Roxanne ile yaptığımız konuşmadan sonra allak bullak olmuştum. Eğer babamı onun babası öldürmediyse babam nasıl ölmüştü bunu bilmek zorundaydım. Son zamanlarda bu konu üzerinde fazla düşünmeye başladığım için derslerimde de başarısız olmaya başlamıştım. Bu yüzden babama neler olduğunu öğrenmek zorundaydım. Dalgın bir şekilde Astronomi Kulesi'ne doğru yürüyordum. Bu durumda bana yardımcı olabilicek tek bir kişi vardı. Amélie.

Aslında onu böyle bir konu ile rahatsız etmek istemiyordum; fakat buna mecburdum. Gerçekleri öğrenmeliydim ve gerçekler Amélie'nin yeteneğinde gizliydi. Yani yeteneği sayesinde babama ulaşıp, ona nasıl öldüğünü sorabilirdi. Umarım benim için bunu yapardı. Son basamaklarıda aşıp Amélie'nin odasının kapısını tıklattım ve içeriye girdim. Bu durumu ona nasıl anlatacaktım bilmiyordum. Konuşmaya çalıştım; ama ağzımdan garip homurtular çıktı. Sonunda derin bir nefes aldım ve konuşmaya başladım. "Amélie, yardımına ihtiyacım var. Lütfen bana yardım et." Konuşurken sesim titriyordu ve böyle aciz bir durumda olmak beni daha çok sinirlendiriyordu.

Odamda oturmuş kahvemi yudumlayıp bir yandan da dergi okurken kapım çalındı. İçeriye Clary girdi. Son zamanlarda gerçekten çok dalgındı. Benim derslerimde bile kafası hep başka yerlerdeydi. Ama bir türlü soramıyordu.

- Amélie, yardımına ihtiyacım var. Lütfen bana yardım et. dedi.

Belli ki bir problemi vardı. Ona yardımcı olmayı gerçekten çok istiyordum. Yerimden kalktım ve yanına gittim.

- Noldu? dedim annelere has bir ses tonuyla.

Beni yüzümdeki telaş ve çaresizliği okumuş olmalı ki hemen yerinden kalkıp yanıma geldi ve "Noldu?" diye sordu. Nereden başlayacağımı bilmiyordum. O kadar çok şey duymuştum ki, bütün bu bilgi seli kafamı allak bullak etmişti. Gözyaşlarım dökülmek için hazır bekliyordu; fakat ben onların dökülmemesi için elimden geleni yapacaktım. Zaten Amélie'nin önünde ağlamakta istemiyordum. Ağlamayı daha sonraya saklayabilirdim. Etrafta kimse yokken.

Derin bir nefes aldım ve anlatmaya başladım. "Aslında nasıl anlatacağımdan emin değilim. Konu babam ile ilgili. Biliyorsun o öldü yani ölmüştü yani öldüğünü sanıyorduk; fakat sanırım ölmemiş." Biraz duraklıyorum. Sözcüklerim birbirine girmiş, anlaşılması güç bir hale gelmişti. Tekrardan denedim. "Roxanne'in babasının benim babamı öldürdüğünü sanıyordum; fakat öyle değilmiş. Roxanne'de itiraf etti. Ayrıca o gece onun babası bir operasyonda mı neymiş. John Amca, anneme söylemiş. Biliyorum çok kafa karıştırıcı bir durum." Söylediklerimi idrak edebilmesi için biraz daha duraklıyorum ve burada olmamın asıl nedenine geliyorum.

"Bunu senden istememeliyim. Bu çok bencilce; fakat bunu bilmeye ihitiyacım var. İhtiyaçtan ziyade bunu bilmek zorundayım." Amélie'nin elini tutup yalvaran gözlerle ona bakıyorum. "Lütfen babamın ruhunu bul, Amélie. Bunu benim için yap. Onun nasıl öldüğünü öğrenmeliyim. Lütfen, bul onu." Tutamadığım bir damla gözyaşı yanağımdan aşağıya süzülüyor. Bense Amélie'nin cevabını ölesiye merak eder bir vaziyette bekliyorum.