi kapattım.

"Şimdi uslu dur ve seni yere bırakmama neden olma."

Zaten usluydum ki. Ama yola baktığımda bizim eve doğru gittiğimizi fark ettim. Hayır, eğer eve Alex'in kucağında girersem John ne tepki verir bilmiyordum ama kalkacak durumda da değildim.

- Alex, sanırım yürüsem daha iyi olur dedim.

Uysaldı. Çok uysal. Anlaşılan epey içmişti. Yoksa onu bu halde çok tutamazdım.

- Alex, sanırım yürüsem daha iyi olur

Kaşlarımı çattım. Neden geriliyordu ki? Kesin o bakan yüzündendir. Belkide içmesine neden olan da o'dur. Sıkıntılı bir soluk aldım ve ona baktım.

"Neden rahatsız oldun ki?" dedim imalı bir tonda. "Bakan kocan burada olsaydı zaten bu durumda olmazdın."

İçmesinin nedeni olarak onu gördüğümü belli etmiştim. Kesin üzüyordu onu. Yoksa bu saatte Amelie bu kadar içmezdi. Anlaşılan o adamla bir konuşma yapma zamanı gelmişti.

"Neden rahatsız oldun ki?" dedi kaşlarını çatarak.

Kaşlarını çattığında çok komik oluyordu. Çocukluğumuzdaki gibi. Güldüm.

"Bakan kocan burada olsaydı zaten bu durumda olmazdın."

Ahh hayır... Sorunu John zannediyordu ki bu kesinlikle doğru değildi. Onu sık sık görememek beni elbette ki üzüyordu ama sorun falan da yoktu. Sadece kızkıza biraz eğlenmiştik.

- Neyden korktuğunu anlıyorum ama hayır sorun John değil. Hatta sorun falan yok. dedim gülerek.

- Sadece kızlarla buluştuk ve bir iki kadeh bir şeyler içtik. Hepsi o kadar... Çantamın çalınması haricinde her şey mükemmeldi. Neyse ki, sana rastladım dedim.

- Neyden korktuğunu anlıyorum ama hayır sorun John değil. Hatta sorun falan yok.

Ya tabi ne demezsin!

- Sadece kızlarla buluştuk ve bir iki kadeh bir şeyler içtik. Hepsi o kadar... Çantamın çalınması haricinde her şey mükemmeldi. Neyse ki, sana rastladım

Gülümsedim son cümlesi için. Fakat sonra ciddi bir sesle:

"Madem seni fazla göremeyecekti neden evlendi ki? Seni bekletip üzüyor!"

Kızmıştım. Amelie benim için önemliydi. Ve o göstermese de üzülüyordu. O üzülünce de ben kahroluyordum.
Bakan olmasaydı kesinlikle onunla sıkı bir kavgaya girişmiştim.

"Madem seni fazla göremeyecekti neden evlendi ki? Seni bekletip üzüyor!"

Ben tüm bunları bilerek evlendim zaten onunla. Bütün yaz sadece birkaç kere gördüğüm zamanlar bile oluyordu ama olsun. Yakın olduğumda yaşadığım her şeyi unutacak kadar seviyorum onu.

Alex'in çocukken benim sevgililerimi dövdüğünü günleri anımsadım ve güldüm. Azıcık moralim bozulsa gider ve onları pataklardı... Biz konuşurken eve yaklaşmıştık. Kapıya geldiğimizde kapı yavaşça gıcırdayarak açıldı ve içeriye doğru yürümeye başladık. Daha doğrusu, sadece Alex yürüyordu. Ben hala kucağındaydım.

- Birbirimizi görmüyor değiliz ki. Sadece yeni evliler gibi çok yılışık bir ilişkimiz yok. Sürekli onun yanında değilim. İşleri yüzünden işte... dedim.

Bu sırada kapıya gelmiştik. Hizmetçi kapıyı açtı ve yavaşça içeri girdik.

Yürürken evine geldik. Bir süre sustu bende çevreyi seyrettim. Güzel bir evdi. Ama bunu sesli söylemee niyetim yok. Özellikle de bakanla anlaşmadan...

- Birbirimizi görmüyor değiliz ki. Sadece yeni evliler gibi çok yılışık bir ilişkimiz yok. Sürekli onun yanında değilim. İşleri yüzünden işte...

Neşeli bir kahkaha attım.

"Yeni evlilerin ilişkilerini betimleme şekline bayıldım. Ama hala bakanın sana iyi davranmadığını düşünüyorum. Gördüğüm ilk anda söyleyeceğim bunu ona."

Kapıyı açan hizmetçiye de yan bir bakış attım.

"Biliyor musun? Ne kadar içsen de hala bu güzelliği ve kibarlığını koruyabiliyorsun. Dikkat ettim de küçüklüğümüzden beri öylesin. Ve bunu nasıl yaptığını merak ediyorum."

Yüzümde geniş bir gülümseme ona baktım. Amelie'yi sevdiğim kadar ona saygı da duyuyordum. Mükemmel bir insandı.

Ve mükemmel bir eşi hak ediyordu.

İçerde oturmuş elimde viskimle televizyon izliyordum. İçeriye Marry girdi ve:

- Bay Dillinger, eşiniz ve bir beyefendi geldi dedi. Birşey söylemeden çıkmasını işaret ettim. Ayağa kalktım ve Amié'ye doğru yürüdüm.

Birden durdum. Kalbim hızlıca atıyordu ve kötü hissetmeye başlamıştım. Kaşlarımı çattım ve:

- Hoşgeldiniz dedim sadece ve Amié'yi gencin kucağından aldım. Yatak odasına gittim ve onu yatağa yatırdım.

- Dinlenmelisin dedim sadece ve odadan çıktım.

Şu adını bilmediğim kişiye doğru yürüdüm ve:

- Kendimi tanıtmama gerek yok herhalde. Peki, sen kimsin? dedim.

Hatırlıyordum bir yerlerden ama nereden. Gazete de görmüş olmalıydım. Hatırladım Alexander Hailword...

- Tamam. Hatırladım. Sen şu yönetmen Alex'sin dedim umursamazca ve onu salona davet ettim.

İçim içimi kemiriyordu. Amié'nin onun kucağında ne işi vardı? Neden evimize bu halde girdiler? ve neden Amié sarhoş?

- Bakıyorumda evli olmayanlar yetmemiş sana. Şimdi de evli olanlara yönelmişsin dedim viskimden bir yudum alarak. Sonra arkdaşca bir tavırla da ekledim:

- Viski?

Çabucak huy değiştiriyordum. Bir Amié'nin kocası John olurken diğer yandan da arkadaş John oluyordum.

- Hoşgeldiniz

Bakanın soğuk ve şaşırmış yüzünü görünce arsızca sırıtmamak için zor tuttum kendimi. Amele'yi aldı ve götürdü. Bir şey demedim. Zaten ne diyebilirdim ki? Ben götürürüm mü?

- Kendimi tanıtmama gerek yok herhalde. Peki, sen kimsin?

Beni tanımamasına bozulmamıştım şahsen. Umrumda değildi zaten.

- Tamam. Hatırladım. Sen şu yönetmen Alex'sin

Yüzümde imalı bir gülümsemeyle ona baktım. Bakan kafasını kaldırabilmiş dosyalarından anlaşılan.

- Bakıyorumda evli olmayanlar yetmemiş sana. Şimdi de evli olanlara yönelmişsin

Sonra kibarca bana viski dedi. Önceki cümlesi konusundaki yorumlarımı sonraya saklayarak:

"İçine zehir katmadığınız sürece içebilirim. Ve beni tanımanız büyük bir onur." dedim.

Son cümlemde büyük bir alay vardı. Zaten bakan beyin benden hoşlanmadığını anlamak için dahi olmaya gerek yoktu. Ama bizi ilk görüğü an gerçekten de komikti. Biraz şaşırmış, biraz korkmuş, biraz da anlam verememişti.
Bir sonraki kitabıma böyle bir karakter koymayı düşündüm. Tabi bunu ona söylemeye niyetim yok fakat inceleyen bakışlarımdan rahatsız olmuş olabilir.
Camın önüne gittim ve kısa bir an çevreyi inceledim sonra da:

"Bu kadar gerilmene gerek yok." dedim birden bire. "Amelie ile yatmadım."

Biraz da bozulsun diye, sanki o burada bulunuyor diye olmamış gibi gösterdim. Bir yandan da gülümsedim kibarca.