Soğuk hava önümden geçip gidiyor, görünmez ya da ona benzer bir şeymişim gibi hissetmemi sağlıyordu. Bu zevkin aksine, başımda dün geceden kalma bir ağrı, kollarımda -tıpkı bacaklarımda, başımda ve ellerimde olduğu gibi- kesikler ve tüm bedenimde, bir an önce 'Domuz Kafası' denen tiksinç mekana girip Jezebél'i görme isteği vardı. Elbette, sevgilim, hatta -pekala, büyük ihtimalle- sadece 'yakın' diyebileceğim bir zaman dilimi içinde evleneceğim kişi, Jezebél. Ondan hoşnut olmadığımı söylemek, her buluşmamıza siyahlar içinde gelen kadına yazık etmek olurdu. Nasıl başardığını bilmesem de, normal bir insanın çoktan mezarlığı boylamasına sebep olacak yaralarımı unutup, ölesiye ciddiyetiyle gelen çekiciliğini düşünmemi sağlıyordu. İçimden bir ses, lanetlendiğin tek konu bir kurtadam olmak değil, diye tükürürcesine konuştu; içimdeki mantıklı ses. Bir kısmım o sesi dinleyip Jezebél gibi saf ve dokunulmamış bir kadınla hiçbir geleceğim olmadığını kabulleniyor, insanlık içgüdülerinden yoksun kalmış kısmımsa o sesi tehdit ediyordu; sivri dişlerini ve hırıltısını kullanarak.

Domuz Kafası'nın tozlu ve eski kapısının önüne geldiğimde, onun karşısına çıktığım her gün yaptığım gibi, dokuz yaşındaki bir çocuğun acemiliğini takındım. Bunu istemeyerek yaptığım kesindi. Onunlayken olmadığım biri gibi davranmak zorunda kaldığım zamanlarda taktığım maskelerin dışında, her şeyimi sunmuştum Jezebél'e. Acıdan kıvrandığım anlarımı da, siyaha çalan kürkümü de, kendimi kontrol etmekten acizleştiğim dolunayları da biliyordu. Tüm bu gerçekleri göz ardı etmeyi ise günlük bir iş haline getirmiştim. ''Ne mutlu sana, Seoirse.'' diye mırıldandım ve Jezebél'i otururken gördüğüm masaya doğru hızla yürüdüm; bu duman altı yerden ne kadar erken çıkarsam, keyfimin o kadar çabuk yerine geleceğine bel bağlamıştım.