Ailemin ölüm haberini aldıktan sonra adeta bir Zombie'ye dönüşmüştüm. Yemek yiyemiyor, konuşamıyordum. Tek istediğim uyumaktı. Sonsuza kadar... Bu halime daha fazla dayanamayan sevgili kardeşim Joyce David'e haber vermişti. Bunu neden yaptığını hala anlayabilmiş değilim. Sanki çocuğun tek işi beni teselli etmekti.

David ile buluşmak için evden çıktım ve cafe'ye doğru yürümeye başladım. Üzerimde siyah dar kot pantolonum ve yaka kısmı dantelli beyaz t-shirt'üm vardı. Giyimime bile özen göstermek gelmiyordu içimden ama David'le buluşacağım için mecburen doğru düzgün giyinmiştim...

Cafe'ye geldiğimde bir masaya oturmuş bekliyordu. Uzaktan bir süre onu izledim. Gerçekten muhteşem görünüyordu. Ne zaman görsem ona yeniden aşık olabilirdim. Yanına gittim ve hafifçe omzuna dokundum:

- Selam, dedim. Yüzümde zorlama bir gülümseme vardı. Dokunsa ağlayacaktım...

Evimde oturuyordum.Babam akşam bazı büyüleri bana göstericekti.O yüzden çok heyecanlıydım.Pencereden dışarı bakıyordum.Bir an önce akşam olmasını istiyordum.Sonra havada bir şey gördüm bu bir baykuştu.Dikkatli bakınca bir tane mektup olduğunu gördüm.Ve bana geldiğinden emindim.Daha da yaklaştı ve bana bir mektup bırakıp gitti.Üzerinde adım yazıyordu.Açtım ve bunun Joyce'dan geldiğini gördüm.Bana blair'in ailesinin öldüğünü çok kötü durumda olduğunu söylemişti.Cevap yazdım kendi baykuşumu joyce'a gönderdim.Blair'a de göndermeliydim.Babamın baykuşu evde olmalıydı onu aldım ve buluşmak istediğimi söyledim.

Cevap gelmişti bir cafede buluşucaktık.Orası için siyah bir t-shirt ve bir kot pantalon giydim.Orası yürüyerek çok uzaktı o yüzden süpürgemi aldım ve cafeye doğru gitmeye başladım.Oranın biraz yakınında onu bırakıp sakladım ve cafeye gittim.Masada oturuyordum 5 dakika sonra Blair geldi.Her zamanki gibi çok güzel gözüküyordu ama çok halsiz durumdaydı."Selam." dedi ağlicaktı resmen.Bende cevap olarak "Selam." dedim.Sonra blair oturdu

- Selam dedi.

Masaya oturdum ve etrafı seyretmeye başladım. Konuşmaya başlamak istiyordum. Onu özlemiştim. Daha sonra, kafamı David'e çevirdim ve tam gözlerinin içine bakmaya başladım. Ağzımı bile açacak gücüm yoktu. Başım ağrıyordu. Elimi başıma götürdüm ve hafifçe ovaladım. Ahh, lanet olsun! David'in yanında güçlü olmak istiyordum ama olmuyordu işte!

- Noel'de neler yaptın? dedim. Zorla konuşuyordum.

Cidden çok kötü gözüküyordu ailesinin ölümü onu fazla vurmuştu.Ama kendini bu kadar mahvetmesi pek iyi değildi.Her ne olursa olsun onun yanında olmalıydım."Noel'de neler yaptın?" diye sordu.Aslında noel her yıl olduğu gibi ailemle geçirmiştim evde.Bu yıl hogwarts'dan sonra daha iyi olmuştu aslında ama hogwarts'da kalmayı tercih edebilirdim."Sade her yıl olduğu gibi normal." dedim."Sormam biraz saçma oluyor ama sen neler yaptın.Hogwarts'dan çıktığımızdan beri konuşamıyorduk." dedim.

- Sade her yıl olduğu gibi normal. Sormam biraz saçma oluyor ama sen neler yaptın.Hogwarts'dan çıktığımızdan beri konuşamıyorduk. dedi.

O kısacık tatilde neler yaşamamıştım ki! Ailemin vampir saldırılarından birine kurban gittiğini öğrenmiştim. Her sene Noel geleneğimiz olan hiçbir şeyi yapamamıştık. Tüm o tatil boyunca odamda oturup zamanımın çoğunu ağlayarak geçirmiştim. Bu süre zarfında ise, David'le hiç konuşamamıştım.

- Pek bir şey olmadı. Bildiğin gibi işte. Odamda oturdum ve DVD izledim ve bol bol seni özledim dedim. Ailemden söz açmamaya çalışıyordum. Karşısında ağlamak istemiyordum.

"Pek bir şey olmadı. Bildiğin gibi işte. Odamda oturdum ve DVD izledim ve bol bol seni özledim." dedi.Ailesinden bahsetmekten kaçıyor gibiydi.Ve bunu daha kötü hale getiriyordu.Bir şeyler yapmam gerekiyordu ama ne yapmam gerektiğinden emin değildim.Gözlerinden yaşlar gelmeye başlamıştı artık.Birazdan hüngür hüngür ağlayabilirdi.Yanına yanaştım ve "Benim yanımda rahat olabilirsin." dedim ve ona sarıldım.Artık ağlamaya başlamıştı.Ve ben ona her saniye daha çok sarılıyordum.

"David, onlar yok. Gelmeyecekler..." dedi.Bende çok kötü olmuş durumdaydım Blair'in üzüntüsü beni de üzmüş durumdaydı."Onlar gelmeyebilir ama sen onları tekrar görüceksin.Bu biraz geç olabilir yada erken.Tekrar gene kadar eksiklerini hissediceksin ama genede onları tekrar görebiliceksin canım merak etme." dedim.Ona güç vermeye çalışıyordum.Artık daha iyi gibiydi.Ağlaması durmuştu.

"Onlar gelmeyebilir ama sen onları tekrar görüceksin.Bu biraz geç olabilir yada erken.Tekrar gene kadar eksiklerini hissediceksin ama genede onları tekrar görebiliceksin canım merak etme." dedi.

David, beni rahatlatıyordu. Onun yanında olduğum her saniye acım hafifliyordu. Artık tek bir amacım vardı o da o aptal vampiri cehennemin en derin çukuruna göndermek. David'in elelrini tuttum ve:

- Sen olmasan dayanamam David. Bu yük çok ağır....

Garson gelmişti. O geldiğinde elimi çektim ve sadece su istediğimi söyledim. Yemek yemek istemiyordum.

Ellerimi tuttu ve
"Sen olmasan dayanamam David. Bu yük çok ağır.... " dedi.

Sonra garson geldi ve ellerini çekti.Garson

"Ne alırsınız." değince.

Blair bir tek su istedi.Bende aç değildim o yüzden bir tane kola istedim.

- Ailenin değerini bilmelisin.. dedim.

Yanımızdan geçen ailelere bakıyordum da ne kadar mutlulardı. Hiçbir zaman öyle olamayacağımı bilmek...

Anne, baba niye gittiniz?

- Ailenin değerini bilmelisin... dedi bana.

Babam ve ben zaten büyücü olarak annemi yeterince tehlikeye atıyorduk. O yüzden fazla eve gitmiyordum. Bazı tatillerde bile okulda kaldığım oluyordu. Bu durumda söyleyebileceğim tek bir şey vardı aslında

- Evet haklısın canım. dedim.