Tozlu bir yatağı paylaştığım ve adının Melanie olduğunu hatırladığım kıza baktım. Onunla kıyaslamadan edemememi sağlayan ve tüm geceyi hayaliyle geçirdiğim yegane yüzün Penthesilea'ya ait olduğunu bilmek için bir kere bile düşünmeme gerek yoktu. Elimde gevşekçe tuttuğum sayfaları sararmış kitabı yatağın yanına bıraktım. İçindeki masalların hepsi dedemin kaleminden çıkmıştı. Bu unutulmuş masalların tümünün tek kopyasına sahip olmak, tarif edilemez bir gurur veriyordu bana. Bu gurura erişmek için hiçbir şey yapmadığım ise, göz ardı ettiğim bir gerçek olmanın ötesine geçemiyordu. En sade sesimle okuduğum masalın, yanımda yatan kızı etkilemediğini söyleyemezdim. Tek bir sorun vardı: Onun esmer yüzünde, Penthesilea'yı andıran hiçbir şey yoktu ya da onu bir daha görmeyeceğimi işaret ederken, yataktan kalkıp yavaşça kapıyı kapatırkenki salınışı. Zevk, Melanie'de eğreti duruyordu. Penthesilea ise onu tamamlıyordu.

Sözleştiğimiz üzere postaneye geldiğimde, sakin geçen birkaç saatin ardından, kalabalığı yarıp birilerini öldürmeden Penthesilea'ya ulaşmanın ne kadar zor olduğunu bir kez daha hatırladım. Bir şeylerin korkuttuğu her erkek gibi, yaptığımın fark edilmemesini garantilemek için, karşımdaki kadının dudaklarını her zamankinden 'yeni' diye tanımlamayı seçtiğim bir öpücükle ıslattım. En olmadık şeylere duyumsadığınız korku, size birçok şey yaptırabilirdi. Bir an için, neden burada değil de dün gecekinden bambaşka bir yatak odasında olmadığımı merak ettim. Pepe'nin annesinden gelen mektup, diye hatırlattı iç sesim. Ona teşekkür etmeyi düşünmüyordum. Bugün nezaketime, korku dışında hiçbir şey yön veremezdi.

Postaneye doğru ağır adımlarla yürürken duyduklarımın ne denli mühim olduğunu anlamam uzun sürmemişti. Acelesi varmış gibi esen rüzgar, kadın ayakkabılarının çıkardığı tıkırtı, herhangi bir adamın yanından geçerken bir anlığına, sadece bir anlığına duyumsadığım ve o kişinin en büyük sırrını biliyormuş gibi hissettiğimden, yüzümü güldüren koku. Hepsi hayatta birleşiyordu; hala değerinin varlığını yok saydığım, 'hayat' denen, anlamını yitirmiş kelimedeç Ben, başkalarının ölümünden kendime hayat çıkarma konusunda epey yol kat etmiştim. Duran bir kalbin, dokunulmaz olduğunu sandığım Penthesilea'mı ağlatacağını nereden bilebilirdim? İçimde, korkunun kıçını tekmeleyip durduğunun farkında değil misin, o ağlayamaz, diye telaşla fısıldayan bir ses vardı ve postanede akan kalabalığın ortasında, kollarımı Penthesilea'nın omzuna sarmış vaziyette, o sesi susturmamın imkanı yoktu. Elimi dalgınca savurduğumda tüm bu saçmalıkların uçup gideceğini sanıyordum; asılsız bir sanı.

Adını tekrarlayıp durduğumun ya da bacaklarının hakimiyetini kaybedip yere yığılmasını ustaca taklit ettiğimin farkında değildim. Gözlerinin elindeki sararmış parşömene özensizce yazılmış satırların üzerinden geçtiği birkaç dakika içinde geldiğimiz durum şaşırtıcıydı. Takınmaya alışık olduğum kederli ifade düşünülecek olursa, Penthesilea'nın annesinin ölümünün beni üzmesi, normal karşılanabilirdi ama o hiçbir şey ifade etmeyen kadın için değil, Penthesilea için kötü hissediyordum. Bunu durdurmanın bir yolu yoktu, onun yanında ya da sabahları pervasızca uyandığım yatakların birinde, Pepe'yi düşünmeden geçen bir günüm olmayacaktı. Art arda, hayatın boyu sürecek bir lanet, belki bir lütuf, diye söylenen biri vardı. Damarlarımdan geçtiğini hissettiğim titreme onu susturmuş olmalıydı ki, tekrar karşımdaki kızın yüzüne bakabilir hale geldim. Büyük ve eski binanın en ücra köşesinde olduğumuzu hatırlamamla kızı yere, yanıma oturtmam bir olmuştu. Hızlıca kayıp giden düşüncelerimin ve kadının nasıl öldüğüyle ilgili teorilerimin arasından, kızın burnunu çektiğini duyabiliyordum. Hala ağladığı gerçeğini göz ardı ettim: Şah damarımın hemen üstündeki ıslaklık onun gözlerinden gelmiyordu, sarılı kolları boynumu terletmişti, öyle olmalıydı.