İngiltere'yi görmeyeli yıllar olmuştu. Zamanın bu kadar çabuk geçmesi beni her zaman şaşırtmıştır. Yıllar bir biri ardına geçerken bende sanki gerçekten bir ölü olup çıkmıştım. Ailemi özlemiştim. Emily... Benim güzeller güzeli karım. Ve Clary... Canım kızım. Gittiğimde 5 yaşındaydı. Şimdi 15 yaşlarında olmalıydı. Bir genç kız olmuştu ve ben onun bu sürece geliş aşamalarında yanında değildim. Kendimi suçlu hissediyordum fakat bunu yapmak mecburiyetindeyim. Çekip gitmeseydim, kendimi ölmüş gibi göstermeseydim çok kötü şeyler olabilirdi.

Kendimi ölmüş gibi göstererek, eninde sonunda çıkacağını bildiğim savaş için yandaş toplamaya gitmiştim. Başarılı da olmuştum, başarısız da. İşte sonuç olarak 10 yıl sonra tekrardan buradaydım ve ilk iş eski dostum ve canım kızımın vaftiz babası John'u görmek oldu. Bakanlığa girdiğim de o tanıdıklık hissi etrafımı sardı. Etrafta yine o bilindik curcuna vardı. Şimdi de Karanlık Lord olduğunu söyleyen herifin geri dönmesiyle her şey daha da karışmıştı. Karanlık Lord'muş! Kendini üstün görmesi ilginç bir durum. Şu kötüleri anlayamıyorum. Her zaman bir şeyleri ele geçirme çabaları beni sadece güldürüyor.

Asansörle doğru giderken tanıdık bir kaç yüz gördüm. Bana geri dönüp bir kaç kere daha bakıyorlardı. Tabii bu çok normaldi. Herkes benim öldüğümü düşünüyorken aniden ortaya çıkmam akılları karıştırıyordu. John'un odasına gelince kapıyı tıklatmadan içeriye girdim. Odasında değildi zaten. Oturup onu beklemeye başladım. Beni gördüğü zamanki yüz ifadesini çok merak ediyordum. Küçük hergele, büyüyüp bakan da olmuştu. onu kardeşim kadar çok seviyordum. kapı kolu döndü ve içeriye gelen tanıdık yüzü görünce ayağa kalkıp sırıttım.

"Merhaba, John. Görüşmeyeli kaç yıl oldu? 9 mu, 10 mu?" Sanki hiç ölmemişim de bir yere gitmişim gibi konuşmam oldukça garip olmuştu. Ama bunu pek umursamadım ve John'un vereceği tepkiyi beklemeye başladım.

Yaşadığım hayat karmaşası beni içten içe tüketiyordu. Amié ile olan kavgalar, Lord olarak kendini tanımlıyan kendini bilmezler ve daha birçok şey. Fakat en önemlisi şu zamana uzak olmayan ölümümdür. Ölmeden önce birkaç ufak işlerimi halletmek için odamdan çıkıp diğer bakanlarla konuştum. Sonra da yavaş adımlarla ve üzgünce odama ilerledim. Yavaşça kapıyı açtığmda "Merhaba, John. Görüşmeyeli kaç yıl oldu? 9 mu, 10 mu?" Şaşkınca baka kalmıştım. Bu Leonado'ydu. Ama nasıl? O ölmüştü ve... Sonra hızlıca ona doğru yürüdüm ve tokalaşarak konuşmaya başladım. '' Ölmemiş gibi konuşuyorsun. Belki de 10'' dedim ve gülümsedim. Bunca yıl neredeydi? Neden haber vermemişti? Sıkıca ona sarılmıştım. Babam niyetine saydığım tek kişiydi ve şu an ona çok ihtiyacım vardı. ''Ne içersin Leonard?'' Bunca yıl öldüğünü bildiğimiz adam neden şimdi karşımdaydı? Şaşkındım ve biraz da endişeli... Elim ayağıma dolaşmıştı sanki. '' Ee? Bunca yıldır neredeydin? Ve neden öldüğünü biliyoruz? '' dedim sertçe. Leonardo öldükten sonra - yani bizim bildiğimiz kadarıyla - toparlanmak zor olmuştu.

Beni gördüğünde şaşırdığı hatta şok olduğu her halinden anlaşılıyordu. Ne yapacağınızı bilemez gibi bir hali vardı. Hızla bana doğru geldi ve tokalaşırken konuşmaya başladı. ''Ölmemiş gibi konuşuyorsun. Belki de 10,'' diyerek gülümsedi. Bende bu sözleri üzerine güldüm. Sıkıca bana sarıldı ve bende karşılık verdim. O benim kardeşim ve oğlum gibiydi. Emily ve Clary' yi bırakmak ne kadar zorsa onu da bırakmak o kadar zor olmuştu. Herkesi öldüğüm yalanına inandırmak kolay ama hüzünlü olmuştu. Kendimi her zaman suçlu hissetmiştim. Herkesi bu yalana inandırdığım için.

''Ne içersin Leonard?'' Bu sözleri beni kendime getirdi. Bir zamanlar karşılıklı oturup viski içerdik. O benden küçük olduğu için içmesine izin vermek istemezdim; ama her seferinde beni ikna etmesinin bir yolunu bulurdu, hergele. "Sanki ne içeceğimi bilmiyorsun, John," dedim ve gülümsedim. O içkileri hazırlarken bende masasının önünde duran koltuklardan birine oturdum. O da bana sitem etmekle meşguldü. "Ee? Bunca yıldır neredeydin? Ve neden öldüğünü biliyoruz?" dedi sertçe. Kızmakta haklıydı. Kim olsa kızardı.

Viskimden bir yudum alırken ona olanları nasıl anlatacağımı düşünüyordum. Derin nefes aldım ve konuşmaya başladım. "Orada buradaydım işte. Yandaş topluyordum." Bu sözlerime bir anlam vermeyebilir hatta şaşırabilirdi. Bende açıklama gereği duyarak tekrardan konuştum. "Biliyorum, kulağa saçma geliyor; fakat olanlar bunlar. Ben gittiğimde ortalık tam bir kaostu. Eğer ölümyiyenler yandaş toplamaya gittiğimi öğrenselerdi hem beni hem de ailemi öldürürlerdi. Bu yüzden ben de kendimi ölmüş gösterdim ve gelecekte tekrar çıkacağından emin olduğum savaş için yandaş toplamaya gittim, John. O kendisine Karanlık Lord diyen herifin ortaya çıkacağını biliyordum ve hazırlık yapmalıydık."

Sözlerimi bitirdikten sonra viski bardağını başıma diktim. İçkinin boğazımdan geçerken verdiği his kendime gelmemi sağlamıştı. Kimse ama kimse aileme zarar vermeye kalkışamazdı. Bu onların sonu olurdu!

"Sanki ne içeceğimi bilmiyorsun, John," dedi gülümseyerek. Yerimden hemen fırlayarak odanın köşesinde duran küçük bara gittim ve bardaklara doldurduğum viskiyle geri döndüm. "Orada buradaydım işte. Yandaş topluyordum." Yandaş? Anlamsızca yüzüne baktım. Leonardo bunu anlamış olmalı ki açıklama gereğiyle konuşmaya başladı. "Biliyorum, kulağa saçma geliyor; fakat olanlar bunlar. Ben gittiğimde ortalık tam bir kaostu. Eğer ölümyiyenler yandaş toplamaya gittiğimi öğrenselerdi hem beni hem de ailemi öldürürlerdi. Bu yüzden ben de kendimi ölmüş gösterdim ve gelecekte tekrar çıkacağından emin olduğum savaş için yandaş toplamaya gittim, John. O kendisine Karanlık Lord diyen herifin ortaya çıkacağını biliyordum ve hazırlık yapmalıydık."

Viskimden aldığım birkaç yudum eşliğinde onu dikkatlice dinliyordum. Daha sonra arkama yaslandım düşünceli düşünceli. '' En iyisini yapmışsın o zaman. Ne diyeyim. Zaten seni sorgulamak ne haddime '' dedim ve viskiyi bir yudumda bitirdim. '' Bu işe uygun değilim Leonard. Yapabileceğimi düşünmüştüm ama... '' Viski doldurdum bardağıma. Bakanlık gerçekten de zorluyordu beni ama çabalamadan elde edemeyeceğim bir güç vardı elimde. Halkı da bırakmak istemiyordum bu zor günde. Zaten beni zorlayan da buydu. Her işin zorluğu olduğunu söylerdi babam. İnanmazdım. Ama şimdi inanmaktan başka yapmadığım birşey yoktu. '' Yaptığım her iş ve her düşünce beni daha derinlere çekiyor. Daha da çıkmaza giriyorum.'' dedim ve viskimden birkaç yudum daha aldım. Gözlerim hemen karşımda duran akvaryumuma kenetliydi. Beni rahatlatan tek şeydi o.

''En iyisini yapmışsın o zaman. Ne diyeyim. Zaten seni sorgulamak ne haddime.'' bu sözleri beni gülümsetti. Bakandı ama hala bana karşı saygısı ve sevgisi sonsuzdu. John'la sanki gerçek kardeşimmiş ya da oğlummuşçasına gurur duyuyordum. İşinde oldukça başarılıydı; fakat bu işin onu yorduğunu ve ümitsizliğe düşürdüğünü görebiliyordum. Tekrardan konuşmaya başladığında söylediği sözler bu düşüncelerimi doğruladı.

''Bu işe uygun değilim Leonard. Yapabileceğimi düşünmüştüm ama...'' Tekrardan bardağına viski doldurdu. Derin düşüncelere dalmış görünüyordu. Bu şekilde konuşması beni kızdırmıştı. Eski azimli, hırslı, tuttuğunu koparan John neredeydi? Bu kadar çabuk pes etmek ona yakışmazdı. Daha söyleyecekleri var gibiydi. Bu yüzden düşüncelerimi dile getirmeden önce onun konuşmasını bitirmesini bekledim.

''Yaptığım her iş ve her düşünce beni daha derinlere çekiyor. Daha da çıkmaza giriyorum.'' Konuşmasını bitirdi ve karşıda duran akvaryuma bakmaya başladı. Akvaryumun ona huzur verdiği yüz ifadesinden anlaşılıyordu. Elimdeki viski bardağını masaya çarparak bıraktım ve herkes üzerinde etkili olan otoriter sesimi kullanarak konuşmaya başladım. "Şimdi beni iyi dinle John Dillinger. Ben yokken ne değişti sende böyle? Bu benim tanıdığım John olamaz. İstediği her şeyi elde eden John nerede?" Ayağa kalktım ve odanın içinde dolaşmaya başladım.

Bir süre turladıktan sonra tekrardan konuşmaya başladım. "Sen bakansın! Şu an da dışarıda binlerce kişi sana güveniyor. Karanlık Lord'a karşı bir umut olarak görüyor." Son sözlerimi söylerken sesim daha da öfkeli çıkıyordu. "Peki ya Clary? Onu sana emanet etmekle hata mı ettim? Eminim ki şu an da senin varlığın ayakta durmasında yardımcı oluyor. Babasını öldü biliyor ve babası yerine koyduğu ve onu her şekilde koruyacağına inandığı tek kişi sensin ve bu şekilde pes etmene asla izin vermeyeceğim." Öfkem yavaş yavaş dinmeye başlamıştı. İçimi dökmek kendimi iyi hissettirmişti; ama yinede çok yorgundum. Hem de çok...

Akvaryumuma dalmış bir şekilde bakıyordumÇ Leonardo'nun bardağı çarpmasıyla gözlerimi ona çevirdim yavaşça. "Şimdi beni iyi dinle John Dillinger. Ben yokken ne değişti sende böyle? Bu benim tanıdığım John olamaz. İstediği her şeyi elde eden John nerede?" Yutkundum sessizce. Odanın içinde gezen Leonardo'ya bakıyordum. "Sen bakansın! Şu an da dışarıda binlerce kişi sana güveniyor. Karanlık Lord'a karşı bir umut olarak görüyor." Doğru söze birşey diyemezdim. Halk umut olarak görüyordu. Peki ben kendimi umut olarak görüyor muydum? "Peki ya Clary? Onu sana emanet etmekle hata mı ettim? Eminim ki şu an da senin varlığın ayakta durmasında yardımcı oluyor. Babasını öldü biliyor ve babası yerine koyduğu ve onu her şekilde koruyacağına inandığı tek kişi sensin ve bu şekilde pes etmene asla izin vermeyeceğim." Söylediği son sözde öfke vardı. Onu kızdıran pes etmemdi. Haklıydı. Eski John'a nolmuştu? Herşeyi çok mu kafaya takıyordu? Duygularına ve aşkına yenik düşmekten dolayı mı bu haldeydi? '' Haklısın '' dedi suçlu bir çocuk gibi. Sonra gözlerinin içine baktı. '' Clary'i ne kadar sevdiğimi biliyorsun. Bunun için hata yapmadığını bilmeni isterim ''

Yavaş yavaş sarhoş olduğumu hissediyordum. Kendine gelmenin tam zamanıydı. Özellikle ailemden biri yanımdayken. Leonard! Oturduğum yerden yavaşça kalkmaya çalıştım ve birkaç deneme sonucu yerimden kalktım. Leoanardo'nun yanına gittim. Elimi omzuna attım ve '' Seni ve Clary'i yüz üstü bırakmayacağım. '' Sağ elimi kaldırdım ve '' Söz! '' diyerek gülümsedi.

"Haklısın," dedi suçlu bir şekilde. Elbette, haklıydım! Kendine çeki düzen vermesinin vakti gelmişti. "Clary'i ne kadar sevdiğimi biliyorsun. Bunun için hata yapmadığını bilmeni isterim." Bu içimi rahatlatmıştı. Gerçi onun Clary'yi her zaman sevip kolladığını biliyordum; ama bunu ondan duymak daha da iyi gelmişti. John'un hafiften kafayı bulmaya başladığını fark ettim. Gerçekten zor günler geçiriyor olmalıydı. Evlendiğini duymuştum. Anlaşılan pek iyi gitmiyordu.

Yerinden yavaşça kalkmaya çalıştı. İlk denemelerinde pek başarılı olamadı. Bende yardımcı olmadım. Kendisi ayağa kalkmayı başarmalıydı. Yanıma geldi ve elini omuza koyup konuşmaya devam etti. "Seni ve Clary'i yüz üstü bırakmayacağım." Ardından sağ elini kaldırdı. "Söz!" dedi ve gülümsedi.

Bende ona babacan bir edayla gülümsedim ve "Gel buraya, evlat," dedim ve ona sarıldım. John'un toparlanması için elimden geleni yapacaktım. O benim kardeşim, oğlum ve ailemdi. Ona yardım edecektim ve o da toparlanıp eski John olacaktı. Geri çeklip kendimi tekrardan koltuklardan birine attım "Pekala, asıl zor kısım geliyor. Bunu Clary'e nasıl açıklayacağız? Yani beni öldü sanıyor. Bu onun için kolay olmayacak." İşte bu başlı başına bir meseleydi. Clary'nin üzülmesini istemiyordum. Ama ne yaparsam yapayım, bu durumu kabullenmesi zor olacaktı.

"Gel buraya, evlat," dedi ve sarıldı. Ben de ona sıkıca sarıldım. Onun yerini kime tutmayacaktı. O ve Clary için elimden geleni yapacaktım. Canımı vermem gerekse bile. Birbirimizden ayrıldıktan sonra koltuklardan birine oturdu. Ben de masaya yaslandım ve ellerimi göğsümde birleştirerek Leonardo'ya bakmaya başladım. "Pekala, asıl zor kısım geliyor. Bunu Clary'e nasıl açıklayacağız? Yani beni öldü sanıyor. Bu onun için kolay olmayacak. '' Ah,evet! Clary bunu bilirse içen sevinecek bir yandan da bir çıkmaza sürüklenecekti. Bu meseleyi ona öyle bir anlatmalıydık ki üzülmesin. '' Ama nasıl? '' diye fısıldadım. Beynimi biraz zorladıktan sonra '' Okulun tatil döneminde gitmeni öneririm. Yanına gittiğinde ona herşeyi anlat. Eminim ki seni anlayacaktır. '' dedim ve ayakta duramadığımı hissederek koltuklardan birine geçtim '' Artık Clary eski Clary değil Leonardo. Daha olgun ve daha anlayışlı '' derin bir nefes aldıktan sonra devam ettim. '' İstersen onla konuşabilirim? ''

"Ama nasıl?" diye fısıldadı. İşte asıl meselede buydu. Clary, çocukken bile çok akıllı ve belli etmek istemese de hassas birisiydi. Asla duygularını başkalarının önünde ortaya koymazdı. Tabii bazen kendini tutamadığı da olurdu. Bu seferde kaçardı. Ve ben, benden kaçmasını istemiyordum. O benim kızımdı. Canımın bir parçası ve beni reddetmesine dayanamazdım. Bu sert ve otoriter görünüşümün altında bende bir kalp taşıyordum sonuçta.

"Okulun tatil döneminde gitmeni öneririm. Yanına gittiğinde ona herşeyi anlat. Eminim ki seni anlayacaktır." Sözlerinin ardından koltuğa oturdu. O kadar bekleyemezdim. Hogwarts müdürü ile konuşup okula gitmeliydim ve bunu ayarlamak o kadar da zor değildi. Zor olan kısım Clary'e söyleyeceklerimdi. "Artık Clary eski Clary değil Leonardo. Daha olgun ve daha anlayışlı." İşte benim korktuğum kısım buydu. Bu büyüme evresinde onun yanında değildim ve çok şey değişmişti. Bu durum benim için bir dezavantajdı. John, ne kadar anlayışlı olduğunu söylese de ben bu sefer anlayışlı olacağını düşünmüyorum.

"İstersen onla konuşabilirim?" Hızla başımı salladım ve ekledim. "Hayır, hayır. Bunu kendim yapmalıyım. Başkasından öğrenmesi daha kötü sonuçlara yol açabilir." Kafam çok karışıktı. Ellimi saçlarımına rasından geçirdim ve Clary'e nasıl bir açıklama yapabileceğimi düşünmeye başladım. Peki ya Emily? Benim tatlı sevgilim. Beni asla affetmeyecekti. Derin bir nefes alıp tekrardan konuştum.

"Ayrıca o kadar çok bekleyemem. Hemen şimdi bunu öğrenmeli. Ya da en kısa zamanda. Okuluna gidip onunla konuşacağım. Benim için bir izin ayarlayabilirsin değil mi?" Bu gerçekten zorlu olacaktı. Clary'e durumu açıklayabilirsem kendimi çok daha iyi hissedecektim. Umarım bunu başarabilirdim.

"Hayır, hayır. Bunu kendim yapmalıyım. Başkasından öğrenmesi daha kötü sonuçlara yol açlabilir." Onaylar bir şekilde kafamı salladım. Diyeceklerinin devamını bekledim."Ayrıca o kadar çok bekleyemem. Hemen şimdi bunu öğrenmeli. Ya da en kısa zamanda. Okuluna gidip onunla konuşacağım. Benim için bir izin ayarlayabilirsin değil mi?" Gülümseyerek yerimden kalktım ve '' Elbette, hemen ''Patronusum ile haber yolladıktan sonra Leonardo'ya döndüm. '' Şimdi görüşmek acele olacak belki. Hazırsan şimdi gidebilirsin ya da biraz daha düşün. Bence biraz daha düşünmelisin.'' Gözlerinin içine bakarak konuşmama devam ettim. '' Senelerce senin yokluğunla ile savaştı ve sen aiden çıkıp karşısına geçip ben geldim diyemezsin. En azından şimdilik. Sen yokken kendi mücadelesini verdi. Şimdi senin gelmen ile onu alt üst edebilirsin Leonard. '' Clary, anlayışlı ve zeki biridi. Bunu sorun haline getireceğini pek düşünmüyorum fakat hemen de kabul etmeyecek bu durumu. Bunun için ona küçük ama etkili bir tatil gerekliydi. Belki onların ikisini tatile yollamalıydım.Tatile ne dersin? Sen ve Clary? Kaynaşırsınız.

"Elbette, hemen." Patronusunu haber yollamak için gönderirken, ben de Clary ile karşılaştığım da neler diyeceğimi düşünüyordum. Kafam çok karışıktı. Clary'i incitmeden ona bu durumu izah etmeliydim; fakat aynı zaman da yandaş toplamaya gittiğimi ona söyleyemezdim de. Zaten benim kızım olmasıyla bile hayatı tehlikedeydi. Bir de önemli bir bilgiye sahip olursa her şey daha da kötü olurdu.

John'un, "Şimdi görüşmek acele olacak belki. Hazırsan şimdi gidebilirsin ya da biraz daha düşün. Bence biraz daha düşünmelisin," demesiyle dikkatimi ona verdim. Belki de haklıydı. Fevri karar veriyor olabilirdim; ama Clary ile bir an önce konuşmalıydım. Başka çıkar yolu yoktu. "Senelerce senin yokluğunla ile savaştı ve sen aniden çıkıp karşısına geçip ben geldim diyemezsin. En azından şimdilik. Sen yokken kendi mücadelesini verdi. Şimdi senin gelmen ile onu alt üst edebilirsin Leonard." Sözleri beni bir çıkmaza sürüklüyordu. Çünkü haklıydı ve ben ne yapacağımı bilemez haldeydim.

"Tatile ne dersin? Sen ve Clary? Kaynaşırsınız." Bu oldukça iyi bir fikirdi; fakat Clary bu duruma ne diyecekti? "Haklı olabilirsin, John. Clary ile konuşmam da bundan söz edebilirim." Odanın içerisinde volta atmaya başlamıştım. Durum sandığımdan da karışıktı. Ne bekliyordum ki? Öylece benim geri dönüşümü kabul edecek değillerdi. "Clary dışında bir konu daha; beni tekrardan bakanlıkta görmek senin için sorun olmaz herhalde, evlat. Bir seherbaz olarak bu savaşta yerimi almak isterim." Ne söyleyeceğini merakla bekliyorum. Ben yokken pek çok şey değişmişti ve hiç bir şeyi bıraktığım gibi bulamayacağımı tahmin etmeliydim.