Sabah odamdayken aklıma bir büyü gelmişti. Onun nasıl yapıldığı büyü listelerini tuttuğum listemde yoktu. Eskiden biliyordum ama maalesef şu an aklımda yoktu. Kütüphanedeki kitaplarda belki vardır diye düşünüyordum. Oraya gidersem iyi olabilirdi. O yüzden odamdan çıktım ve kütüphaneye doğru gittim. Büyü kitaplarına bakıyordum ama yoktu. Çünkü bu karanlık büyülerdendir büyük ihtimalle yasak bölümdeydi bu. O yüzden oraya doğru gittim. İçeri de birileri vardı. Ama etraf karanlıktı sanırım büyü yapmışlardı bunun için

"Kimsiniz." dedim.

Sonra ise arkamdan da bir ses duydum. Anlamamıştım ama tanıdık bir sesti.

Uzun zamandır üzerinde çalıştığım bir araştırma için kütüphaneye uğramam gerekiyordu. Kucağımdaki kitap yığınıyla birlikte kütüphaneye doğru yürümeye başladım. Kitapları bir köşeye koydum ve çalışmaya başladım. Masadaki ışığı yaktım. Sanırım sadece ben vardım kütüphanenin bu kısmında.

Çalışmam Yasaklı Bölüm'den gelen seslerle bölünene kadar, gayet iyiydim. Ayağa kalktım ve ne olduğunu anlamak için o tarafa doğru gittim. Asam yanımdaydı. Bu bölüm nedense çok karanlıktı.

"Kimsiniz." dedi tanıdık bir ses. Kim olduğunu anlamak çin "Lumos" diye fısıldadım ve asamın ucundan çıkan ışık her yeri aydınlattı.

- Adam, benim Amélie. Sen de sesler duydun mu bu taraftan?

- Adam, benim Amélie. Sen de sesler duydun mu bu taraftan? dedi.

Arkamdaki oymuş. İyi ama o ileri taraftakiler kimlerdi.

"Evet bende duydum onu bu taraftan geliyor." dedim.

O sırada içeriyi gösteriyordum. Aynı zamanda asamı çıkarmıştım ve "Lumos" büyüsünü yaptım Amélie ve ben içeri girmiştik.

"Evet ben de duydum onu bu taraftan geliyor."

Asalarımız elimizde seslerin geldiği yöne doğru ilerliyorduk. Yine neydi bu böyle? Gecenin bu saatinde kim olabilirdi ki? Adımlarımızı mümkün olduğunca sessiz atıyorduk ki, geldiğimizi anlamasınlar.

Seslerin olduğu yere geldiğimizde fısıldaşan iki tane kafa gördüm. Öğrenciler miydi? Asamı birisinin sırtına dayadım ve:

- Kimsin ve burada ne arıyorsun? dedim.

- Kimsin ve burada ne arıyorsun? dedi Amélie.

O sırada asasını birinin sırtına dayamıştı. Bende hemen öbürünün yanına doğru geçmeye karar vermiştim. Konuşmuyorlardı.

- Dilsiz falan değilsiniz değilmi çocuklar. Şimdi konuşun. dedim.

İkiside anlaşmış gibi asalarını ellerine alıyorlardıki.

- Trace. diye bağırdım.

Artık büyüleri hiç bir işe yaramazdı. Çünkü yapamazlardi.

-Tekrar soruyoruz. Kimsiniz ve burada ne arıyorsunuz. dedim.

- Dilsiz falan değilsiniz değil mi çocuklar? Şimdi konuşun. dedi. Bu sırada çocuklar asalarına yöneldiler. Adam'ın yaptığı büyüyle etkisiz hale gelmişlerdi.

-Tekrar soruyoruz. Kimsiniz ve burada ne arıyorsunuz?

Kütüphanenin bu bölümüne, özellikle de gecenin bu saatinde öğrencilerin girmesi kesinlikle yasaktı. Başları iyiden iyiye belaya girmek üzereydi.

Elimi onlara uzattım ve:

- Asalarını bana tatlılıkla verin ki zorla almak zorunda kalmayalım, dedim gülümseyerek.

- Asalarını bana tatlılıkla verin ki zorla almak zorunda kalmayalım, dedi. Amélie.

İlk başta vermemek için direndiler ama şöyle diyince hemen verdiler.

- Onları sizden Accio büyüsüyle de alabilir. O büyüyü duydunuz değilmi. Çünkü küçük yaştakiler burası için pek cesur değil. Şimdi verirseniz asalarınızı belki sonra geri de alabilirsiniz. Ama biz zorla alırsak başlarına bir şey gelebilir sonuçta."

Amélie asaları cebine koydu. Biz de o sıra hala konuşmalarını bekliyorduk. Yerdeki kitapları gördüm. Açık sayfalarda ne olduğunu görürsek neden burada olduklarını da öğrenebilirdik.

"Onları sizden Accio büyüsüyle de alabilir. O büyüyü duydunuz değilmi. Çünkü küçük yaştakiler burası için pek cesur değil. Şimdi verirseniz asalarınızı belki sonra geri de alabilirsiniz. Ama biz zorla alırsak başlarına bir şey gelebilir sonuçta."

Asalarını nazikçe aldım ve kot pantolonumun arka cebine daha sonra onlara vermek üzere koydum. Gecenin bu saatinde burada olmaları canımı sıkmıştı.

Önlerinde açık duran kitapları elime aldım ve incelemeye başladım. Lanetlerle ilgili bir bölümde kalmışlardı. Gecenin bu saatinde, iki öğrenci lanetlerle ne iş yapıyordu merak ettim doğrusu.

- Bu kitaplarla ne iş yaptığınızı sorabilir miyim?

"Eee, şey, biz ödev yapıyorduk" dedi. Yalan söylediği gün gibi ortadaydı.

- Bu kitaplarla ne iş yaptığınızı sorabilir miyim? dedi kitaplara baktıktan sonra.

"Eee, şey, biz ödev yapıyorduk." dedi.

Yalan söylüyorlardı. Bunu açığa çıkartma yolumuz vardı.

"Hangi ders olduğunu söylermisiniz. Profesörünüzle konuşup öğreniriz gerçek olup olmadığını. Şimdi gerçekleri anlatın." dedim.

"Hangi ders olduğunu söylermisiniz. Profesörünüzle konuşup öğreniriz gerçek olup olmadığını. Şimdi gerçekleri anlatın."

Gözlerindeki suçlu bakışlardan ve saçma sapan davranışlarından anladığım kadarıyla burada pek de hayırlı şeylerle uğraşmıyorlardı.

Yavaşça Adam'ın omzuna dokundum ve:

- Onları Monique'in odasına götürsek iyi olacak bence.. dedim ve çocuklarla birlikte yavaşça Kütüphaneden çıktık.

Gecenin karanlığında, karanalığa gömülmüş olan 2 öğrenci...

~Son~