Okuldaki çocuk öldükten sonra anka kuşumla bağlantım kesilmişti. Onun beni beklediğini bildiğimden yasak ormana gelmiştim. Ağaçların arasından sakince ilerledim. Ne asamı çekmiştim ne de kendimi savunacak bir şey hazırlamıştım. İyiler her zamanki gibi beni bu kadar yakınlarında beklemiyorlardı. Hazırlıksızlardı. Zayıflardı. Ayaklarımın altında kırılan dalları umursamadım ve okulu görebileceğim kada yaklaştım.

"Nerdesin?" diye yavaşça mırıldandım. Birden ses duyuldu yaratıkların en güzelinden. Gökyüzünden süzüldü ve ağaçların arasına dalıp yanıbaşıma geldi. Kolumu uzattığımda tüm zerafetiyle kondu. Kısa süre onu okşadım. Ta ki kulaklarım yabancı bir ses algılayana kadar...

"Burada ne işin var genç büyücü?"

Edmond Dantes. Bir gazeteci değil miydi? Onun azkabana düştüğünü duymuştum. Ulaklarım kötü biri olduğundan bahsetmişti. Bakalım benim tarafımda mıydı yoksa tarafımdan öldürüleceklerden miydi?

Sonunda tüm o iyilik zırvalarının son bulmasına yaklaşmıştık artık. Karanlık yeniden gelecekti bu güzel yeryüzüne. Bu durumdan dolayı memnun olan belki de bir tek Edmond vardı Sihir Dünyası'nda. Tüm o aptal büyücü ve cadılar kaz tüyü yataklarında yatıp, keyif çatarlarken haberleri yoktu, Lord geri dönmüştü. Edmond sonunda beklediği zamanın geldiğini hissediyordu. Gücü iliklerine kadar hissediyordu. Hogwarts'daki o olaydan sonra anlamıştı. Lorduna yakın olmalıydı. Karanlıktan güç alıyordu o. Lordun Hogwarts'da profesör olduğunu biliyordu. Saklandığı yerden çıktı ve kendisini hemen Yasak Orman'a cisimledi. Güç yoğunluğunu hissedebiliyordu. Buradaydı...

Birkaç adım attı ve artık onu görebiliyordu. Adam tüm ihtişamıyla karşısındaydı. Etrafındaki karanlık gölgeleri bir tek Edmond mu görebiliyordu acaba? "Burada ne işin var genç büyücü?" Steven'ı en son gördüğünde adamın minik burnunu dağıtmıştı. Üzerine takındığı iyi gazeteci kimlii onu bunalttığında ise, dayanamamış Vera'yla birlikte birkaç muggle'ın icabına bakmışlardı. Lanet insanlardan ölesiye nefret ediyordu. Lord onalrı kurtaracaktı bu bitmez tükenmez iyilik zırvalıklarından. Lorduna doğru temkinli bir şekilde bir iki adım attı ve önünde yavaşça eğildi. Adamın direk gözlerinin içine bakmıyordu bile. Daha önceleri, aptal yaşlı bunak diye dalga geçtiği bu adamın Lord'u olmasından dolayı şaşkındı ama yine de adama bağlılığı sonsuzdu. "Önünüzde saygıyla eğiliyorum Lordum..." Ona bilerek böyle hitap etmişti ki düşman olduğunu düşünmesin.

Onu izliyordum. Saygıyla eğilişini, davranışlarındaki gerginliği ve düşüncelerinin değişimini... Geçmişi düşünüyordu. Bana saldırdığı zamanlarda olmuştu. Evet. Onu sağ bıraktığım için şanslıydı.

"Önünüzde saygıyla eğiliyorum Lordum..."

Ona doğru bir adım attım. Kolumdaki kuş uysalca kımıldadı. Onu okşarken Edmond'u süzdüm.

"Ne işin var burada genç büyücü? Bilmediğin işlerle oynayamayacak kadar büyüksün halbuki."

Mavi gözlerim üzerinde gezindi. Amacı benim tarafımda olmak gibi görünmesine rağmen bu saatten sonra birilerine güvenmek benim için imkansız bir şeydi. Fakat sadık adamlar tarafımdan ödüllendirilecekti. Yine de şimdilik işime yarayacak gibi görünmüyordu. Yürümeye başladım. Arkamdan gelirse konuşmaya devam edebilirdi. Gelmezse zaten birazdan ölecekti. Atadam sürüsü hızla yaklaşıyordu. Henüz ayak seslerini duyabilecek kadar yakın değillerdi lakin titreşimler bana her şeyi anlatıyordu. Atadamlar bana sadıktı. Yine de şuan onlarla görüşmem için bir neden yoktu.

Anka kuşum birden havalandı ve başımın üzerinde bir tur attıktan sonra biraz yükseldi ve beni görebileceği bir mesafeye geçip saklandı. Bense yürümeme devam ediyordum. Sakince... Edmond Dantes çok çalışmalıydı. İnancım kolay kazanılmıyordu. Ses çıkarmadan bir ağacın yanından geçtim. Gerektiğinde bir hayalet kadar sessiz olabilmeyi bana yaratıklar öğretmişti. Aynı benim onlara hayatı öğrettiğim gibi...

"Ne işin var burada genç büyücü? Bilmediğin işlerle oynayamayacak kadar büyüksün halbuki."

Lordun ona karşı böyle bir üslup takınması canını sıkmış olsa da hiç bozuntuya vermedi Edmond. Lord'un yürüyüşünü seyretti bir süre ve ne yapacağını düşünmeye başladı. Lord'un acımasız olduğunu bilmesi gerekmiyordu, derste aptal bir öğrenciyi öldürerek bunu kanıtlamıştı zaten ama Edmond'un içindeki merak büyüktü. Acaba adam yandaş istiyor muydu? Zira istemiyorsa buraya gelmek onun sonu oalcaktı. Yine de hala pişman değildi ve asa pişman olmayacaktı. Sıkıcı günlerin geride kalmasını istiyordu artık. Her an seherbazların onu bulup yeniden o lanet hapishaneye tıkacaklarını düşünmekten kafayı yiyecekti. Hala seherbazlardan korkmuyordu, sadece onlara karşı saf bir nefret duyuyordu. Özellikle de şu aptal Sihir Bakanı'na. O adamı yeşil ışıklarla sonsuzluğa uğurlamayı ölesiye istiyordu.

Lord'un arkasından yavaşça adımını attı ve yürüyerek ona eşlik etmeye yeltendi. Lord'u sinirlendirmek istemiyordu. Fısıltıyı andıran sesi sessizliğe bir bıçak gibi saplandı.

"Lordum, eğer buraya gelmekle beni cezalandırmak isterse asla bir şey demem. Bilesiniz ki, eğer bir gün bir şekilde öleceksem bu sizin elinizden olursa memnun olurum."

Steven'a karşı önceden beslediği duygularla şimdikileri karşılaştırdığında şimdikilerin daha keskin ve yoğun olduğunu anlayabiliyordu. Lord'una bağlılığının sınırları yoktu. Peki ama bu kadar kısa sürede bu adama karşı olan fikirleri nasıl bu kadar değişebilmişti? Karanlık çağırıyordu belki de...

"Lordum, eğer buraya gelmekle beni cezalandırmak isterse asla bir şey demem. Bilesiniz ki, eğer bir gün bir şekilde öleceksem bu sizin elinizden olursa memnun olurum."

Birden güldüm seslice. Ona çevirdim mavi gözlerimi ve süzdüm baştan aşağıya. Beni eğlendirmeyi başardığı kesindi. Rahat bir nefes aldım ve ağaca yaslandım.

"Benim tarafımda olmak istediğini görüyorum genç büyücü. Yeni kanları her zaman severim. Fakat bana nasıl sadık olacaksın? Bir kaç gün öncesine kadar boğazımı sıkmaktan gayet memnundun."

Rüzgar hafifçe esiyordu. Yüksek sesli bir ıslık çaldım. Ses ormanda yankılandı ve tüm hayat kısa süreliğine durdu. Sonra yeniden eski haline dönmüş gibi görünmesine rağmen geliyorlardı. Sesimi yani çağrımı duymuşlardı. Edmond Dantes'in sınavı yaklaşıyordu.

"Bana sonsuza dek sadık kalacağını nasıl ispat edeceksin?"

Lordun kahkahası sessizliği def ederken Edmond gözlerini adama çevirmiş, onu bakıyordu. Direk olarak bakamıyordu aslında. Lordun asaletinden dolayı ona itaat etme isteği oluşuyordu içinde. "Benim tarafımda olmak istediğini görüyorum genç büyücü. Yeni kanları her zaman severim. Fakat bana nasıl sadık olacaksın? Bir kaç gün öncesine kadar boğazımı sıkmaktan gayet memnundun." Edmond geçmişi anımsayarak gülümsedi. Bir zamanlar Vera'yı bu adamdan kıskanıp onu parçalara ayırmak istemişti ve duygularından asla utanmıyordu. İnandığı şeyler uğruna sonuna kadar savaşabilirdi ve asla yolundan dönmezdi... Lordun ıslığı ormanın derinliklerinde yankılanırken Edmond'un içinden bir ses hazırlıklı olmasını haykırıyordu. "Bana sonsuza dek sadık kalacağını nasıl ispat edeceksin?"

Baştan beri elinde olan asasını sımsıkı kavradı genç büyücü. Azkaban'dan kaçmış birisi olarak büyü konusundaki yeteneklerine güveniyordu. Ne olsa süper(!) korunaklı hapishaneden tek bir çizik bile almadan çıkabilmişti. Tabii ki de güzel vampirin sayesinde. Lord'una kendini kanıtlayabileceği konusunda hiç şüphesi yoktu büyücünün. "Lordumun uygun gördüğü şekilde kendimi kanıtlarım." dedi sinsi bir gülümseme eşliğinde.

Asada duran parmaklarının kasıldığını görünce yüzüne çevirdim bakışlarımı. Edmond Dantes yüzüne sinsi bir gülümseme yerleştirirken:

"Lordumun uygun gördüğü şekilde kendimi kanıtlarım."

Ayak sesleri giderek çoğalırken, bu genç büyücünün kötü biri olacağına inanmayı düşündüm. Ama aksine ben kimseye güvenmezdim. Aynadaki bile yalan söyleyebilirdi. Tabi bunlar doğru değildi. Güvendiğim tek kişi vardı kendimin dışında. Zavallı.

"Genç büyücü. Bu durumdan nasıl kurtulacağını izliyor olacağım."

Gökyüzüne yükseldim birden. Ağaçların arasında kayboldum ve anka kuşumun yanında durdum. Edmond'a bakıyordum. Kolay bir sınavdı bu. Ayak sesleri yaklaştı ve o ufak açıklığa dört tane atadam geldi. Çevreye bakındılar. Beni arıyorlardı.

Bir tanesi mızrağını Edmond'a çevirdi ve:

"Efendimiz nerede?" diye bağırdı. Gülümsedim karanlığı yayarcasına çevreye. Sadık atadamlar. İkinicisi de mızrağını Edmond'a çevirdi.

"Yoksa tuzak mı bu?"

Sırayla konuşmak onların işiydi belli ki. Yüce Merlin. İşe bak! Ve üç numarada Edmond'a döndü:

"Bize bir şey mi ileteceksin?"

Ama asıl akıllı olan dört numara mızrağını ona çevirmesine rağmen çevreyi süzüyordu hala.

"Sen de kimsin?"

Neredeyse gülecektim bulunduğum yerden. Basit, kafası fazla çalışmayan, sadık atadamlar... Sihirli yaratıkların büyük bir bölümü bana itaat ediyordu ve bunlar onların en basit kesimiydi. Güneşi bile sileceğim gün gelecekti. Kendisinin, benim karşıma çıkabilecek kadar güçlü olduğuna inanan basit insanların, acıyla kıvranacağı gün gelecekti yakında...

Edmond cümlesini bitirdiğinde yükselen ayak sesleri neler olacağının bir işaretiydi sanki. Sesin dörtnala lord ve büyücüye yaklaşan atadamlara ait olduğu ise çok sonra anlaşıldı. "Genç büyücü. Bu durumdan nasıl kurtulacağını izliyor olacağım." Sözlerini tamamlayan lord, ardından gökyüzüne yükselerek gözden kayboldu. Dört kızgın atadamla karşı karşıyaydı şimdi Edmond. Onu zorlu; fakat asla yıldırmayacak bir sınav bekliyordu. Kısa süre gözleriyle çevreyi arayan atadamlar bakışlarını Edmond'da durdurdu. İçlerinden biri mızrağını boynuna dayamıştı. "Efendimiz nerede?" Bağırarak konuşuyordu. Edmond şüpheyle baktı konuşana. Lordumuzun yanında da olabilirdi; onu arkasından vurmak için arayan bir sahtekar da.. Güvenemeyeceği için susmayı tercih etti. Eli hâlâ asasındaydı. O sırada bir diğeri sözü aldı. "Yoksa tuzak mı bu?" Sözü birbirlerinden kapıyorlardı adeta. "Bize bir şey mi ileteceksin?" Atadamlara her zaman saygı duymuştu Edmond, ta ki şimdiye kadar. Biri de çıkıp neden mantıklı bir şeyler sormuyordu? Nihayet şimdiye kadar hiç konuşmayıp etrafı incelemeyi tercih eden bir tanesi yüzünü Edmond'a çevirdi ve mantıklı bir soru sordu. "Sen de kimsin?" Teker teker hepsinin yüzlerine baktı Edmond soruyu cevaplamadan önce. Adamların güvenilir olup olmadığını bilemezdi; bu yüzden lordla ilgili tek kelime etmeyecekti."Kim olduğum, efendinizin kim olduğuna ve burada ne aradığınıza göre değişir beyler." Ardından elim asamda, karşılarında dimdik durarak çekilip gitmelerini bekledim.

"Kim olduğum, efendinizin kim olduğuna ve burada ne aradığınıza göre değişir beyler."

Eli asasında hazır bekliyordu Edmond. Ona düşünceli bir şekilde bakıyordum. Yapabilir miydi? Ondan beklediklerimi gerçekleştirebilir miydi? O kadar cesur ve sadık mıydı?

"Efendimiz, lordumuz..."

Bu atadamlar çok konuşuyordu. Gökyüzünden yere süzüldüm. Ayaklarım yere değmeden beni görmüşlerdi. Her yaratıkta yaptığım gibi onlarada bir ürperti uyandırdım. Saygıyla eğildiler ayaklarım yere bastığında.

"Derek." dedim yavaşça. "Öldürün onu."

Atadamlar uysalca selam verdiler bana ve Edmond'a döndüler. Onlar saldırmadan önce ona baktım. Beklentiyle. Merakla. İlgiyle. Öldürürken aldığı zevki görmek istiyordum. Bir yaşamı sona erdirdiğinde yüzüne yerleşen ifadeyi izlemek istiyordum. Çünkü birinin gerçek yüzü sadece ölümle ortaya çıkar. Ölüm. Kudret.

"Elbette lordumuz yeter ki istesin. O istesin öldürelim."

Sesler kulaklarımda yankılandı.

"Genç büyücü. Kendini göstermelisin. Yoksa..."

Cümleyi bitirmedim. Gerek yoktu. Ne fazla söze ne de fazla nefese...

"Efendimiz, lordumuz..." Adamın ağzından etrafa dökülen bu sözcükler Edmond'u sinirlendirmeye yetmişti. Bu yaratıkların ağzına yakışmıyordu Lordunun ismi. İçinde filizlenen nefrete karşı koyamadı Edmond. At adamlardan gözlerini ayırdığında Karanlık Lord'u gördü tekrar. Adam keskin bakışlarını Edmond'a çevirdi ve otoriter bir sesle konuşmaya başladı. "Derek. Öldürün onu." Edmond'un gözleri atadamlara çevrildi ve asasını çevik bir hareketle onlara doğrulttu. "Elbette lordumuz yeter ki istesin. O istesin öldürelim." Beyinsiz adamlar, benim gibi bir büyücüye bulaşmamalısınız... Atadamların aptalca hareketlerini büyük bir zevkle izledi Edmond. Minicik mızraklarını Edmond'a çevirmişlerdi şimdi. "Genç büyücü. Kendini göstermelisin. Yoksa..." Lord'una gülümseyerek baktı ve konuşmaya başladı. "Ağzınızdan çıkacak tek bir kelimeye bakarım harekete geçmek için." Yerinden atadamlara doğru bir hamle yaptı ve isminin Derek olduğunu düşündüğü adam üzerine atıldı. Bunu yapmamalıydın seni minik yaratık.. Asasını sertçe adama doğrulttu ve:

"Avada Kedavra" diye bağırdı. Şeytani kahkası ve gözlerindeki ışıltı bile roada olmaya değerdi. Asasından çıkan yeşil ışıklar adamın üzerine geldiği an Edmond ağzıyla onaylamayan bir ses çıkardı. "Vah vah vah. Yazık oldu sana... Sıradaki?" Atadamların öfkesi artmıştı, anı orandan Edmond zevk alıyordu. Üzerine atılan bir adama "Cruciatus" diye bağırdı. Adam acıdan kıvrılıp, gözbebekleri bile acıdan haykırırken büyücü sadece gülüyordu...

"Ağzınızdan çıkacak tek bir kelimeye bakarım harekete geçmek için."

Edmond'a bakıyordum. O ise atadamın üzerine atılmıştı ve lanetli sözcükleri söyledi. Yankılandı ruhumda. Ölümün soğukluğu tüm ormanı bir an etkisi altına aldı.

"Vah vah vah. Yazık oldu sana... Sıradaki?"

Edmond bu ruhsal ayini bozmuştu. Anlamıyordu. Nedensiz ölüm. Elbette bunu yaymaya çalışmıyordum. Öldürmek ve birinin yaşamının gözbebeklerinden çekildiğini görmek değişik bir zevk verirdi kişiye.

"Cruciatus"

Atadamın haykırışları sırasında diğeri sadece donmuştu. Edmond ise gülüyordu. Sadece gülüyordu. Bunun için onu tebrik edebilirdim. Delilik seviyesine yaklaşmıştı. Elimi havaya kaldırdım ve atadam bana doğru geldi. Uysalca eğildi.

"Ölümle oyun oynama genç büyücü. Bu sınavı geçtin. Fakat istediğim şekilde değil. Şimdi o atadamla işini bitir. Canımı sıkıyor."

Yanımdaki ise eğildikçe eğiliyordu. Kalbinin buz gibi atışını duyduğumda sıkıntıyla ona baktım. Elimi omzuna koydum ve atadam bir an dondu kaldı. Sonrada kaskatı kesilip yere yuvarlandı. Bedenine baktım yavaşça. Alev almasını izledim. Elbette alevi de yapan bendim. Edmond büyük ihtimalle yaptığımı anlamayacaktı.

Eğer diğerleri bu bedenleri bulursa okuldakilerin öldürdüklerini düşünüp, saldırmaya kalkacaklardı. Hayır. İstediğim bu değildi. En azından şimdilik... Şu an sadece bağlılığa ihtiyacım vardı. Ordum neredeyse hazırdı ve işaretim bekleniyordu. Savaş sırasında her bir canlıya ihtiyacım olacaktı. Her bir kalp atışına...

Belki de en iyisi...

"Buraya gel genç büyücü." Elimi uzattım ona doğru. Mavi gözlerimi onunkilere çevirdim. Beyninden geçenleri tahmin etmek benim için zor değildi.

"Ölümle oyun oynama genç büyücü. Bu sınavı geçtin. Fakat istediğim şekilde değil. Şimdi o atadamla işini bitir. Canımı sıkıyor." Karanlık Lord'un sözleri kalbine bir bıçak gibi saplanmıştı genç büyücünün. Yaptığı hatanın büyüklüğünü ancak fark ediyordu. Azkaban'da geçirdiği sıralarda korktuğu başına gelmişti, akıl sağlığını kaybediyordu... Kafasının içinde binlerce davul çalıyormuş gibi oluyordu şimdi. Yavaşça Lord'una yaklaştı ve önünde diz çöktü. Tek istediği bağlılığını kanıtlamaktı. Karşılarında duran atadam acıdan kıvranırken gözlerini Lord'una dikmişti. Sadece onun ihtişamına bakıyordu. Diğer canlılar o anda onun için önemsizdi. Bir sineğin kanat çırpışı kadar kısa bir sürede canını teslim eden atadamların cesetleri birer vicdan azabı gibi yerde yatıyordu. "Buraya gel genç büyücü." Hemen aldığım emire uyum sağladım ve ona iyice yaklaşıp tekrar dizimin üzerine eğildim. "Ağızınızdan çıkacak her söz için canımı vermeye hazırım Lordum." dedi kadifemsi sesiyle. Doğu'dan esen ılık bir rüzgarla saçları geriye doğru savruluyordu genç büyücünün. Elini yavaşça dizinin üzerine koydu ve gözlerini ürkekçe Lordunun üzerine kenetledi. Gerçekten de Lord'u ne isterse yapardı. Sadece söylemesi yeterdi.

Spoiler:

"Ağızınızdan çıkacak her söz için canımı vermeye hazırım Lordum."

Önümde diz çökmüştü. Rüzgar eserken derin bir nefes aldım. Hafifçe eğildim ve elimi onun omzuma koydum.

"Öğrencek çok şeyin var genç büyücü."

Tekrar geri doğruldum ve ona zamanı gelince haber vereceğimi, bağlılığının hoşuma gittiğini söyledim. Doğruydu sözlerim. Ben çok nadir yalan konuşurdum. Profesörlük hikayem ise yalan değil sadece saklanma idi. Fazla kişisel soru yoktu ve bu sayede yalan da yoktu. Arkamı döndüm ve yürümeye başladım. Atadamlar toprağa karışırken, anka kuşum uçup yanıma geldi. Ben de onunla beraber gökyüzüne yükseldim. Arkamda aklı karışmış, delirmenin eşiğinde bulunan garip bir büyücü bırakıp ortadan kayboldum...


SON