Nihayet tatile girmiştik. Noel tatillerine bayılıyorum. Aslında tatildeyken okulumu da çok özlüyorum. Anneciğimi o kadar çok özlemiştim ki onu görür görmez boynuna atlayacağım. Aaah! Benim çatlak annem kim bilir beni ne kadar çok özlemiştir... Hava çok güzeldi. Noel deyince zaten aklıma ilk gelen şey kar oluyor. Aslında henüz kar tam olarak tutmamıştı. Ama umarım kısa zamanda olur.

Trende boş kompartıman arıyordum. İçim içime sığmıyordu. Clary'i yalnız başına bir kompartımanda görmek beni daha çok mutlu etmişti. Onu bu aralar çok durgun görüyordum. Bir derdi olduğundan, cadı olduğum kadar emindim. Ama bir türlü konuşmaya fırsatımız olmamıştı. Pencereden dışarıyı seyrediyordu. Geldiğimin farkına varmamıştı bile. "Mutlu Noeller, oturabilir miyim şekerim?," diye sordum en neşeli ses tonumla.

Noel tatili... İşte gelip çatmıştı ve ben İtalya'ya değil, İngiltere'ye annemin yanına gidiyordum. Amélie'nin yaptığı garip ruh çağırma olayı beni adeta yıkmıştı. Babam yoktu. Amélie onun ölmediğini söylüyordu. Eğer ölseydi muhakkak ona ulaşırmış. Bir yanım buna inanmak istemezken, diğer yanımda seviniyordu. Ne düşüneceğimi, ne yapacağımı bilemiyordum. Babam ölmediyse o zaman neredeydi? Neden bizi bırakıp gitmişti? Peki onu nasıl bulacaktım ya da o bulunmayı istiyormuydu? Kafamda binlerce soru vardı ve ben bunlara cevap bulamıyordum. İngiltere'ye gitmeyede bu şekilde karar vermiştim. Belki sorularıma bazı cevaplar bulabilirdim ve en önemlisi de artık annemi affetme zamanı gelmişti.

Derin düşünceler içinde pencereden dışarı bakıyorken, Cecelia'nın sesiyle yerimden sıçradım. "Mutlu Noeller, oturabilir miyim şekerim?" Beceriksiz bir şekilde ona gülümsedim. Ona henüz olanları anlatmamıştım ve emindim ki o bir şeyler olduğunun farkındaydı. Asla gözünden bir şey kaçmazdı. "Sanada mutlu Noeller. Tabiki de oturabilirsin," dedim, pek neşeli olmayan bir ses tonuyla. Durgunluğumu belli etmek istemiyordum; fakat bunda pek başarılı olduğum söylenemezdi. Tekrardan pencereden dışarı bakmaya devam ettim.

Cecelia'ya bu durumu anlatmak istiyordum. Ama ne diyeceğimden emin değildim. 'Ah, Cecelia. Aslında babam ölmemiş biliyor musun?' mu diyecektim? Bu nedenle en iyisi hiçbir şey söylememekti. Aramızdaki sessizlik uzayıp gidiyordu ve bu durum beni rahatsız etmeye başlamıştı. Kendimi bir şeyler söylemeye mecbur hissediyordum."Noel'de ne yapacaksın?" Aklıma bundan başka bir şey gelmemişti. Zaten normalde de pek konuşkan sayılmazdım. Moralimin bozuk olması durumu daha da zorlaştırıyordu. Pencereden bakmaya devam ederken, onun cevap vermesini bekledim.

Clary'nin nesi vardı böyle? Onun için endişelenmeye başlamıştım. "Sanada mutlu Noeller. Tabiki de oturabilirsin," dedi kendinden bıkmış bir halde. Çok sıkıcı görünüyordu. Kompartıman negatif enerjiyle dolmuştu ve bu ister istemez benim de canımı sıkmıştı.

Clary tekrar pencereden dışarıyı seyretmeye başlamıştı. Bende karşısına oturdum ve konuşmamamın daha doğru olacağına karar verdim. Zaten Clary bir şeyi anlatmak istemezse anlatmazdı. O yüzden sustum ve konuyu onun açmasını bekledim. O kadar uzun bir sessizlik oldu ki; sanki aradan yüzyıllar geçmiş gibi hissetim. Birbirini tanımayan iki yabancı gibiydik. Canım gerçekten çok sıkılmıştı.

"Noel'de ne yapacaksın?," diye sormasıyla derin bir nefes aldım. Ne yapacağımı bilmiş olması gerekirdi halbuki. Bu kızın aklı nerelerdeydi böyle? "Anneciğimin yanına gideceğim. Onu ne kadar çok özlediğimi bilemezsin Clary, daha önce hiç böyle olmamıştım," dedim acıtasyon yapar gibi. Şaka olsun diye de ağlama taklidini de ekledim konuşmama. Sonra kıkırdadım ama Clary hiç bir tepki vermeyince toparlandım. Gülmemişti... Başka zaman olsa kahkahalara boğulacağından emindim. Kesinlikle kötü bir şey olmuştu. Yine sessizlik olunca "Sen İtalya'da ne yapacaksın peki?," diye sordum. Kendi sesimi tanıyamamıştım. Clary'nin etrafa yaydığı negatif enerji yünüzden benim de sesim durgun çıkmıştı.

"Anneciğimin yanına gideceğim onu ne kadar çok özlediğimi bilemezsin Clary, daha önce hiç böyle olmamıştım." Konuşmasının ardından kıkırdadı. Ben ise hiçbir tepki vermedim. Normalde olsa gülebilirdim; fakat şimdi hiç havamda değildim. O da bunu fark etmiş olacak ki kıkırdamayı kesti.

Etrafa yine bir sessizlik hakim oldu. Bu sefer sessizliği bozan Cecelia oldu. "Sen İtalya'da ne yapacaksın peki?," diye sordu. Artık onun da sesi durgunlaşmıştı. Benim bu halimden etkilenmiş olmalıydı. Onun bu sorusuna nasıl cevap vereceğimden emin değildim. İngiltere'ye gideceğimi söylesem, kesinlikle şaşıracaktı ve bunun nedenini öğrenmek isteyecekti. Yine de Cecelia'ya yalan söyleyecek halim yoktu. "Bu Noel, İtalya'ya gitmiyorum," dedim.

Kesinlikle soru sorcaktı. Bu yüzden onun konuşmasına fırsat vermeden tekrardan konuşmaya başladım. "Annemle barışacağım, Cecelia." Kesinlikle buna hem şaşırmış hem de nedenini merak etmişti. Kendimi onun soracağı sorulara hazırladım.

"Bu Noel, İtalya'ya gitmiyorum," demesiyle şaşırmam ve surat ifademin değişmesi bir oldu. İtalya'dan başka nereye gidebilirdi ki? Aklımda onlarca soru olmuşmuştu. Hangi sorudan başlayacağıma karar vermeye çalışırken Clary lafa girmişti bile.

"Annemle barışacağım, Cecelia." Küçük bir çığlık attım. "Ne? Sen ne dediğinin farkında mısın? Bu nasıl olur? Gerçekten emin misin? Neden böyle bir şeye karar verdin? Yanlış anlama, aslında çok sevindim ama nedenini çok merak ettim. Madem annenle barışacaksın bu mutsuzluk, bu durgunluk neden Clary?"

Nefes nefese kalmıştım. Clary'nin bana çok tuhaf bir şekilde baktığını görünce üstüne gittiğimin farkına vardım ve "Clary canım arkadaşım çok özür dilerim ben sadece çok şaşırdım o yüzden... Seni üzmek istemezdim. Çok üstüne gittim beni affet lütfen. Nereden anlatmaya başlamak istersen seni dinlerim ben biliyorsun," dedim ve en şefkatli gülümsememi gönderdim. Nereden başlayacağını neler anlatacağını çok merak etmiştim.

Sözlerimin ardından ufak bir çığlık attı ve beni soru yağmuruna tuttu. "Ne? Sen ne dediğinin farkında mısın? Bu nasıl olur? Gerçekten emin misin? Neden böyle bir şeye karar verdin? Yanlış anlama, aslında çok sevindim ama nedenini çok merak ettim. Madem annenle barışacaksın bu mutsuzluk, bu durgunluk neden Clary?" Konuşmasını sonlandırdığında nefes nefeseydi. Bense üzgün ve kafam karışmış bir vaziyette ona bakıyordum. Nerden başlayacağımı, neler anlatacağımı bilmiyordum. Bu durum nasıl anlatılırdı ki. Ben konuşmaya başlamadan o tekrardan söze girdi.

"Clary canım arkadaşım çok özür dilerim ben sadece çok şaşırdım o yüzden... Seni üzmek istemezdim. Çok üstüne gittim beni affet lütfen. Nereden anlatmaya başlamak istersen seni dinlerim ben biliyorsun." Takma kafaya der gibi bir el hareketi yaptım. Beni dinleyeceğini her zaman biliyordum. Sorun; benim nasıl anlatacağımdaydı. Konuya en olmadık cümleden başladım. "Sanırım babam ölmemiş," dedim, titrek bir ses tonu ile. Bu sefer ağlamayacaktım. Kendimi güçsüz ve yardıma muhtaç göstermek istemiyordum. Güçlü birisiydim ve bununla tek başıma mücadele edebilirdim. Bilmiyorum. Belki de edemezdim. Yine de ağlamayacaktım.

Derin bir nefes alıp, gözyaşlarımı akıtmamak için gözlerimi kırpıştırdım. "Nasıl anlatacağımdan emin değilim. En iyisi annemden gelen mektuptan başlayayım," dedim ve herşeyi anlattım. Mektupta yazanları aktardıktan sonra Roxanne ile konuşmamızı anlattım ve en sonunda da Amélie'nin babam ile konuşmaya çalışmasını anlattım. Tabii babama ulaşamadığını ve bununda onun ölü olmadığını anlamına geldiğini de söyledim. Kafasının karıştığından emindim. Ben bile hala olayları tam idrak edememişken, Cecelia'dan anlamasını bekleyemezdim. Konuşmamı sonlardığımda bitkin düşmüştüm ve hala aklımda binlerce soru vardı.

Boşver gitsin der gibi bir el hareketi yaptı. Konuya nereden başlayacağını bilmiyor gibi bir hali vardı. "Sanırım babam ölmemiş," demesiyle gözlerimi ve ağzımı kocaman açarak aval aval baktım. Açıklama bekliyordum konuşamıyordum çünkü şok olmuştum. Clary'nin sesi titriyordu. Ağlamamak için kendini zor tuttuğundan emindim. Onun bu haline o kadar çok üzülmüştüm ki bende kendimi ağlamamak için zor tutuyordum. Zaten inanılmaz derecede sulugöz olduğum için buna daha ne kadar dayanacağım konusunda hiç bir fikrim yoktu.

"Nasıl anlatacağımdan emin değilim. En iyisi annemden gelen mektuptan başlayayım," dedi ve olan biten her şeyi anlattı. Mektup olayından şimdiye kadar haberim olmaması canımı sıkmıştı. Aslında şimdiye kadar bunları bana anlatmamasına bozulmuştum ama şimdi onları düşünecek halde değildim. Clary'nin bir bildiği olduğundan emindim. Düşünmeden asla bir şey yapmaz. Amélie'nin Clary'nin babası ile konuşmaya çalışması ve ona ulaşamadığını söylemesi ise işin en tuhaf kısmıydı.

Hayatımda hiç bu kadar şaşırdığımı hatırlamıyordum. Ne söyleyeceğim konusunda da hiç bir fikrim yoktu. "Clary, ben ne diyeceğimi bilemiyorum gerçekten. Ama baban yaşıyorsa bu gerçekten inanılmaz bir şey. Aklından geçen soruları tahmin edebiliyorum. Çünkü eğer benim babamın da yaşadığı gibi bir şey ortaya çıksaydı benimde aklıma binlerce soru gelirdi. Aah! Tatlım benim sen hiç üzülme her şeyin üstesinden birlikte geleceğiz. Her zaman yanındayım biliyorsun," dememle gözümden yaş aktı. Kendimi çok zor tutuyordum ve daha fazla tutamayacağımı biliyordum. Clary'nin yanına oturup ona sarıldım ve ağlamaya başladık.

Sözlerimi bitirdiğimde Cecelia'ya aval aval bana bakıyordu. Bir süre sonra konuşmaya başladı. "Clary, ben ne diyeceğimi bilemiyorum gerçekten. Ama baban yaşıyorsa bu gerçekten inanılmaz bir şey. Aklından geçen soruları tahmin edebiliyorum. Çünkü eğer benim babamın da yaşadığı gibi bir şey ortaya çıksaydı benimde aklıma binlerce soru gelirdi. Aah! Tatlım benim sen hiç üzülme her şeyin üstesinden birlikte geleceğiz. Her zaman yanındayım biliyorsun," dedi ve bir damla gözyaşı yanaklarından aşağıya süzüldü. Yanıma geldi ve bana sarıldı. Buna daha fazla dayanamadım ve bende ağlamaya başladım.

Kendime ağlamayacağım konusunda söz vermiştim; fakat anın duygusallığından etkilenmemek mümkün değildi. Hıçkıra hıçkıra ağlıyorduk. Sonunda geri çekildim ve gözyaşlarımı sildim. Cecelia'ya baktığımde kıpkırmızı olduğunu gördüm. İstemeden bir kahkaha çıktı ağzımdan. "Berbat görünüyorsun," dedim. Hem ağlayıp hem de gülmek mümkünmüydü. Gülmeyi kestim ve derin bir nefes alıp tekrardan dışarıya bakmaya başladım. Hava oldukça soğumuştu ve kar da yağmaya başlamıştı. Umarım kar tutardı ki tutmadığını görmemiştim.

Cecelia'ya döndüm. "Her zaman yanımda olacağını biliyorum; fakat bunu kendi başıma halletmeliyim. Babamın nerede, ne durumda olduğunu öğrenmeliyim. En önemlisi de neden onun öldüğünü düşünmemizi istediğini. Okul tekrardan açıldığında babamı tanıyan bütün profesörlerle konuşmalıyım. Tabii öncelikle John amcayla konuşmam gerek." Kafamı camdan tarafa çevirdim ve sözlerime devam ettim. "Gerekirse bütün her yeri karış karış ararım. Yeter ki onu bulabileyim." Trenin istasyona varmasına oldukça az bir zaman kalmıştı ve ben anneme ne söyleyeceğimi hala düşünmemiştim.

O kadar çok ağlamıştık ki kıpkırmızı olduğumdan emindim. Clary geri çekilip göz yaşlarını sildiği zaman bana bakıp kahkaha attı."Berbat görünüyorsun," demesi ise durumumun düşündüğümden daha vahim olduğunu düşündürdü. Burnum akmak üzereydi içime çekip duruyordum. Ağladığım zamanlar hep böyle oluyor zaten. İkimizde gülmeye başladık.

Clary gülmeyi bırakıp penceren dışarı bakmaya devam etti. Tekrar bana döndü ve ""Her zaman yanımda olacağını biliyorum; fakat bunu kendi başıma halletmeliyim. Babamın nerede, ne durumda olduğunu öğrenmeliyim. En önemlisi de neden onun öldüğünü düşünmemizi istediğini. Okul tekrardan açıldığında babamı tanıyan bütün profesörlerle konuşmalıyım. Tabii öncelikle John amcayla konuşmam gerek," dedi. Bu sorular benimde kafamı kurcalamaya başlamıştı.

Clary sözlerine devam etti. "Gerekirse bütün her yeri karış karış ararım. Yeter ki onu bulabileyim." Bu sözleri beni yine duygulandırmıştı. Bende babamın yaşadığını öğrenseydim aynı şeyleri yapardım. Onu o kadar çok özlüyorum ki... Bir kerecik bile olsa onu görmek için nelerimi vermezdim... Pencereden dışarıyı izlemeye başladım. Kar çok güzeldi. Gözlerim kamaşmıştı ve ağlamaktan ağırmaya başlamıştı. "İşte geldik," dedim. Nihayet Tren istasyonundaydık. Clary hiç bir tepki vermeyince onu dürtükledim. "Şimdi derin bir nefes al ve kendine gel Clary. Her şeyi halledeceksin ve babanı bulacaksın. Hep senin yanındayım. Bunu zilyon kere söyledim farkındayım ama neyse işte yine ben saçmalamaya başlamadan önce inelim," dedim ve toparlanmasını bekledim.

"İşte geldik," dedi. Zamanın nasıl geçtiğini anlayamamıştım. Ona bir cevap vermeyince Cecelia beni dürtükledi. "Şimdi derin bir nefes al ve kendine gel Clary. Her şeyi halledeceksin ve babanı bulacaksın. Hep senin yanındayım. Bunu zilyon kere söyledim farkındayım; ama neyse işte yine ben saçmalamaya başlamadan önce inelim." Eşyalarımı toparladım ve beraber trenden indik. Etrafta Noel heycanını yaşayan binlerce öğrenci vardı. Herkes ailesi ile görüşeceği için mutluydu. Bende onlar gibi olmak istedim. Mutlu, umursamaz ve henüz acıyla yüzleşmemiş olmayı.

Cecelia ile kocaman bavullarımızı çeke çeke geçit duvarının önüne geldik ve duvardan geçtik. Mugglelar bizim duvardan çıktığımızın farkında bile değillerdi. Bu kadar kör olmayı nasıl başarıyorlardı. Gerçi onları küçümsüyor değilim. Sonuçta bende Muggle kanı taşıyordum. Elimdeki tuttuğum kafesin içinde Shelby huysuzca kanat çırpmaya çalışıyordu. Şimdiden engin gökyüzünde kanatlarını açmak istediği anlaşılıyordu. Tıpkı benim gibi kısıtlanmaya gelemiyordu. "Merak etme, Shelby. Çok geçmeden seni oradan çıakrıcam," diye ona fısıldıyorum.

Cecelia'ya baktığımda onunda bavulu ile cebelleştiğini gördüm. Ona baktığımı fark ettiğinde bana gülümsedi. Bu gülümsemenin altında bir 'her zaman yanındayım' gizli. Bavullarımız çekerek İstasyondan çıktık. Hava oldukça soğuk. Montumun fermuarını boğazıma kadar çektim ve tekrardan Cecelia'ya döndüm. "Evimi özlemişim. Hadi şu işi bitirelim," dedim ve Cecelia ile Godric's Hollow'a doğru yola koyulduk.

~SON~