[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] & [Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
Clary Berstein & Cecelia Winslet

Anneciğimi görmeme çok az kalmıştı. Hava çok güzeldi hala kar yağıyordu. Soğuk olduğu için kalın pembe ceketimin fermuarını boğazıma kadar çekmiştim. Clary ile birlikte büyük bavullarımızı taşıyorduk. Hem yorulmuştuk hem de ellerimiz üşümüştü. Eldivenlerim bavulda olduğu için çıkarmaya üşendim. Hiç konuşmuyorduk sadece yürüyorduk.

Clary neler yapacağını kafasında canlandırıyordu buna emindim. Ben ise anneme hala bir sevgilim olmadığını nasıl açıklayacağımı düşünüyordum. Düzensiz ilişkilerimden o da çok sıkılmıştı. Neler umuyordur benden kim bilir... Onu yine hayal kırıklığına uğratacağım için üzgündüm ama hala o özel kişiyi bulamamıştım.

Sonra Clary'i düşünmeye başladım. İçinde bulunduğu durum gerçekten içler acısıydı. Onu on yıldır tanıyorum ama daha önce hiç bu kadar keyifsiz görmemiştim. Bulunduğumuz durumu neşeli hale getirmek ister gibi bir şeyler mırıldanyama başladım. "La la la la la laaa," Çocuk yanımı ortaya çıkarmıştım işte yine. Bağıra bağıra bu salak melodiyi mırıldanıyordum. Clary bana kapa çeneni der gibi bakınca sustum. "Ee şimdi ne yapıyoruz şekerim? Daha ne kadar böyle yürümeyi sürdüreceğiz? Kolum kırıldı bak," dedim ve ardından kolum kırılmış gibi komik bir hareket yaptım. Dudaklarımı büzerek bana cevap vermesini bekledim.

Cecelia ile istasyondan çıktıktan sonra bir yerlere oturmuştuk. Anneme neler diyeceğim hakkında konuşmuştuk ve zamanın nasıl geçtiğini anlayamamıştık. Hava kararmıştı. Bizde daha fazla geç kalmadan oturduğumuz kafeden kalkıp yürümeye başlamıştık ve hala yürüyorduk. Godric's Hollow'a nasıl gideceğimiz hakkında bir fikrimiz yoktu. Yanımızda hiç Muggle parası olmadığı için bir takside çevirememiştik. Bu yüzden bu karlı akşam vaktinde yürüyorduk ve benim her tarafım adete buz kesmişti.

Cecelia yanımda şirin pembe ceketi ile yürüyordu. Bense hala durgundum. Aklımda binlerce soru vardı. Cecelia saçma sapan sesler çıkarmaya başladığında ona kapa çeneni der gibi baktım ve o da sustu. Moralim bozukken ne kadar aksi olduğumu biliyordu. "Ee şimdi ne yapıyoruz şekerim? Daha ne kadar böyle yürümeyi sürdüreceğiz? Kolum kırıldı bak," dedi ve koluyla garip hareketler yapmaya başladı. Moralim bozuk olmasına rağmen bu salak haline güldüm. "Beni güldürdün işte. Şimdi bu salakça harekete bir son ver," dedim bende. Sonra da gerçekten ne yapacağımızı düşünmeye başladım.

Aklıma bir anda bir fikir geldi. "Buldum," diye haykırınca, Cecelia biraz ürkmüştü. "Hızır Otobüsü'nü çağıralım. Nasıl olduğundan emin değilim; ama sanırım asamızı havaya falan kaldırıyorduk," dedim ve asamı çıkartıp havaya doğru tuttum. Ortalık sessizdi. Cecelia bana garip garip bakıyordu. Kendimi tam bir salak gibi hissettim. Asamı indirdim ve "Sanırım bir işe yaramadı," dedim. İşte tam o sırada önümüze mor, iki katlı bir otobüs geliverdi. Ufak bir sevinç çığlığı attım. Otobüsten aşağı mor üniformalı, çıkık kulaklı ve yüzünde bir kaç iğrenç sivilce bulunan bir adam indi ve konuşmaya başladı.

"Mahsur kalmış cadıların ve büyücülerin acil durum taşıtı Hızır Otobüs'e hoş geldiniz. Asanızı tuttuğunuz elinizi uzatın, otobüse atlayın, sizi istediğiniz yere götürelim. Benim adım Stan Shunpike, biletçiniz ve kondüktör olarak bu gece size ben hizmet edeceğim." Adam gerçekten çok tuhaftı. Bu sözleri günde kaç defa söylediğini merak etmiştim doğrusu. Tam otobüse atlayacağımız sırada elini uzattı. Ah, tabii ya. Ücreti istiyordu. Cebimden on bir sickle çıkarıp adama verdim. Sonra Cecelia aklıma geldi ve onun içinde on bir sickle daha verdim. Otobüse bindik ve Stan'in de sandıklarımızı otobüse çıkarmaya çalıştığını gördük. Etrafta koltuk namına hiçbir şey yoktu. Her taraf yataklarla doluydu. Cecelia ile ben ayakta kalmıştık. Cecelia'ya sessizce "Hiç yoktan iyidir," diye fısıldadım.

Bana cevap vermeden önce yaptığım harekete güldü. Zaten güleceğini tahmin etmiştim. "Beni güldürdün işte. Şimdi bu salakça harekete bir son ver," demesiyle yaptığım harekete son verdim.
"Buldum," diye bağırınca korkudan sıçradım. Clary sık sık böyle ani patlamalar yaşardı. Zaten bir gün bu yüzden kalp krizi geçirecektim. "Hızır Otobüsü'nü çağıralım. Nasıl olduğundan emin değilim; ama sanırım asamızı havaya falan kaldırıyorduk," diye düşüncesini söyledi.

Sözleri beni ümitlendirmişti. Ama ne yaptığını anlayamadığım için tuhaf tuhaf bakmakla yetindim. Bakışlarımdan rahatsız olmuşa benziyordu. Asasını üzgün bir şekilde indirdi ve "Sanırım bir işe yaramadı," dedi. Tam ümidimi yitirmiştim ki mor ve iki katlı otobüs aniden önümüze çıktı. Clary'nin sevinçten mi korkudan mı çığlık attığını anlayamadım ilk önce ama yüzündeki mutluluk ifadesine bakınca sevinçten olduğunu anladım. Otobüsten garip görünümlü bir adam indi ve konuşmaya başladı.

"Mahsur kalmış cadıların ve büyücülerin acil durum taşıtı Hızır Otobüs'e hoş geldiniz. Asanızı tuttuğunuz elinizi uzatın, otobüse atlayın, sizi istediğiniz yere götürelim. Benim adım Stan Shunpike, biletçiniz ve kondüktör olarak bu gece size ben hizmet edeceğim." Adama o kadar çok ısınmıştım ki o tuhaf ve iğrenç görünümüne rağmen boynuna atlamamak için zor tuttum kendimi. Otobüse biniyorduk ki elini uzattı sanırım ücreti istiyordu. Clary benim ücretimi de ödedi. Otobüse binmiştik nihayet. Oturacak hiç yer yoktu. Yüzümü buruşturdum. Clary yüzümde ki o ifadeyi görmüş olmalı ki "Hiç yoktan iyidir," diye fısıldadı.

Stan Shunpike sandıklarımızı bıraktıktan sonra şoföre "Gazla Ernie," dedi. Ernie öyle bir hızlandı ki ayakta duramıyordum. Çığlık atmaya başladık. Ne olduğunu anlayamamıştım. Düşmemek için zor duruyordum. Aslında çok hoşuma gitmişti. Resmen adrenalin patlaması yaşıyordum. Kalp atışlarım hızlanmıştı. Hem çığlık atıyor hemde gülüyordum. Resmen gülme krize girmiştim. Clary'e baktığımda ise aynı şeyleri yaşadığını yüzünden okumuştum. Cama yapışanları görünce gülmem daha da çok artmıştı. Bu duruma son veremiyordum. O kadar çok eğleniyordum ki gülmekten gözümden yaş geldi. Clary'e doğru baktım ve "Çok eğleniyorum, sence bu daha ne kadar sürecek?," diğe bağırdım. Gülmekten doğru düzgün konuşamıyordum bile. Clary'nin gülmeyi kesmesini ve bana cevap vermesini bekledim.

Stan sandıklarımızı otobüse attıktan sonra şoföre, "Gazla, Ernie," dedi ve otobüs bir anda ileri doğru fırladı. Yerimde durmakta güçlük çekiyordum. Cecelia'da bir yandan çığlık atıp diğer yandan da kahkaha atıyordu. Bende istemeden kahkaha atmaya başlamıştım. Stan bize garip garip bakıyordu. Bir kaç kişi cama yapışmıştı. Bu durumu daha da komik hale getiriyordu. Yatak direklerine tutunmaya çalışıyordum; ama bu konuda pek başarılı olamamıştım.

Cecelia'nın gülmekten gözünden yaş gelmişti. Bana döndü ve "Çok eğleniyorum, sence bu daha ne kadar sürecek?," diye sordu. Kahkahalarıma nihayet son verip sorusuna cevap verdim. "Bilmiyorum. Aslında oturacak bir yer bulsak iyi olurdu," dedim ve yataklardan birine oturdum. Cecelia'ya ise karşı tarafımda kalan bir yatağı işaret ettim ve o da oturdu. Yatak bir o tarafa bir bu tarafa kayıp duruyordu. Stan denen adam bize bakıp duruyordu. En sonunda konuşmaya başladı. "Siz ikiniz nereye gidiyorsunuz? Doğru ya nereye gittiğimizi söylememiştik. "Godric's Hollow'a gidiyoruz," dedim. Adama bana garip garip bakmaya devam etti.

Bir süre sallanmaya devam ettik. Stan bağırarak, "Bir dakika içinde Abergavenny'de olacağız," dedi. Yatakta oturan bir kadın ayağa kalktı. Tam o sırda otobüs aniden fren yaptı ve ben yatağa yapıştım. Cecelia'ya ne olduğunu göremedim. Çünkü yataktan kalkmaya çalışıyordum. Kadın otobüsten inince tekrardan harekete geçtik. Cecelia'ya bakınca sarı saçlarının birbirine girmiş olduğunu görüp bir kahkaha attım. Stan hala bize bakıp duruyordu. Gittikçe sinir bozucu olmaya başlamıştı.

Stan en sonunda eline bir Gelcek Postası aldı. Okumaya başlamadan önce bize döndü ve "Adınız ne sizin?" diye sordu. Ben o sırada gazetenin kapağına bakıyordum ve ağzım bir karış açık kalmıştı. John amca gazetenin kapağındaydı. Ben henüz bu sayıyı okumadığım için meraklanmıştım doğrusu. Stan nereye baktığımı görmüş olmalı ki gazetenin kapağına baktı ve "Bu gazete doğruyu söylüyor. Bakanın işini yaptığı falan yok. Onu bakanlıktan indirmeleri gerekiyor," dedi. Öfkeyle ona baktım. Bu adam kendini ne sanıyordu? "Bakanın mevkisinden indirilip indirilmeyeceğine sen mi karar veriyorsun? Ayrıca o işini gerektiği gibi yapıyor." Çok sinirlenmiştim. Aptal herif! Öfkeyle adımı söylemeyi unuttuğumu fark ettim; ama umursamadım. Bu adama kendim hakkımda bir şey söylemek zorunda değildim.

"Bilmiyorum. Aslında oturacak bir yer bulsak iyi olurdu." Clary kesinlikle haklıydı daha fazla ayakta durabileceğimi hiç sanmıyordum. Yataklardan birine oturdu ve bana karşısındaki yatağı işaret etti. Yatağa oturduğumda da durum pek farklı değildi. Hala sallanıyorduk ama en azından daha rahattı. Sonra dikkatimi çeken Stan Shunpike'ın bizi izliyor olması oldu. Çok geçmeden konuştu. "Siz ikiniz nereye gidiyorsunuz? Beynim sulanmıştı. Gideceğimiz yerin adını unutmuştum. Clary'nin "Godric's Hollow'a gidiyoruz," demesi ile rahat bir nefes aldım. Stan Clary'e garip garip bakıyordu. Bu durumdan Clary rahatsız olmuşmuydu bilmiyorum ama ben fazlasıyla rahatsız olmuştum.

Hala sallanıyorduk. Stan oldukça yüksek sesle bağırarak, "Bir dakika içinde Abergavenny'de olacağız," dedi. Zaten o kadar çok ses vardı ki eğer bağırmasaydı kimse onu duymazdı. Otobüs öyle bir fren yaptı ki ne olduğunu anlayamadan Clary yatağa yapıştı. Bende çok sarsılmıştım, saçlarımın bozulduğundan emindim. Clary yataktan kalktığında bana bakarak kahkahayı patlattı. Komik göründüğümü hissettim. Stan denen adam hala bakıyordu. Laf söylememek için kendimi çok zor tutuyordum

Stan'in ne yaptığına bakıyordum. Eline bir şey aldığını gördüm. Biraz daha dikkatli bakınca Gelecek Postası olduğunu anladım. Okumaya başlamadan önce bize baktı ve "Adınız ne sizin?" diye sordu. Cevap vermek üzereydim ki Clary'nin nereye baktığını farkettim. John Dillinger gazetenin kapağındaydı. "Bu gazete doğruyu söylüyor. Bakanın işini yaptığı falan yok. Onu bakanlıktan indirmeleri gerekiyor," Neler saçmalıyordu bu adam böyle. "Bakanın mevkisinden indirilip indirilmeyeceğine sen mi karar veriyorsun? Ayrıca o işini gerektiği gibi yapıyor." Çok iyi laf söylemişti Clary. Ama oldukça fazla sinirlenmişti. Adamın üzerine atlayacak gibiydi.

Bende laf söylemek istedim ama sonuçta John Dillinger'la her ne kadar aramız çok iyi olsa da Clary'nin vaftiz babasıydı. O yüzden bu konuşmaya dahil olmak istemedim. Nasıl olsa Clary üstesinden gelirdi. Hala sallanmaya devam ediyorduk. Clary çok öfkelenmiş olacak ki dişlerini sıkıyordu. Konuyu değiştirmek için "Ben Bastet ve arkadaşım Rox," dedim. Neden gerçek isimlerimizi söylemediğimi bilmiyordum ama gerçek isimlerimizi söylemek hiç içimden gelmemişti. Bu adama güvenmiyordum. "Bu aralar etrafta çok vampir dolaştığı söyleniyor. Siz iki küçük cadı kendinize dikkat edin. Benden söylemesi," dedi imalı bir şekilde. Bu adamın derdi neydi böyle? Ona neydi bizden? Sinirlerimi tepeme çıkarmıştı. İlk gördüğümde adama karşı olan bütün duygularım değişmişti. Onu boğmak istiyordum. Ama olay çıkarmamak için sabrettim. "Başımızın çaresine bakabiliriz bayım. Bence bunu düşünmesi gereken sizsiniz," dedikten sonra Clary'e söz sende der gibi göz kırktım ve sustum.

Çok öfkelenmiştim. Cecelia'ya bakınca onunda sinirlenmiş olduğunu gördüm. "Ben Bastet ve arkadaşım Rox," dediğinde konuyu değiştirmeye çalıştığını anlamış oldum. Konuyu değiştirmesi iyi olmuştu; fakat neden gerçek isimlerimizi söylemediğini merak etmiştim. Aslında iyi yapmıştı. Bu adamı hiç gözüm tutmamıştı. Adam sersemce konuşmaya girişti. "Bu aralar etrafta çok vampir dolaştığı söyleniyor. Siz iki küçük cadı kendinize dikkat edin. Benden söylemesi." Gittikçe sinirleniyordum. Ne ima etmeye çalışıyordu? Güvenliğimizi düşünmediği kesindi.

Cecelia sabırlı olmaya çalışarak, "Başımızın çaresine bakabiliriz bayım. Bence bunu düşünmesi gereken sizsiniz," dedi ve söz sende dercesine bana göz kırptı. Bense bu adamı başımızdan atmak istiyordum. Be nedenle cebimden kendim için 2 Sickle, Cecelia içinde 2 Sickle çıkarıp adama uzattım ve "Bize iki sıcak çikolata lütfen," dedim. Soğuk ve karlı akşamda süratla yol almaya devam ediyorduk. Stan bize sıcak çikolatalarımızı verdi. Ona sinir olduğumuzu anlamış olmalı ki çenesini kapalı tutuyordu. Sıcak çikolatadan bir yudum aldım ve kusmamak için kendimi zor tuttum. Tadi iğrenç ötesiydi.

Cecelia'ya doğru yaklaştım ve "Ölmek istemiyorsan o iğrenç şeyi içmemeni tavsiye ederim," dedim. Bardağı yatağın yanında duran bir masaya koydum. Pek sağlam durmuyordu; fakat umrumda da değildi. Bir kaç durakta daha durduk. Artık sıkılmaya başlamıştım. Bir an önce Godric's Hollow'a varmak istiyordum. Tekrardan Cecelia'ya dönüp, "Sence ne zaman varacağız?" diye sordum.

Clary bir şey söylemedi. Konuşmak istemediği belliydi. Cebinden bir şeyler çıkardı. Ne olduğunu görememiştim. "Bize iki sıcak çikolata lütfen," diye bağırınca anlamıştım para olduğunu. Ve sıcak çikolata şimdi gerçekten çok iyi giderdi. Çikolatalı olan her şeye bayılırım. Beni mutlu ediyordu.

Stan sıcak çikolatalarımızı getirdi. Artık hiç konuşmuyordu. Ağzının payını almıştı nede olsa. Clary sıcak çikolatadan bir yudum aldı ve yüzünü buruşturdu. Çok sıcak olduğu için dilini yaktığını sandım; fakat "Ölmek istemiyorsan o iğrenç şeyi içmemeni tavsiye ederim," demesiyle tadının berbat olduğunu anladım. Büyük bir hayal kırıklığına uğramıştım. Sadece kokusunu içime çekmekle yetindim. Zaten kokusu bile sıcak çikolata gibi değildi. O yüzden bütün iştahım kaçmıştı.

Clary bardağı yatağın yanındaki masaya koydu. Bardak sallanıyordu bu yüzden ben kendi bardağımı elimde tutttum. Otobüs birkaç durakta durdu. Ama henüz Godric's Hollow'a varmamıştık. Ne zaman varacağımızı merak ediyordum doğrusu. Anneciğimi görmeme çok az kalmıştı. Düşüncelere dalmıştım ki Clary'nin, "Sence ne zaman varacağız?" demesiyle düşüncelerimden sıyrıldım. "Hiç bir fikrim yok, ama biran önce varırsak iyi olur. Çok sıkıldım ben," dedim ve uzun bir 'puf' sesi çıkardım. Stan bize bakarak, "Birkaç dakika içinde Godric's Hollow'da olacağız," dedi ve pis pis sırıttı. Arkasına dönünce hareket çektim.

"Hiç bir fikrim yok, ama biran önce varırsak iyi olur. Çok sıkıldım ben." Sözlerinin ardından uzun bir 'puf' sesi çıkardı. Şapşal Stan bizi duymuşçasına bağırarak "Birkaç dakika içinde Godric's Hollow'da olacağız," dedi ve iğrenç bir şekilde sırıttı. Cecelia'ya 'sonunda' anlamında bir bakış attım. Kalbim hızla çarpmaya başlamıştı. Annemle yüzleşmeme sadece dakikalar kalmıştı ve ben hala ne diyeceğimi bilmiyordum.

Otobüs birkaç dakika sonra durdu. Kendimi yine yatağa fırlatılmış buldum. Zorla yataktan kalktım ve Cecelia'nın da kalkmasına yardım ettim. Otobüsten indik. Stan'da sandıklarımızı ve Shelby'nin kafesini indirdi. Otobüse geri bindiğinde tekrardan bize döndü. "Hızır Otobüs'ü seçtiğiniz için teşekkürler. Hadi gazla, Ern. Sırdaki sokak Korku Sokağı," dedi ve otobüs ışık hızı ile ortadan yok oldu.

Cecelia'ya dönüp, "Nihayet geldik," dedim. Etrafta pamukçuk şeklinde kar tutmaya başlamıştı. Godric's Hollow... Evim, yuvam ve işte nihayet buradayım. İstemeden de olsa gözlerim dolmuştu. Gözlerimi kırpıştırdım ve gülümsedim. "Burayı özlemişim." Aradan o kadar zaman geçmesine rağmen daha dün gibi hatırlıyordum burayı. Aklımdan hiç çıkmamıştı.

Otobüs nihayet durmuştu. Aniden fren yaptığı için yatağa yapışmıştım. Clary'nin yardımı ile yataktan kalmayı başardım. Otobüsten indiğimizde başım döndü. Çok yorulmuştum ama burada olmaktan büyük bir mutluluk duydum. Stan sandıklarımızı ve Clary'nin cici baykuşçuğunu indirdi.

Otobüse bindi ve bize doğru döndü. "Hızır Otobüs'ü seçtiğiniz için teşekkürler. Hadi gazla, Ern. Sırdaki sokak Korku Sokağı," dedi. Laf söyleyecektim ama zaten artık ondan kurtulmuştuk diye gerek duymadım. Otobüs o kadar hızlıydı ki aniden ortadan kayboldu.

Clary bana baktı ve "Nihayet geldik," dedi. Aynı şeyler benim de aklımdan geçmişti. Çevremizdeki muhteşem kar görüntüsünün büyüsüne kapılmış, ağzım açık bir şekilde etrafı izliyordum. Godric's Hollow doğduğum ve büyüdüğüm yer... Burayı çok seviyorum. Anneciğimi görmek için sabırsızlanıyordum. Clary gülümseyerek, "Burayı özlemişim." dedi. Duygularıma tercuman oluyordu. "Bende çok özledim Clary bende. Seninle ne eğlenceli günlerimiz olmuştu," dedim ve gülerek ekledim "İlk tanışmamızı hatırladım da... Neyse hadi evimize girelim daha fazla dayanamayacağım."

"Bende çok özledim Clary bende. Seninle ne eğlenceli günlerimiz olmuştu. İlk tanışmamızı hatırladım da... Neyse hadi evimize girelim daha fazla dayanamayacağım." Tamam anlamında bir baş onayı verdim. Evlerimizin önüne geldiğimizde bütün anılar zihnime doldu. İki küçük kız çocuğu balkonda birbirlerine sarılarak ağlıyorlar. Sarışın olan diğerine ona üzülmemesini, kendi babasınında öldüğünü söylüyor ve ardından da ekliyor, "Bizi sevenler asla bizi terketmez. Onlar burdadır -kalbimizde-." Cecelia'nın bu sözünü hiçbir zaman unutmadım. Her zaman aklımın bir köşesindeydi. Umutsuzluğa kapıldığımda bu söz aklıma gelirdi hep.

Cecelia'ya son bir kez sarıldım ve evime girdim. Anahtarlarım hala duruyordu. Mutfaktan sesler geliyordu. Sanırım annem oradaydı. Sonra onun sesini duydum. "Katherina, sen misin?" Beni, Cecelia'nın annesi sanmıştı. "Hayır," diyebildim sadece. Konuşamıyordum. Boğazıma koca bir düğüm oturmuştu sanki. Sonra biran da bütün sesler kesildi. Annem mutfaktan çıktı ve salona doğru geldi. "Clary!" Ses tonundan şaşkınlık, mutluluk ve inanamazlık okunuyordu. Yüz ifadesi ise kelimelerle anlatılamayacak kadar hüzünlüydü. "Mutlu Noeller, anne." Aklıma söyleyecek mantıklı bir şeyler gelmediği için sadece bunu söyleyebilmiştim.

İkimiz gözlerimiz dolmuş bir vaziyette birbirimize bakarken bir anda harekete geçip sarıldık. Artık gözyaşlarımızı tutamaz hale gelmiştik. Yılların özlemini gidermeye çalışıyorduk. "Gerçekten sensin. Bir an kafayı yediğimi düşündüm. Tatlım, seni o kadar çok özlemişim ki." Konuşurken sesi titriyordu. Ben de ondan farklı değildim. "Bende anneciğim, bende." Hala birbirimize sarılmaya devam ediyorduk.

En sonunda koltuğa oturduk ve konuşulması gereken herşeyi konuştuk. Kah gülüp, kah ağladık; fakat artık ikimizin de bildiği bir şey vardı: bundan sonra hiçbir zaman yalnız olmayacaktık.

~SON~