Güneşin ilk ışıklarıyla birlikte evden Hogwarts'a cisimlendim ve odamda kahvemi elime alıp kitap okumaya başladım. Kapının sesiyle kitabımın o muhteşem dünyasından koptum ve gerçek hayata döndüm. "Gel" Kapı yavaşça açıldı ve içeriye bir iki tane 4.sınıf öğrencim girdi. "Profesör, size bir şey soracağız?" Kafamı evet anlamında salladım ve uzun boylu olan konuşmaya başladı. "Profesör Platts, bize gezegenler hakkında bir iki Kehanette bulundu ama bu Kehanetlerden siz bize hiç bahsetmemiştiniz." "Profesör Platts dediyse doğrudur kızlar. Şimdi çıkabilirsiniz" dedim ve onlar odadan çıktığı anda sinirle yerimden kalktım. Bu adam ne halt ediyordu?

Odamdan çıktım ve kendinden emin adımlarla Roy'un ofisine doğru yürümeye başladım. Topuklularımın çıkardığı ses tüm koridorda yankı yapıyordu. Odasının kapısını çalmadan içeriye girdim ve masasına doğru yürüyüp ellerimi masasına koydum.

- Ne yaptığını zannediyorsun sen? Benim öğrencilerime gezegenler hakkında saçma sapan bilgiler vermek de ne demek oluyor?

İşim konusunda hassas olduğumu biliyordu.

Öğrencilerin getirdiği ödevleri inceliyor, puanlamaları defterime geçiriyordum. İşim bir yığındı ve tüm gece çalışmak zorundaydım. Kahvelerin biri gelip biri gidiyor, uzun geceyi düşünüp huzursuz oluyordum.

Ödevleri okumak içinde bulunabileceğim en berbat ruh haliyken koridordan bir topuklu ayakkabının homurtuyu andıran sesi odama kadar geliyordu. Nereden bilebilirdim benim odama gireceğini.. Amié kapıyı sertçe açarak -çalmadan- içeri girdi ve ellerini masama koyarak doğruca gözlerime baktı. Sinirli olduğunu tahmin etmek hiç de zor değildi. Ses tonu bu düşüncemi destekledi.

- Ne yaptığını zannediyorsun sen? Benim öğrencilerime gezegenler hakkında saçma sapan bilgiler vermek de ne demek oluyor?

Anlaşılan geçen gün anlattığım kehanetlerden bahsediyordu. Kehanetlerime saçma sapan dediği yetmiyormuş gibi böyle saygısız bir tutum içindeydi. Ama her şeye rağmen Amié'ydi. Gözlerime bakan gözleri, kokusunu hissedebileceğim kadar yakınımdaki saçlarıyla...

- Amié daha kibar olduğun zamanları görmüştüm. Ayrıca kehanetlerime saçpa sapan demen beni çok duygulandırdı.

Ardından umursamazca tekrar işime döndüm.

- Amié daha kibar olduğun zamanları görmüştüm. Ayrıca kehanetlerime saçpa sapan demen beni çok duygulandırdı.

Yüzüme bakmadan konuşmuştu ve ben benimle konuşulurken yüzüme bakılmasını severim. Karşımdaki Roy bile olsa yelkenleri suya indirecek değildim.

Kafamı iyice ona yaklaştırdım. Çilek gibi olan kokusunu alabiliyordum. Tanıdık bir koku, ama hayır, sinirliyim. Beni umursamaması çileden çıkmama yetmişti. Sesimi kontrol etmek istemiyordum.

- Roy! dedim dişlerimi sıkarak. Sesim homurtu şeklinde çıkmıştı.

- Benim öğrencilerime gezegenler hakkında kehanetlerde bulunamazsın. Bu benim işim!

Kafasını işine gömmüştü resmen. Sanki saçlarıyla muhattap oluyordum.

- Benim öğrencilerime gezegenler hakkında kehanetlerde bulunamazsın. Bu benim işim!

Sinirlenmişti. Fakat ben de sinirliydim. İşimi nasıl yapacağımı ondan öğrenecek değildim ve kesinlikle işine karıştığımı da düşünmüyordum.

Yüzüme iyice yaklaşan yüzüne baktım. Kusursuzdu Saçları sağ omzundan sarkıyor, kokusu burnuma kadar geliyordu. Boynu tamamen açıkta, dudakları birkaç santimetre ötemdeydi. Dudaklarımla arasında mesafe olmasından hoşlanmamıştım; arayı kapattım. Dudaklarının o tanıdık tadını alırken ne yaptığım üzerine pek düşünmüyordum. En fazla tokadı yerdim. Fakat şu anın vereceği mutluluğun yanında hiçbir önemi olmazdı. O yıllardan, yani birlikte olduğumuz yıllardan, bu yana çok kişiyle öpüşmüştüm. Hiçbirinde bu özlemi giderememiştim. Aradığımın bu dudaklar olduğunu bilememiştim. Onu unutamadığımı anlayamamıştım... Dudaklarımı ondan ayırıp cevap vermedim. Vakit kaybına tahammülüm yoktu. Ne de olsa susmak en iyi cevaptır bazen.

Kafasını yavaşça bana doğru uzattı ve ikimizin yüzleri arasındaki mesafe sıfıra inmişti. Bunu normalde başkası yapsaydı muhtemelen suratının ortasına tokadı yemişti ama şu dakikanın öncesindeki sinirim ve Roy ile yaşamış olduğumuz güzel günler beni bunu yapmaktan alıkoymuştu. Dejavu yaşıyordum...

Sessizlikle karşılık verdi bana, en güzel cevap. Gözleri her şeyi anlatıyordu. Tam buradasın, kalbimde, diyordu. Dudaklarımızı ayırdığım anda ağzımdan şu sözcükler dökülüverdi.

- Dejavu diyorsun... dedim gülümseyerek.

- Dejavu diyorsun...

Bir aralık dikkatsizliğimle dudaklarımızı birbirinden ayırdığından dökülmüştü bu sözler ağzından. Yıllarca ayrı kalmıştım Amié'den. Hogwarts'ın gözde çiftlerinden biri olarak anılırken, rüya gibi yılları birlikte yaşamışken, sırf okul bittiği ve hayat bizi ayrı yollara savurduğu için ayrılmamızın acısını şimdi çekiyordum! Farkında değilmiş gibi davranmaktan, bastırmaktan anlayamamıştım şimdiye kadar hissettiğim özlemin şiddetini. Burada, aşkımızın başladığı yer olan Hogwarts'ta onu yeniden yaşarken tüm o duygular yüzüme tokat gibi çarpıyor. Ona dokunurken, öperken, teninin sıcaklığını kendi tenimde hissederken başıma dank etti tüm gerçekler. Onu seviyorum. Hâlâ...

- Demek sen de beni özledin?

Yüzünü yüzümden birkaç santim uzaklaştırdım. Fakat nefesini hissemeyeceğim bir uzaklığa gitmesine artık katlanamazdım.

- Demek sen de beni özledin?

Onula geçirdiğimiz yıllar gözümün önünden geçiyordu. Bütün kızlar tabir-i caizse okulun takım kaptanıyla çıkan kız statüsündeydim ve onların bana gıcık olmaları hoşuma bile gidiyordu. "Heyy, kızlar, o sizin değil. O benim erkeğim!". Bana bu kadar yakınken o günlerin hatırası canlanmıştı gözümün önünde. Yüzümü ona iyice yaklaştırdım ve muhteşem çilek kokusu ciğerlerime dolmuştu.

- Kahin olan sensin! dedim sinirlice. Aslında sinirli değildim ama kızmam gerekiyordu.

Çilek...

- Kahin olan sensin!

Sinirli bir ses tonuyla söylemişti. Bana hâlâ kızgın olma ihtimali var mıydı? Bilemiyordum.

- Sinirlenince çok seksi oluyorsun.

Gülümsedim keyifle. Mutluluğun rengi kırmızıydı. Ve ben Amié'de kırmızıyı görüyordum. Zerafetiyle, beni kendine aşık etmesiyle, bütünüyle bir kırmızı.
Ellerini tuttum ki, benden uzaklaşmak istemesin. Ellerini tuttum ki, bu dakikalar bitmesin...

- Sinirlenince çok seksi oluyorsun.

Elleri ellerimdeydi, beni geçmişe taşıyordu bu dokunuşlar. Onun her dokunuşuyla 16 yaşındaki Amié geri geliyordu. Üzerimde inanılmaz bir etkisi vardı. Onun o çilek kokusu beni kendisine çekiyordu. Bu kokuya bağımlı olmak, kokuyla yaşamak...

- Sende bir şeylerin aynı kaldığını bilmek hoşuma gitti, dedim ve ellerimi tam kalbinin üzerine koydum. Kalp atışlarını hissedebiliyordum.

Nefes alışverişlerim istemsizce hızlanmıştı. "Roy..."

Bana bu kadar yakınken düşünemiyordum.

- Sende bir şeylerin aynı kaldığını bilmek hoşuma gitti,

Ellerini kalbimin üzerine koydu. Yaşamda kalmamı sağlayan her şey, sol tarafımdaydı şu anda. Gözlerinin içine baktım. Tam içine...

"Roy..."

Adımın telaffuzu ayrı bir ahenk kazanırken, ben Amié'nin naif eline hafif bir buse kondurdum. Öyle masum, öyle tanıdıktı ki..

- Amélie Andrea.

Ardından dudaklarına eğildim ve uzun uzun öptüm. Yaşattığı his inanılmazdı. Duygularım darma dağınıktı. Ne olursa olsun, karşımdaki kadının bir parçası da bana aitti.

- Amélie Andrea. dedi ve dudaklarımızı tekrar buluşturdu.

Çilek bahçelerinden güzel bir esinti gibiydi onun dokunuşları. Rahatlatıcı, tanıdık ve kesinlikle tutkulu. Bir zamanlar, onun benim olduğumu günleri hatırlar gibi oldum. O zamanlar kesinlikle böyle değildi...

Ellerimi boynuna doladım ve:

- Neden sana karşı koyamıyorum?

Ellerini boynuma doladı ve aramızdaki çekimin birkaç kat arttığını hissettim. Kesinlikle düşüncelerimde sadece Amié vardı şu an.

- Neden sana karşı koyamıyorum?

Nefes nefese kalmış sesiyle söyledikleri gülümsememe neden oldu. Kendini beğenmiş bir şekilde baktım gözlerine.

- Bunu ne zaman yapabildin ki?

Bu durumdan şikayetçi değildim. Ve şu an özlemle öpüşen de biz değildik. Ben 27 yaşında değildim. Amié şu an olduğu konumda değildi. Biz 16 yaşında Hogwarts öğrencileriydik. Tek derdimiz öğretmenlere yakalanmadan bir köşede öpüşmekti. Şimdi, kimsenin bizi rahatsız edemeyeceği köşemizdeydik.

- Amié ben o günleri çok özledim.

- Bunu ne zaman yapabildin ki?

Evet, hiçbir zaman yapamamıştım. Roy benim için alışkanlıktı. Ya da bağımlılık.

- Amié ben o günleri çok özledim.

Ellerimi yavaşça dudaklarına götürdüm ve onu susturdum. Bu anın büyüsünü bozmasını istemiyordum. Yıllar sonra, ilk defa kendimi genç hissediyordum, tekrar.

Yüzümü yavaşça boynuna yaklaştırdım ve kokusunu içime çektim. Muhteşemdi...

- Zayıf noktalarımı iyi biliyorsun. dedim ona gülümseyerek.

Aramızdaki mesafe artık yok denecek kadar azdı.

- Zayıf noktalarımı iyi biliyorsun.

Narin parmakları dudaklarımda, beni susturuyordu. Dudaklarımın sadece onu öpmek için yaratılmış olmasını dilerdim. Ellerimle sadece ona dokunmak, kollarımla sadece ona sarılmak.. Yüzünü boynuma yaklaştırmış, büyüleyici kokusuyla sağlıklı düşünmemi zorlaştırmıştı. Ellerimi beline doğru indirdim ve parmak uçlarına bir öpücük kondurarak boynunun sıcak kokusunu dudaklarımda hissettim. Elimle onu yönlendirerek, ofisimdeki kanepeye oturttum. Tepkilerini ölçmek için gözlerinden ayırmıyordum gözlerimi.

- Bu iş fazla uzadı.

Bu ortama rağmen, alttan alttan gülmeme engel olamıyordum.