Maksym ile buluşmaya karar vermiştik, aslında kısa bir süre de olsa onu görmek istiyordum. Neden böyle hissetiğim konusunda hiç bir fikrim yoktu. Daha önce, Maksym'e aşık olmayı geçtim, başkasına karşı da böyle bir şey hissedeceğimi düşünmüyordum. Yıllardır böyleydim çünkü; umutsuz. Dışarıdan hep sevilmeyen, hiç arkadaşı olmayan, hatta belki de erkeksi kız olarak tanımlanırdım. Aldırmıyor gibi görünsemde, elbette benim de duygularım vardı. Bende üzülebiliyordum. Ama kimse bunu görmüyordu işte. Kardeşim bile, ailem bile sevmiyordu beni. Belki de bu yüzden öğrenmiştim nefret etmeyi, edilmeyi.

Maksym'in kısa sürede gelip beni bekletmemesi için dua ediyordum adeta. Ama ne ses vardı, ne de seda. Yasak Orman'ı tercih etmek, benim için kötü bir karardı aslında. Başta daha dikkat çekici gelmişti ama şu an, hava karardıkça burayı derin bir sessizlik kaplıyor, ve bu benim birazcık da olsa ürkmeme neden oluyordu. Ormanın çok fazla derinliğine inmeden, daha gözle görülür, bana bir şey olsa belki de sesimin duyulabileceği kadar dış taraflarında beklemeye karar vermiştim. Kim bilir, vampirlerin, kurt adamların, büyücülerin söz konusu olduğu bir dünyada yaşıyorduk.

Kısa bir süre sonra, derinden gelen bir ayak sesi duyduğumda bu sesin Maksym'e ait olduğunu düşünmüştüm. Ama çok geçmeden, uzaktan gözle görülür derecede güzel saçlara sahip ifakat bir o kadar da ukala ki kızın bu tarafa doğru geldiğini görebiliyordum. Bana yakınlaştıklarında, kim olduklarını fark etmek çok zor olmamıştı tabii ki. "Gabriella, Rabel..." Dedim kesik bir ses tonuyla, buraya neden geldiklerini kestirememiştim ama iyi bir niyeti olduklarını da düşündüğüm söylenemezdi.