"Sokaklarda başıboş gezerken kalabalığa gözü takılmış. Bir bakmış orada Alex var, film çekiyor. İyi ki oradaymış Alex. Yoksa başına neler gelirdi...."

Bu biraz mantıksız gelmişti bana. Yani kız alıp başını gidiyor ve ilk karşısına çıkan da Alex mi? Kahveden bir yudum daha aldım ve Amelie'ye döndüm.

"Sence Alex'i bulmak için evden kaçmış olamaz mı?"

Bu durum bana daha mantıklı gelmişti. Ya da babasınının yokluğunu Alex ile gidermeye çalışıyor. Alex de babasının yaşlarında. Aslında bu olabilir bir şey.
Çenemi ovuşturdum. Sonra da gözlerimi Amelie'ye çevirdim.

"Sence Alex'i bulmak için evden kaçmış olamaz mı?"

Bu ihtimali daha önce hiç düşünmemiştim. Huzursuzca yerimde kıpırdandım ve kahvemden bir yudum daha aldım. Kızımın neden evden kaçmış olabileceği sürekli kafamı kurcalıyordu. Bu kadar düşmanımız varken, onu her şeyden korumaya çalışmak beni çok yoruyordu.

"Ne yapacağımı bilmiyorum Steven. Daha dört yaşındayken bu kadar zor benim için, o büyüdükçe ne yapacağımı bilmiyorum. Anne olmak çok zormuş..."

Önceden hiç böyle olacağını tahmin etmezdim, her şey o adar zordu ki. Bazen hayatın tüm yükü omuzlarımda gibi hissediyorum. Kızımın kaçırılması, şu vampirler ve diğer tüm olaylar derken çok yorulmuştum...

"Ne yapacağımı bilmiyorum Steven. Daha dört yaşındayken bu kadar zor benim için, o büyüdükçe ne yapacağımı bilmiyorum. Anne olmak çok zormuş..."

Onun ağlamak üzere olduğunu görünce çektim ve sarıldım. Sırtını sıvazladım bir müddet. Sonra geri çekilip yüzüne baktım.

"Üzülme Amelie. Beni de üzeceksin. Ama benim şimdi gitmem gerekiyor."

Ayağa kalktım. Dudaklarımda hafif bir tebessüm dolaştı. Onun küçük ellerine bir öpücük kondurdum ve:

"Bu kadar acil gitmem gerektiği için kusura bakma Amelie. Sadece yapacak işlerim var. Biliyorsun ben yaşlı bir adamım. Biraz dinlenmeliyim."

Aslında planlarım için görüşmem gereken biri vardı. Bir toplantı. Tarafların seçiminde yararlanılması gereken biri. Ve de öldürüleceklerin listesi.

Amelie'ye bakarken gülümsedim ve:

"Rose üzülmesin. Onu da benim için öper misin?"

"Üzülme Amelie. Beni de üzeceksin. Ama benim şimdi gitmem gerekiyor."

Bu kadar hızlı gitmesi canımı sıkmıştı. Yine de kesinlikle yapacağı bir şeyler vardır. Mesela, üç dört ay ortadan kaybolmak gibi... Belki de gerçekten güzel bir şeydi çekip gitmek. Bir anda içimi saran bu duyguyu hemen def ettim ve Steven'a baktım küçük bir kız gibi.

"Bu kadar acil gitmem gerektiği için kusura bakma Amelie. Sadece yapacak işlerim var. Biliyorsun ben yaşlı bir adamım. Biraz dinlenmeliyim."

Steven'ın gözlerindeki bu ışığı tanıyordum. Ne zaman işleri olsa, ya da bir şeylerin peşinde olsa böyle bir ışık olurdu gözlerinde. Bu sefer neyin peşindesin Steven?

"Rose üzülmesin. Onu da benim için öper misin?"

Ona sımsıkı sarıldım ve bir kez daha sarıldım. Sanki aramıza uzun bir ayrılık girecekmiş gibi sarıldım.

"Sen bizi merak etme. Sadece lütfen kendine dikkat et." dedim ve ona bir kez daha sarıldım. "Seni çok seviyorum unutma bunu!" dedim ve vaftiz babamı uğurladım. Bir şeylerin değişeceğini hissediyordum. Çok büyük değişiklikler sihir dünyasını bekliyordu anlaşılan...