Ne arıyorsun burada?!

RP Yaşı : 35 Mesaj Sayısı : 62 Gerçek Adı : C.

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]_[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]
Clémentine Illionis_Anthonio Christopher Illionis

RP Yaşı : 35 Mesaj Sayısı : 62 Gerçek Adı : C.

Bakanlık’tan koşar adımlarla çıktı ve kendisini dışarıya attığı anda derin bir nefes aldı. İş hayatı ona göre değildi. O biraz daha, partilerin kadınıydı ama Hogwarts’daki oğlunu kontrol altında tutabilmek için Bakanlıkta çalışmaya başlamıştı. Gerçi oğlunu fazla bunaltan bir anne olmamıştı hiçbir zaman. Christopher’ı seviyordu ama anne olmaya hazır olmadığı bir zamanda dünyaya geldiği için oğluyla fazla ilgilenememişti. Tüm bunları düşünmekten başına ağrılar girmişti. Geçmişi tozlu rafların arasından çıkarmayı hiçbir zaman sevmemişti. O genellikle anın tadını çıkarmayı seviyordu. Ne gerek vardı ki, değiştiremeyeceği şeyler hakkında konuşmaya. Asasını soğuktan buz gibi olmuş eliyle kavradı ve kendisini Hogwarts’a cisimledi. Cisimlenmeyi oldu olası sevmiyordu. Tüm enerjisinin uçup gittiğini hissediyordu cisimlenirken. Siyah topuklu ayakkabıları toprak üzerinde yürümesini zorlaştırıyordu. Bir anda durdu ve etrafındaki aşağılayıcı bakışlara aldırış etmeden topuklularını çıkarttı. Ne gerek vardı bu kadar teferruata. O sadece oğlunu uzun zamandır görmeyen bir anneydi. Christopher’ın –bu ismiyle çağırıyordu onu, babasının koyduğu isimle değil- telefonuna mesaj göndermek yerine baykuşla haber göndermişti. Böyle ilginç bir cadı olmuştu son zamanlarda Clémentine. Göl Kenarı’na geldiğinde etrafına göz gezdirdi. Hogwarts güzel kızlarla dolmuştu. Acaba bu cadılardan oğlunu üzen var mıydı? Eğer varsa yapabileceği çok kolay birkaç şey var aslında. Normal birisinin Hogwarts’a girmesini kısıtlayan kurallar ona işlemiyordu mesela. Birkaç küçük yalanla binaya girebilmeyi başarmıştı mesela. Araştırma yapacağını söyleyerek tek başına gelebilmişti buraya kadar. Gizem Dairesi Başkanı olarak birçok kişinin ondan korktuğunu da biliyordu. Gözlerindeki o delici bakışın arkasındaki hüznü görebilen çok az kişi vardı. Oğlu bile tam olarak göremiyordu ama yine de dünyadaki tek varlığına aşırı bir bağlılığı vardı. Çocuğun ne zaman geleceğini bilemez bir şekilde bankalrdan birisini seçti ve oturdu. Rüzgar hafifçe saçlarını okşuyordu. Buz gibi havayı derince içine çekti ve topuklularını bir kenara fırlattı. Acaba giyse miydi? Christopher’a daha ciddi bir anne görünümü verirlerdi belki. Birkaç dakika sonra, vazgeçti.

Gerek yoktu.

Konu: Geri: Ne arıyorsun burada?! Salı Tem. 12, 2011 8:04 pm

Anthonio bundan yaklaşık bir iki gün önce bir mektup almıştı. Mektupta annesinin Hogwarts'a onu görmeye geleceği yazıyordu. Anthonio'nun bunu nasıl yapacağına dair hiçbir fikri yoktu. Annesini görmeyeli uzun zaman olmuştu, görmek ne kelime, ondan bir mektup almayalı bile uzun zaman olmuştu. Bir anda neden kendisini görmeye geldiğini anlayamıyordu. Fakat annesinin bir amacı olmadan ona görmeye geleceğini zannetmiyordu. Annesi hiçbir zaman Anthonio'nun gözünde ciddi bir anne olmayı başaramamıştı. Zaten annesine bakarsak da, "Gerek yok"...

Üstüne cübbesini geçirdi ve görüşmek için anlaştıkları yere doğru yürümeye başladı. Planlarına göre Göl Kenarında buluşacaklardı. Anthonio, gururlana gururlana Slytherin kravatını taktı ve Göl Kenarına doğru yürümeye başladı. Daha önceleri annesinin bir baykuşu olduğuna bile bilmiyordu denilebilirdi. Daha doğrusu umurunda değildi, annesinin baykuşu. Ona "cep telefonu" denilen bir şey almıştı annesi. Anthonio pek ne olduğunu çözemese de, ara sıra annesi aradığı zaman onunla konuşurdu. Annesi onu genellikle aradığı için, baykuşla mektup gönderince Anthonio'ya garip gelmişti. Hatta annesinin bir an için olgunlaştığını bile düşünmüştü. Fakat biraz daha düşündükten sonra bu, imkansızdı.

Aslına bakılırsa annesinin geleceğini bile ummuyordu denilebilir. Çünkü annesi ne zaman ona bir söz verse, bu söz genellikle tutulmazdı. Annesi Gizem Dairesi Başka'nı olduğunda bile çok şaşırmıştı Anthonio. Çünkü o annesini tanırdı. Annesi hiç çalışma ortamlarına dayanacak gibi biri değildi. O daha çok Clémentine'nin değimiyle "Partilerin Kadınıydı"

Anthonio, Göl Kenarına ulaştığında gerçekten çok şaşırmıştı. Çünkü oradaki bir bankta annesini görüyordu. Vay canına, bu sefer gerçekten de oradaydı. Annesini uzun bir süredir hiç görmemiş olan Anthonio, yarı hüzünlü bir şekilde onun yanına doğru gitti. Evet bu doğru, Anthonio'yu genelde hüzünlü olarak görebilmek çok zordu. Fakat annesini gerçekten seviyordu. Onun oturduğu bankın arkasına gitti ve ellerini, annesinin boynuna doladı. "Gerçekten geleceğini zannetmiyordum," dedi Anthonio, annesine bir özlem içinde sarılmışken.

RP Yaşı : 35 Mesaj Sayısı : 62 Gerçek Adı : C.

Christopher’ın boynuna dolan elleriyle irkilen genç kadın yüzünü oğluna yaklaştırdı ve yanağını sıcak bir öpücük kondurdu. “Gerçekten geleceğini zannetmiyordum," Bu çocuğu özlüyordu. Her ne kadar inkar etmeye çalışsa da çocuğun varlığı içinde yumuşak bir bulut halinde huzuru tutuyordu. Bazen oğlunu okuldan almayı bile düşünüyordu ama hemen peşinden bu kararın ne kadar saçma olduğunu fark ediyordu. Bankta hemen yanına elini koydu ve çocuğa oturmasını söyledi. “Neden gözünde o kadar mı kötüyüm?” Kahkahası tüm ormanda çınlamıştı. Ses tonundaki güven dozunu iyi ayarlamaya çalıştı. Oğlunun karşısında hep salak kadın imajı çizmiş bir anne olarak bunu düzeltmeye çalışmak istiyordu. Geriye doğru yaslandı ve birkaç saniye öyle kaldıktan sonra topuklularına uzanıp tekrar giydi. Görünüm olarak birçok erkeğin diyeceği gibi ‘nefes kesici’ydi ama onun o taraklarda bezi yoktu. Zaten Christopher’ın onu en güzel lanetlerle öldüreceğini düşünüyordu. Chris’in babasından sonra –uzun zamandır onu düşünmemiş olduğunu fark etti- ilk erkek arkadaşını çocukla tanıştırdığında tam bir felaket olmuştu. Zaten utancından çocuğu aramaz olmuştu o günden sonra. Nasıl yapabilirdi ki? Hangi anne oğluna eziyet çektirmeyi isterdi ki! Bir eliyle gözüne gelen saçlarını geriye savurdu ve çantasından bir hediye paketi çıkardı. Verip vermeme konusunda tereddütleri vardı. Christopher görünüş itibariyle yakışıklı bir çocuktu zaten. Böyle bir şeye ihtiyacı var mıydı acaba? Hediyeyi ona uzattı ve kadifemsi bir ses tonuyla “Açsana, sana aldım,” dedi. Yüzündeki gülümseme tüm buzları kırabilecek cinstendi, sıcacık ve insanı sarıp sarmalayan… Ama yüzündeki muzip gülümsemeye engel olamıyordu. Cüppenin özelliğini düşündükçe yüzüne yayılan sinsi gülümseme daha belirgin bir hal alıyordu.

Christopher’la birlikte büyümüştü o da. Yıllar boyunca çocuğa sahip çıkmaya çalışarak aslında kendisini olgunlaştırmıştı. Bu çocuğu çok seviyordu, kesinlikle seviyordu. Babasına olan benzerliğini göz ardı edebilirdi belki de.

Konu: Geri: Ne arıyorsun burada?! Salı Tem. 12, 2011 11:35 pm

Anthonio, annesinin yanına, banka oturdu. “Neden gözünde o kadar mı kötüyüm?” dedi annesi. Attığı kahkahası bütün ormana yankılandı. Anthonio, bu kahkahayı tanıyordu. Her defasında bu kahkaha onu sinirlendirmeyi pekala başarıyordu. Annesi, Anthonio'nun gözünde hiçbir zaman ciddi bir anne rolü çizememişti. Bunu düzeltmek istiyordu anlaşılan ki çıkardığı topukluları geri giydi.

Annesi, çok güzel gözüküyordu. Anthonio onu kıskanmadan edemiyordu. Fakat bunu annesininde bildiğine emindi ki ; eğer annesi birisiyle çıkarsa, Anthonio çıktığı adama lanetler sallardı. Anthonio, babasını hala unutamamıştı. Onu çok severdi. Babasından sonra annesinin ilk çıktığı çocukla tanıştığı günü hatırlıyordu da, tam bir felaket. Üstüne üstük, annesinin çıktığı çocuk bir Muggle'dı. Bu yaşından sonra, bir Muggle babaya sahip olmak istemezdi elbette. Annesi, Anthonio'nun, adamı öldüreceğinden korktuğu için adamla ayrılmıştı ve ona bir unutturma büyüsü yapmıştı. Yani en azından Anthonio'nun bildiği şekilde böyleydi.

Anthonio bunları düşünürken, annesi bir paket çıkarmıştı. Anthonio'nun göz ucuyla baktığına göre annesi, verip, vermeme savaşı içindeydi. Ardından kafasını ona doğru çevirdi. “Açsana, sana aldım,” dedi annesi. Anthonio, hiç heyecanlanmış gibi bir durumda değildi. Fakat annesinin yüzüne baktığında, annesinin gülümsemesi onunda gülümsemesine yol açmıştı. Annesinin yüzüne sinsi bir gülümseme yayılıyordu. Fakat Anthonio bunun ne için olduğunu anlayamamıştı. Paketi açtığında, Anthonio bir cüppeye bakıyordu. "Yeni bir cüppeye ihtiyacım olduğunu sanmıyorum." dedi soğuk soğuk.

RP Yaşı : 35 Mesaj Sayısı : 62 Gerçek Adı : C.

Çocuğun yüzündeki umursamaz ifadeyi gördüğü anda sinirlendi ve suratının ortasına tokat atmamak için kendisine hakim olmaya çalıştı. Tek istediği çocuğa biraz yakın olmaktı, aslında yakındı da ama daha yakın olmak istiyordu. "Yeni bir cüppeye ihtiyacım olduğunu sanmıyorum." Gözlerini devirerek çocuğa baktı. Ensesine vurdu ve ”Yapma böyle yahu. Bu normal bir cüppe değil ki,” dedi sinsi bir gülümseme eşliğinde. Yıllar öncesine gitti istemsizce…

Hogwarts yıllarında Christopher gibi o da tipik bir Slytherin’di. Küstahlık konusunda kimse eline su dökemezdi. Kendini beğenmişliğiyse dillere destan bir hal almıştı o yıllarda. Ravenclaw öğrencileri ise ondan kesinlikle nefret ediyordu. Bir kişi hariç… O çocuktan yayılan duygulara hiç karşı koyamıyordu ama ondaki iyilik çok saf geliyordu Clémentine’e. Sadece onun kalbindeki aşka karşı koyamıyordu genç cadı ve en sonunda duvarlarını kaldırıp kendisini ona teslim etmişti. İkisi de biliyorlardı ki, geçici bir hevesti yaşadıkları ama geçici bir duygunun bu kadar yoğun olması onları şaşırtıyordu. Genç cadı için muhteşem geçiyordu her günleri. Ta ki mezun oldukları o güne kadar. Clémentine hamile olduğunu söylediğinde erkeğin gözlerindeki korku ve dehşet cadıyı yerle bir etmişti. Sevdiği adamın ondan uzaklaşmasını istemiyordu, ama bu bebek aralarına girdiği günden beri erkek bambaşka birisi olmuştu. En sonunda değişimi öyle bir hale gelmişti ki, aldatılmaya taşımıştı olayı. Böyle bir ihaneti kaldıramayan Clémentine kanındaki Slytherin kanına daha fazla karşı koyamadı ve bir zamanlar sevdiği erkeğin gözlerinin içine bakarak adamı hayatından silip attı. Tek istediği oğluyla tek başına kalabileceği bir yerdi. Yaşadıkları yerden uzaklaştı ve Anthonio - oğluyla o lanet herifin adı aynıydı- onun için artık sadece uzak bir anıdan ibaret olana kadar kaçtı anılardan…

Tüm bu düşüncelerinden kurtulduğu anda oğlunun yüzüne baktı ve komik bir kahkaha attı. Çocuk hala cipe hakkında bir şeyler bekliyordu. Ne diyebilirdi ki? Hangi anne oğluna böyle bir şey alırdı? Deli bir anne. Sihir Bakanlığı’ndaki birçok kişiye göre onun akıl sağlığı zaten yerinde değildi. Fazla acımasızdı. Yine de çalıştığı yeri seviyordu. Hayatındaki gizemleri saklayabileceği en rahat yer orasıydı onun için. Chris’in omzuna vurdu ve “Düşündüm ki, eğer Hogwarts'taki kızların hepsi bir an için zevkten mahrum olurlarsa ve seni göremezlerse yalnız olursun. Bunu istemem...” Yüzüne geniş bir gülümseme yayılmıştı yeniden. Chris'in dış görünüşü genç cadıyı korkutacak derecede iyiydi. Bu yönüyle bana benzemiş...

Konu: Geri: Ne arıyorsun burada?! Çarş. Tem. 13, 2011 1:38 pm

Annesi gözlerini devirerek Anthonio'ya baktı. Ensesine vurduğunda, Anthonio'nun sinirleri tepesine çıkmıştı fakat zar zorda olsa sinirini kontrol etmeyi başarabilmişti. ”Yapma böyle yahu. Bu normal bir cüppe değil ki,” dedi annesi sinsi bir biçimde. Aslında bu Anthonio'nun umurunda bile değildi. Annesi hiç değişmemişti. Hala eskisi gibi çocuk ruhluydu. Yani Anthonio'nun dediği şekilde. Annesine bakılırsa, sadece biraz genç ruhluymuş.

Anthonio'da çok bir şey istemiyordu ki. Sadece babasını bir kez olsun görebilmek istiyordu. Onu tanımak istiyordu. Annesi ve babasının kavgası, Anthonio'yu ilgilendirmezdi. Sonucunda birisi annesi, diğeri de babasıydı. Anthonio için değişen bir şey yoktu. Annesine bunu söylediğinde, "O lanet adamla ilgili bana bir şey söyleme," oluyordu. Annesi, Anthonio'yu anlayamazdı tabi ki. O babasından uzak biri olarak büyümemişti ki. Anthonio'nun duyduğu duyguları, o hiçbir zaman duymamıştı. Yıllarca, Christopher olarak büyümüştü. Anthonio babasının da adı olduğu için, annesi ona Christopher derdi. Fakat o Christopher isminden hoşlanmazdı, o nedenle genellikle bir yere ismini yazarken bile, Anthonio C. Illionis yazardı. Babasından kalan tek şey buydu ona.

Anthonio düşüncelerin içinden geri çıktı, çünkü annesinin kahkahası kulak tırmalayıcı biçimdeydi. Anthonio hala elinde tuttuğu cüppeyi neden annesinin ona getirdiğini anlamamıştı ve bu olaydan çok sıkılmaya başlamıştı. Anthonio, annesinin elini omuzunda hissetti. Bir annesinin eline baktı ve birde annesine baktı. Düşündüm ki, eğer Hogwarts'taki kızların hepsi bir an için zevkten mahrum olurlarsa ve seni göremezlerse yalnız olursun. Bunu istemem...” dedi ve yüzüne bir gülümseme yayıldı. Anthonio, yavaş yavaş bunun ne olduğunu anlamaya başlamıştı. " Teşekkür ederim, fakat böyle saçma bir şeye ihtiyacım olduğunu zannetmiyorum. " dedi Anthonio ve annesine gülümseyerek göz kırptı.

RP Yaşı : 35 Mesaj Sayısı : 62 Gerçek Adı : C.

Çocuğun üzerindeki gereksiz sinirlilik adını kızdırıyordu. "Teşekkür ederim, fakat böyle saçma bir şeye ihtiyacım olduğunu zannetmiyorum." Çocuk ona göz kırptığında aralarındaki buzların erimeye başladığını hissediyordu. Demek böyle bir cüppeye ihtiyacı olmadan işini halledebiliyordu. Genç cadının ilgisini çekmişti bu konu. Anne olmanın bu yönünü seviyordu. Karşısındaki çocuğun özel hayatını didik didik edebiliyordu. Hem de tüm bunları yapmasına kimse bir şey diyemezdi. O anneydi. Yavaşça çocuğun kulağına eğildi ve “Demek ihtiyacın yok. Vaaaaay!” dedi. Kendi hayatı tek düze olduğu için çocuğa sarmıştı şu sıralar. İşinden sıkılmaya başlıyordu son günlerde. Sihir Dünyası’ndaki karmaşa yüzünden Bakanlıkta işler her zaman olduğundan daha yoğundu. Kendini Karanlık Lord ilan eden birileri vardı. Ve oğlunun okulunda profesördü o adam. Gerçi Chris Slytherin olduğu için bu konuda fazla bir korkusu yoktu. Adam destekçilerine zarar verecek değil ya! Elini çocuğun omzuna attı. Yüzünde daha önce onda hiç görülmemiş bir ciddiyetle “Başın belada falan değil, değil mi?” diye sordu. Tek isteidği çocuğun güvende olmasıydı. Onu babasından uzakta tuttuğu için yeterince zorluk çekiyordu, başına gelebilecek en küçük bir kötülük Clémentine’i derinden yaralayabilirdi. Ne olursa olsun çocuğun güvende olmasını sağlamak zorundaydı.

Daha önce hiç bu kadar stresli bir hal almamıştı işleri. Daha doğrusu, almıştı ama kadın pek umursamıyordu o zamanlar. Şimdi işler değişmişti. Tehlikede olan onun en değerlisiydi. Zaten bu ziyaretinin amacı da biraz olsun etrafı kolaçan etmekti.

Konu: Geri: Ne arıyorsun burada?! C.tesi Tem. 16, 2011 1:38 pm

“Demek ihtiyacın yok. Vaaaaay!”

“Başın belada falan değil, değil mi?”

"Ah, macera arıyorsan yanlış yerlerdesin. Beni bilirsin hiç öyle macera dolu bir hayat sahip olmadım. İstemezdim de, ben bu hayatımı seviyorum. Her şeyden uzak, kendi yoluna bakan adam. Sana macera dolu şeyler anlatmak isterdim, fakat başıma daha önce hiç öyle şeyler gelmedi."

RP Yaşı : 35 Mesaj Sayısı : 62 Gerçek Adı : C.

Spoiler:

» sen burada mıydın ?
» Bakın burada kim varr. Yeni de koydum ki. :P
» Kevin Neil gitti onun yerine kardeşi burada ~ :)

Ne arıyorsun burada?!

Ne arıyorsun burada?!

Similar topics

Similar topics