[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Liam Mater & Cecelia Winslet

Nihayet evime gelmiştim. Annemle sıkı sıkı sarıldık ve hasret giderdik. Bana o kadar güzel yemekler hazırlamıştı ki parmaklarımı bile yiyebilirdim. Sevgili konusunu açmayacak diye umuyordum ki beklenen soru gelmişti... Sevgilim olup olmadığını sormuştu. Bende yok deyip geçiştirmek istemiştim; fakat çok üsteleyince sinirden ağlayıp odama çıkmıştım. Kim olursa olsun birisi üstüme gelince dayanamaz ağlardım. Hele ki bu kişi annem olunca ağlamamak kaçınılmazdı. Bu kadının derdi neydi böyle? Benim özel hayatım annem bile olsa kimseyi ilgilendirmezdi.

Odam hiç değişmemişti. Hala eski güzelliğini koruyordu. Pencereden dışarıyı seyrediyordum. Sonra Clary'i düşündüm, hala bir ses gelmemişti. Umarım her şey yolundadır diye düşündüm ve balkona çıktım. Evleri yanımızda olduğu için bahçelerini rahat bir şekilde görebiliyordum. Evlerinin ışıkları yanıyordu ama bahçede kimse yoktu. Sonra karşımızda kalan evdeki ışıklar dikkatimi çekti. Beni izleyen birisi mi vardı? Yoksa bana mı öyle geliyordu.

İngiltere'ye babamın yanına gelmiştim. Babamla dışarıda yemek yedikten sonra eve geldik. Daha doğrusu evde yemek yiyecektik, yani sözde... Babamın tüm mutfağı mahvetmesiyle dışarıda yemek yemeğe karar vermiştik ve bence gayet yerinde bir karardı. Babam, hala ev işlerini doğru düzgün yapmayı öğrenememişti. Tabi, bunu ona söyleseniz hemen inkar etmeye başlardı. O nedenle onunla hiç bu konuda tartışmaya girmezdim. Üvey bir anne asla istemezdim, zaten babamda düşünmüyordu. Üvey anne ile tehdit ediyordu beni. Ben ise ona hep "Baba, 15 yaşımdayım." derdim. Gerçi bu üvey anne olayını her duyduğumda, babamın şaka yaptığını düşünsem de , yan komşumuzun bana yaptığı yemeklerden yollayarak düpedüz, kendini bana sevdirmeye çalışmasını hatırladığım an tüylerim ürperiyor. O kadının hasta ruhlu olduğuna bahse girebilirim...

Her neyse, kitap okuyordum ki, gözüm karşı komşumuza takılmıştı. Bu kızı bir yerden hatırlıyor gibiydim, biraz daha net görebilsem... ayağım yerden kaydı ve yatağa düştüm. Hayır hayır, olamazdı. Bu nasıl bir aşktı, nereye baksam Cecelia'yı görüyordum. Yerden kalktım ve tekrar camdan baktım. Bu düpedüz Cecelia'dı. Vay canına, Cecelia, bütün rüyalarım, bütün hayallerim, gece uykusuzluğumun sebebi Cecelia. Bu kadar şeyi söyledikten sonra, gidip kızı öldüreceğimi falan sanmış olabilirsiniz. Fakat hayır, onu seviyordum. Sanırım o benim varlığımdan bile haberdar değildi. Onu izlerken içim geçmişti. Ağlamış mı ? Bir insana ağlamak bile bu kadar yakışmazdı. Nasıl bir güzellikti bu ? Kendimi toparladım ve ona camdan el salladım.

Hayır hayır bana öyle gelmiyordu, düpedüz bana bakıyordu işte. Beni ağlarken görmüştü buna inanamıyordum resmen rezil olmuştum. Tanrım! Şimdi de bana el sallıyordu. Beni tanıyor muydu ki? Ne yapacağımı bilemedim ama ister istemez kendimi ona el sallarken buldum. Hatta buda yetmezmiş gibi gülümsedim.

Sonra hemen içeri girdim. Elimi yüzümü yıkamaya gitmiştim. Aynadan kendimi görünce hayal kırıklığına uğradım. "Bu ne hal Cecelia kendine gel çabuk," diye söylendim. Aynadan kendime çeki düzen verdim. Bu çocukta tuhaf olan bir şey vardı. Bana hiçte yabancı gelmemişti. Sanki onu yıllardır tanıyor gibiydim. Beni ona çeken bir şeylerin olduğunu hissettim. Ne?! Neler düşünüyordum böyle. Yok artık bu kadar da olamaz. Annem yüzünden önüme çıkan her erkeği sevgili olarak mı düşünecektim.

Son kez aynadan baktıktan sonra güzel göründüğümden emin oldum ve o esrarengiz çocuğun yine orada olması umuduyla balkona çıktım. Evet işte oradaydı. Beni yeniden görünce şaşırdığını hissettim. Konuşsam sesimi duyacaktı; çünkü aramızda çok az bir mesafe vardı. Ama susmayı tercih ettim. Onu tanımıyordum ve kötü bir izlenim bırakmak istemedim, sadece bir kere daha gülümsedim. Tanrım! Bu çocuk gerçekten çok hoş görünüyordu...

Bana el salladı ve gülümsedi. Aman Tanrım, içeri girdi. Olamaz, bir daha geri dönücekmiydi ? Tek bir dilek hakkım olsaydı, şu an onu tekrar karşıda görmek isterdim. Camın önünde hala onu bekliyordum, umutsuzluğa kapılıyorken balkona çıktı. Sanki bulutların arasından güneş çıkarcasına bir görünüm yüzümde görünüyordu. Hemen bende balkona çıktım ve konuşmaya başladım.

"Merhaba Madame Cecelia" dedim. Sesim bile gülümsüyordu. "Siz beni tanımıyor olabilirsiniz, ama ben sizi tanıyorum." kızın kafasında çok kötü bir görünüm çizmiştim. Son söylediğimi söylememeliydim gibi. Ama onu görünce bütün kelimelerim birbirine dolandı."Yani sizi derslerde görüyordum." dedim ve çevreme bakınarak kısık sesle "Hogwarts..." dedim. Büyük ihtimalle ne dediğimi anlamıştı. "Bu arada saygısızlığımı mazur görün madame. Size ismimi söylemedim. Ben Liam, Liam Master.V. Sınıf Gryffindor.

"Merhaba Madame Cecelia," demesiyle ağzım açık kaldı. Adımı söylemişti buna inanamıyordum. Sesi bile etkilemişti beni. Fransız aksanı ile konuşmuştu. Bu gerçekten çok hoşuma gitmişti. "Siz beni tanımıyor olabilirsiniz, ama ben sizi tanıyorum." Neler söylüyordu böyle? Beni nereden tanıyordu ki. Evet onu tanımadığım doğruydu ama bir yerlerde gördüğüme son derece emindim.

"Yani sizi derslerde görüyordum," diye devam etti sözlerine. Dersler mi ne dersleri diye düşündüm. Bir açıklama bekliyordum. Etrafına baktı ve zor duyulabilecek bir seste "Hogwarts," dedi. Şimdiye kadar kör müydüm? Nasıl farkedememiştim onu. Nasıl hissedememişim. Kim bilir kaç kere gördüm onu ama sadece boş boş bakmışım anlaşılan. Bu kadar harika bir çocuğu farkedemediğim için kendi kendime sinirlendim. İşin tuhaf tarafı aynı derslere giriyor olmamızdı.

Çok fazla şaşırmıştım, konuşmadığımı farkettim. Saygısızlık yaptığını düşünmüş olacak ki, "Bu arada saygısızlığımı mazur görün madame. Size ismimi söylemedim. Ben Liam, Liam Master. V. Sınıf Gryffindor," dedi. Aval aval bakmayı kestim ve "Aah şey.. Ben.. Ben gerçekten özür dilerim. Hafızam hiç iyi değil bu nedenle sizi hatırlayamadım. Lütfen affedin monsieur," dedim onu taklit ederek ve en tatlı gülümsememden yolladım. Kolay kolay özür dileyen biri değildim bu yüzden kendime şaşırmıştım. Ama kafaya takmadım çünkü ona karşı bir şeyler hissettiğime emindim. Daha önce hissettmediğim hisler...

"Aah şey.. Ben.. Ben gerçekten özür dilerim. Hafızam hiç iyi değil bu nedenle sizi hatırlayamadım. Lütfen affedin monsieur," dedi. Aynı bir Fransız gibi, ardından gülümsedi. "Bu anın hiç bitmemesini istiyorum madame. Gülmek bir insana daha önce hiç bu kadar yakıştığını hatırlamıyorum. Size ağlamak bile çok yakışıyor fakat gülümsemeniz, yağmurlu bir günün ardından çıkan bir güneşi hatırlatıyor bana. O kadar etkileyici ki. Şu an başımı döndürdünüz madame. dedim ve ona gülümsedim. Burası babamın evi, ben bir Fransız'ım fakat babam annemin ölümünden sonra İngiltere'ye taşındı.Peki ya siz ? Siz nerelisiniz madame ? dedim. Balkonun karşısına atlayıp ona sarılabilirdim bile. Kendimde şu an o deli gücü bulabiliyordum. Daha önce hiç kimseye bu kadar aşık olmamıştım diyebilirim. Eğer ölmeden önce sadece yapabilecek 3 şeyim olsaydı birisi de onunla çıkmak olurdu. Tabi diğeri de anneme son bir kez daha sarılabilmek olurdu...

"Bu anın hiç bitmemesini istiyorum madame. Gülmek bir insana daha önce hiç bu kadar yakıştığını hatırlamıyorum. Size ağlamak bile çok yakışıyor fakat gülümsemeniz, yağmurlu bir günün ardından çıkan bir güneşi hatırlatıyor bana. O kadar etkileyici ki. Şu an başımı döndürdünüz madame." Sözleri kalbimin hızlı bir şekilde çarpmasına neden oldu. O kadar hızlı çarpıyordu ki kalbimin sesini işitebiliyordum. Bana resmen iltifat etmişti. O da benden hoşlanmıştı, bu konuda hislerim asla yanılmazdı, hele ki gözlerim asla yanılmazdı... O gözlerde bana ait bir şeyler vardı.

Bana dünyanın en güzel gülümsemesiyle gülümsedi. "Burası babamın evi, ben bir Fransız'ım fakat babam annemin ölümünden sonra İngiltere'ye taşındı. Peki ya siz ? Siz nerelisiniz madame?" Dizlerim, ellerim titriyordu. Derin bir nefes aldım ve "Ben burada doğdum ve burada büyüdüm monsieur. Annenizin ölümüne çok üzüldüm. Ne yazık ki ölüm denen şey var ve bende üç yaşımdayken babamı kaybettim." Gözlerim yine dolmuştu işte. Babam konusu geçince dayanamıyordum. Ama bu sefer ağlamayacaktım.

Hiç beklemediğim bir anda annem geldi. Bizi görmüştü. Aslında bir erkekle flört ediyor olmam onu dünyanın en mutlu insanı yapardı. Ama bakışlarında tuhaf bir tedirginlik sezdim. Bozulmuştu bundan emindim; fakat nedenini anlayamamıştım.

"Ben burada doğdum ve burada büyüdüm monsieur. Annenizin ölümüne çok üzüldüm. Ne yazık ki ölüm denen şey var ve bende üç yaşımdayken babamı kaybettim." dedi. Gerçekten üzülmüştüm. Onu en iyi ben anlıyabilirdim. O sırada annesi gelmişti. Sanırım benden hoşlanmamıştı. Açıkçası beni gördüğünde bozulmuştu. Lanet, Cecelia'yla aramda asla bir şey olamayacak, diye düşünmüştüm. Fakat açıkçası Cecelia'da annesinin neye bozulduğunu anlayamamış gibiydi. Annesine baktığımda, Cecelia ile ilgili tüm hayallerim bir anda kırılmış gibiydi. O gülen suratım bir anda mutsuz bir ifade aldı. Gerçekten komik bir görüntüydü. Ama o zaman dönüp gülecek bir durumda değildim. Öyle bir hayal kırıklığına uğramıştım ki. Annesi içeri girdi. Cecelia'ya nasıl bir hayal kırıklığı ile baktıysam, o da hayal kırıklığına uğradığımı anladı. Sonra konuyu değiştirmeye çalışarak "Babanızın ölümüne çok üzüldüm madame. Sizi çok iyi anlıyorum." dedim.

Annem içeri girmişti. Neler oluyordu böyle? Bir anda herkesin suratı düşmüştü. "Babanızın ölümüne çok üzüldüm madame. Sizi çok iyi anlıyorum." dedi üzgün bir sesle. Ne kadar düşünceli bir çocuktu böyle. Hele konuşması beni benden alıyordu. Ama çok yorgun olduğum için daha fazla ayakta durabileceğimi sanmıyordum.

"Kusuruma bakmayın monsieur. Yol yorgunuyum ve dinlenmeye ihtiyacım var. Bu nedenle uyumaya gidiyorum. Sizinle tanıştığıma çok memnun oldum Liam Master. Aah bu arada babamın adı William'dı annem ona hep kısaca Liam derdi," Bunları neden söylediğimi anlayamamıştım ama ona kendimi çok yakın hissediyordum. "Neyse daha fazla uzatmayacağım, iyi geceler monsieur," dedim ve cevap vermesini bekledim.

"Kusuruma bakmayın monsieur. Yol yorgunuyum ve dinlenmeye ihtiyacım var. Bu nedenle uyumaya gidiyorum. Sizinle tanıştığıma çok memnun oldum Liam Master. Aah bu arada babamın adı William'dı annem ona hep kısaca Liam derdi," dedi. Keşke sonsuza kadar burada kalabilseydi. Ben sonsuza kadar onun gözlerine bakarak hayatımı sürdürebilirdim. Uyumadan, gözümü kırpmadan ona bakardım. "Neyse daha fazla uzatmayacağım, iyi geceler monsieur," dedi. "İyi uykular madame. dedim, ve ikimizde balkondan içeriye girdik. Balkon kapısını kapattım ve kendimi yatağıma attım. Derin ve güzel düşünceler ile gülümsemeye başladım. Yatağıma yattım, fakat onu düşünmekten uyuyamıyordum. Nereye dönsem onun yüzünü görüyordum ve bana gülümsüyordu...

"İyi uykular madame," demişti sadece. Biraz daha kal deseydi kalırdım. Ama dememişti işte, beni düşündüğü kesindi. Ne saçmalıyorum yine böyle 'daha fazla kalamayacağım, iyigeceler' diyen bendim tabiki öyle söyleyecekti. Ne bekliyordum ki? Seni seviyorum lütfen gitme falan mı diyecekti sanki. 'Kendine gel Cecelia, çok kitap okuyorsun,' diye söylendim içimden.

İçeri girdim ve pembe pijamalarımı giyip kendimi yatağa attım. Hayaller kurmaya başladım. O güzel gülüşü, o konuşması bir an olsun aklımdan çıkmıyordu. Daha önce neden farketmemiştim onu neden?! Halbuki o benim adımı bile biliyordu. Bu çok hoşuma gitmişti. Çok çapkın bir kız olduğum doğruydu ama diyorum ya işte daha önce hiç böyle şeyler hissetmemiştim. Onun da benim için böyle şeyler hissetmesini umdum. Çabuk karar verdiğimi tam bir şıpsevdi olduğumu düşünebilrsiniz ama yemin ederim ki bu sefer öyle bir şey değildi. Bu sefer çok farklıydı. Beni ona çeken büyük bir neden vardı. Nedeni bilmiyordum ama ona çekildiğimi hissedebiliyordum. Elde edemeyeceğim hiç bir erkek yoktu ama Liam başkaydı, ve ben ona aşık olmuştum.

*SON*