(Bir sorun nedeniyle ilk ben yazıyorum)

Odamda otururken birden cama bir şey kondu. Bu anka kuşumdu. Bir posta göndermişti. Tuhaf olabilir ama baykuşumu başka bir yere göndermiştim. Zor durumda kaldığım için göndermiştim. Gelen postayı aldım ve açtım. Mektup annemden geliyordu. Neden gönderiyordu ki. Ben okuldan mezun olalı kaç yıl olmuştu profesördüm artık. O yüzden posta göndermesi biraz tuhaftı. Yazdığı şeyler Lauren, Lauren, Lauren'di başka bir şey yoktu kesinlikle. Bende neden gönderdiğini düşünüyordum. Neden tahmin edememiştim ki. Cidden canımı sıkıyordu bu olay. Mektubu yırttım ve kitapları koyduğum bölüme geçtim. Aradığım kitabı bir türlü bulamıyordum. Sanırım burada değildi. Büyük ihtimalle aldığım yere yani kütüphaneye koymuştum. O kitap bana şu an fazlasıyla lazımdı. O yüzden kütüphaneye karar vermiştim.


Merdivenlere vardım ve yukarı çıkmak için merdivene tırmandım. Ulaşabildiğimde lanet şey beni yanlış tarafa getirmişti. Burası kütüphane değil. Deponun olduğu bölüme getirmişti. Buraya çocukken gelmiştim. Bir kapıda Kalid Aynası vardı. Onun önüne geçmiştim ama bakacak cesareti bulamamıştım doğrusu. "Acaba." diye düşünmeye başladım. Olabilirmiydi, şimdi bakabilirmiydim acaba. Hayır kütüphaneye gitmem gerek diye düşünmüştüm ki. Oraya gitme isteği daha baskın çıktı. Oraya doğru geçtim ve aynayı gördüm içeride. Acaba bana ne gösterecekti acaba. Aradan 5 dakika geçti ve ben oturmuş cesaretimi toplamayı deniyordum.
"Hadi ama başarabilirsin." diye söylendim.
Tam o anda kapıda bir ses duydum. Kapıyı aralık bırakmış olmalıydım.

Her zamanki gibi okulda gezintiye çıkmıştım. Gezinti derken aslında aradığım bir şey vardı. Bir hayalet. Bana yardımcı olabilirdi. IV. katta olduğuna dair cevap almıştım çevreden ve oraya yollandım.

Sakin bir şekilde çevreyi inceledim koridorda dolaşırken. Kimseyi bulamamanın verdiği mutsuzlukla geri döndüm. Tam o sırada açık bir kapı gözüme çarptı. Yanaştım ve o sesi duydum.

"Hadi ama başarabilirsin."

Kapıyı açtım ve tılsım profesörünü görünce şaşkınlıkla duraksadım. Kelid Aynası'nın karşısına geçmeye çalışıyor gibiydi.

"Adam. Sana inanamıyorum." dedim kibarca. "Beni çağırmadan bunu yapamazsın."

Güldüm ve içeri girdim. Aynanın önüne geçmeden durdum. Ona baktım. Cesarete ihtiyacı varmış gibiydi. Arkasına geçtim ve aynanın önüne ittim onu. Ona kalırsa hayatta yapamazdı bunu.

"Sonra teşekkür edersin."

Sarı saçlarımı geri attım ve ona bakmaya başladım. Acaba ne görecekti? Ben de aynanın önüne geçmek istiyordum. Ne görecektim acaba? Ailemi mi?

Gelen Eleanore idi yani iksir profesörü neden gelmişti ki.
"Adam. Sana inanamıyorum." dedi. "Beni çağırmadan bunu yapamazsın."

Gülerek içeri geldi. Aynaya bakmadan benim olduğum tarafa geldi. Bana bir bakış attı. Biraz tuhaftı sanki. Sanki kurnazlık dolu bir bakıştı. Sonra arkama geçti ve beni arkamdan iktirdi. Aynanın önüne geçmişti. Lanet olsun neden bunu yapmıştı ki sanki bana bunu.

"Sonra teşekkür edersin."

Aynanın önündeydim. İlk başta sadece beni göstermişti. Ama sonradan değişmeye başlamıştı. Aynada ben vardım. Ama tuhaf olan ne olduğunu pek anlayamamıştım. Sonra yerde bir yılan gördüm. Bir şeyler mırıldanıyordum. Çatalağız konusunda daha iyi olmak yazıyordu. Bu biraz tuhaftı. Ben böyle bir şey istemiyordum. Ama ayna yanılıyor olamazdı. İçimde bir yerlerde bunu istiyordum. Genede istediğim bir çok şey daha vardı daha önemli olan. Belki sonra baktığımda değişirdi.

"Tamam gördüm. Sen hiç baktınmı buraya?"

Şaşkınca aynaya baktı. Ben de onu seyrediyordum. En sonunda beğenmemiş olacak ki bana döndü:

"Tamam gördüm. Sen hiç baktınmı buraya?"

Gülümsedim ve ona baktım.

"Önceden bir kere görmüştüm. Fakat şimdi istediğim olduğuna göre ne değişti merak ediyorum."

Rahatça geçtim ve aynaya baktım. En başta kendimi gördüm ve her şey birden değişti. Biraz daha yaşlanmıştım ve yanımda biri vardı. Bacağımın dibinde bir çocuk. Karnım şiş. Gözlerimin dolduğunu hissettim aynı babalarına benzeyen çocuklara bakarken. Sonra yanımdaki adama çevirdim bakışlarımı. Sarı saçlar, mavi yıllardır anlamını yitirmemiş gözler. Hala aynı güzel gülümseme. Yanağımdan aşağı aktığını farketmemiştim yaşların. Sildim elimle ve arkamı döndüm tüm hayallerime. Sadece görünenin dışında neler olmuştu.

Bir kaç adım attım ve kenara gidip duvara yaslandım. Bunu bana yapmış olamazdı. Michael senden nefret ediyorum, diye düşünmeye çalışsam da tüm kalbimle onu sevdiğimi biliyordum. Derin bir nefes aldım sakinleşmek için.

"Bundan kimseye bahsetme olur mu Adam?"

"Önceden bir kere görmüştüm. Fakat şimdi istediğim olduğuna göre ne değişti merak ediyorum."

Aynanın karşısına geçti ve bakmaya başladı. Acaba istediği şey ne olacaktı. Birden bazı şeyler oldu. Ben o anda aynaya bakıyordum hemde Eleanore aynada gördüğüm şey tamamen değişmişti. Ama iyi göremiyordum ne olduğunu. Zaten şu an ilgilenmem gereken daha önemli bir şey vardı. Eleanore ağlıyor gibi görünüyordu. Neden böyle olmuştu. Neden ağlıyordu. Mutluluktanmı yoksa hiç görmek istemediği bir şeymi görmüştü. Eliyle göz yaşlarını sildi ve bana doğru döndü.

Bir kaç adım geriledi ve duvara yaslandı birden. Onu bu kadar ağlatan şey neydi gerçekten merak ediyordum. Birden derin bir nefes aldı ve daha sakin oldu.

"Bundan kimseye bahsetme olur mu Adam?"

"Anlatmam tamam da. Sen neden bu hale geldiğini anlatmak istermisin acaba?"

"Anlatmam tamam da. Sen neden bu hale geldiğini anlatmak istermisin acaba?"

Ona döndüm ve yanaklarımı sildim elimin tersiyle. Gözlerimin kızarmasını engellemek içinde yeteneğimi kullandım. Kahverengi saçlar ve kahverengi gözler...

"Anlatabileceğim bir şey değil ki. Sadece bunu beklemiyordum. Kalbimdekinin o şey olduğunu ve bu kadar çok istediğimi..."

Saçlarımı düzelttim ve üstüme başıma çeki düzen verdim. Sonrada ona doğru atıldım ve sarıldım sıkıca. Yüzümü göğsüne gömdüm. Kıpırdamadan öylece dururken ciddi bir sesle:

"Eğer en ufak bir şekilde ağzını açarsan beynini dağıtırım. Yediğin yemeğe zehir katarım ve sürünerek ölürsün. Sakın bu konuda tek kelime etme."

Kısa süre sonra kımıldadım ve geri çekildim. Sadece desteğe ihtiyacım olduğu kısa bir andı bu. Sarılmak yetmişti. Fakat Adam yanlış anlarsa da başıma bela alacaktım. Kahretsin. Ona baktım dikkatlice.

"Sen ne gördün?"

"Anlatabileceğim bir şey değil ki. Sadece bunu beklemiyordum. Kalbimdekinin o şey olduğunu ve bu kadar çok istediğimi..."

Birden görünümünü değiştirmişti. Sonra saçlarını ve üzerini düzelttikten sonra bana birden atladı. Ne gördüyse onu gerçekten fena etkilemiş olmalıydı. Yüzünü göğsüme koydu. Böyle durması biraz tuhaftı. Benim için değil ama başkası görse öyle olabilirdi.

"Eğer en ufak bir şekilde ağzını açarsan beynini dağıtırım. Yediğin yemeğe zehir katarım ve sürünerek ölürsün. Sakın bu konuda tek kelime etme."

Cidden ne anlatacaktım ki. Böyle ağlaması falan tuhaf değildi. Bir çok insana göre tuhaf gelebilirdi ama bence değildi. Ama bu kız beni korkutmaya başlamıştı. Kıvranarak ölmekmi ciddi olamazdı. Birden geri çekildi. Birden tuhaf bakmaya başlamıştı. Aman tanrım farklı bir çağrışım anlamamdan korkuyor falan olamazdı.

"Sen ne gördün?"

"Öncelikle. Genç bayan kesinlikle seninle ilgilenmiyorum tamam yakışıklıyım biliyorum ama bir daha öyle sarılma."

O sırada gülüyordum. Dalga geçtiğimi anlamıştı. Ama sinirli bir şekilde bakıyordu..

"Çatalağızlıkla ilgili bir şeydi ama sen bakarken benimki değişti. Gerçekten istediğim bir şey değilmiş. Ama son gördüğüm ne bilmiyorum."

"Öncelikle. Genç bayan kesinlikle seninle ilgilenmiyorum tamam yakışıklıyım biliyorum ama bir daha öyle sarılma."

Kendini beğenmiş! Kibirli! Ukala! Terbiyesiz! Utanmadan bir de gülüyordu.

"Çatalağızlıkla ilgili bir şeydi ama sen bakarken benimki değişti. Gerçekten istediğim bir şey değilmiş. Ama son gördüğüm ne bilmiyorum."

Tamam ona vursa mıydım? Adam deli gibi gülüyordu. Geri çekildim ve kötü kötü baktm ona.

"Sen var ya..."

Ellerimle havada boğma hareketi yaptım. Sonra da parmağımı yüzüne salladım tehdit edercesine. Arkamı döndüm ve hızlı adımlarla ortamdan ayrıldım. Koridora çıktığımda ise kollarımı göğsümde kavuşturdum yürürken. En iyisi odama geri dönmekti. Adam'ı boğabilirdim. Ama bir profesörün bir başkasına saldırması olmazdı. Zaten Steven olayı gündemdeydi. Derin bir nefes aldım ve sarı saçlarımı düzelttim.

"Sen var ya..."

Saçma bir şekilde elleriyle boğma hareketi yaptı. Sonra da parmağını yüzüme salladı. Birden arkasını dönüp odadan ayrıldı. Cidden espiriden anlamıyordu. Onu geri getirmeliydim. Kapıdan dışarı çıktım ve onu koridorda gördüm. Ne yapması gerektiğini düşünüyor gibiydi.

"Ah hadi ama sadece şaka yapıyordum. Bunu sende biliyorsun. Bunun gibi bir şeyin olmasını isteseydim o gün seni o adamın elinden kurtarmazdım değilmi?

Sanırım bu sefer bana ne yapacağını düşünüyor gibiydi.

"Ah hadi ama sadece şaka yapıyordum. Bunu sende biliyorsun. Bunun gibi bir şeyin olmasını isteseydim o gün seni o adamın elinden kurtarmazdım değilmi?"

Arkamı dönüp ona baktım. Ah! Bu adam cidden pislikti.

"O gün için teşekkür ettim. Başıma kakmana gerek yoktu. Ve sen cidden pisliksin."

Koridorda öğrenci olmaması şansımaydı. Bir öğretmenin bir başkasına böyle bağırması hoş karşılanmayabilirdi. Dudak büktüm ve yeniden arkamı dönüp yürümeye başladım.

"Tamam işte, işine git Adam. Bugünü de hafızandan sil."

Cübbemi düzeltip yürümeye devam ettim. Duvardaki resimlere bakmadım. Saçlarımı toparladım ve koridorun sonuna gelince merdivenler için bakındım. Ellerimi arkamda birleştirdim hareket eden merdivenlere bakarken.

"O gün için teşekkür ettim. Başıma kakmana gerek yoktu. Ve sen cidden pisliksin."

Ah hadi ama başına kakmıyordum bu durumu sadece ona karşı bir şeyler hissetmediğimi ve demin bir şaka yaptığımı anlatmaya çalışıyordum ama anlayacak gibi değildi maalesef.

[color:b307=violet"Tamam işte, işine git Adam. Bugünü de hafızandan sil."]

Sanki aramızda bir şey olmuş gibi konuşması daha da saçmaydı. Sadece bir şaka yapmıştım ve o da yanlış anlamıştı bu kadar. Ama şu an ne kadar konuşursam konuşayım onu daha da sinirlendirecektim sadece. Bu konuyu daha sonra onunla konuşurdum. Bende geri dönmek yerine kütüphaneye doğru gitmeye karar verdim. Ve o merdivenle yukarı çıkarken bende kütüphane bölümüne gittim.

-SON-